Λες, καμιά φορά, αν αξίζει να απαντάς σε κάποιους ανθρώπους. Πολύ περισσότερο όταν το ΕΓΩ τους διαπερνάει και διαπερνούσε κάθε στιγμή της ζωής τους. Έχεις επομένως δυο επιλογές. Η πρώτη να τοποθετηθείς πάνω στα ζητήματα που εκβιαστικά βάζει ο πρώην προϊστάμενος και να μπεις στο παιχνίδι του (εξάλλου είναι η δεύτερη παρέμβαση του – τότε λίγο πριν συνταξιοδοτηθεί η πρώτη). Το ουσιαστικό είναι αν έχεις να πεις κάτι που να βοηθάει, που να ξεμπλοκάρει τη σκέψη και τα μυαλά. Εδώ ενυπάρχει ο κίνδυνος να θεωρηθεί ότι υπεκφεύγεις και πας αλλού την κουβέντα. Θα προσπαθήσουμε να κινηθούμε και στα δυο επίπεδα.
Η πρώτη εικόνα που αποκομίζεις από το κείμενο και προσπαθώντας να ανταποκριθείς στο γιατί τώρα είναι η εξής. Συνταξιούχος είμαι θα σκέφτηκε. Δουλειά δεν έχω. Ας γράψω ένα κείμενο για την ΕΛΜΕ. Θα μπω και πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες. Από κει και πέρα η εικόνα αλλάζει. Που ξέρεις. Μπορεί και να μου χρειαστεί. Πονηρές εποχές ζούμε. Κυβερνήσεις έρχονται και φεύγουν. Θα ξεκινήσω από ένα πιασάρικο ζήτημα, αυτό του συνεδρίου της ΟΛΜΕ στην Καβάλα, θα προσθέσω και την γενοκτονία του ποντιακού ελληνισμού και θα πάρω μαζί μου και την κοινωνία. Μετά θα την πέσω στην ΕΛΜΕ και πιο συγκεκριμένα στο προεδρείο της για κυβερνητικό συνδικαλισμό, για αδιαφορία ως προς τα προβλήματα της εκπαίδευσης, ενώ όταν ήμουν εγώ διευθυντής εκπαίδευσης μου έκαναν τη ζωή αβίωτη και τέλος θα ζητήσω να μπουν νέοι άνθρωποι στο σωματείο.
Με το συνέδριο της ΟΛΜΕ πέφτει αμέσως στο πρώτο παράπτωμα. «Θα έρχονταν στην πόλη μας 700-800 άτομα, θα δούλευαν τα ξενοδοχεία, τα εστιατόρια, τα διάφορα μαγαζιά, θα αποκτούσε για ένα 3ήμερο ζωή η πόλη και ο ευρύτερος Νόμος, και θα διαφημίζονταν ανά την Ελλάδα τα αξιοθέατα του Νομού αφού τέτοιου είδους συνέδρια πέραν του εκπαιδευτικού τους χαρακτήρα περιλαμβάνουν και δραστηριότητες ψυχαγωγικού αλλά και τουριστικού ενδιαφέροντος». Λέμε κανένα ψεματάκι έτσι για να φουσκώνουμε τα πράγματα. Οι σύνεδροι δεν θα ξεπεράσουν τους 400. Εγώ τους διπλασιάζω. Τι έχω να χάσω; Η πόλη θα αποκτούσε για ένα 3ήμερο ζωή. Και μετά κ. Χεριστανίδη; Θα ξαναγυρνούσε στην συνηθισμένη αφασία; Θα νέκρωνε όπως είναι νεκρή κάθε μέρα;. Τα συνέδρια λέει έχουν και άλλου είδους δραστηριότητες. Από πότε κ. Χεριστανίδη; Εκπαιδευτικό συνέδριο είναι; Με χρήματα των συναδέλφων θα διασκέδαζαν και θα έκαναν τουρισμό οι σύνεδροι; Αλλά τους έχουμε γραμμένους τους συναδέλφους. Αποδεικνύεται ότι όταν προ 15ετίας πήγατε στο εκπαιδευτικό συνέδριο στα Χανιά περάσατε καλά και οι εντυπώσεις σας από τον τουρισμό και την ψυχαγωγία (λέγε με μπουζούκια) είναι ακόμα ζωντανές. Μήπως να σας ρωτούσαμε και ποιο ήταν το θέμα του συνεδρίου;
Όσον αφορά το ΔΣ της ΕΛΜΕ. Έγιναν δυο συνεδριάσεις πολύωρες που κατέληξαν στο ίδιο αποτέλεσμα. 3 υπέρ, 2 κατά και 3 λευκά. Η εκτίμηση που κυριάρχησε ήταν ότι ένα εκπαιδευτικό συνέδριο απαιτεί πολύ χρόνο και μεγάλη συμμετοχή μελών. Δεν υπάρχει σήμερα. Παρόλα αυτά ζητήθηκε από αυτούς που ψήφισαν υπέρ να προχωρήσουν και να αναλάβουν αυτοί το κύριο βάρος του συνεδρίου, εφόσον θα γίνονταν στην Καβάλα. Και εδώ είναι το δεύτερο παράπτωμα κ. Χεριστανίδη. Εφόσον το ΔΣ της ΕΛΜΕ αποφάσιζε να στηρίξει τη διοργάνωση συνεδρίου στην Καβάλα, δεν θα γίνονταν αυτόματα το συνέδριο στην πόλη μας. Θα έμπαινε η πόλη στην κληρωτίδα μαζί με άλλες υποψήφιες πόλεις και αν κληρώνονταν τότε θα είχαμε και το συνέδριο.
