Εγώ τον «Ισορροπιστή Αεροσκαφών» τον ξέρω προσωπικά. Τον καλημερίζω κάθε πρωί στο γραφείο. Πολλές φορές συζητώ μαζί του για πληθώρα θεμάτων. Ενίοτε μπορεί να κουτσομπολεύουμε κιόλας, ίσως κι εσάς (γι’ αυτό ποτέ να μην κοιμάστε ήσυχοι)! Πλείστες όσες φορές μάλιστα γελάμε μ’ εμάς τους ίδιους. Αυτοσαρκαζόμαστε για τις απόψεις μας, τις επιλογές μας, τη διαφορετικότητά μας. Κάτι απόλυτα υγιές που αναζωογονεί τη διάθεσή μας. Εξάλλου, τόσο ο «Ισορροπιστής Αεροσκαφών» όσο κι εγώ διαθέτουμε ξεχωριστές «αρετές» τις οποίες προσεγγίζουμε με άκρως σκωπτική ματιά. Εκείνος για παράδειγμα αναφέρεται στο «ειδικό βάρος» του κι εγώ στο «λαμπρό παράστημά» μου! Εδώ που τα λέμε, δεν αποκλείεται ο Ισορροπιστής να διατηρεί ακόμη και τη δική μας ενδο-εργασική ισορροπία εδώ και χρόνια, χωρίς να το έχουμε πάρει χαμπάρι!
Το πολυεπίπεδο τάλαντο του Θόδωρου Θεοδωρίδη (κατά κόσμο πλέον «Ισορροπιστή Αεροσκαφών») το γνώριζα, όπως άλλωστε το γνωρίζουν και όλοι οι φίλοι του. Εκείνος όμως φρόντισε να μας εκπλήξει και πάλι, συγγράφοντας ένα βιβλίο 58 σελίδων που τυπώθηκε τον Οκτώβρη του 2014 σε ελάχιστα αντίτυπα και διανεμήθηκε δωρεάν στα χέρια κάποιων «προνομιούχων»! Μεταξύ αυτών συμπεριλήφθηκα κι εγώ, πράγμα που μπορεί να σας κάνει να σκάσετε από τη ζήλεια σας!
ΕΥΧΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΝΙΣΟΡΡΟΠΗ!
Ένα πρωί, μπαίνοντας στην εφημερίδα, βρήκα το αντίτυπο να με περιμένει πάνω στο γραφείο και μάλιστα με ιδιόχειρη αφιέρωση. Ασφαλώς και δεν πρόκειται να σας αποκαλύψω τι μου ευχήθηκε ο συγγραφέας. Μπορώ ωστόσο να ομολογήσω ότι αφού συνήρθα από το πρώτο ξάφνιασμα, κατόπιν γέλασα αυθόρμητα. Βλέπετε, είναι τουλάχιστον ευφάνταστο να εύχεσαι σε μία ανισόρροπη να ισορροπεί πάντα στη ζωή της!
Εκείνο το πρωί λοιπόν, έσπρωξα στην άκρη το πληκτρολόγιο κι άρχισα άμεσα την ανάγνωση. Στην 1η σελίδα διάβασα: «Ονομάζομαι Αλέξανδρος Ελεφάντης και…. μικρός ήμουν πολύ αδύνατος. Πετσί και κόκκαλο. Εννιά χρονών τα ποδαράκια μου έμοιαζαν με κληματσίδες. Είχα αναιμία και με ταΐζανε, με το ζόρι, συκώτι μόσχου μισοψημένο, σχεδόν ωμό δηλαδή, για να παίρνω, λέει, το αίμα και να δυναμώσω όπως όλα τα άλλα παιδάκια της ηλικίας μου με τα σφριγηλά σώματα και τα κόκκινα μαγουλάκια…» Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν πως βρήκα κάτι ακόμη κοινό να μοιράζομαι με το Θόδωρο. Τα διατροφικά απωθημένα. Κάπως έτσι, με το ζόρι, εξαναγκαζόμουν κι εγώ να πίνω άσπρο γάλα, ή να τρώω ψάρια και αβγά μελάτα. Διότι, σύμφωνα με την άποψη της μητέρας, η λήψη των προαναφερόμενων τροφών θα «ισορροπούσε» την εκ γενετής υστέρησή μου, μιας και ήρθα στο μάταιο τούτο κόσμο πολύ ελαφρύτερη από τρία κιλά!
Προχωρώντας στις σελίδες του βιβλίου εντόπιζα κι άλλες κοινές εμπειρίες με τον ήρωά του. Μεγαλώνοντας δηλαδή ο Αλέξανδρος Ελεφάντης, ήρθε αντιμέτωπος με την σκληρότητα του περίγυρου και με τα «ρατσιστικά» σχόλια για το βάρος του. Στοιχείο που μου έφερε στη μνήμη τις αμέτρητες φορές που τα δικά μου αυτιά άκουσαν τον χαρακτηρισμό «κοντή». Να λοιπόν, που η διαφορετικότητα μπορεί είτε να γίνει τροχοπέδη στην εξέλιξη ενός χαρακτήρα, είτε να αποτελέσει «όπλο» για την ενδυνάμωση μιας προσωπικότητας. Αναλόγως με το πώς κάθε «διαφορετικός» θα επιλέξει να διαχειριστεί τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του. Να τα επιτρέψει δηλαδή να στραφούν εναντίον του ή να τα επιστρατεύσει προς συμφέρον του.
Συνοψίζοντας το θέμα του βιβλίου, ομολογώ ότι το ολοκλήρωσα αυθημερόν. Κάποια στιγμή μάλιστα φοβήθηκα ότι θα με παρεξηγούσαν εντός του γραφείου, αφού μονάχη μου γελούσα μεγαλοφώνως με τις ατάκες που διάβαζα και τις «εικόνες» που δημιουργούσα στο μυαλό μου. Δεσμεύτηκα πάντως να μην αποκαλύψω το παραμικρό σε ψυχή ζώσα, παρά να διατηρήσω επτασφράγιστο μυστικό την ύπαρξη και το περιεχόμενο του βιβλίου, αφού επέκειτο η παρουσίασή του από το ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας στο πλαίσιο θεατρικού αναλογίου. Όχι ότι δε με γαργαλούσε η είδηση. Η υπόσχεση όμως προς ένα συνάδελφο είναι ιερή κι όφειλα να τη διατηρήσω με πάσα εχεμύθεια.
Η «ΑΓΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ» ΤΟΥ «PUERTO RICO»…
Σήμερα όμως, αφού παρακολούθησα το Δημήτρη Πιατά να ενσαρκώνει στο θέατρο «Αντιγόνη Βαλάκου» τον Αλέξανδρο Ελεφάντη, έχω το ελεύθερο και την υποχρέωση να ενημερώσω τους φίλους του Θόδωρου Θεοδωρίδη για την επιτυχία του. Τα όσα συζητήσαμε και σχολιάσαμε κατ’ ιδίαν το πρωί της Πέμπτης, δε σας αφορούν και ούτε πρόκειται ποτέ να τα μάθετε. Εκτός εάν μας παρακολουθείτε κι εσείς σαν τη ΝΑΣΑ. Το μόνο που θα μάθετε, θα είναι ότι όλοι εσείς που δεν απολαύσατε το θεατρικό αναλόγιο είτε το βράδυ της Τρίτη είτε το βράδυ της Τετάρτης, την πατήσατε μεγαλοπρεπώς! Σας δίνετε όμως μια ευκαιρία, να διατυπώσετε εγγράφως το αίτημα επανάληψης της παραστάσεως, που αν δουλευθεί έτι περαιτέρω και ανεβεί εκ νέου στην Καβάλα, τότε θα σας συστήσει υπό νέο πρίσμα το φίλο και συμπολίτης σας Θόδωρο.
Ούτε και τώρα σκοπεύω να σας αφηγηθώ την πλοκή του «Ισορροπιστή Αεροσκαφών» σε σκηνοθετική επιμέλεια Θοδωρή Γκόνη. Προτίθεμαι να την κρατήσω ζηλόφθονα για τον εαυτό μου, ή να τη μοιραστώ με όσους διάβασαν το βιβλίο και είδαν την παράσταση. Η μόνη χάρη που θα σας κάνω, θα είναι να μεταφέρω την εντύπωσή μου από το ανέβασμα. Φανταστείτε λοιπόν ένα πληθωρικό Δημήτρη Πιατά να εκφράζεται με τη φωνή και το σώμα του, «οπτικοποιώντας» όσα έγραψε η πένα του Θόδωρου. Φανταστείτε έναν Παύλο Σταυρόπουλο να πλαισιώνει υποστηρικτικά τον κεντρικό ρόλο, προκαλώντας ηχηρούς γέλωτες ειδικά ως Σαρίτα, φορώντας μια μελαχρινή περούκα και άδοντας το ρεφραίν των Vaya Con Dios «Aie aie aie aie aie aie Puerto Rico…». Φανταστείτε τους έστω να αναπαριστούν ως ζεμπέκικο το άσμα της Ρένας Κουμνιώτη «Το λέγαν Άγια Κυριακή εκείνο το καΐκι…»! Όλα αυτά δε, φανταστείτε τα να εξελίσσονται σε πρώτο πλάνο, ενώ στο φόντο προβάλλεται κάποιο ντοκιμαντέρ με θέμα τους ελέφαντες!
