«Για τη χρεοκοπία του 2010 φταίει ισομερώς η πολιτική ηγεσία και ο λαός!»

Γράφει ο Παναγιώτης Φώτου

Αυτά λέει ο Βαγγέλης Βενιζέλος απαντώντας σε μια ερώτηση του Δημοσιογράφου κ. Αλέξη Παπαχελά, σε εκείνη τη Διημερίδα του Κύκλου Ιδεών για τη Μεταπολίτευση. Επειδή έζησα αυτά τα  πενήντα χρόνια αυτής της περιόδου, έψαξα στο βάθος του χρόνου να βρω και το δικό μου φταίξιμο για τη μεγάλη κατρακύλα.

Ποια η δική μου ευθύνη και πού έφταιξα, που η Πατρίδα μας έφτασε στο τελευταίο σκαλοπάτι του κακού το 2010. Άρχισα από την αρχή, μήπως σκέφτηκα, παγίδεψε την Δημοκρατία μας η Χούντα αφήνοντας κρυφό χρέος.

Όλοι όμως αποδέχτηκαν ότι το χρέος που άφησε η χούντα ήταν διαχειρίσιμο και εξυπηρετούμενο δίχως πρόβλημα. Ο υπουργός Συντονισμού του «Εθνάρχη» Καραμανλή, ο Μητσοτάκης Κων/νος, θυμάμαι έλεγε με περηφάνια ότι οι δανειστές έτρεχαν να τον δανείσουν, πιστεύοντας τη  δεινότητά του στα οικονομικά.

Δεν έχασε την ευκαιρία και δανείζονταν αφειδώς. Τα χρήματα εκείνα πήγαν στους ημετέρους για τον Άγιο σκοπό της Εκβιομηχάνησης της χώρας. Για να πάρει κάποιος ένα τέτοιο δάνειο  χρειάζονταν πρώτα ισχυρή γνωριμία με το περιβάλλον του Υπουργού, ένα χωράφι, μια οικονομοτεχνική μελέτη της πλάκας και το δάνειο το είχε στην τσέπη του απομειωμένο όμως από το ποσοστό του εγκρίνοντος που έφτανε λένε στο 10%.

Αποτέλεσμα αυτής της εκβιομηχάνισης της χώρας το μηδέν, τα δε μνημεία αυτής της ενέργειας υπήρχαν για πολλά χρόνια στους κάμπους της Ξάνθης και της Κομοτηνής, ήταν τα μισογκρεμισμένα κτήρια που υποτίθεται ότι θα δημιουργούνταν οι μονάδες αυτές.

Είναι αλήθεια ότι την περίοδο εκείνη το Δημόσιο χρέος δεν εκτινάχθηκε εκρηκτικά γιατί ο «Εθνάρχης» Καραμανλής έκανε το κόλπο να βάλει τις Τράπεζες και τις δημό­σιες επιχειρήσεις να δανείζονται αντί για την κυβέρνηση, χρεώνοντας τις ίδιες και παρουσιάζοντας έτσι έναν μι­κρότερο δημόσιο δανεισμό.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου μας υποσχέθηκε «ότι θα είμαστε μαζί στην εξουσία», τον πιστέψαμε, τον ψηφίσαμε και ανέβηκε πανηγυρικά στο άλογο της εξουσίας το 1981. Μας υποσχέθηκε ότι θα κάνει «Σοσιαλιστικό μετασχηματισμό» της κοινωνίας, περιμέναμε, είπαμε μεγάλος Οικονομολόγος είναι αποδεδειγμένα, ξέρει τον τρόπο, θα τα καταφέρει.

Ότι θα το κάνει με δανεικά δεν το ξέραμε. Άφθονο ήρθε το χρήμα από τις Τράπεζες του εξωτερικού, «εδώ και τώρα», στη αγορά, προσφέ­ροντας μας μια ψεύτικη, μια φανταστική αίσθηση ευφορίας σ’ όλους εμάς τους παραπλανημένους από το μεγάλο ψέμα.

Το που πήγαινε η οικονομία το γνώριζε ο Ανδρέας, το ομολόγησε εξάλλου στην 9η Σύνοδο του ΠΑΣΟΚ το 1983. Με βεβαιότητα τώρα μπορούμε να πούμε ότι ο παράλογος υπερδανεισμός με την υπέρμετρη διόγκωση του κράτους για ψηφοθηρικούς λόγους ήταν η αρχή του κακού.

Ο Ανδρέας μας έλεγε ότι «ΕΟΚ και NATO» ήταν «το ίδιο Συνδικάτο» και η ΕΟΚ «ο λάκκος των λεόντων», παρέμεινε και στα δύο και καλά έκανε… Διαπραγματεύτηκε πάν­τως με την ΕΟΚ και κέρδισε τα Μεσογειακά Ολοκλη­ρωμένα Προγράμματα, τα χρήματα των οποίων χρησι­μοποιήθηκαν ως επί το πλείστον για τον εκμαυλισμό και τη διαφθορά των αγροτών με επιδοτήσεις χωρίς αντί­κρισμα για να μη φωνάζουν για τα αδιάθετα προϊόντα τους και όχι για την εξυπηρέτηση του χρέους.

Σίγουρα το «σοσιαλιστικό πείραμα» του  υπερδανεισμού -με την πελατειακή διόγκωση συγχρό­νως του δημόσιου τομέα και τη διατήρηση, για ψηφο­θηρικούς πάλι λόγους, των προβληματικών δημόσιων επιχειρήσεων που κληρονόμησε το ΠΑΣΟΚ από τον «εθνάρχη» έμελλε να αποτύχει οικτρά και να μας οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια μπροστά στη μισητή πόρτα του ΔΝΤ.

Ο Ξενοφών Ζολώτας έκρουσε για πρώτη φορά τον κώδωνα του κινδύνου δημόσια και μάθαμε και εμείς τα χάλια μας. Η Ελληνική Οικονομία είχε ένα τεράστιο Δημόσιο εξωτερικό χρέος, το οποίο «άρχισε να διογκώνεται από το 1982 και ξεπέρασε τα 31 τρισ. δρχ. και τα τοκοχρεολύσια για να το εξυπηρετήσουν έφταναν  στα 7 τρισ. δρχ. τον χρόνο, ενώ τα έσοδα του προϋπολογι­σμού του κράτους ήταν τότε μόλις 8 τρισ. δρχ.

Μετά το «βρώμικο ’89», την παραπομπή του Ανδρέα στο Ειδικό Δικαστήριο και την προσωρινή οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα, ο Μητσοτάκης ακλουθώντας μια «άκρως νεοφιλελεύθερη πολιτική» προσπάθησε να μει­ώσει τον  δανεισμό.

Ακολούθησε όμως την πεπατημένη φιλολαϊκή πολιτική και με δέκα χιλιάδες προσλήψεις στη ΔΕΗ ήθελε να ισοφαρίσει τις ελλείψεις του από τους άλλους. Η θεωρούμενη ως «άκρως νεοφιλελεύθερη» πο­λιτική του προκάλεσε την έντονη αντίδραση της «σοσια­λιστικής» αντιπολίτευσης και έχασε τις εκλογές του 1993.

Το 1996 ο μεγάλος  ηγέτης του ΠΑΣΟΚ ο Ανδρέας Παπανδρέου φεύγει  δραματικά από την πολιτική και την ίδια χρονιά χάνει και τη ζωή του. Αναλαμβάνει την εξουσία ο «εκσυγ­χρονιστής» Κ. Σημίτη που ανέλαβε να υλοποιήσει τις «υποδείξεις» του ΔΝΤ για μια σταθερή νομισματική και οικονομική πολιτική.

Η διορθωτική, «εκσυγχρονιστική» πολιτική του Σημίτη περιελάμβανε μια αυστηρή λιτότητα, άνοιγμα των αγο­ρών, ιδιωτικοποιήσεις κ.λπ. Τα δημόσια ελλείμματα πάν­τως συνεχίστηκαν με αποτέλεσμα να συνεχιστεί και ο δανεισμός και η αύξηση του δημόσιου χρέους της χώ­ρας.

Από το 1998 η κυβέρνηση Σημίτη έθεσε σα βασική της επιδίωξη την ένταξη της Ελλάδας στην Οικονομική Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ). Έπρεπε όμως να μπορέσει  να ξεπεράσει τους σκοπέλους της Συνθήκης του Μάαστριχ.

Η κυβέρνηση Σημίτη, αντί να περιορίσει την παραοικονο­μία και τη διαφθορά, προτίμησε να αποκρύψει με… «δη­μιουργική λογιστική» ένα μέρος του χρέους της χώρας, με τη βοήθεια της διαβόητης αμερικανικής επενδυτικής Τράπεζας, Goldman Sachs με τα γνωστά Swap .

Στην διακυβέρνηση Σημίτη θα πρέπει να χρεωθεί και η φούσκα του χρηματιστηρίου που την διατυμπάνιζε και τη διαφήμιζε σαν  οικονομική επιτυχία της κυβέρνησής του τόσο ο ίδιος όσο και ο Υπουργός του επί των οικονομικών.

Αποτέλεσμα η φούσκα αυτή να σκάσει με θόρυβο στα μούτρα των άσχετων  Ελλήνων επενδυτών που τη γέμισαν με μπόλικο αέρα καταθέτοντας τις οικονομίες τους που είχαν φυλαγμένες για την κακιά στιγμή.

30 δις € πέταξαν από τις τσέπες των Ελλήνων από την φούσκα εκείνη και ενθυλακωθήκαν στις τσέπες των πλούσιων ξένων επενδυτών που ήξεραν και καθοδηγούσαν εκείνη την αγορά. Ο Σημίτης παραιτήθηκε από την προεδρία του ΠΑΣΟΚ στις 7 Ιανουαρίου 2004 και τον διαδέχθηκε στις 8 Φεβρουαρίου ο Γιώργος Παπανδρέου.

Στις βουλευ­τικές εκλογές του Μαρτίου του ίδιου έτους ανακηρύχ­θηκε νικητής των βουλευτικών εκλογών ο νέος πρό­εδρος της ΝΔ και ανιψιός του «εθνάρχη», Κώστας Κα­ραμανλής. Ο Κ. Καραμανλής υποσχέθηκε την επανίδρυση του κράτους.

Αυτό θα γίνονταν με την εξυγίανση των δημόσιων οικονομικών και μείωση του κράτους. Στην πράξη δημιούργησε 700 νέους δημό­σιους οργανισμούς με επιπλέον ετήσιες δαπάνες 200 εκατ. Ευρώ.

Έτσι επι­βάρυνε τον ήδη βεβαρημένο δημόσιο τομέα με νέες άχρηστες, κομματικές προσλήψεις, ακυρώνοντας ου­σιαστικά πλήρως τον προηγούμενο Νόμο Πεπονή, που προσπαθούσε να θέσει έναν έλεγχο στο πελατειακό κρά­τος.

Ο Καραμανλής ήταν γνώστης της δεινής θέσης της οικονομίας και ήξερε τι ακριβώς έπρεπε να κάνει, φο­βήθηκε το πολιτικό κόστος, δεν έκανε απολύτως τίποτα ή μάλλον επιδείνωσε κατά πολύ την κατάσταση.

Εντωμεταξύ αρχίζουν τα προβλήματα μας μετά το σκάνδαλο και τη χρεωκοπία της εταιρίας En­ron στις ΗΠΑ. Η αμερικανική κυβέρνηση άρχισε ελέγ­χους στις αμερικανικές Τράπεζες για λογιστικά μαγει­ρέματα σαν αυτά που είχε χρησιμοποιήσει στο παρελθόν αυτή η εταιρία.

Φοβούμενη η Goldman Sachs μη πιαστεί με την «γίδα στην πλάτη» θέλησε να ξεφορτωθεί το ελληνικό swap και ζήτησε το 2005 από την ελληνική κυβέρνηση του Κώστα  Καραμανλή να το πάρει πίσω.

Ο υπουργός οικονομικών τότε της Ν.Δ., Γ. Αλογοσκούφης, έβαλε την Εθνική Τράπεζα να το αγοράσει στην πολύ μεγαλύτερη τιμή των 5,5 δισ. ευρώ. Το χρέος συνέχισε έτσι να είναι κρυφό, αλλά τώρα προς την Εθνική Τράπεζα.

Με όλα αυτά τα σύννεφα στο ορίζοντα  ο Κώστας Καραμανλής πα­ρέδωσε την εξουσία, πριν τελειώσει τη θητεία του, μαζί με τη βόμβα της ελληνικής οικονομίας που ήταν έτοιμη να σκάσει στα χέρια του Γ. Παπανδρέου.

H περίοδος του Κώστα Καραμανλή (2004 – 2009) χα­ρακτηρίστηκε επίσης από πολλά σκάνδαλα διαφθοράς, όπως του Βατοπεδίου, των δομημένων ομολόγων, της Siemens κ.α. H κυβέρνησή του επίσης κατηγορήθηκε για το αιφνιδιαστικό κλείσιμο της Βουλής τον Μάιο του 2009, μια κίνηση που οδήγησε στην παραγραφή όλων των υποθέσεων για την περίοδο της πρώ­της διακυβέρνησης της, που, σύμφωνα με την αντιπολί­τευση, έγινε για να συγκαλύψει τα σκάνδαλα εκείνης της περιόδου.

Τα παιχνίδια με τους αριθμούς των ελλειμμάτων πολλά και αρχίζουν από το 2003 μέχρι  το  2009. Το βέβαιο και αδιαμφισβήτητο γεγονός ήταν ότι η κυβέρνηση του Καραμανλή παρέλαβε το χρέος στα 108% του ΑΕΠ και το παρέδωσε στο 126% που μας οδήγησε τελικά στην κρίση και στο ΔΝΤ.

Αποκαλύφτηκε ωστόσο το 2010 από την κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου και το πραγματικό ύψος του χρέους  της χώρας με τις γνωστές σε όλους πια συνέπειες Από εκεί και μετά άρχισαν τα όργανα. Οι μηνύσεις έπεφταν βροχή για εξαπάτηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης από την Ελλάδα και Goldman Sachs για απόκρυψη του Ελληνικού χρέους με εκείνο το Swap.

Δικαστική απαίτηση προς την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να δημοσιευθούν οι εκθέσεις για να γίνει γνωστό πώς έκρυψε η Ελλάδα ένα μέρος του χρέους της και όλα αυτά στο κεφάλι του ΓΑΠ με το καλημέρα της Πρωθυπουργίας του.

Η έκθεση της Eurostat τον Νοέμβριο του 2009 απο­κάλυψε πως η Ελλάδα είχε πραγματοποιήσει πολλές μυστικές ανταλλαγές χρέους (swaps) από το 2001 έως τα τέλη του 2007, οι οποίες οδήγησαν έτσι στην αύξηση του εθνικού χρέους της.

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος ισχυρίζεται ότι μας έσωσε από την καταστροφή με τις συμφωνίες που έκανε τότε σαν υπουργός Οικονομικών. Έτσι είναι όμως; Εμάς έσωσε ή τους Ευρωπαίους και τις τράπεζές τους;

Το κύριο ερώτημα είναι εάν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας γνώριζαν τη «δημιουργική» μας λογιστική κι έκαναν απλώς τα στραβά μάτια, ή αν τους είχαμε πραγματικά ξεγελάσει, μέχρι την αποκάλυψη της.

Η απάντηση  τεκ­μηριωμένη από πολλούς ξένους οικονομολόγους- είναι πως, ναι, γνώριζαν, αλλά έκαναν τα στραβά μάτια, γιατί η Ελλάδα δεν είναι μια βιομηχανική χώρα και ανταγωνί­στρια της Γερμανίας και της Γαλλίας, αλλά μια καλή αγορά γι’ αυτές για να κερδοσκοπήσουν εις βάρος της…

Αφενός μάς δάνειζαν τοκογλυφικά με αρκετά μεγα­λύτερο τόκο απ’ ό,τι οι ίδιες δανείζονται και αφετέρου καταλάμβαναν με τις πολυεθνικές εταιρίες τους την εγ­χώρια αγορά μας. Από την άλλη μεριά φρόντιζαν πάντα να διατηρείται η αντιπαράθεσή μας με την Τουρκία, για να συνεχίζουν να πουλούν πολεμικό υλικό και στα δυο εμπλεκόμενα μέρη!

Ούτε λόγος βέβαια να αποδεχτούν τα ανατολικά μας σύνορα ως σύνορα της Ευρώπης ή να επιτιμήσουν ποτέ την Τουρκία για τις συνεχείς προκλή­σεις της εναντίον των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώ­ρας μας…

Δεν τις έβλεπαν και δεν τις άκουγαν. Τέλος, μοιράζοντας μίζες στις διεφθαρμένες ελληνικές επι­χειρήσεις (βλέπε Siemens, Νοβαρτις), μπορούσαν να κερδίζουν με υπερτιμολογήσεις ακόμα περισσότερα και να μας  πουλούν με εξωφρενικές τιμές είτε «υποβρύχια που γέρνουν» είτε «σιφοράι» της… συμφοράς.

Αυτά τα δεδομένα είχε η επιτροπή μας για να τα εκμεταλλευτεί και να τα προβάλει στη διαπραγμάτευση που έκανε τότε για το χρέος. Να ζητήσει δηλαδή τη συμμετοχή τους στην επίλυση  ενεργά και ουσιαστικά σα συνδημιουργούς της οικονομικής κρίσης.

Έπρεπε να ανέβουν οι δικοί μας επάνω στο τραπέζι και να τους φωνάξουν κατάμουτρα, ότι είναι διπρόσωποι και ότι μας αδικούν παράφορα και με μίσος. Δεν το έκαναν εκείνοι και το έκανε ο Σαρκοζί.

Αυτός πήδηξε επάνω στο τραπέζι της διαβούλευσης για να υπερασπιστεί τις τράπεζες τους και τα κατάφερε. Όλο το χρέος δικό μας και όχι σ’ εκείνους , που κέρδισαν από αυτό. Σ’ εμάς επέβαλαν λύσεις  φτωχοποίησης, εξοντωτικές, τραυματικές και επώδυνες βυθίζοντας μας στην καταστροφή και στην απόγνωση.

Με μίσος πρωτόγνωρο και εμπάθεια, που παραδέχθηκαν αργότερα και οι ίδιοι, οδήγησαν το Λαό μας χρόνια πίσω. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος σαν υπουργός Οικονομικών και αργότερα σαν συγκυβερνήτης με τον Σαμαρά βρήκε τα μέτρα της «καταστροφής», αυτός τα λέει «σωτήρια» βέβαια.

Πολλαπλάσιο ΦΠΑ από άλλες χώρες της ΟΝΕ, ΕΝΦΙΑ για λίγα χρόνια και έγινε μόνιμος φόρος, κατακρήμνιση μισθών και συντάξεων ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ. Η δική μου ευθύνη μια και ουσιαστική που τους πίστεψα, τους χειροκρότησα και τους ψήφισα. Δεν τους έκραξα τότε που έπρεπε με στεντόρεια φωνή! Δεν τους είπα ότι μόνο αυτοί είναι υπαίτιοι για όλα γιατί προτίμησαν το κόμμα από την ΠΑΤΡΙΔΑ.