Κορυφώθηκαν και ολοκληρώθηκαν χθες το πρωί στο μνημείο του Ακρίτα του Πόντου οι εκδηλώσεις σε τοπικό επίπεδο για την επέτειο της γενοκτονίας του ποντιακού ελληνισμού. Η χθεσινή εκδήλωση συνδιοργανώθηκε από την περιφερειακή ενότητα Καβάλας και τους συλλόγους Ποντίων του Δήμου Καβάλας.Το πρωί πριν από την εκδήλωση στο άγαλμα, πραγματοποιήθηκε πανηγυρική θεία λειτουργία στον ιερό ναό του Αποστόλου Παύλου, όπου ομιλία διάβασε ο πρόεδρος της Λέσχης Ποντίων Κοσμάς Χαρπαντίδης.Το Σάββατο το βράδυ πραγματοποιήθηκε εκδήλωση για τη γενοκτονία των Ποντίων από τη Λέσχη Ποντίων Νομού Καβάλας – διάρκειας δύο ωρών – στο κατάμεστο από κόσμο αμφιθέατρο του διοικητηρίου.
Χθες στην εκδήλωση στο Άγαλμα του Ακρίτα του Πόντου παραβρέθηκαν πολλοί εκπρόσωποι ποντιακών συλλόγων. Ξεχώρισαν με τη συμμετοχή τους, η Λέσχη Ποντίων και ο Όμιλος Πόντιων Χορευτών.
Διαβάστηκε ψήφισμα για τη γενοκτονία των Ποντίων που υπογράφουν οι ποντιακοί σύλλογοι του Δήμου Καβάλας. Ακούστηκαν τραγούδια, έγινε κατάθεση στεφάνων.
Επειδή στην εκδήλωση παραβρέθηκαν η «Χρυσή Αυγή» και η «Πατριωτική Κίνηση Καβάλας», υπήρξαν διακριτικά και αχρείαστα όπως αποδείχθηκε προληπτικά μέτρα ασφαλείας από την αστυνομική διεύθυνση Καβάλας.
Όταν κατέθεσαν στεφάνι οι εκπρόσωποι της «Χ.Α.», ο Ηλίας Ιωαννίδης και ο Τάκης Εμμανουηλίδης απομακρύνθηκαν από το χώρο των επισήμων προσωρινά, ενώ ο Κ. Σιμιτσής γύρισε την πλάτη του προς την πλευρά των εκπροσώπων της «Χ.Α.».
Στεφάνια κατατέθηκαν από πάρα πολλούς συλλόγους της περιοχής του Δήμου Καβάλας, ενώ ακολούθησε σύντομη δεξίωση.
Το ψήφισμα που διαβάστηκε στην εκδήλωση και υπογράφουν οι σύλλογοι Ποντίων του Δήμου Καβάλας, έχει ως εξής:
Κυρίες και κύριοι, σήμερα είμαστε εδώ για να ανάψουμε ένα κερί μνήμης στους 353.000 χιλιάδες νεκρούς του ποντιακού ελληνισμού, να θυμηθούμε την παρουσία τους, την ύπαρξή τους, τα όνειρά τους, την επιμονή να παραμένουν Έλληνες για πεντακόσια περίπου χρόνια σκλαβιάς κάτω από τον οθωμανικό ζυγό.
Και είμαστε εδώ με την συναίσθηση ότι τα μαρτύρια και οι νεκροί δεν είναι απλώς επετειακά νούμερα , ούτε άγνωστοι πεσόντες. Όλοι αυτοί και καθένας ξεχωριστά είχαν ονοματεπώνυμα, τόπο κατοικίας, προγόνους, μια κανονική ζωή και όλοι τους ανεξαιρέτως είναι μέρος από τις ρίζες μας και τις οικογένειές μας που δεν επέστρεψαν στην Ελλάδα πλήρεις, αλλά μισές και τραυματισμένες. Η άλλη μισή καρδιά μας έμεινε στον Πόντο, στα αυτοσχέδια νεκροταφεία, στις πόλεις και τις χαράδρες, τα παρχάρια και τις ακρογιαλιές. Ακουμπά στις σκελετωμένες εκκλησιές και τα βουβά μοναστήρια που απέμειναν άδειοι σκελετοί να μαρτυρούν το ένδοξο παρελθόν τους, στα βυζαντινά απομεινάρια και δασωμένα βουνά που δέχθηκαν μια πλειάδα συγγενών μας και ανθρώπων μας. Κάθε οικογένεια ποντιακή θρηνεί την ημέρα αυτή προγόνους και πονά.
