Ο Στιβ Γιατζόγλου παραχώρησε συνέντευξη στον ΕΣΑΚΕ, μιλώντας για την νέα πρόκληση της καριέρας του, αναλαμβάνοντας την τεχνική ηγεσία της Καβάλας.
Αναλυτικά.
Ήταν δύσκολη η απόφαση ανάληψης της τεχνικής ηγεσίας της Καβάλας με το δεδομένο ότι είχαν προηγηθεί ήττες που ενδεχομένως να αποδειχθούν οδυνηρές;
«Όχι. Λειτουργούμε σε ένα πρωτάθλημα όπου με εξαίρεση πέντε ομάδες (σ. σ. Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, Αρης, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ) οι υπόλοιποι είναι υποψήφιοι για υποβιβασμό. Εμείς θέλουμε να πετύχουμε νίκες ώστε να αναπληρώσουμε ήττες που κάναμε στο ξεκίνημα της χρονιάς. Δεν ήταν δύσκολη η απόφαση, δεν φοβάμαι το επίπεδο δυσκολίας από τη στιγμή μάλιστα που έχω τη δυνατότητα να κάνω αλλαγές και να προσθέσω τα δικά μου στοιχεία. Στο κάτω-κάτω, φέτος δεν πήγα στην Ασία και από το να κάθομαι στην Αθήνα είναι καλύτερο να εργάζομαι έχοντας έναν στόχο».
– Γενικότερα δεν έχετε φοβηθεί να αναλάβετε τις δυσκολότερες αποστολές, αυτές που άλλοι τις αποφεύγουν…
«Βασικά μ’ εκνευρίζει η λέξη ‘φοβάμαι’. Δεν υπάρχει στο δικό μου λεξιλόγιο. Για μένα, έχεις το δικαίωμα να προβληματιστείς όχι όμως να φοβηθείς. Σε τελική ανάλυση, αν φοβάσαι είναι προτιμότερο να κάτσεις σπίτι σου».
– Σας ενοχλεί που σας επιλέγουν στα πολύ δύσκολα και όχι για την υλοποίηση υψηλότερων στόχων;
«Στην καριέρα μου, μόνο σε μία περίπτωση είχα την ευκαιρία να δουλέψω διεκδικώντας το πρωτάθλημα. Με τον Αρη το 1992. Από εκεί και πέρα, είχα διάφορες αποστολές. Βγήκαμε 4οι με τον Ηρακλή… Το ζήτημα είναι ότι στον αθλητισμό υπάρχει μόνο μία θέση κι αυτή είναι η πρώτη. Για μένα, το να τερματίσεις 3ος δεν στοιχειοθετεί επιτυχία. Πόσο διαφορετικό είναι δηλαδή από το να σώσεις την Καβάλα ή να την οδηγήσεις στα πλέι οφ του πρωταθλήματος; Το κριτήριο στην Ελλάδα, στην χώρα όπου υπάρχει ο πλούσιος και ο φτωχός, είναι ότι όλοι κρίνονται με το ίδιο μάτι αλλά δουλεύουν υπό διαφορετικές συνθήκες».
– Γι’ αυτόν τον λόγο σας έχουν χαρακτηρίσει ως άνθρωπο των ειδικών αποστολών.
«Δεν με ενοχλεί, μπορώ να σου πω μάλιστα ότι με κολακεύει. Στα εύκολα έχεις πολλούς φίλους, στα δύσκολα είναι ελάχιστοι δίπλα σου».
– Δεν υπήρξαν περιπτώσεις όπου η κατάσταση ήταν τόσο δύσκολη σε σημείο να θέλατε να φύγετε;
«Βασικά δεν θέλω να σκέφτομαι τις άσχημες στιγμές. Η λέξη ‘φεύγω’ δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό μου, γι’ αυτό εξάλλου δεν έφυγα από ομάδες. Εχω αναλάβει ομάδες, έχω πετύχει και αποτύχει, μ’ έχουν διώξει αλλά και ξανακαλέσει. Το ότι είναι λίγοι οι προπονητές που έχουν περάσει 2-3 φορές από μια ομάδα σημαίνει κάτι. Αυτό ισχύει και σε μένα και δείχνει ότι άφησα κάτι».
– Η άρνηση της φυγής από μια ομάδα είναι ζήτημα φιλοσοφίας;
«Ασφαλώς. Οταν αναλαμβάνεις μια ομάδα που έχει προβλήματα, ταυτόχρονα υιοθετείς και 12 παιδιά. Εκεί είσαι υποχρεωμένος να γίνεις θυσία όπως κάνει κάθε πατέρας για τα παιδιά του. Αν δηλαδή πηδήξω πρώτος εγώ από το καράβι, οι παίκτες τι θα κάνουν; Συν τοις άλλοις, πέρα από τις επαγγελματικές σχέσεις υπάρχουν και οι προσωπικές τις οποίες οφείλεις να τις σέβεσαι».
– Πολλές φορές η παραμονή κοστίζει…
«Και τα διαζύγια μου έχουν κοστίσει. Νιώθω ότι οι ατζέντηδες μ’ έσπρωξαν έξω από το πρωτάθλημα γιατί πολύ απλά δεν μπορούν να με κοροϊδέψουν. Είναι εύκολο να πείσεις έναν πρόεδρο για το αν ένας παίκτης είτε καλός ή κακός, τρελός ή λογικός. Εγώ δεν τρώω κουτόχορτο, δεν μπορείς να μου πεις ότι έξω είναι νύχτα επειδή έβαψες με μαύρο χρώμα τα τζάμια».
Τ. Π
