Παραμονές των πρώτων φετινών εθνικών εκλογών (Απρίλιος του 2012 πρέπει να ήταν) ανακοινώθηκε ότι λεφτά για την ολοκλήρωση της Περιμετρικής Οδού επιτέλους υπάρχουν. Αρκεί φυσικά να τηρηθούν κάποιες περίεργες (πρωτοφανείς κατ’ άλλους) προϋποθέσεις. Οι οποίες ήταν η εξής μία. Να κοπούν πεύκα στην περιοχή της Χωράφας και του Προφήτη Ηλία ώστε να ανοίξει ο δρόμος προς το Περιγιάλι. Μόνο με την συγκεκριμένη επίγεια χάραξη μπορούσε το έργο να δρομολογηθεί, υπό την έννοια ότι με αυτόν τον τρόπο το κόστος «έμενε» σε σχετικά χαμηλό κόστος. Κάποιοι τότε πανηγύρισαν. Άλλοι όμως στεναχωρήθηκαν. Τώρα δικαιώνονται όσοι τότε βρίσκονταν στην δεύτερη κατηγορία. Θα εξηγήσουμε αμέσως το γιατί.
Η μισή Περιμετρική οδός ήταν μια… επιτυχία του ελληνικού κράτους αλλά και δική μας. Των Καβαλιωτών. Το πρώτο μέρος του έργου έγινε επί Λαλιώτη. Από τότε ανέκυψε μεγάλο εμπόδιο το ότι για το δεύτερο μέρος απαιτούνται πολλά χρήματα. Κι αυτό γιατί έπρεπε να γίνει μια ειδική κατασκευή η οποία θα σέβονταν το περιαστικό δάσος της Καβάλας. Τότε ήταν πρόσφατο (σχετικά) γεγονός η πυρκαγιά του 1985. Ουδείς τότε μπορούσε να εισηγηθεί αυτό που σήμερα προσπαθούν να παρουσιάσουν ως τετελεσμένο γεγονός.
Πέρασαν χρόνια πολλά. Τα αυτοκίνητα έμπλεκαν σε διάφορα προβλήματα. Χρησιμοποιούσαν την Περιμετρική αλλά στο τέλος μπερδεύονταν στα σοκάκια της Χωράφας και του Τιμίου Σταυρού. Υπήρξαν πολλές διαμαρτυρίες αλλά όσο κι αν οι τοπικοί παράγοντες πίεζαν, χρήματα δεν υπήρχαν. Ως που ο Μιχάλης Αγγελόπουλος χαρακτήρισε το έργο ολοκλήρωσης του συγκεκριμένου δρόμου έργο «γέφυρα» από το Γ’ ΚΠΣ στο Δ’ ΚΠΣ. Εκείνη η … γέφυρα δεν έγινε ποτέ. Κάπως έτσι φθάσαμε στο 2012 (μετά από πολλά χρόνια όπου δεν έγινε τίποτα). Ο Άρης Γιαννακίδης είχε και έχει την ευκαιρία της αναθεώρησης του ΕΣΠΑ, είναι συγκεκριμένος δεν λέμε αλλά αυτό που προτείνει δεν διακρίνεται ως προς τον σεβασμό του στο φυσικό περιβάλλον.
Οι Καβαλιώτες που ξέρουν, ξέρουν καλά αυτή τη πόλη κι αυτή την ιστορία, υποστηρίζουν ότι με τέτοιους όρους ένα έργο δεν μπορεί να ολοκληρωθεί. Πρόκειται για λύσεις τύπου «πασαλείμματα». Τι ζητά η τοπική κοινωνία; Έχει κάθε δικαίωμα να ζητά και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Έτσι άλλωστε γίνονται σε όλο τον κόσμο τα δημόσια έργα. Έτσι αναπτύσσονται περιοχές, έτσι λύνονται προβλήματα. Αν είναι να τραυματίσεις αισθητικά και περιβαλλοντικά μια πόλη για να κάνεις το αυτονόητο, τότε δεν κάνεις καλό. Δεν παρουσιάζεις θετικό έργο. Τσαλαβουτάς σε λασπόνερα, όσο κι αν δεν θέλεις να το παραδεχθείς.
Στο σημείο αυτό θα επικαλεστούμε και τις απόψεις του τμήματος Ανατολικής Μακεδονίας του ΤΕΕ. Το οποίο μελέτησε όσα τώρα προτείνονται, τα βαθμολόγησε, καταλήγοντας σε συμπέρασμα άκρως απογοητευτικό. Είναι απορίας άξιο που η δουλειά του ΤΕΕ ΑΜ περνά στο ντούκου. Πρόκειται για έναν φορέα καθόλου τυχαίο. Επίσημο σύμβουλο του κράτους σε τέτοια θέματα. Απορούμε λοιπόν για το ότι καταφέρνουν ούτε αυτόν να λαμβάνουν υπόψη τους…
Είναι φανερό ότι βιάζονται. Τρέχουν εκεί όπου θα έπρεπε να είναι πολύ προσεκτικοί. Στο μεταξύ χρήματα ξοδεύονται. Οι μελετητές έκαναν την πρόταση τους, θα πληρωθούν για αυτήν (από την Εγνατία οδό). Αν τώρα η πρόταση τους δεν υλοποιηθεί ποτέ, αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Αυτοί πάντως τα λεφτά τους είναι σίγουρο (γίνει δε γίνει το έργο) δεν τα χάνουν…
Δυστυχώς αρκετοί και σημαντικοί τοπικοί παράγοντες και φορείς συμφωνούν έμμεσα ή άμεσα με αυτή τη κατασκευή και την χάραξη. Θεωρούν χρυσή την ευκαιρία, θέλουν η Καβάλα να την εκμεταλλευτεί. Λένε ότι αξίζει να θυσιάσουμε ένα μέρος του δάσους για έναν απαραίτητο δρόμο. Έχουν διάφορα άλλα επιχειρήματα αλλά στο τέλος ένα πράγμα είναι σίγουρο. Η τοπική κοινωνία δεν πείθεται. Ούτε φυσικά εκβιάζεται με διλήμματα τύπου « ή τώρα ο δρόμος ολόκληρος ή οριστικά ο δρόμος μισός».
Απαιτούμε, αυτή νομίζουμε ότι είναι η σωστή λέξη, κάτι καλύτερο από αυτό που προτείνεται. Ζητούμε ολοκληρωμένη την Περιμετρική αλλά όχι έτσι. Όχι εις βάρος του δάσους. Υπό άλλες συνθήκες αυτή μας η απαίτηση δεν θα ήταν παρά το αυτονόητο. Τώρα- λένε με τον τρόπο τους- ζητάμε πολλά. Πάρα πολλά. Ετοιμάζονται λοιπόν να φέρουν ακόμη και τον … μπαμπούλα μπας και φοβηθούμε κι υποχωρήσουμε. Δεν θέλουμε κάνουμε τους έξυπνους ή τους γνωρίζοντες τα πάντα. Ο τρόπος όμως που χειρίζονται αυτή την ιστορία κάνει κακό. Το 2012 δεν είναι ούτε 1980, ούτε 1990. Τώρα τα πράγματα άλλαξαν.
Σύσκεψη έκαναν χθες οι φορείς και οι παράγοντες της Δράμας. Συνεδρίασε ένα άτυπο συντονιστικό όργανο του όμορου νομού, το οποίο συχνά πυκνά εξετάζει τα μείζονος σημασίας θέματα τόσο της πόλης όσο και της υπόλοιπης περιφερειακής ενότητας. Με έκπληξη μας διαβάζουμε ότι μεταξύ άλλων συζήτησαν και το θέμα της σιδηροδρομικής σύνδεσης του νέου λιμανιού της Καβάλας με το δίκτυο του ΟΣΕ. Είναι φανερό – κι ας μην αναφέρεται ευθέως στο σχετικό δελτίο τύπου- ότι ανησυχούν. Ανησυχούν μη τυχόν η νέα σιδηροδρομική σύνδεση καταλήξει σε βάρος της πόλης τους, της Δράμας.
Ας ηρεμήσουν. Ας δουν τα πράγματα ρεαλιστικά όπως πρέπει. Το ότι συντάσσονται ή έστω τελειώνουν οι μελέτες αυτού του έργου (σιδηροδρομική σύνδεση νέου λιμανιού Καβάλας με Τοξότες) δεν σημαίνει ότι το έργο μπαίνει σε φάση κατασκευής. Άλλο πράγμα να τελειώνουν οι μελέτες, άλλο πράγμα να βρεθούν χρήματα για να δημοπρατηθεί (από τον ΟΣΕ;) το έργο. Δεύτερον, ο ΟΣΕ οδεύει προς ιδιωτικοποίηση. Δεν γνωρίζουμε λοιπόν τι θα πράξει με την συγκεκριμένη επέκταση του σιδηροδρομικού δικτύου ο νέος του ιδιοκτήτης. Αλλά ακόμη κι αν όλα εξελιχθούν ομαλά, το έργο αυτό θα μπορέσει να λειτουργήσει σε τουλάχιστον 5 χρόνια από σήμερα.
