Συνεχίζονται από την Πέμπτη έως την Κυριακή (5 έως 8 Μαρτίου) στο Αμφιθέατρο του Διοικητηρίου οι θεατρικές παραστάσεις του έργου «Αυτοί οι άσχημοι». Οι πρώτες παραστάσεις – την προηγούμενη εβδομάδα- δικαίωσαν τη δύσκολη προσπάθεια των ερασιτεχνών της ομάδας Άνω Θρώσκω. Χειροκρότημα, θετικά σχόλια για μια δύσκολη και διαφορετική από τα συνηθισμένα δουλειά. Δύσκολο και διαφορετικό το κείμενο (Ισπανών συγγραφέων) δεν πτόησε ούτε τον σκηνοθέτη Γιάννη Κουκιά, ούτε τους λοιπούς συντελεστές. Ίσα ίσα που έγινε το αντίθετο. Το αντιμετώπισαν ως πρόκληση, ως ένα ρίσκο που συνειδητά ανέλαβαν.
Η «άσχημη» της παράστασης είναι η Θοδώρα Βαβαλέσκου. Γύρω της ένα σωρό άλλοι όμορφοι. Η εμπειρία και η ικανότητα κάνει την Θ. Βαβαλέσκου να ξεχωρίζει (με διαφορά) «κρατώντας» άξια τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Όλα τα υπόλοιπα εξελίσσονται γρήγορα γύρω της. Άλλοτε κωμικά, άλλοτε δραματικά.
Φυσικά και υπάρχουν προβλήματα, ας μη ξεχνάμε ότι αναφερόμαστε σε μια ερασιτεχνική παράσταση. Κάποια λύθηκαν με την σωστή καθοδήγηση του σκηνοθέτη, κάποια άλλα όχι. Μας τα είχαν πει από τη συνέντευξη τύπου. Ο φωτισμός της σκηνής γίνεται με ότι διαθέτει η αίθουσα. Ορισμένες φορές οι ηθοποιοί κινούνται στο σκοτάδι αλλά αυτό είναι λεπτομέρεια. Ο θεατής ώρες ώρες δυσκολεύεται να ακούσει τα λόγια των ερασιτεχνών ηθοποιών. Αυτό ισχύει περισσότερο για όσους έχουν μικρή εμπειρία και δικαιολογημένο τρακ. Ειδικά όταν οι ηθοποιοί πρέπει να «χαμηλώσουν» και να «χρωματίσουν» τη φωνή τους ο θεατής ίσως και να μην ακούσει τις ατάκες. Προτείνουμε λοιπόν στους επόμενους που θα δουν την παράσταση να προτιμήσουν τα πρώτα καθίσματα της μεγάλης αίθουσας.
Κατά τα άλλα η παράσταση έχει έναν γρήγορο ρυθμό, πετυχημένες μουσικές «γέφυρες», πολλά πρόσωπα επί σκηνής. Εύστοχες σκηνοθετικές παρεμβάσεις για να λειτουργήσει ορθά η αλλαγή σκηνικών, κουστούμια που ώρες ώρες σου θυμίζουν ακόμη και το ντύσιμο της Ζωής Κωνσταντοπούλου την πρώτη μέρα της νέας Κυβέρνησης.
Αυτό που κάνει την παράσταση να ξεχωρίζει είναι το κείμενο, το θέμα που πραγματεύεται. Δεν γνωρίζουμε αν είναι κάτι μοντέρνο, επίκαιρο. Ο θεατής ξαφνιάζεται που επιλέχθηκε κάτι πολύ δύσκολο, κάτι που μετά την απαραίτητη επεξεργασία έπαψε να έχει τα αρχικά του χαρακτηριστικά. Αυτά του μιούζικαλ. Αυτή η αλλαγή άλλοτε είναι απόλυτη, άλλοτε όχι τόσο. Στην πραγματικότητα οι συντελεστές στηρίχθηκαν στην αρχική ιδέα των συγγραφέων, στην πορεία προσπάθησαν να την προσαρμόσουν στα δικά τους δεδομένα. Εννοούμε (εκτός από τα καλλιτεχνικά) τα τεχνικά άρα και οικονομικά.
Κι όταν η παράσταση φθάνει στο τέλος της η «αστυνομικός» Δέσποινα Γιαρματζίδου καταφέρνει να επικρατήσει των δραματικών κορυφαίων στιγμών «βγάζοντας» πραγματικό γέλιο μέσα στην υπερμεγέθη στολή της. Ο έλληνας αστυνομικός μπορεί να μην πείθει με την εξωτερική του εμφάνιση και τον εξοπλισμό του ωστόσο είναι το ίδιο αποτελεσματικός όπως κι αυτοί του CSI.
*Η φωτογραφία είναι του Γιώργου Χάσπαρη
Η «άσχημη» και οι όμορφοι
