Ένας εθελοντής για τούς πρόσφυγες γράφει
Διαβάζω σε κάποια εφημερίδα “πνίγηκαν 43 πρόσφυγες ανάμεσα τούς 17 παιδιά” πάλι νέα τραγωδία ;Θεέ μου ως πότε θα πνίγονται οι πρόσφυγες ; Τώρα πού σε λίγο θα πάω στο λιμάνι πώς θα τους υποδεχτώ ; με τι λόγια θα παρηγορήσω τους πρόσφυγες που θα έρθουν από το λιμάνι της Μυτιλήνης; .Ξεκινάω από το σπίτι με μια απέραντη θλίψη. Βλέπω το πλοίο να πλησιάζει τον κόλπο της Καβάλας. Ωραία σκέφτομαι δεν άργησα. Ο λιμενικός με παρακάλια με αφήνει να μπω στον χώρο του λιμανιού λέγοντας του ότι έχω πράγματα για τούς πρόσφυγες. Μόλις παρκάρω βγαίνουν οι πρώτοι πρόσφυγες. Στα χέρια οι σακούλες με λίγα κρουασάν, λίγα πορτοκάλια και μωρομάντηλα. Μα που να φθάσουν σε χίλιους περίπου πρόσφυγες. Έφυγαν σε ένα λεπτό. Τώρα κοιτάζω μήπως κάποιος ή κάποια δεν έχει παπούτσια όλοι και όλες ότι προλαβαίνω και βλέπω ,φορούν. Γιατί πολλές φορές πολλοί δεν είχαν παπούτσια. Και σαν τώρα θυμάμαι την 1 Νοεμβρίου στις 3 τα ξημερώματα που κάποιος ήταν με παντόφλες και ενώ του βρήκαμε παπούτσια δεν είχε κάλτσες και του είχα δώσει τις φρεσκοπλυμένες δικές μου κάλτσες. Κοιτάζω αν όλοι φορούν μπουφάν κάποιος δεν φορά τον πηγαίνω στην Μαρία έχει στα χέρια τής το δίνουμε τού είναι μια χαρά. Δίπλα μου άλλοι εθελοντές προσφέρουν ζεστό τσάι ,ζεστή σούπα φαγητό , σάντουιτς ,νερά, φρούτα, κρουασάν, παμπερς μωρομάντηλα, παιδικά γάλατα ρούχα ,γάντια ,κασκόλ ,παπούτσια ,ότι μπορείς να φανταστείς οτι είναι χρήσιμο για τούς εξαθλιωμένους αυτούς ανθρώπους..Ένα μικρό κοριτσάκι δεν έχει γαντάκια ευτυχώς υπάρχουν. Ένας πρόσφυγας με πλησιάζει και μου δείχνει τα εισιτήρια του. Ωχ ποιά εταιρεία είναι αυτή; Πρώτη φορά την βλέπω, λες να είναι και αυτή κάποια εταιρεία “μαϊμού”; Ψάχνω μέσα στο πάρκινγκ τελικά βρήκα τον οδηγό του λεωφορείου, εντάξει κανένα πρόβλημα. Η Χαρικλεια από την Κομοτηνή μου φωνάζει: «Χρήστο ξέρεις αυτήν την εταιρεία;» Τελικά πολλοί πρόσφυγες επέλεξαν το συγκεκριμένο γραφείο Τουρισμού. Προσπαθούμε να βάλουμε τους πρόσφυγες στα λεωφορεία. Ένα μικρό παιδάκι είναι άρρωστο. Η Άννα από τούς γιατρούς του κόσμου μου λέει: Υπάρχει γιατρός;» Τρέχω στην αίθουσα επιβατών όπου υπάρχει γιατρός, μεταφραστής ( ευτυχώς εδώ και μια εβδομάδα μέσα στο πλοίο υπάρχουν από τους γιατρούς του κόσμου μεταφραστές, γιατροί, 2 ψυχολόγοι παιδίατροι ). Τον βρίσκω καθοδόν για το πάρκινγκ, έρχεται και ένα ασθενοφόρο. Φαίνεται κάποια ή κάποιος τον ειδοποίησε. Καθοδηγώ τον οδηγό και βλέπω ότι πλάι στο μικρό προσφυγόπουλο (4 μηνών όπως έμαθα αργότερα) είναι και ο Καβαλιώτης γιατρός με καταγωγή από την Παλαιστίνη ενώ είχε φτάσει και ο γιατρός από το πλοίο. Το εξετάζουν και λένε ότι έχει ένα κρύωμα και καλό είναι να πάει στο νοσοκομείο. Μπαίνουν μέσα στο ασθενοφόρο οι γονείς του. Η Χαρίκλεια μού λέει: «Χρήστο καλά είναι να πάς και εσύ». Παίρνω το αυτοκίνητο και πάω προς το νοσοκομείο , δεν έχω και πολύ βενζίνη. Φτάνω στα επείγοντα για τα παιδιά. Βλέπω την οικογένεια, τους χαιρετώ με τα λίγα αγγλικά που ξέρω αλλά δυστυχώς δεν γνωρίζουν καθόλου αγγλικά, παρά μόνο την μητρική τους γλώσσα. Ωχ πώς θα συνεννοηθούμε τώρα;
Ο Γκλοβαν και η Σεβιν (όπως μου είπαν τα ονόματα τους) είναι αγχωμένοι και στενοχωρημένοι. Τούς χαμογελώ μα η Σεβιν φαίνεται ότι την απασχολεί μόνο η υγεία του γιού της. Η κορούλα τους ενός έτους «αλωνίζει» τον τόπο. Έρχεται η ειδικευόμενη γιατρός . Τηλεφωνώ στον γιατρό τον Παύλο να κάνει τον μεταφραστή από το τηλέφωνο. Ευτυχώς μας καθησυχάζει δεν έχει κάτι σοβαρό. Μας λέει να περιμένουμε να έρθει και η ειδική γιατρός. Ένα μικρό χαμόγελο βγαίνει από τα χείλη της Σεβιν της μητέρας, αλλά είναι σα να μην φάνηκε καθόλου στο πρόσωπό της. Το νεογέννητο πεινάει, ο Γκλοβαν ο πατέρας του, μου δείχνει το άδειο μπιμπερό. Ανεβαίνω με τον Γκλοβαν στην παιδιατρική κλινική μας δίνουν πολλά μικρά μπουκαλάκια με γάλα, παμπερς , και μια καινούργια κουβερτούλα. Τι καλοί άνθρωποι ; Α ναι ξέχασα να αναφέρω ότι ένας Καβαλιώτης της Πατριωτικής Κίνησης που μάζευε ρούχα και τρόφιμα μόνο για Έλληνες, προσφέρθηκε να αγοράσει γάλα από το κυλικείο για τα μικρά παιδάκια. Τελικά η τραγωδία όλων αυτών των ανθρώπων συγκίνησε και μερικούς που μέχρι τώρα τους κυνηγούσαν. Πού ξέρεις μπορεί να άλλαξαν ιδέες και απόψεις για κάποια θέματα. Η Σεβιν ταΐζει τον άρρωστο γιό της (φαίνεται ότι με την ελάχιστη και κακή διατροφή της δεν έχει να δώσει το μητρικό της γάλα) με το μπιμπερό που μας έδωσε μια μαία . Ενώ η κόρη τους τρώει ένα γιαουρτάκι που της έδωσε κάποια εθελόντρια στο λιμάνι. Όλοι όσοι είναι στην αίθουσα αναμονής έχουν να πούνε και κάποια συμπονετική κουβέντα για την οικογένεια των προσφύγων. Σε λίγο ήρθε και η παιδίατρος το εξετάζει, μου λέει δεν έχει τίποτα ιδιαίτερο απλά αν ανεβάσει πυρετό και δεν έχει όρεξη να φάει και είναι ανήσυχο πρέπει να το πάνε στο νοσοκομείο. Όλα αυτά πάλι με το τηλέφωνο τα εξηγεί ο Παλαιστίνιος γιατρός ο Παύλος στην μητέρα που ησυχάζει. Εν τω μεταξύ όλο αυτό το διάστημα η Αδελαΐς, η εθελόντρια κανονίζει που θα μείνουν μέχρι την Τετάρτη οι πρόσφυγες. Πρότεινα να μείνουν στης Ρούλας αλλά μου λέει μωρέ Χρήστο 10 μέρες κοίταξε 12 άτομα, άσε την να ξεκουραστεί λίγο. Ευτυχώς η εθελόντρια Μαρία μας παραχώρησε το γραφείο – διαμερισμά της. Μα σκέφτομαι εφόσον δεν έχει κάτι σοβαρό τελικά καλύτερα είναι να φύγουν με το λεωφορείο. Τηλεφωνώ στο γραφείο της εταιρίας μου δίνει το κινητό του οδηγού που μου λέει ότι είναι γεμάτος. Κρίμα , φεύγουμε για το σπίτι της Μαρίας ενώ στην διαδρομή παίρνω και την Αδελαΐδα. Περνάμε και από το λιμάνι, τα λεωφορεία έφυγαν. Η Μαρία μας περιμένει. Το γραφείο – σπίτι είναι ζεστό και το κρεβάτι έτοιμο όπως και το ζεστό μπάνιο.. Μα εμάς όμως μας καίει το πώς θα πάνε στην Ειδομένη γρήγορα γιατί είναι πολλές οι μέρες μέχρι την Τετάρτη , το πιο βασικό ! Θα χαθούν με τους συγγενείς τους. Αλλεπάλληλα τηλεφωνήματα με τον Ιάκωβο από την Αθήνα πολλές εναλλακτικές λύσεις, αλλά όλες για αύριο. Τελικά με πολλή επιμονή στον οδηγό του λεωφορείου μας λέει το ναι ! Αλλά ελάτε γρήγορα στα διόδια της Μουσθενης στου “Λεφα”. Άντε πάλι συνεννόηση με την μεταφράστρια από την Αθήνα. Η Σεβιν και ο Γκλοβαν δέχονται ετοιμάζουν πάλι τα πράγματα τους, τα μωρά ενώ είχαν κοιμηθεί τώρα ξυπνούν κλαίγοντας. Κατεβαίνουμε γρήγορα με το ασανσέρ οι πρόσφυγες ανήσυχοι , τα μωρά εξακολουθούν να κλαίνε. Ευτυχώς είχα μαζί μου δέκα ευρώ το λαμπάκι της βενζίνης είχε ανάψει εδώ και δύο ημέρες. Το βενζινάδικο είναι έτοιμο να κλείσει φωνάζω τον υπάλληλο περίμενε να βάλω λίγη βενζίνη. Η Αδελαΐς μου δίνει 5 ευρώ για τα διόδια. Τηλεφωνώ στο Νίκο τον οδηγό είμαι εκεί σε 25 λεπτά του λέω
Επιτέλους φτάσαμε τα λεωφορεία περιμένουν εμάς για να συνεχίσουν μέχρι την Ειδομενη. Τακτοποιώ τα πράγματα τους στο πορτ μπαγκαζ. Η Σεβιν επιτέλους χαμογελάει πάει να με αγκαλιάσει ενώ το πρόσωπο της λάμπει μέσα στα μεσάνυχτα. Ο Γκλοβαν ετοιμάζει να φωτογραφίσει αυτή την συγκινητική στιγμή του φωνάζω έλα και εσύ μάς φωτογραφίζει κάποιος άλλος πρόσφυγας. Τα ευχαριστώ τους στην γλώσσα τους ακούγονται σε όλο το πάρκινγκ του μαγαζιού. Του δίνω το ιμειλ μου ενώ δείχνει την φωτογραφία μας στο κινητό του το αγκαλιάζει και ένα δάκρυ ξεφεύγει από τα μάτια του. Ευτυχώς είχαμε βγει και μία στο νοσοκομείο με το δικό μου κινητό.
Μπουαφακ μποσιτ τους φωνάζω στην γλώσσα τους, καλή τύχη να έχετε τούς λέω δυνατά στο άδειο πια πάρκινγκ. Τα λεωφορεία έφυγαν η ώρα πήγε 12.30 τα μεσάνυχτα. Άραγε πόσο καιρό θα διαρκέσει το ταξίδι τους προς στην Γερμανία ή Αλεμανια που μου έλεγε ο Γκλοβαν. Μακάρι να βρούνε την Ιθάκη τους. Πέρασαν περίπου 6 ώρες από τότε πού ήρθαν στο λιμάνι της Καβάλας. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής από την παλιά εθνική οδό. Στην Αυλή τα αυτοκίνητα έχουν πιάσει πάχνη , πρέπει να έχει παγωνιά σκέφτομαι. Στον δρόμο εικόνες και στιγμές από τον ερχομό των προσφύγων στο λιμάνι έρχονται στο νου μού. Θυμάμαι σαν τώρα 6 νεαρά παλικαράκια ένα πρωί που είχαν μείνει όλο το βράδυ έξω στο Κτελ και δίνοντας τους λίγο ζεστό τσάι , τσουρέκια και λίγα ευρώ για να συνεχίσουν το ταξίδι τους. ΄Η όταν ο λοστρόμος από το καταμαράν να με τηλεφωνεί και να μου λέει «Χρήστο ένα μικρό παιδάκι ψάχνει την μητέρα του» ενώ ήμασταν έτοιμοι να φύγουμε και είχαμε εξυπηρετήσει τους πρόσφυγες και είχαμε γίνει μούσκεμα από την βροχή. Ευτυχώς μετά από λίγη ώρα ενώ η βροχή δυνάμωνε βρέθηκε η μητέρα του παιδιού.
Μια άλλη φορά μια εθελόντρια μου λέει «Χρήστο το αγοράκι αυτό ψάχνει τούς γονείς του». Το αγοράκι να κλαίει φοβισμένο και ανήσυχο. Όταν μιλούσε στο μικρόφωνο περισσότερο έκλαιγε παρά έλεγε το όνομα του Και όταν βρέθηκε με τούς γονείς του τι αγκαλιές και φιλιά να μου δίνει!! Εκείνο το βράδυ ενώ είχαν τελειώσει τα ψωμιά μας, γιατί τα είχαμε δώσει στους πρόσφυγες από το πλοίο της γραμμής δεν είχαμε για τους πρόσφυγες που θα έρχονταν με το καταμαράν και σαν από μηχανής θεός εμφανίστηκε ο ιδιοκτήτης του “στάχυ” και πήγαμε μαζί με το αυτοκίνητο μου και φέραμε 3 τσουβάλια ψωμιά. Επίσης θυμάμαι όταν μου τηλεφώνησε ο Νίκος και μου λέει κάποιος συγκινήθηκε από το κείμενο σου στην “Πρωινή” και θέλει να σε συναντήσει. Και από τότε ο Βασίλης όπως ήταν το όνομα του δίνει περίπου 100 ευρώ κάθε εβδομάδα σε φαγητό ή διαφορά άλλα είδη.. Στην σκέψη μου έρχονται τα παιδιά από την Κομοτηνή ο Ανέστης, η Μαρία , η Πέγκυ, η Χαρικλεια, η Ευαγγελία, η Μουσουλμάνα η φίλη τους. Οι εθελοντές από την Ευαγγελική εκκλησία της Δράμας , η Κυρία Θεοπουλα, η Όλγα, η Σοφία, οι Μαριες, η Κατερίνα, η Ζωή, η Μαριάννα και η κυρία Ρούλα, που φιλοξενεί συνέχεια πρόσφυγες, η Νίκη ,η Άννα η Αδελαις, η Έφη , η Αναστασία, η Ξένια, η Τζένη, τα παιδιά από το στέκι , τα κορίτσια της Διασυλλογικής, οι γιατροί του κόσμου, τα παιδιά του 5ου Λυκείου Καβάλας μαζί με τους καθηγητές τους. Όπως και το Γυμνάσιο και Λύκειο Ελευθερούπολης και πολλοί άλλοι ανώνυμοι εθελοντές.
Μού έρχεται στο μυαλό ότι δεν κοιμήθηκε η κόρη μου ένα βράδυ από την αγωνία της τι θα απογίνει ένα νεογέννητο το οποίο το κρατούσε για ώρες στην αγκαλιά της.. Μα θυμάμαι σαν τώρα πριν δυο εβδομάδες που πήγαμε στην Ειδομένη με τη Ζωή και τη Θεοπουλα και είδαμε την εκμετάλλευση που γίνεται από ένα βενζινάδικο με την συνδρομή της Ελληνικής Αστυνομίας και Πολιτείας συνάμα (υπήρχε περίπτωση που λεωφορεία έμειναν δύο 24ωρα στο πάρκινγκ του βενζινάδικου -εστιατορίου και δεν επιτρεπόταν να πλησιάζουν οι εθελοντές) καθώς και τούς ανεκμετάλλευτους ακόμη χώρους υποδοχής στα σύνορα. Ένα δάκρυ κυλάει ασυναίσθητα στα μάγουλα μου. Παρκάρω στην άκρη του δρόμου γιατί η συγκίνηση μεγαλώνει. Θυμάμαι και τον λυπάμαι κάποιον που μας αποκάλεσε σκουπίδια και κοπριές. Να ξέρει όμως ότι από πολλά σκουπίδια φτιάχνονται αριστουργήματα και ότι η κοπριά είναι απαραίτητο συστατικό για να αναπτυχθούν τα φυτά είτε πατάτες είτε διάφορα λαχανικά ενώ με απαραίτητη την κοπριά γίνονται τα ομορφότερα λουλούδια. Φαίνεται εκείνον δεν του αρέσουν ούτε τα λουλούδια, ούτε τα λαχανικά.
Αναρωτιέμαι… γιατί θεοί όλων των ανθρώπων να γίνονται όλα αυτά; Γιατί οι φονιάδες των λαών να μην δίνουν κάπου λογαριασμ ; γιατί ενώ υπάρχει ο ήλιος, να εξαρτιόμαστε μόνο από το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο. που για αυτά γίνονται όλοι αυτοί οι πόλεμοι και οι εξοντώσεις των λαών.
ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ ΑΝΟΙΞΤΕ ΤΟΝ ΦΡΑΧΤΗ.ΣΤΕΙΛΤΕ ΠΛΟΙΑ ΚΑΙ ΦΕΡΤΕ ΜΕ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ.
Κελέσης Χρήστος
—
