Τελικά η χαμηλή προπώληση των εισιτηρίων για την παράσταση «Ελένη» του Ευριπίδη δεν επιβεβαίωσε τους φόβους με αποτέλεσμα το θέατρο του Φρουρίου να γεμίσει το βράδυ της Τετάρτης, ίσως και με περισσότερους θεατές από εκείνους που είχαν παρακολουθήσει τον «Επιθεωρητή» με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη. Δε γνωρίζω εάν στο σύνολό τους οι θεατές ικανοποιήθηκαν από την συμπαραγωγή των ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας και ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου, σε εμένα ωστόσο άφησε την εντύπωση μιας μετριότατης προσπάθειας που παρέπεμπε σε «αύτανδρο ναυάγιο».
Μάλλον το καράβι του Μενέλαου δεν τσακίστηκε στα βράχια της Αιγύπτου αλλά στα βράχια της Παναγίας, με ένα ζευγάρι πρωταγωνιστών οι οποίοι προφανώς δεν μπορούν να ξεφύγουν από τις τηλεοπτικές μανιέρες τους. Κι αν «επιβίωσε» κάποιος από το συνολικό ναυάγιο, αυτός μάλλον ήταν ο επίλογος – μονόλογος του Νίκου Αβρανίτη ως Τεύκρου από το στόμα του οποίου ειπώθηκαν και οι διάσημοι στίχοι του Σεφέρη «Για ένα αδειανό πουκάμισο… Για μια Ελένη».
Ήταν λυπηρό το γεγονός ότι η σύμπραξη δύο δημοτικών περιφερειακών θεάτρων παρουσίασε το μετριότατο αποτέλεσμα, σκηνοθετημένο μάλιστα από το Βασίλη Νικολαΐδη, διάδοχο του δικού μας Θοδωρή Γκόνη στην καλλιτεχνική διεύθυνση του ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου. Σύμφωνα με δηλώσεις του κ. Νικολαΐδη, ο οποίος σκηνοθέτησε την παράσταση αφιλοκερδώς ως καλλιτεχνικός διευθυντής του φορέα, ο προϋπολογισμός της παραγωγής μόνο για το ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου ανήρθε στο ποσό των 40.745 ευρώ! Αν αναλογιστούμε ότι ολόκληρος ο προϋπολογισμός του 56ου ΦΦΘ φτάνει στις 64.000 ευρώ εύκολα μπορούμε να κάνουμε τις αυτονόητες συγκρίσεις και να διεξάγουμε τα δικά μας συμπεράσματα!
Ένα έργο που χαρακτηρίζεται ως σατιρικό δράμα, ως ιλαροτραγωδία, κατά ορισμένους ακόμη και ως παραμυθάκι, με καστ 15 ηθοποιών και με 5 εργαζόμενους προσωπικό, περιοδεύει φέτος το καλοκαίρι σε πενήντα περίπου πόλεις της χώρας ευελπιστώντας προφανώς να κάνει απόσβεση των εξόδων του. Οι δύο «πυλώνες» πάνω στους οποίους βασίζεται η προσέλκυση του κοινού είναι φυσικά τα ονόματα των βασικών πρωταγωνιστών του, της Πέμης Ζούνη ως Ελένη και του Αντώνη Καφετζόπουλου ως Μενέλαου.
Αν λοιπόν ασπαστούμε την άποψη της ιλαροτραγωδίας, η μεν Ελένη οφείλει να υποστηρίζει τον άξονα της τραγωδίας, ο δε Μενέλαος οφείλει να υποστηρίζει τον άξονα της κωμωδίας. Τουλάχιστον ο δεύτερος άξονας υποστηρίχθηκε από τον Μενέλαο, αλλά με τη διαφορά ότι ο Αντώνης Καφετζόπουλος κάποιες στιγμές έδινε την εντύπωση ότι με πίκρα σατίριζε την ίδια την ποιότητα της παράστασης.
ΚΛΕΙΣΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΕ ΑΚΑΛΥΠΤΕ…
Εγκλωβισμένη στο στιλ ερμηνείας που απερίσπαστα διατηρεί εδώ και χρόνια η Πέμη Ζούνη, δεν ξέφυγε στο ελάχιστο από οποιονδήποτε ρόλο του τηλεοπτικού της παρελθόντος. Είτε δηλαδή απέδιδε την εσφαλμένα κατηγορούμενη ωραιότερη γυναίκα της αρχαιότητας, είτε ερμήνευε την Μαρία του «Κλείσε τα μάτια» από το μακρινό 2003, ήταν ένα και το αυτό. Απόδοση αποστασιοποιημένη κι επίπεδη, εμφάνιση φιλάρεσκη κι ατσαλάκωτη, μακριά από το ουσιαστικό συναίσθημα που θα έπρεπε να νιώθει μια γυναίκα τόσο παρεξηγημένη.
Στην άλλη άκρη της σκηνής ο Αντώνης Καφετζόπουλος, με λαμπρές τηλεοπτικές συμμετοχές του παρελθόντος όπως στην «Αστροφεγγιά» και στο «Μινόρε της αυγής», δυστυχώς δεν απέβαλε από την ερμηνεία του το στιλάκι του Ακάλυπτου που δημιούργησε το 1997, προκειμένου να πρωταγωνιστήσει στην κωμική σειρά «Και οι παντρεμένοι έχουν ψυχή». Μάλιστα η δική του παρουσία ήταν εκείνη που κατάφερε είτε μέσω κάποιας ατάκας του, είτε μέσω κάποιου μορφασμού ή παύσης του λόγου του, να οδηγήσει το κοινό στο γέλιο. Το ερώτημα φυσικά είναι εάν θα πρέπει να προκύπτει γέλιο και πόσο στο πλαίσιο της ευριπίδειας παράστασης. Καμία αναφορά δεν επιφυλάσσω στο υπόλοιπο καστ, επομένως τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται!