Το τρίτο παράπτωμα. Είχε τακτικότατες επισκέψεις από τα μέλη του ΔΣ της ΕΛΜΕ στο γραφείο του. Θα του θυμίσω ότι επί της θητείας του έγιναν οι πιο μεγάλες κινητοποιήσεις σύσσωμης της εκπαιδευτικής κοινότητας και αυτό γιατί εισηγήθηκε τη συγχώνευση τριών σχολείων, αντιμετώπισε τους μαθητές σαν εχθρούς και κάποιους τους έστειλε στα δικαστήρια (όλο το 15μελές του 4ου ΕΠΑΛ), ξεσήκωσε τους γονείς και για πρώτη φορά έγιναν μαζικές διαδικασίες στους συλλόγους γονέων κλπ. Δεν βρισκόμασταν τυχαία στην πλατεία Καπνεργάτη. Και για όλα αυτά τι έχει να πει; «Δεν λέω υπήρχαν προβλήματα και θα ήμουν άδικος άμα έλεγα ότι δεν υπήρχαν»
Τέταρτο παράπτωμα. Η ΕΛΜΕ έβγαλε 2-3 ανακοινώσεις έκτοτε και ο κυβερνητικός συνδικαλισμός διαπερνά τα μέλη της πλειοψηφίας. Κάνει και πλάκα. Ειδικά όταν σε κάποιο σημείο γράφει «Α ξέχασα, είχαν εκδώσει και 2 ανακοινώσεις με τις οποίες καλούσαν πριν το καλοκαίρι τους συναδέλφους σε ανατροπές, να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους όπως έλεγαν και να ψηφίσουν για διευθυντές εκείνους που … μάλλον εκείνοι (της ηγετικής ομάδας) ήθελαν…» Νομίζουμε ότι εκείνες οι διαδικασίες ήταν από τις πιο γειωμένες στη συνείδηση των εκπαιδευτικών. Γαι πρώτη φορά οι σύλλογοι διδασκόντων, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο, συζήτησαν για κάποιο θέμα ζωτικό για τη λειτουργία των σχολείων και της εκπαίδευσης, σε ένα πνεύμα που ξέφευγε από την καθαρά γραφειοκρατική αντίληψη ενός συνδικαλισμού που αποφασίζει για όλα. Το τι έγινε στη συνέχεια από το Υπουργείο, πόσο έλαβε ή όχι τις απόψεις των εκπαιδευτικών είναι κάτι που δείχνει από πλευρά του (του υπουργείου) τη «συνέχεια του κράτους». Να μην αγγιχτεί τίποτα το ουσιαστικό και να κάνει επιφανειακές και επικοινωνιακές κινήσεις που και αυτές σήμερα τις αναιρεί με την επαναφορά της συνέντευξης. Για τις «ανατροπές» έχουμε να πούμε ότι ναι χρειάζονται ανατροπές απέναντι σε πολιτικές που οδηγούν σε μια διαλυμένη παιδεία και που η νέα κυβέρνηση συνεχίζει «εποικοδομητικά» το καταστροφικό έργο των προηγουμένων αποδεχόμενη το ρόλο του πρωτοκολλητή των διαταγμάτων του κουαρτέτο.
Πέμπτο παράπτωμα. Αλήθεια κ. Χεριστανίδη. Εσείς τι θα κάνατε αν ήσασταν σήμερα στη θέση του Διευθυντή εκπαίδευσης; Θα καλούσατε το λαό της Καβάλας και του Νομού να ξεσηκωθεί για την υποχρηματοδότηση, τις περικοπές στους μισθούς και τις συντάξεις, τις περικοπές στα φάρμακα και τις παραϊατρικές εξετάσεις τους κομματικούς περιφερειακούς Διευθυντές, τα υπηρεσιακά συμβούλια που στελεχώνονται από φιλοκυβερνητικά στελέχη, το κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη; Ή μήπως σαν πειθήνιο όργανο θα τα εφαρμόζατε, όπως κάνατε τόσα χρόνια;
Δεν μπορούμε όμως να αποφύγουμε ορισμένες αναφορές που είναι ενδεικτικές της ιδιαίτερης προσωπικότητας σας. Για παράδειγμα «αν αληθεύουν οι πληροφορίες μου, ειπώθηκαν τα εξής» και γράφει ποιες πληροφορίες έχει. Δεν μπορείς να μην το συνδέσεις με τις πληροφορίες που είχε και παλιότερα οπότε και γνώριζε το τι ειπώθηκε και από ποιον σε κάθε ΔΣ στην ΕΛΜΕ. Τότε σε άμεσο χρόνο μέσα προφανώς από τους τότε πληροφοριοδότες του. Σήμερα χρειάζεται κάποιο περισσότερο χρόνο για να τις μαζέψει.
Το πιο όμορφο όμως βρίσκεται στην τελευταία παράγραφο: «Πρέπει να φύγουν (προφανώς τα μέλη του προεδρείου του ΔΣ της ΕΛΜΕ), ο κλάδος δεν χρειάζεται φθαρμένους και κουρασμένους συνδικαλιστές παγιδευμένους σε κομματικές σκοπιμότητες και να ανοίξουν το δρόμο σε νέα άτομα, άφθαρτα,…» Αναρωτιόμαστε ποιος τα λέει αυτά; Ένας συνταξιούχος, ένας πρώην προϊστάμενος που μπλέκονταν και μπλέκεται ακόμα στα συνδικαλιστικά. Αυτός είναι που θέλει τη νεολαία στο προσκήνιο; Ή μήπως αυτός είναι η νεολαία; Ή τέλος σαν νεολαία εννοεί τους διάφορους «αποσπασμένους» που γίνονταν συνδικαλιστές για την πάρτη του;
Η δεύτερη προσέγγιση είναι πιο δύσκολη. Μια ήττα βαραίνει τις συνειδήσεις, τα μυαλά, τις ελπίδες των περισσοτέρων εργαζομένων και όλου του λαού μας. Η διάψευση που προήλθε από την ανάθεση των λύσεων των προβλημάτων μας σε ένα ηγέτη, μια ηγετική ομάδα, ένα κόμμα μας καταδυναστεύει όλους.
Βιώνουμε τις τελευταίες ημέρες μιας εκπαίδευσης που ήταν μαζική παρόλο που ήταν άδικη, άνιση και με ταξικό κοινωνικό πρόσημο. Αποδεικνύεται ότι δεν μπορείς να κινηθείς με τα παλιά δεδομένα. Δεν αρκούν. Δεν δίνουν διεξόδους. Τα νέα δεδομένα απαιτούν να ξανασκεφτούμε με σοβαρό τρόπο το πως μπορούμε να ξεκινήσουμε μια διαφορετική πορεία.
Δεν είναι απλά ότι διαλύεται η παιδεία. Αυτό γίνεται πράξη μέσα από τη διάλυση της ίδιας της χώρας. Η δημιουργία νέων κρατικών οντοτήτων και μορφωμάτων, προτεκτοράτων, αποικιών χρέους, ειδικών οικονομικών ζωνών και έξω από αυτές το χάος δεν επιτρέπει εύκολες προσεγγίσεις. Το πλήθος των προβλημάτων στην εκπαίδευση συμβαδίζει με έναν αρμαγεδώνα στην κοινωνία.
Επομένως, το τι κάνουμε στο σχολείο είναι υπό επαναδιαπραγμάτευση. Όχι γιατί ανοίγει ένας δήθεν δημόσιος διάλογος από την κυβέρνηση, αλλά γιατί έχει διαμορφωθεί, αναπτυχθεί και σταθεροποιηθεί μια κατάσταση πνευμάτων εδώ και δεκαετίες.
Όταν το 65% των νέων θέλουν να φύγουν από την Καβάλα και την περιφέρεια, αλλά και από τη χώρα για το εξωτερικό σαν οικονομικοί και επιστημονικοί μετανάστες, δεν μπορείς να σφυράς αδιάφορα και να διατυμπανίζεις ότι η λύση είναι ένα 3ημερο συνέδριο. Όταν το σχολείο δεν συγκινεί σαν χώρος τουλάχιστον χρειάζεται να προβληματιστούμε στο ότι οι μαθητές δεν θέλουν να μάθουν. Όταν το μέλλον της νέας γενιάς δεν υπάρχει, είναι τουλάχιστον προσβλητικό να αδιαφορείς. Όταν αυτή η νέα γενιά δεν μπορεί να ξεχωρίσει τις έννοιες του παρελθόντος και του μέλλοντος και ζει σε ένα διαρκές παρόν κάτι συμβαίνει με το οικονομικό και κοινωνικό σύστημα.
Όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι τα πράγματα δεν πρόκειται να μπουν σε μια ρότα όπως αυτές που μάθαμε να ζούμε τα προηγούμενα χρόνια. Όλοι θα χρειαστεί να επανανοήσουμε τους εαυτούς μας μέσα στη νέα κατάσταση. Και όλοι θα κριθούμε για το πως θα αντιμετωπίσουμε τις νέες εξελίξεις που θα είναι ταχύτατες. Όπως έλεγε ο Κ. Κομπέιν «Καλύτερα να καείς, παρά να ξεθωριάσεις και να σβήσεις»
(η δεύτερη προσέγγιση συνεχίζεται)
Τα μέλη της ΕΛΜΕ
Αρσένης Βασίλης
Λάμπρου Βύρωνας
Μαγαρισιώτη Άννα Φιλιππίδου Σοφία
