(Άρθρο του Κώστα Αντωνιάδη)
Υπάρχουν πολλοί Έλληνες που θέλουν η Ελλάδα να μείνει στο Ευρώ. Είναι και η συντριπτική πλειοψηφία.
Υπάρχουν επίσης αρκετοί Έλληνες που θέλουν να μείνουμε στην Ευρώπη. Συνήθως ταυτίζονται με τους πρώτους – αλλά όχι απόλυτα.
Υπάρχουν λιγότεροι (αλλά αρκετοί) Έλληνες που θέλουν η χώρα όχι μόνο να μείνει στην Ευρώπη – αλλά να γίνει Ευρώπη. Να εκσυγχρονιστεί, έτσι που οι δείκτες ποιότητας ζωής, κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης, Δημόσιας Διοίκησης, ασφάλισης και πρόνοιας, προστασίας δικαιωμάτων, παραγωγικότητας, κλπ. να φτάνουν τουλάχιστον στον μέσο όρο των άλλων κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Εγώ ανήκω στην τρίτη κατηγορία. Δεν με ενδιαφέρει απλώς το να μείνουμε στο Ευρώ ή να ανήκουμε τυπικά στην Ε. Ε. – θέλω να είμαστε Ευρώπη και να συμπεριφερόμαστε οργανωτικά και θεσμικά ως Ευρωπαίοι. Ιδιαίτερα για την χώρα μας που για αιώνες έζησε στο περιθώριο της Ευρώπης, που δεν συμμετείχε στις μεγάλες ευρωπαϊκές κινήσεις (Αναγέννηση, Μεταρρύθμιση, Διαφωτισμός). Πρέπει να νιώσουμε κομμάτι της Ευρώπης.
Ξέρω ότι πολλοί συμπατριώτες μου δεν νιώθουν έτσι. Γιατί θεωρούν ότι για όλα τα δεινά που συμβαίνουν τα τελευταία πέντε (5) χρόνια στην χώρα μας, φταίνε οι Ευρωπαίοι εταίροι μας – και ίσως δεν έχουν άδικο. Για αυτό παρατηρείται, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες χώρες της Ευρώπης (εκεί για διαφορετικούς λόγους) να αυξάνεται ο Ευρωσκεπτικισμός και ο Εθνικισμός και να υποσκάπτεται υπογείως το Ευρωπαϊκό Οικοδόμημα.
Για αυτό πρέπει να αγωνιστούμε. Κι αν ρωτούσε κανείς «γιατί;» θα του έλεγα ότι καμία χώρα στον κόσμο, και η πιο δυνατή, η πιο οικονομικά ισχυρή, δεν είναι πια αυτάρκης – καμία δεν μπορεί να επιβιώσει μόνη της. Κι αν ξαναρωτούσε «γιατί στην Ευρώπη;» θα του έδινα ένα χάρτη και ένα λεξικό όπου θα έβλεπε πως το όνομα της Ευρώπης είναι ελληνικό.
*Ο Κώστας Αντωνιάδης είναι Πρόεδρος του Περιφερειακού Συμβουλίου ΑΜΘ, δικηγόρος Καβάλας