Παρακολουθώντας όμως την παράσταση, μου γεννήθηκε ένα παράπονο και δράττομαι της ευκαιρίας να το διατυπώσω δημόσια προς το Θόδωρο: «Εμένα, ως ανησυχούσα μεσήλικη, πότε θα μου τραγουδήσεις το Strangers in the Night για να διασκεδάσεις τους φόβους μου;» Δυσκολεύεστε να ακολουθήσετε τον ειρμό των σκέψεών μου; Το αντιλαμβάνομαι αλλά το ξεπερνώ. Είναι βλέπετε εκείνη η ανισορροπία που ανέφερα στην αρχή του κειμένου και που ίσως αποκατασταθεί, εάν πιάσει η ευχή του Θόδωρου.
ΑΦΗΣΤΕ ΜΑΣ ΝΑ ΑΝΑΣΑΝΟΥΜΕ ΓΕΛΩΝΤΑΣ
Περιμένοντας το βράδυ της Τετάρτης να φτάσει η στιγμή εισόδου στο θέατρο, παρατηρούσα την αυξημένη προσέλευση των θεατών κι αφουγκραζόμουν τα λόγια τους. Είδα γνωστές φυσιογνωμίες που χαιρετούσαν επίσης γνωστές φυσιογνωμίες κι εξέφραζαν την ανυπομονησία τους για την παράσταση. Είδα παρέα νεαρών παιδιών που για δεύτερη συνεχόμενη βραδιά προσέρχονταν να δουν το έργο και να γελάσουν. Να «ανασάνουν» δηλαδή από την ταλαιπωρία της καθημερινότητας και των προβλημάτων, να ξεφύγουν από την αποχαύνωση και την τρομοκρατία της τηλεόρασης και να ξεχαστούν έστω και για 70 – 80 λεπτά, γελώντας. Όποιος μπορεί να το προσφέρει αυτό στον κόσμο με το έργο του και τη δουλειά του, θα πρέπει να αισθάνεται ικανοποιημένος. Κι όποιος αντιληφθεί ότι το κοινό κάποια στιγμή «χορταίνει» από τη βαριά και ποιοτική κουλτούρα, αναζητώντας το χιούμορ και το σαρκασμό ως αλατοπίπερο της ζωής, μάλλον κερδισμένος θα βγει.
Η θεατρική μεταφορά του «Ισορροπιστή Αεροσκαφών» ασφαλώς επιδέχεται δουλειάς και βελτίωσης. Εάν προσεχθούν ορισμένες λεπτομέρειες κι εάν ο Δημήτρης Πιατάς απομνημονεύσει το κείμενο ώστε να αφήσει στην άκρη το βιβλίο, ελευθερώνοντας και τα δύο του χέρια προκειμένου να εκτελεί με αξιοθαύμαστη πλαστικότητα κινήσεων τις πιρουέτες του Νουρέγιεφ στον «Καρυοθραύστη» του Τσαϊκόφσκι, τότε η παράταση θα έχει λαμπρό μέλλον. Μακάρι να υπάρξει συνέχεια στο αρχικό εγχείρημα, ευχή που τη διατυπώνω και με ταπεινότατα εγωιστικά ελατήρια.
ΑΜΦΙΔΡΟΜΗ ΧΑΡΑ
Μακάρι επίσης ο Θόδωρος Θεοδωρίδης (κατά κόσμον πλέον «Ισορροπιστής Αεροσκαφών») να ένιωσε τόση χαρά από το παρατεταμένο χειροκρότημα του κοινού, όση χαρά ένιωσαν και οι φίλοι του για την τύχη που επιφυλάχθηκε στη συγγραφική του προσπάθεια. Οι φίλοι που είχαν την ευκαιρία να τον συγχαρούν και οι φίλοι που ίσως δεν πρόλαβαν να ενημερωθούν εγκαίρως και θα αναμένουν εναγωνίως την επανάληψη της παραστάσεως. Υπομονή επομένως, ενόσω ο Αλέξανδρος Ελεφάντης θα πανηγυρίζει γιατί απλά είδε ένα όνειρο και δεν υπέγραψε ασυλλόγιστα ένα συμβόλαιο με τη ΝΑΣΑ που λίγο έλειψε να του στερήσει τον αντρισμό του!
ΒΟΥΛΑ ΘΑΣΙΤΟΥ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗ
Οι φωτογραφία είναι του Στάθη Χαρπαντίδη
