Η ανάθεση της σκηνοθεσίας μιας ελληνικής τραγωδίας σε κάποιο ξένο σκηνοθέτη είναι κάποιες φορές ρίσκο. Ίσως γιατί οι άνθρωποι μιας άλλης κουλτούρας δύσκολα θα καταφέρουν να κατανοήσουν απόλυτα την ελληνική φιλοσοφία και την άποψη του πως αποδίδεται επί σκηνής ο πλέον τραγικός μύθος. Ο Λιθουανός σκηνοθέτης Τσέζαρις Γκραουζίνις ανέλαβε να σκηνοθετήσει την ιστορία του Οιδίποδα, του ήρωα που αναμφισβήτητα είναι ο τραγικότερος όλων. Εάν επέτυχε στο στόχο του είναι θέμα προσωπικής προσέγγισης του κάθε θεατή.
Η παράσταση του ΔΗΠΕΘΕ Βόλου και της εταιρείας Αρτivities που φιλοξενήθηκε στο θέατρο των Φιλίππων επί διήμερο, σήμανε τη λήξη του φετινού Φεστιβάλ Φιλίππων – Θάσου, το οποίο ομολογουμένως εξέπληξε με την αυξημένη προσέλευση του κοινού και την ποιότητα των συμμετεχόντων παραγωγών. Αυτή η λήξη συνοδεύτηκε από τις σκηνικές παρουσίες σημαντικών καλλιτεχνών όπως ο Αιμίλιος Χειλάκης και ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, οι οποίοι προφανώς λόγω ιδιάζουσας σκηνοθετικής γραμμής δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα, έχοντας το καθήκον να ενσαρκώσουν εξαιρετικά τραγικές φιγούρες.
Η πλοκή της τραγωδίας από μόνη της στάθηκε ικανή να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον ακόμη κι όσων έκριναν πως το συνολικό αποτέλεσμα δεν άγγιξε το άριστο. Επιπλέον ατού της παραστάσεως ήταν η μετάφραση του Μίνου Βολανάκη. Κατά την είσοδο των θεατών στο θέατρο η ορχήστρα ήταν γυμνή, κάτι που διαφοροποιήθηκε με την έναρξη της παράστασης, αφού οι ηθοποιοί κουβάλησαν μαζί τους τα λιτά σκηνικά.
Δύο πόρτες, μία καρέκλα και ένα χαλί που αρκετές φορές τραβήχτηκε κάτω από τα πόδια του Οιδίποδα. Οι ηθοποιοί διαμόρφωναν μόνοι τους κατά περίπτωση το σκηνικό ενώ λειτούργησαν και ως χορωδία. Τα κοστούμια του αμιγώς ανδρικού θιάσου ήταν απλά και διαχώριζαν την κοινωνική υπόσταση των κορυφαίων, ενώ στην αρχή υπενθύμισαν τις δύσκολες ώρες που κατά τον μύθο βίωνε ο λαός της Θήβας εξαιτίας του μιάσματος. Το θεαματικότερο κοστούμι ήταν φυσικά εκείνο της Ιοκάστης, ρόλο που ερμήνευσε ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης όπως επίσης και τους ρόλους του μάντη Τειρεσία και του Θεράποντα. Το άσπρο φόρεμα της Ιοκάστης που διέθετε μια τεράστια ουρά και το οποίο ο ηθοποιός φόρεσε πατώντας πάνω σε αναπηρικό καροτσάκι, δημιούργησαν την εικόνα μιας βασίλισσας – τέρατος, που έστω και άθελά της επέτεινε την κατάρα του γιου – συζύγου της.
Δεν είναι διόλου εύκολη κατά την άποψή μου η διαχείριση και το ανέβασμα της συγκεκριμένης τραγωδίας. Παρακολουθώντας την τελευταία παράσταση του φετινού ΦΦΘ, με τα λιτά σκηνικά και τα φτωχά κοστούμια, θέλοντας και μη ερχόταν στο μυαλό η παραγωγή του 2005. Τότε που το Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας είχε ανεβάσει την τραγωδία του Οιδίποδα σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιμούλη, μουσική Goran Bregovic, στίχους τραγουδιών Λίνας Νικολακοπούλου, με τους κεντρικούς ρόλους να ερμηνεύονται από τον Γιώργο Κιμούλη, τη Νόνικα Γαληνέα, τον Γιώργο Νταλάρα, τον Τάσο Χαλκιά και τον Αρτώ Απαρτιάν. Συγκρίσεις σαφώς και δε δύναται να γίνουν, αλλά όταν θυμάσαι την Οιδιποδική εμπειρία ενός Κιμούλη, πως είναι δυνατόν να αρκεστείς στον «ψύχραιμο και αξιοπρεπή» ήρωα της φετινής παραγωγής;
Πάντως, μετά τη λήξη της πρώτης παραστάσεως, οι βασικοί πρωταγωνιστές παρέμειναν μέχρι αργά στο αναψυκτήριο ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ, όπου ήπιαν δροσερή μπύρα και τίμησαν τα περίφημα σουβλάκια. Ο Αιμίλιος Χειλάκης και ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, συζήτησαν περί θεατρικών «παρασκηνίων» με τον καλλιτεχνικό διευθυντή Θοδωρή Γκόνη, συζήτησαν περί αθλητικών θεμάτων με τον πρόεδρο της ΔΗΜΩΦΕΛΕΙΑΣ Στέλιο Σχοινάκη και το νέο προπονητή της Ένωσης Καλαθοσφαίρισης Καβάλας Κρις Χουγκάζ, θυμήθηκαν τα παρελθόντα περάσματά τους από το Φεστιβάλ και απέδειξαν πως εκτός σκηνής είναι απολαυστικά άτομα και αυξημένη αίσθηση του ποιοτικού χιούμορ.
ΒΟΥΛΑ ΘΑΣΙΤΟΥ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗ
