Η Δημοτική Θεατρική Κοινωφελής Επιχείρηση Καβάλας παρουσιάζει την πρεμιέρα του έργου των Δ. Κεχαϊδη-Ε. Χαβιαρά «Δάφνες και Πικροδάφνες» σε σκηνοθεσία Θοδωρή Γκόνη, στις 21:00 το Σάββατο 28 Φεβρουαρίου στο Θέατρο Αντιγόνη Βαλάκου. Οι παραστάσεις θα συνεχιστούν έως τη Δευτέρα 16 Μαρτίου, κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Δευτέρα στις 21:00 και την Κυριακή στις 20:00.
To έργο «Δάφνες και πικροδάφνες» των Δημήτρη Κεχαΐδη – Ελένης Χαβιαρά, είναι μία πολιτική κωμωδία σπαρταριστής επικαιρότητας και από τα σημαντικότερα της νεοελληνικής δραματουργίας. Γράφτηκε από τους συγγραφείς για το «Θέατρο Τέχνης» το 1979 και παραστάθηκε τον Οκτώβρη του ίδιου χρόνου από το Θέατρο Τέχνης σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν. Οι ηθοποιοί της παράστασης ήταν οι Βάσος Ανδρονίδης (Κώστας), Μίμης Κουγιουμτζής (Βασίλης), Γιάννης Μύρτος (Τάσος) και Γιάννης Δεκαετής (Αλέκος). Τα σκηνικά και τα κοστούμια επιμελήθηκε ο Αντώνης Ευδαίμων.
ΒΡΕ ΚΑΤΙ ΜΑΣ ΘΥΜΙΖΕΙ….
Τέσσερις άνδρες μικροκομματάρχες μέσης ηλικίας στην Τρίπολη, ετοιμάζονται πυρετωδώς για τις επικείμενες εκλογές. Τους συναντούμε σε μια περίοδο, όπου καλούνται να δείξουν όχι μόνο τις ικανότητές τους, αλλά και τη δύναμη και την εξουσία που διαθέτουν. Οι ίδιοι τρέφουν μεγάλη εμπιστοσύνη στον εαυτό τους. Πιστεύουν ακράδαντα ότι είναι σπουδαία πολιτικά μυαλά και «όπως σε μια παρτίδα πρέφας διαμοιράζουν τα ιμάτια του πολιτικού λόγου». Πλοκή με την κλασική έννοια του όρου δεν υπάρχει. Η όλη δράση του έργου λαμβάνει χώρα σε ένα αρκετά περιορισμένο χώρο, το δωμάτιο στο σπίτι του Κώστα. Μπορεί οι ήρωες να εισέρχονται και να εξέρχονται, ποτέ όμως το βλέμμα του θεατή δεν βγαίνει έξω από το δωμάτιο αυτό. Η εξέλιξη της δράσης συμβαίνει εκεί μέσα.
Οι άνδρες αυτοί ονειρεύονται την στιγμή που όλα και όλοι θα υποταχθούν στην εξουσία τους. «Η κουβέντα μας», θα πει κάποια στιγμή ο Τάσος, «θα είναι απόφαση και νόμος και σφραγίδα και υπογραφή! Η επιθυμία μας θα εκπληρούται αμέσως…». Η ευκαιρία θα έρθει, τελικά, από εκεί που δεν το περιμένουν. Από το συρτάρι του Κώστα, του πιο ηλικιωμένου από τους τέσσερις, που περιέχει ενοχοποιητικές φωτογραφίες για διάφορους πολιτικούς, αλλά και από μία γυναίκα, τη Νόρα, μια ώριμη και γοητευτική φιγούρα, που βρίσκεται πίσω από κάθε σημαντικό πολιτικό του νομού, τόσο της παλιάς όσο και της νέας φρουράς.
Η Νόρα ελέγχει το πολιτικό παιχνίδι και το ελέγχει, καθώς φαίνεται, με μοναδικό της εφόδιο τη γυναικεία φύση και την ομορφιά της. Ένα νεανικό, όμως, ερωτικό γράμμα του Κώστα προς αυτήν, που τώρα κρατά στα χέρια της, αλλά και μια φωτογραφία, που κρατά ο Κώστας και ενοχοποιεί τους προστατευόμενους της Νόρας, θα γίνουν αφορμή για εκβιασμούς και διαπραγματεύσεις. Τελικά, θα καταφέρουν να έρθουν σε συμφωνία μαζί της. Η συμφωνία αυτή, ουσιαστικά, τους εξισώνει μαζί της ως πολιτικούς συνομιλητές.
Επιπλέον, το γεγονός ότι στο παρελθόν ο Κώστας έφθασε ένα βήμα μόλις πριν την ολοκληρωτική της κατάκτηση θα δώσει απίστευτη ώθηση στο ηθικό των τεσσάρων πρωταγωνιστών. Με υψηλό, λοιπόν, ηθικό και χάρη στις ενοχοποιητικές φωτογραφίες που έχει στην κατοχή του ο Κώστας και οι οποίες μπορούν να φανούν χρήσιμες σε όλους, αρχίζουν να φαντασιώνονται και να υπολογίζουν τις δυνατότητες που ανοίγονται μπροστά τους. Από τη στιγμή που κατάφεραν να ελέγξουν τη Νόρα, μπορούν πλέον να ελέγχουν και το πολιτικό παιχνίδι. Αυτός ο ενθουσιασμός, όμως, μεταξύ των τεσσάρων ανδρών, για τη σίγουρη επιτυχία των βαθύτερων επιδιώξεών τους, δεν είναι παρά μια υπέροχη φαντασίωση.
ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΓΩΝΙΕΣ ΚΑΙ ΚΑΙΡΙΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ
«Ήθελα ν’ ασχοληθώ με μεγάλα θέματα, με δύσκολες καταστάσεις… Με τον καιρό κατάλαβα πως (τουλάχιστον με τον δικό μου τρόπο γραφής) τα έργα αρχίζουν από μικρά θέματα που σιγά σιγά μεγαλώνουν και όχι από σημαντικά προβλήματα που δεν μπορούμε παρά να παρουσιάσουμε αόριστα… Μικρά θέματα που τα σκάβουμε, τα σκάβουμε μέχρι το βάθος. Όταν σκάβουμε, σκάβουμε, σκάβουμε… μπορούμε να δώσουμε ένα έντονο στοιχείο ανθρωπιάς».
Τα λόγια του Κεχαΐδη, μαρτυρούν πως έμεινε πιστός στην προσωπική του ιδέα για τη θεατρική σύλληψη. Στο έργο του λανθάνουν προβλήματα που αφορούν γενικά την ανθρώπινη ύπαρξη. Πίσω από κάθε συγκεκριμένο χαρακτήρα, υπάρχει ο άνθρωπος ως μοναδική και ιδιαίτερη περίπτωση, που αγωνίζεται να τα βγάλει πέρα με την ίδια τη ζωή, έτσι όπως αυτή παρουσιάζεται μέσα στην κοινωνία την οποία ζει.
Ο δημιουργός επιλέγει να δείξει σκηνές της καθημερινής ζωής, θέματα μικρά και εκ πρώτης όψεως ασήμαντα, όπου, όμως, ελλοχεύει μια βαθιά ανθρώπινη ανάγκη και ένα δράμα. Πίσω από φαινομενικά απλά ζητήματα, όπως η φιλοδοξία τεσσάρων πολιτικών παραγόντων της επαρχίας να γευτούν τη δόξα της εξουσίας, κρύβονται πολύ πιο μεγάλες αγωνίες και πιο καίριες ανάγκες, όπως η μοναξιά κι ο φόβος του θανάτου, η αίσθηση της αποστολής και η ανάγκη δημιουργίας, η ελευθερία. Και αυτές οι αγωνίες και οι ανάγκες μπορούν να δικαιολογήσουν όλες τις εκρήξεις και τις υπερβολές.
Οι χαρακτήρες του έργου επιδίδονται σ’ έναν αγώνα επιβίωσης. Ο καθένας δίνει με τον τρόπο του έναν αγώνα ζωής, που απαιτεί καλά μελετημένη στρατηγική και διαρκή ετοιμότητα. Το κατεξοχήν όπλο που επιστρατεύουν όλοι σ’ αυτόν τον αγώνα ζωής είναι ο έρωτας. Πραγματικός ή φανταστικός, πλατωνικός ή σαρκικός, προβάλλεται σε κάθε περίπτωση ως λύση, ως το μοναδικό τελικά αντίδοτο, που θα μπορούσε να αναστείλει τον πάσης φύσεως θάνατο.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Συγγραφείς: Δημήτρης Κεχαΐδης, Ελένη Χαβιαρά
Σκηνοθεσία: Θοδωρής Γκόνης
Σκηνικά-Κοστούμια: Ελένη Στρούλια
Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
Βοηθός Σκηνοθέτη: Κατερίνα Συμεωνίδου
Παίζουν: Αλέξανδρος Καλπακίδης, Δημήτρης Κοντός, Παύλος Σταυρόπουλος, Ανδρέας Τσιαπτσιάδης.
=