ΚΑΛΟ ΣΚΗΝΙΚΟ ΜΕ ΑΛΛΟΠΡΟΣΑΛΛΑ ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ
Μπορεί η χλιαρή σκηνοθετική γραμμή να μην εξασφάλισε την αποδοχή μου, αλλά η εύκολη μετάφραση του Δημήτρη Δημητριάδη βοήθησε τους θεατές και κυρίως τα πιτσιρίκια που παρακολούθησαν την παράσταση, να κατανοήσουν την πλοκή του έργου. Ο Νίκος Σαριδάκης έκανε μεν καλή δουλειά για το σκηνικό, έστω κι αν στο Φρούριο δε στήθηκε το ρυάκι που θα παρέπεμπε στις όχθες του Νείλου, αλλά τα κοστούμια του ήταν αλλοπρόσαλλα.
Διαφορετικής εποχής τα ενδύματα του χορού, διαφορετικής εποχής η αρχική μακριά τουαλέτα της ξυπόλητης Ελένης, διαφορετικής εποχής το πένθιμο φόρεμα της κ. Ζούνη συνοδευόμενο από καλοκαιρινό λουστρίνι πέδιλο – καλσόν – πλερέζα. Τον κ. Καφετζόπουλο τον έντυσε αρχικά με κουρέλια και στη συνέχεια τον παρουσίασε με θερινή ναυτική στολή, θυμίζοντας την «Αλίκη στο ναυτικό»… «τράβα μπρος, όσα έρθουν κι όσα πάνε» δηλαδή! Ο τοξοβόλος Τεύκρος εμφανίστηκε και διατήρησε τη στρατιωτική στολή αποχρώσεως μπλε ραφ, ενώ ο Θεοκλύμενος του Αντώνη Καρυστινού πέρασε από το μίλιταρι λουκ στις αραβικές «χίλιες και μία νύχτες».
Βαρύ κι ασήκωτο πρέπει να ήταν και το πλουμιστό κοστούμι της Θεονόης – Νίκη Παλληκαράκη, που αρχικά είχε εντελώς καλυμμένο το πρόσωπό της και κάθε της κίνηση «κουδούνιζε» από τα «μπιχλιμπίδια» που της είχαν φορτώσει. Χριστουγεννιάτικο δέντρο μου θύμισε το δίδυμο των Διόσκουρων που εμφανίστηκε στην τελευταία σκοτεινή σκηνή, προκειμένου να ηρεμήσει τον Θεοκλύμενο, να γλιτώσει τη Θεονόη από την αδελφική σφαγή και να κατευοδώσει την Ελένη και τον Μενέλαο στην επιστροφή τους.
Αδιάφορη με άφησε η μουσική επένδυση της παράστασης με την υπογραφή του Νίκου Ξανθούλη, έστω κι αν το δελτίο τύπου ανέφερε ότι η μουσική προέρχεται από: «…τον ήχο ανακατασκευασμένων αρχαίων οργάνων μιας και ο συνθέτης, Νίκος Ξανθούλης, έχει διεθνή αναγνώριση σε καλλιτεχνικό και ερευνητικό επίπεδο στον τομέα της αναβίωσης της αρχαίας ελληνικής μουσικής». Ωστόσο ενδιαφέρον παρουσίασε το παιχνίδι των φωτισμών δια χειρός Ελευθερίας Ντεκώ.
Υπήρχαν επιμέρους στοιχεία της παράστασης που διήρκησε σχεδόν 110 λεπτά για τα οποία ακόμη αναζητώ λογική ερμηνεία. Όπως για παράδειγμα η απρόσμενη έναρξη που αιφνιδίασε το κοινό, όπως το βουβό πρώτο δεκάλεπτο που επιμήκυνε τη διάρκεια άνευ λόγου και κατά το οποίο ακούστηκαν τα κουδούνια της παράστασης, όπως το περιοδικό από το οποίο σκίστηκε ένα δισέλιδο προκειμένου να κατασκευαστεί ένα χάρτινο καραβάκι.
ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΑΤΑ ΛΟΙΠΟΝ στους μονότονα ηλίθιους που είτε ακούν το μαγνητοφωνημένο μήνυμα για την απενεργοποίηση των κινητών τους, είτε όχι, γράφουν κανονικότατα ηθοποιούς και κοινό στα παλαιότερα των υποδημάτων τους. Ασχέτως του θεάματος που εξελίσσεται στη σκηνή, δεν είναι μόνο ασεβέστατη αλλά και εκνευριστική η αδιαφορία μερικών, οι οποίοι επιπλέον έχουν επιλέξει ως ήχο κλήσεως το Χ σκυλοτράγουδο που θρυμματίζει τη συγκέντρωση και προσήλωση όλων. Σιγήστε τα βρε παιδιά επιτέλους τα ρημάδια σας κι όταν ξανανάψουν τα φώτα τότε ελέγξτε τις αναπάντητες, εκτός εάν περιμένετε τηλεφώνημα από την προεδρία της δημοκρατίας!!!
ΒΟΥΛΑ ΘΑΣΙΤΟΥ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗ
