Χθες και σήμερα η γνωστή ηθοποιός Υρώ Μανέ είναι φιλοξενούμενη της Καβάλας. Παρουσιάζει στο θέατρο «Αντιγόνη Βαλάκου», για το πρόγραμμα εκδηλώσεων του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας, τη γνωστή από τριετίας θεατρική παράσταση «Συμβολαιογράφος».
Η Υρώ Μανέ που εκτός των όλων των άλλων είναι από το καλοκαίρι και πρόεδρος του Σωματείου Ηθοποιών Ελλάδος, μίλησε στην εφημερίδα μας, κυρίως για την οικονομική κρίση. Διαπιστώνει ότι τα πράγματα στην επαρχία είναι πολύ καλύτερα σε σχέση με την Αθήνα. Για τη θεατρική παράσταση του «Συμβολαιογράφου» γραμμένη από συγγραφέα που κατάγεται από τη Χρυσούπολη, για την τηλεόραση και για το πόσο αισιόδοξη είναι οι Έλληνες, θα ξεπεράσουν αυτή τη δοκιμασία και στο τέλος θα τα καταφέρουν, η Υρώ Μανέ είπε:
ΕΡ: Υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον από το κοινό για την παράσταση του «Συμβολαιογράφου». Υπάρχει ενδιαφέρον κι από πλευράς της προπώλησης των εισιτηρίων. Δεν ξέρω εάν όλα αυτά σας ξαφνιάζουν ή είναι αναμενόμενα, γιατί γίνονται παντού;
ΑΠ: «Πάντοτε είναι ευχάριστες όλες αυτές οι αντιδράσεις του κόσμου. Ευτυχώς έχω την τύχη με το «Συμβολαιογράφο» όπου έχω πάει να έχω πολύ καλή υποδοχή από το κοινό. Ίσως η φήμη της παράστασης σιγά – σιγά εξαπλώνεται κι αυτό είναι το πιο ισχυρό απ΄ όλα… από στόμα σε στόμα».
ΕΡ: Στην επαρχία έχει παρουσιαστεί το έργο σε πολλές πόλεις;
ΑΠ: «Όχι… αλλά εντάξει… γιατί είναι η τρίτη χρονιά που παίζεται το έργο. Δεν έχω πάει μεγάλη περιοδεία. Η αλήθεια είναι ότι καμιά δεκαριά πόλεις τις έχω επισκεφθεί».
ΕΡ: Στην Αθήνα έχετε μία άλλη παράσταση αυτόν τον καιρό;
ΑΠ: «Ναι. Έχω την παράσταση «Πήρε τη ζωή της στα χέρια της», του Βασίλη Κατσικονούρη, του συγγραφέα που έκανε «Το γάλα», κι ευτυχώς είμαστε ευτυχείς γιατί παίζουμε εκεί, στον Ελληνικό κόσμο, στην Πειραιώς 254 – δεν πειράζει έχουμε συνηθίσει και τα λέμε εμείς αυτά – μπορεί κάποιος από την Καβάλα να βρεθεί στην Αθήνα, αυτές τις μέρες των εορτών, που συνηθίζεται να μας επισκέπτονται…»
ΕΡ: … Και το μοιράζεται δηλαδή;
ΑΠ: Κοιτάχτε… Παίζω Πέμπτη με Κυριακή στην Αθήνα το έργο αυτό, το «Πήρε τη ζωή της στα χέρια της», αλλά ο «Συμβολαιογράφος» έχει κάποιες παραστάσεις που είναι ήδη κλεισμένες, γι΄ αυτό ήρθα και Δευτερότριτο στην πόλη σας, αλλιώς εάν δεν είχα παράσταση θα ερχόμουνα Παρασκευή, Σάββατο, συνήθως που πάντα έχει έτσι άλλη συνήθεια το κοινό… πηγαίνει στο θέατρο».
ΕΡ: Έχετε ξανάρθει στην Καβάλα;
ΑΠ: «Έχω ξανάρθει, πριν από αρκετά χρόνια. Έχω πολύ καιρό να έρθω.. Η Καβάλα είναι μία πόλη στην οποία έχω έρθει άλλες δύο φορές. Είναι πολύ ωραία. Συνδυάζει το βουνό με τη θάλασσα».
ΕΡ: Έχετε έρθει στο φεστιβάλ Φιλίππων;
ΑΠ: «Είχα έρθει παλιά και μετά είχα έρθει με τον Λαζόπουλο για κάποια γυρίσματα… Είχε τύχει και ήρθα. Τώρα είναι μία διαφορετική αίσθηση. Να είσαι μόνη σου σε μία παράσταση. Να φέρεις εσύ την ευθύνη και να επισκέφτεσαι μία πόλη».
ΕΡ: Τι άλλο να πούμε για το «Συμβολαιογράφο», τι να πούμε για να προετοιμάσουμε το κοινό;
ΑΠ: ««Ο Συμβολαιογράφος», γραμμένος από το Νίκο Βασιλειάδη, που είναι συντοπίτης σας. Είναι μία παράσταση, μονόλογος βέβαια. Κάνω την Ερασμία η οποία είναι χήρα κι έχει μία μοναχοκόρη τη Ματούλα. Ζει στην επαρχιακή πόλη, προφανώς να είναι κι η Χρυσούπολη η πόλη, εγώ αυτό λέω. Μεγαλώνει λοιπόν την κόρη της, είναι περιπτερού, καλλιεργεί κολοκυθάκια και είναι απ΄ τα 22 της χρόνια χήρα. Όπου όπως λέει και το ίδιο το κείμενο για τα χρηστά ήθη της επαρχιακής πόλης, θεωρείται μεταχειρισμένη. Δε μπορούσε να επιθυμήσει έναν σύντροφο, ούτε καν να τον φαντασιωθεί. Λειτουργούσε λοιπόν με καταπίεση και γεμάτη απωθημένα».
ΕΡ: Να πούμε επίσης ότι είσθε και πρόεδρος στο Σωματείο των Ελλήνων Ηθοποιών. Αυτή την ιδιότητα πόσο καιρό την έχετε;
ΑΠ: «Από τον περασμένο Ιούλιο. Είναι ένα καινούριο κομμάτι για μένα. Δεν το είχα προβλέπει για να είμαι ειλικρινής. Μία απαιτητική θέση και έχει πολλές δυσκολίες».
ΕΡ: Λόγω και της κρίσης…
ΑΠ: «Κυρίως λόγω αυτού του θέματος, γιατί όπως ξέρετε οι ηθοποιοί είναι ένας κλάδος με τεράστια ποσοστά ανεργίας. Βρισκόμαστε σ΄ ένα οριακό σημείο, που οι συλλογικές συμβάσεις έχουν κατατροπωθεί, δεν υφίστανται και παλεύουμε με νύχια και με δόντια να κρατήσουμε την αξιοπρέπειά μας και το αυτονόητο. Αλλά αυτό δεν είναι όπως ακούγεται. Είναι πάρα πολύ δύσκολο. Έχουμε όμως την αγωνιστική διάθεση, είμαστε ενωμένοι. Ζητάμε να έρθει καινούριος κόσμος, νέοι άνθρωποι στο σωματείο. Η αλήθεια είναι πως έχει απαξιωθεί τα τελευταία χρόνια. Δεν την είχε την προβολή που θα του άξιζε… κι αυτό δεν είναι προσωπική μου εκτίμηση, είναι αυτό που έχω εισπράξει όλον αυτόν τον καιρό που είμαι σ΄ αυτή τη θέση… αλλά εμείς είμαστε αισιόδοξοι. Θα προσπαθήσουμε να κάνουμε το καλύτερο».
ΕΡ: Στην Αθήνα υπάρχει κρίση; Φαντάζομαι πολύ;…
ΑΠ: «Τεράστια. Δεν είναι απλώς φαινόμενο, έχει γίνει καθεστώς. Έχει γίνει η καθημερινότητα των ανθρώπων. Εγώ αυτό βλέπω. Όσες φορές έχω βγει στην επαρχία έχω διαπιστώσει ότι ευτυχώς δεν σας έχει χτυπήσει την πόρτα τόσο πολύ… Είναι στην εξώπορτα! Ενώ εκεί στην Αθήνα έχει μπει μέσα στα σπίτια μας…»
ΕΡ: Είστε αισιόδοξη για την Ελλάδα;
ΑΠ: «Πάρα πολύ. Νομίζω ότι θα βγούμε απ΄ όλο αυτό το σκοτεινό τοπίο. Δεν υπάρχει περίπτωση. Είμαστε ένας λαός που στα δύσκολα ανασκουμπωνόμαστε και ίσως είναι κι οι ελάχιστες φορές που λειτουργούμε ενωτικά, σε δύσκολες συνθήκες. Καλό είναι να μη φτάνουμε σ΄αυτό το σημείο. Να μην έρχονται τέτοιες δύσκολες συνθήκες για να αποδείξουμε το αυτονόητο επίσης, ότι θα πρέπει να στοχεύουμε προς ένα κοινό καλό. Αλλά τι να κάνουμε φαίνεται ότι είναι το ίδιο της φυλής μας…»
ΕΡ: Για την τηλεόραση δε μιλήσαμε… Δεν υπάρχουν ελληνικά σήριαλ…
ΑΠ: «Δυστυχώς μετά λύπης μου δεν έχω να σας πω κάτι για την τηλεόραση».
ΕΡ: Σας λείπει;
ΑΠ: «Θα έλεγα όχι πολύ. Ίσως γιατί έχω πλήρη απασχόληση και το θέατρο πάντα είναι πολύ μεγάλη ενέργεια, οπότε δε μπορώ να πω… Θάθελα φυσικά, θάθελα σίγουρα να υπάρχουν ωραίες δουλειές και να συμμετέχω, αλλά αφού δεν υπάρχουν;»
ΕΡ: Με τα τουρκικά σήριαλ τι έχετε να πείτε;
ΑΠ: «Δεν τα βλέπω εχθρικά, γιατί νομίζω ότι δεν φταίνε τα τούρκικα σήριαλ εάν προβάλλονται, φταίει η δικιά μας στάση απέναντι σ΄ αυτά. Εάν δεν τα βλέπαμε δεν θα υπήρχε περίπτωση να υπάρχουν στην ελληνική τηλεόραση κι αν οι παραγωγοί και τα κανάλια δεν τα αγόραζαν, επίσης δεν υπήρχε περίπτωση. Επομένως δηλαδή ευθύνονται οι τούρκοι ή οποιοσδήποτε άλλος τελοσπάντον κάνει καλές παραγωγές και τις εξάγει; Μακάρι να είχαμε τη δυνατότητα και την τύχη να το κάναμε κι εμείς αυτό και να βγάζαμε προς τα έξω τα δικά μας σήριαλ… Αλλά δυστυχώς όπως βλέπετε είμαστε υποταγμένοι».
ΕΡ: Καλά αυτό είναι μία μεγάλη διαπίστωση… Δεν ισχύει μόνο για τα τούρκια σήριαλ. Να σας ρωτήσω για τα ΔΗΠΕΘΕ. Ουσιαστικά είστε προσκεκλημένη του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας. Έχουνε μέλλον τα ΔΗΠΕΘΕ, έχουνε στήριξη. Πως το βλέπετε το θέμα;
ΑΠ: «Εύχομαι να έχουνε μέλλον. Το παρόν τους είναι λίγο αμφίβολο και νομίζω πως είναι και περίεργο. Βέβαια εσείς εδώ στην Καβάλα έχετε την τύχη να έχετε ένα ανθηρό θα έλεγα σε αυτές τις δύσκολες μέρες ΔΗΠΕΘΕ και ο Θοδωρής Γκόνης έχω δει ότι προσπαθεί με κάθε τρόπο να το στηρίξει… Και είναι πραγματικά πολύ δυναμικό και προς τιμή του. Η εμπειρία που έχω από τα άλλα ΔΗΠΕΘΕ είναι ότι πραγματικά… δηλαδή παραπαίουν, δεν είναι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκη. Για μένα, σίγουρα όχι μόνο απλώς να υπάρξουνε θα έπρεπε κάθε πόλη να έχει θέατρο. Στο μόνο που μπορούμε να στοχεύσουμε είναι ο πολιτισμός».
ΕΡ: Στην Αθήνα το θέατρο αντιμετωπίζει προβλήματα από την κρίση;
ΑΠ: «Φυσικά κι αντιμετωπίζει προβλήματα, όμως θα σας πω ότι παρόλα αυτά υπάρχουν πάρα πολλές παραστάσεις κι ο κόσμος τις ακολουθεί και με πολύ έτσι… αγάπη. Βέβαια κι εμείς κάνουμε ότι μπορούμε για να μειώσουμε τα εισιτήρια και βλέπεις ότι υπάρχουν και ψυχαγωγικές παραστάσεις τις οποίες έχει ανάγκη ο κόσμος για να φύγει απ΄ όλη αυτή τη μαυρίλα, αλλά και παραστάσεις στις οποίες βάζουμε και τον πήχη πιο ψηλά για να προβληματίζουμε το κοινό κι αυτές τις παρακολουθεί ο κόσμος κι αυτό είναι παρήγορο».
ΕΡ: Τα σχέδιά σας τέλος για το καλοκαίρι τι λένε;
ΑΠ: «Θα σας πω κάτι. Δε μ΄ αρέσει να σχεδιάζω. Αφήνω τη ζωή να με οδηγήσει…Επειδή γενικά είμαι φύση και θέση αισιόδοξη, νομίζω πως τα πράγματα θα έρθουνε όπως θέλω να ρθούνε κι αυτό που θέλω είναι να υπάρχουν πολλές και ωραίες, δημιουργικές και ποιοτικές δουλειές και να μπορώ να λαμβάνω μέρος σ΄αυτές».
