Επειδή η συζήτηση για την επίσκεψη Μέρκελ παράγινε, επειδή αυτές οι αναλύσεις (επίκαιρες δίχως άλλο) βαραίνουν απότομα την ατμόσφαιρα, επειδή η κρίση και η λιτότητα δεν φαίνεται να αλλάζει, λέμε να θίξουμε κάποια άλλα θέματα σήμερα. Αφήνοντας για το τέλος τα σχόλια περί των διαδοχικών συλλαλητηρίων (χθες και προχθές) στην πόλη μας. Επιλέγουμε να «ανοίξουμε» το θέμα του ιδρύματος Αγία Μαρίνα, το οποίο χρωστά 400.000 ευρώ αλλά η πρόεδρος του είναι αισιόδοξη ότι αυτό θα τα καταφέρει. Πολύ θα θέλαμε να μάθουμε τον τρόπο…
Υποστηρίζει (για να μας πείσει) ότι το θέμα είναι καθαρά θέμα κρατικής στήριξης. Υπαινίσσεται ότι αν το ίδρυμα στηριχθεί απευθείας από την Αθήνα, τότε είναι ικανό να ρυθμίσει το χρέος προς το ΙΚΑ, να κάνει ένα νέο και αισιόδοξο ξεκίνημα. Θα λέγαμε ότι μπορεί να έχει δίκιο αν δεν γνωρίζαμε ότι: Η Αθήνα δηλαδή το κράτος, έχει από καιρό προβεί σε άτυπη αναστολή πληρωμών. Η Αθήνα δηλαδή το κράτος, δεν επιχορηγούσε την «Αγία Μαρίνα» τους καλούς καιρούς. Θα το κάνει τώρα, σε περίοδο μεγάλης κρίσης; Όταν μάλιστα λέμε επιχορήγηση, δεν εννοούμε ποσά του παρελθόντος. Με λίγα έκτακτα έσοδα ή επιχορηγήσεις η Αγία Μαρίνα δεν σώζεται. Θέλει μεγάλη βοήθεια, τόσο μεγάλη όσο ποτέ άλλοτε.
Υποστηρίζουμε την προσπάθεια να σωθεί το ίδρυμα. Αμφισβητούμε πλήρως την αισιοδοξία της προέδρου. Μάλλον ήρθε η ώρα ενός ενοχλητικού μεν αλλά απαραίτητου ρεαλισμού. Αφού δοκιμάσουμε όσα προτείνει η διοίκηση του ιδρύματος (σε όσο χρόνο του απέμεινε) τότε θα επιλέξουμε τις δεύτερες σκέψεις. Ζούμε σε μια εποχή υποχρεωτικών συγχωνεύσεων. Γιατί λοιπόν να μην δούμε το ίδρυμα να γίνεται δημοτικό, να απορροφάτε από το σημερινό Κέντρο Δημιουργικής Απασχόλησης του Δήμου Καβάλας; Είναι μια εφικτή λύση. Ο τρόπος αυτής της συγχώνευσης μπορεί να συζητηθεί. Η τοπική αυτοδιοίκηση είναι το έσχατο αλλά και ασφαλέστερο καταφύγιο για μια προσπάθεια που στην Καβάλα έχει την μεγάλη της ιστορία.
Εδώ όμως που έφθασαν τα πράγματα οι ηρωισμοί, τα πείσματα και ότι άλλο υπάρχει οφείλουν να υποχωρήσουν. Για χάρη της ουσίας. Ας το δουν λοιπόν σοβαρά. Όσο θα περιμένουν χρήματα από τον Υπουργό τάδε ή τον Υφυπουργό δείνα, ας μελετήσουν το ενδεχόμενο «παντρέματος» με τον Δήμο Καβάλας. Ίσως έτσι είναι καλύτερα για τα άτομα που φιλοξενούνται σε ένα φτωχό και χρεωμένο ίδρυμα, θύμα κι αυτό της οικονομικής κρίσης (αλλά και της παρατεταμένης αδιαφορίας του κράτους).
Κατά την χθεσινή συνέντευξη τύπου στο Πράβι ο Άρης Γιαννακίδης ήταν λαλίστατος στα εύκολα, κράτησε σαφείς αποστάσεις από τα δύσκολα. Με λίγα λόγια «έβγαλε την ουρά του απέξω» όταν η συζήτηση κατέληξε στο φλέγον ζήτημα του Περιγιαλίου και στο χρόνιο πρόβλημα ολοκλήρωσης της Περιμετρικής. Μας παρέπεμψε σε μια συνάντηση στο γραφείο του το Σάββατο και σε μια δασική υπηρεσία, της Καβάλας, που δεν εγκρίνει την ολοκλήρωση της Περιμετρικής.
Παλιότερα όμως άλλα έλεγε… Με το απαραίτητο στυλ φυσικά. Πανηγύριζε πρόωρα κι όπως αποδείχθηκε άδικα. Έκανε εξαγγελίες. Ανέφερε νούμερα. Νούμερα χρηματικών ποσών ή σύντομων ημερομηνιών. Και στα δύο έπεσε έξω. Τώρα απομακρύνεται από αυτά που τάχα θα έλυνε δίκαια και στον σωστό χρόνο. Ετοιμάζεται να μοιράσει αλλού τις ευθύνες. Δεν είναι ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος. Αλήθεια, που να απευθυνθούν όσοι κάποια στιγμή τον πίστεψαν; Που να βρουν το δίκιο τους οι κάτοικοι της Καβάλας που θέλουν ολόκληρη την Περιμετρική; Όσοι θέλουν τελειωμένο το σχέδιο του Περιγιαλίου;
Κι αν το Περιγιάλι έχει μια ακόμη ευκαιρία, το ραντεβού του Σαββάτου, τι αλήθεια θα συμβεί με την μπλοκαρισμένη Περιμετρική; Ποιο Σάββατο θα συζητήσει την τύχη του έργου;
Κανονικά οι επόμενες εκλογές του Εμπορικού Συλλόγου Καβάλας πρέπει να γίνουν τον Δεκέμβρη. Σε λίγους δηλαδή μήνες. Ήδη όμως συζητήθηκε και προγραμματίζεται μια μικρή χρονική μετάθεση τους. Θα γίνουν τον Γενάρη, μετά την περίοδο των εορτών. Παλιά οι εκλογές στον σύλλογο ήταν αφετηρία ζυμώσεων κτλ. Τώρα τέτοια πράγματα δεν υπάρχουν. Από τη μια η κρίση περιορίζει τους εθελοντές συνδικαλιστές και πιθανούς υποψήφιους, από την άλλη η σημερινή διοίκηση κάνει καλά τη δουλειά της. Οπότε μάλλον δεν θα υπάρξει είδηση ως προς τις συγκεκριμένες εκλογές αφού νέα πρόσωπα δεν φαίνονται στον ορίζοντα.
Ας πάμε τώρα στα συλλαλητήρια, τόσο της Δευτέρας όσο και της Τρίτης. Αυτό του ΚΚΕ (χθες το απόγευμα) είχε την αναμενόμενη συμμετοχή. Καμία έκπληξη, καμία αλλαγή. Απλώς το ΚΚΕ έπραξε το… αυτονόητο δηλαδή απομακρύνθηκε από όλους τους άλλους, δεν συμμετείχε στο συλλαλητήριο της Δευτέρας αν και αρχικά συμμετείχε στις προετοιμασίες του. Τα άλλα δύο συλλαλητήρια είχαν δυναμική, όχι όμως μεγάλη συμμετοχή. Κυριάρχησαν οι δημόσιοι υπάλληλοι. Απουσίαζαν οι επαγγελματίες όπως κι οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα.
Κακά τα ψέματα. Σε αυτό της Δευτέρας (απόγευμα Δευτέρας) όλοι περίμεναν περισσότερο κόσμο. Παρόλα αυτά η συγκέντρωση ήταν ικανοποιητική. Τα ζωγραφισμένα λουκέτα μπήκαν στα γραφεία των κομμάτων που στηρίζουν την Κυβέρνηση, υπήρξε δηλαδή η απαραίτητη καινοτομία. Το διαφορετικό, που πάντα κάνει την υπόθεση πιο ενδιαφέρουσα. Χθες το μεσημέρι η… υποδοχή της Μέρκελ ήταν κι αυτή πετυχημένη. Η στάση στο Δημαρχείο αναμενόμενη. Εκεί πέραν όλων των άλλων, κάποιος (εκ των διαδηλωτών) άρχισε να βρίζει απ’ την ντουντούκα τον Σιμιτσή. Μια ενέργεια μεμονωμένη που έγινε όμως αντιληπτή και καταδικάστηκε, αποδοκιμάστηκε αμέσως. Κι αυτό αναμενόμενο. Ορισμένοι τα έχουν με τον Σιμιτσή από την εποχή της όπερας. Χθες ο Σιμιτσής δεν ήταν στο δημαρχείο ώστε η «αναμέτρηση» να αποκτήσει ενδιαφέρον. Ο Δήμαρχος βρίσκεται –με απόφαση και του δημοτικού συμβουλίου- στις Βρυξέλες.
Αντίθετα ήρεμα ήταν τα πράγματα στο γραφείο του Γρανά. Στο μεταξύ οι διαδηλωτές είχαν λιγοστέψει αλλά με τον Γρανά τα δεδομένα ήταν αλλιώς. Άλλο Γρανάς, άλλο Σιμιτσής. Να σημειώσουμε επίσης ότι λουκέτο μπήκε και στην πινακίδα των γραφείων της Δημοκρατικής Αριστεράς. Απαραίτητη η διόρθωση διότι αρχικώς τα ρεπορτάζ περιέγραφαν αυτή τη δράση μόνο για τα γραφεία της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
Και τώρα τι κάνουμε; Το ερώτημα επανέρχεται βασανιστικά. Η Μέρκελ δεν έδωσε τίποτα. Λόγια μόνο κι αυτά αόριστα. Τα μέτρα μάλλον επανέρχονται δριμύτερα, η δε Κυβέρνηση πορεύεται τον γνωστό δρόμο των μέτρων. Μα καλά δεν ακούνε τι λέει ο κόσμος; Δεν υπολογίζουν καθόλου στα μηνύματα που τους στέλνει κάθε μέρα η κοινωνία; Κάτι τέτοιο φαίνεται. Κατά τα άλλα, ο καθένας όπως στρώνει έτσι στο τέλος κοιμάται.
