Δύο φίλοι προχτές συζητούσαν, προσπαθώντας να προσεγγίσουν ετυμολογικά τις λέξεις «κατά», «ήλιος», «μύστης» και «άγω», ώστε να τις συνδέσουν κατάλληλα για μία πληρέστερη κατανόηση των εννοιών. Ήτανε Πέμπτη και μόλις είχε λήξει η μουσική βραδιά στην αίθουσα Παπαϊωάννου του Δημοτικού Ωδείου Καβάλας, η οποία από νωρίς ήταν ασφυκτικά γεμάτη. Η βραδιά άρχισε με ένα σύντομο ιστορικό της ίδρυσης και της σύνθεσης του κουαρτέτου εγχόρδων εκ μέρους του καθηγητή ανωτέρων θεωρητικών μαθημάτων κ. Γιάννη Αγγελάκη, ο οποίος παρουσίασε και τους νεαρούς μουσικούς που σε λίγο καθήλωσαν κυριολεκτικά το κατά βάση νεανικό κοινό, οδηγώντας το ως διαδούχοι συνάμα και ιεροφάντες σε μία γοητευτική επικοινωνία.
Πρώτο βιολί ο φοιτητής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας Επαμεινώνδας Τζιβένης. Δεύτερο βιολί η τελειόφοιτη πλέον Λυκείου Υβόννη Μέλισσα. Τρίτο βιολί και βιόλα ο μαθητής Αντώνης Τζιβένης, αδελφός του πρώτου. Τσέλο η τελειόφοιτη λυκείου επίσης Άρτεμις Κουκουζίκα. Τέσσερα όμορφα παιδιά, δυο αγόρια και δύο κορίτσια, που υπόσχονται πολλά στο στίβο των σπουδών, της ζωής όσο και της μουσικής. Γιατί είναι κρίμα να μη συνυπάρξουν και στο μέλλον σε παρόμοιες μουσικές παραστάσεις.
Τα κομμάτια που απέδωσαν ήταν όλα πολύ προσεχτικά επιλεγμένα, ώστε να ενθουσιάσουν το κοινό, αφού κλασικά έργα του Χέντελ, του Μουρέ, του Μποτσερίνι, του Μότσαρτ και του Μπραμς εναλλάσσονταν με νεότερα μουσικά θέματα από κινηματογραφικά έργα. Το θέμα του Γκάρνερ σε διασκευή του Γιάννη Αγγελάκη τα παιδιά το κράτησαν τελευταίο, για να τιμήσουν το δάσκαλό τους και εμψυχωτή του εξαίρετου αυτού κουαρτέτου. Η βραδιά έκλεισε με την επανάληψη ενός θαυμάσιου ταγκό του Γκαρντέλ, που παρά τις προτροπές της Υβόννης δεν χόρεψαν ούτε ο Τάκης με τη Μαίρη, ούτε κάποιο άλλο ζευγάρι από τους παριστάμενους, που προτίμησαν ν΄ απολαύσουν την απόδοση των άριστων νεαρών μουσικών.
Τέτοιες δραστηριότητες του Δημοτικού Ωδείου αξίζει να επαναλαμβάνονται. Ταυτόχρονα βέβαια καταδεικνύουν την έλλειψη ενός μεγαλύτερου και καταλληλότερου χώρου εκδηλώσεων, τον οποίο άλλες πόλεις έχουν εξασφαλίσει προς τέρψιν, όπως λέμε, των δημοτών τους. Δε μπορεί, θα ξεφύγουμε κάποτε από την κρίση και ελπίζουμε ότι ένα μέγαρο μουσικής είναι ένα σημαντικότατο σχολείο για το λαό, που δικαιούται κάποτε να το αποκτήσει.
Στον Επαμεινώνδα, στην Υβόννη, στην Άρτεμη και στον Αντώνη ας ευχηθούμε απ΄ την καρδιά μας τα καλύτερα.
Χρήστος Τσελεπής
