Γράφει ο Αλέξης Καζαντζίδης
Τον τόνο έδωσε η εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ”, που την περασμένη βδομάδα δημοσίευσε στοιχεία για τις ιδιωτικές δαπάνες στα φάρμακα. Δύο στους δέκα ανθρώπους που πάσχουν από κάποια χρόνια ασθένεια σπεύδει να κόψει το χάπι του στη… μέση για λόγους οικονομίας. Τόμπολα. Τέτοιες ειδήσεις έχουν πάψει προ πολλού να μας ρίχνουν από τα σύννεφα.
“Γιατρέ, κόψε κάτι!”, εκλιπαρούσαν πολλοί ασθενείς καρδιολόγο που μίλησε από τη συχνότητα της κατειλλημένης (αλλά μάλλλον πιο… ανοιχτής στην κοινωνία) ΕΡΤ. Τα λιγότερα φάρμακα που θα έγραφε στη συνταγή θα ήταν “μία κάποια λύση”, την ώρα που δυσκολεύονται να αγοράσουν ό,τι τους είναι απαραίτητο.
Ο δαίμων της εποχής ακαριαία θα παρηγορούσε, λέγοντας -ως συνήθως- ότι υπάρχουν και χειρότερα, ότι δηλαδή πολλοί συμπολίτες μας δεν έχουν την παραμικρή πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας. Άρα, τουλάχιστον εκείνοι που σπάνε στη μέση το χάπι τους είναι σε καλύτερη μοίρα από όσους είναι ανασφάλιστοι.
Ωστόσο, το μισό χάπι φαίνεται πιο θλιβερό από το… καθόλου χάπι. Εν έτει 2013, ενώ θεωρητικά η ανθρώπινη επιστήμη έχει κάνει τέτοια βήματα προόδου, το ίδιο το χέρι του αρρώστου αναλαμβάνει να «κόψει κάτι». Βέβαια, οι καρδιοπαθείς που κάνουν κομματάκια τη θεραπεία τους δεν έχουν φτάσει στα υπόγεια του εξανδραπονδισμού. Έχουν πάρει ήδη την κατρακυλά προς τα εκεί. Δεν τους έχει ξεγράψει η ζωή, μα ούτε τους έχει κάνει καλά. Καρκινοβατούν μέσα στην ανασφάλεια: τώρα ζεις, σε λίγο πεθαίνεις. Όπως οι φτωχοδιάβολοι των ελληνικών πόλεων που αγοράζουν (;) από πλανόδιους κονσέρβες με ψάρι, αλλά δίχως ημερομηνία λήξης και αγνώστου προέλευσης. Μπορεί να μην υποφέρουν περιμένοντας στις ουρές των συσσιτίων, γλιτώνουν από το να γίνουν αντικείμενο φιλανθρωπίας (για να συγκινείται και η κυρία Τρέμη) και η αξιοπρέπειά τους έχει σωθεί. Θα γεμίσουν το στομάχι τους, βάζοντας στη λοταρία την ίδια την υγεία τους.
Το τεμαχισμένο στη μέση χάπι μοιάζει με πράξη του πνιγμένου που πιάνεται από τα μαλλιά. Δημιουργεί την φρούδα ελπίδα ότι έχει πάρει τα μέτρα του, ότι αποφεύγει το “δεν αλλάζω”, “δεν προσαρμόζομαι”, την στάση της πλήρους παραίτησης. Μπορεί το λειψό χάπι να φέρει αποτελέσματα, να φρενάρει -αν δεν αποκλείσει- την ολοκληρωτική κατρακύλα.
Με μισό χάπι μοιάζουν και οι υποσχέσεις όσων χειρίζονται τις τύχες μας. Δεν θα γίνεις καλά, λένε στον καθένα, δεν θα επανέλθεις εκεί που ήσουνα (μακρινό παρελθόν, πια), δεν θα έχεις τις ανέσεις (sic) που είχες. Μισός ο μισθός, μισή η σύνταξη (ή μάλλον η μισή της μισής). Μισή η ελπίδα. Μισή η ζωή. Τουλάχιστον μπορεί και να μην πεθάνεις σήμερα. Μπορεί να σε φάμε εσένα… τελευταίο.
—