Φθάνουμε λοιπόν στο σημείο να συζητούν τις συνέπειες αυτές τις σύνδεσης πρώτα οι Δραμινοί, μετά οι Καβαλιώτες. Μεταξύ μας, εμείς δεν το συζητούμε καθόλου αυτό το έργο διότι δεν το πιστεύουμε. Ακούσαμε τόσα πολλά που δεν ήταν αλήθεια, περιμέναμε τόσο πολύ αλλά τίποτα δεν γινόταν κι έτσι τώρα που φαίνεται να τελειώνουν οι μελέτες στεκόμαστε παγερά αδιάφοροι. Ίσως είναι η πείρα που στο μεταξύ αποκτήσαμε. Γνωρίζουμε καλά την απόσταση των λόγων από τα έργα. Είναι όχι απλώς μεγάλη αλλά τεράστια… Κατά συνέπεια διαβάζουμε τι συζήτησαν για το νέο λιμάνι της Καβάλας οι φίλοι της Δράμας και γελάμε. Γελάμε γιατί κάποιοι πιστεύουν ότι αυτό το θέμα είναι θέμα λίγων μηνών ή και ετών. Αμ δε . Στην περίπτωση για την οποία η Δράμα σήμανε δικό της συναγερμό (άδικο πέρα για πέρα) ισχύει περίτρανα το λαϊκό ρητό: Ήμουν νιος και γέρασα…
Κυκλοφορούν διάφορα πράγματα ως προς τις κινητοποιήσεις που θα γίνονταν την Κυριακή στην παρέλαση της Καβάλας, κινητοποιήσεις που δεν έγιναν (όπως φυσικά κι η παρέλαση) λόγω βροχής. Αδυνατούμε να πιστέψουμε όσα λέγονται ως σχέδια και έξυπνες ιδέες που όμως δεν υλοποιήθηκαν ποτέ. Αναφερόμαστε σε συζητήσεις περί αποκλεισμών, καταλήψεων, καθιστικών διαμαρτυριών κτλ. Όσο για την τοπική συντονιστική, αυτή επανέρχεται δριμύτερη εντός των ημερών. Πλησιάζει άλλωστε και η ώρα της συζήτησης και της ψήφισης των μέτρων στην Βουλή.
Δύο κάτοικοι της Καβάλας φέρονται να περιλαμβάνονται στα ονόματα της λίστας Λαγκάρντ, όπως αυτά δημοσιοποιήθηκαν το Σάββατο από το περιοδικό του Κώστα Βαξεβάνη. Πρόκειται για «ψαγμένη» ανάγνωση μιας λίστας 2.000 και πλέον ονομάτων. Ουδείς φυσικά μπορεί να κατηγορήσει αυτούς τους ανθρώπους ότι φοροδιέφυγαν. Πρέπει νωρίτερα να προηγηθεί έρευνα σε σχέση με τις φορολογικές τους δηλώσεις κτλ. Μια δουλειά που καλώς ή κακώς δεν μπορεί και δεν πρέπει να την κάνει ο τύπος. Αυτές είναι βασικές υποχρεώσεις του κράτους. Τις αποφεύγει όμως όπως ο διάολος το λιβάνι.
Τους βλέπουμε λοιπόν να δίνουν προτεραιότητα σε διάφορες ανούσιες δράσεις όπως η μετακόμιση και τάχα συγχώνευση εφοριών. Τους παρακολουθούμε να καταργούν δικαστήρια και γραφεία του ΙΚΑ. Είναι όμως σταθερά απόντες από θέματα που καίνε. Γεγονός καθόλου τυχαίο. Ως που θα έρθει ένας Βαξεβάνης να κάνει ως από μηχανής Θεός ότι δεν έκανε το κράτος. Μετά, για να τον…. δικαιώσουν τον συλλαμβάνουν με αυτόφωρη διαδικασία. Πράγματα απίστευτα για μια Ελλάδα που υποτίθεται ότι κάνει προσπάθεια να μείνει όρθια και ζωντανή. Τέτοια Ελλάδα ουδείς θέλει. Είναι κάτι που όπως σημειώνουν και αρχηγοί κομμάτων της αντιπολίτευσης «δεν βγαίνει».