Το ξέρω έχουν περάσει ήδη 96 χρόνια από τότε. Όμως τα δάκρυα δεν στέρεψαν, οι μνήμες μας δεν ξεθώριασαν μπορώ να σας το βεβαιώσω κι εγώ, κι ας είμαι ένας Πόντιος τρίτης γενιάς. Μέσα από εφιαλτικές αφηγήσεις και από στόμα σε στόμα ζούμε με τους νεκρούς μας, τους κουβεντιάζουμε, τους πονάμε, τους κερνάμε πάνω από τα κενοτάφεια τα αγαπημένα τους φαγητά, σπονδές το έλεγαν οι αρχαίοι, συντηρώντας έτσι παλιά έθιμα. Τους έχουμε δίπλα μας.
Και συνεπώς δεν πρόκειται να ξεχάσουμε.
Θα τους συναντούμε σε κάθε επέτειο, σε κάθε οδυνηρό προσκύνημα στα χώματα του Πόντου, θα τους τραγουδάμε μέσα από τα πονεμένα τραγούδια μας, θα τους βλέπουμε ματωμένους και αδικημένους σε ταραγμένα όνειρα και θα αγωνιζόμαστε να τους δικαιώσουμε. Θα ριγούμε στα λόγια των τραγουδιών, που απευθύνουν ένα δάκρυ και σε αυτούς. Θα αφήνουμε την σκέψη μας να τους αγκαλιάζει σε κάθε επέτειο και θα τους διαβεβαιώνουμε ότι δεν θα ξεχάσουμε.
Δεν έχουμε δικαίωμα να ξεχάσουμε. Σε κάθε βήμα αγωνιζόμαστε να δικαιώσουμε την θυσία τους. Την επιμονή τους μέσα σε ταραγμένους καιρούς να διατηρήσουν την ελληνικότητά τους και την χριστιανική τους πίστη. Και πλήρωσαν κυρίως γι’ αυτά τα δύο. Γιατί για τους διώκτες τους αυτά τα δύο υπήρξαν κεφαλαιώδη αμαρτήματα. Και διώχτηκαν και σφαγιάσθηκαν μόνο γι’ αυτά.
Όταν ζητάμε λοιπόν να αναγνωρισθεί η γενοκτονία του ποντιακού ελληνισμού δεν θέλουμε να πλήξουμε την ειρηνική συνύπαρξη των λαών, ούτε να δυναμιτίσουμε τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, δεν είμαστε προσηλωμένοι στο παρελθόν άγονα για να προασπίσουμε νεφελώδη ιδανικά. Όταν ζητάμε να αναδειχθεί και να προβληθεί το έγκλημα κατά του ποντιακού ελληνισμού και να πεισθούν όχι μόνο οι ευρωπαϊκές χώρες, αλλά όλος ο κόσμος να αναγνωρίσουν τον άδικο χαμό των παππούδων, πατέρων και αδελφών μας το κάνουμε για να μην επαναληφθούν νέες γενοκτονίες, για να αποτρέψουμε νέες μαζικές εξολοθρεύσεις. Γιατί ο εικοστός αιώνας τίποτα δεν φαίνεται να δίδαξε στον εικοστό πρώτο και τα ίδια φαινόμενα παρουσιάζονται ξανά και ξανά και ξεκληρίζονται ολόκληρες περιοχές και σκοτώνοντται μαζικά οι άνθρωποι πάνω στη γη.
Όλα όσα κάνουμε σήμερα ας το δούμε σαν ένα ανάχωμα σε κάθε πολιτική που οδηγεί σε νέες γενοκτονίες.
Ας το δούμε σαν κραυγή διαμαρτυρίας για όσα έγιναν και καταδίκης για να μην ξαναγίνουν.
Ας το δούμε σαν μια πράξη ευθύνης για τους νεότερους που δεν έμαθαν και που πρέπει να ξέρουν.
Ας θυμηθούμε όχι για να διχάσουμε, αλλά για να ενώσουμε και να φωνάξουμε ΠΟΤΕ ΠΙΑ. Για να διδαχθεί η ανθρωπότητα και να μην επαναληφθεί στο μέλλον παρόμοια πράξη.
