Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους οι άνθρωποι προτιμούν να κρατούν κλειστές τις τηλεοράσεις τους αυτή την εποχή. Ένας καινούργιος και πολύ πρόσφατος είναι η προβολή της γνωστής τραγωδίας στην Αμερική. Εκεί όπου η οπλοκατοχή είναι νόμιμη, κάτι το απολύτως φυσιολογικό. Έσπευσε λοιπόν η ελληνική τηλεόραση να τα δώσει όλα… Άφησε για λίγο στην άκρη τις αναλύσεις του νέου φορολογικού προκειμένου με κάθε λεπτομέρεια να μας ενημερώσει για το τι έγινε στο Κονέκτικατ. Ναι μεν υπάρχει μια απόσταση, όμως αυτή δεν τους ήταν καθόλου πρόβλημα. Λένε, γράφουν, περιγράφουν το γεγονός σα να έγινε σε κάποια περιοχή της Ελλάδας. Μας δείχνουν και μας ξαναδείχνουν φωτογραφίες των θυμάτων, δεν παραλείπουν δε να μας παρουσιάζουν μια μεγάλη γκάμα όπλων. Από αυτά που στην Αμερική πωλούνται όπως περίπου και τα τσιγάρα.
Είμαστε περίεργοι άνθρωποι εμείς οι έλληνες. Το καταλάβαμε μία ακόμη φορά τις τελευταίες ημέρες. Μια υπερβολή και μια μανία θαρρείς και … ζηλεύουμε όλη αυτή τη τραγωδία. Λυπούμαστε που έγινε τόσο μακριά κι έτσι μάλλον χάσαμε το θέμα ενώ αν γίνονταν κάπου πιο κοντά μας θα εξασφαλίζαμε πολλές ώρες ζωντανών συνδέσεων κι ανταποκρίσεων. Με αυτά και με αυτά η χαμένη της όλης ιστορίας είναι η ενημερωτική πλευρά της ελληνικής τηλεόρασης. Ο κόσμος απέφευγε έτσι κι αλλιώς τις ειδήσεις των 8. Τον πίεζαν, τον γέμιζαν θλίψη. Απογοήτευση. Τώρα το ίδιο πρόγραμμα σε μια άλλη του πλευρά φέρνει τον θάνατο μέσα στα σπίτια των ελλήνων. Κι όπως εύκολα καταλαβαίνει κανείς, ειδικά αυτή την περίοδο ουδείς μπορεί να αντέξει και αυτό το «φορτίο».
Μέχρι κι Τατιάνα Στεφανίδου προχθές (ή χθες) αφιέρωσε την… σπουδαία της εκπομπή στα νεκρά παιδιά των ΗΠΑ. Ανέλυσε με δάκρυ έτοιμο να κυλήσει το θέμα, βρέθηκε στο κατόπι του Μπαράκ Ομπάμα όταν αυτός επισκέπτονταν τον τόπο της τραγωδίας. Μετά από όλα αυτά, την κλείνεις ή δεν την κλείνεις την τηλεόραση; Την κλείνεις και με το παραπάνω. Ή κάνεις κάτι άλλο. Την αφήνεις ανοιχτή αλλά χωρίς φωνή, μέχρι να αρχίσει ο Σουλεϊμάν. Που τελικά είναι ο λιγότερο δυσάρεστος της υπόθεσης.
Ως Καβαλιώτες έχουμε κι άλλο μέγα πρόβλημα και θέμα. Μας κέρδισε στο γήπεδο μας η Δόξα Δράμας. Κάποιοι από μας σε πρωτοφανή έκρηξη (αδικαιολόγητη όμως) έσπασαν τα δικά μας καθίσματα από το δικό μας γήπεδο. Παίκτες της ομάδας μας έβρισαν τους φιλάθλους του ΑΟΚ ενώ ένας αστυνομικός καταγγέλλεται ότι εν ώρα υπηρεσίας (στο γήπεδο) έκανε άσεμνη χειρονομία προς όσους τον αποδοκίμαζαν. Μετά πήγαμε στην Καλαμίτσα όπου ναι, η Ένωση έχει ένα άλλο επίπεδο. Στο γήπεδο της επικρατεί ένα άλλο κλίμα. Πάλι όμως χάσαμε. Και στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ…
Γενικά χάνουμε αυτόν τον καιρό. Χάνουμε στην μπάλα, χάνουμε στο μπάσκετ, χάνουμε στα οικονομικά, χάνουμε στα θεσμικά, χάνουμε στα κεκτημένα. Λίγο ακόμη και θα χάσουμε ακόμη και τις γιορτές… Ή μήπως αυτές τις χάσαμε ήδη αλλά δεν το έχουμε καταλάβει;Παραμονές Χριστουγέννων κι αν εξαιρέσει κάποιος τον στολισμό και τις εκδηλώσεις (Bazaar τις περισσότερες φορές), τίποτα άλλο δεν είναι εορταστικό. Ειδικά οι άνθρωποι. Μοιάζουν να βρίσκονται σε μια Μεγάλη Εβδομάδα που όμως διαρκεί μήνες τώρα…
Παλιά άκουγες που και που κάποιον που δήλωνε αισιόδοξος. Εξηγούσε όμως ότι αυτή του η αισιοδοξία οφείλεται στο ότι «… είμαι εκ φύσεως αισιόδοξος». Τώρα χάθηκαν κι οι εκ φύσεως αισιόδοξοι. Όλοι έγιναν ένα ίδιο, μονότονο, σκούρο πράγμα. Δικαιολογημένα απαισιόδοξοι. Φταίνε αυτοί; Φυσικά όχι. Φταίνε όσοι μας κυβερνούν. Αυτοί που διάλεξαν τον συγκεκριμένο επίπονο τρόπο για να μας βγάλουν από το πρόβλημα. Μια διαδικασία που αλλιώς ξεκίνησε κι αλλιώς εξελίσσεται. Ακόμη κι όταν τα δικαστήρια απορρίψουν την είσπραξη του χαρατσιού με τους λογαριασμούς της ΔΕΗ, υπάρχει ένας υπουργός που διατάζει το αντίθετο. Κουμάντο κάνει η συγκεκριμένη πολιτική εισπράξεων και χαρατσιών, η οποίας ως φαίνεται είναι υπεράνω όλων. Και των δικαστηρίων.
Ας δούμε πιο κοντινά μας θέματα, όπου τα πράγματα είναι πιο συγκεκριμένα αλλά το ίδιο άσχημα. Το πολυκατάστημα Τζάμπο ενώ δεν έχει την σχετική άδεια, πουλά στον Αμυγδαλεώνα συσκευασμένα γλυκά. Γίνεται έλεγχος αλλά το Τζάμπο δεν πτοείται. Ενόψει του ότι θα εξασφαλίσει άδεια (λένε οι εκπρόσωποι της επιχείρησης) συνεχίζει την παρανομία ή την παρατυπία. Ε και; Μπορεί να συνεχίσει ανενόχλητο μιας που το θεσμικό πλαίσιο στο βάθος είναι υπέρ του. Κάνει ότι θέλει χωρίς να υπολογίζει διαδικασίες και αποφάσεις συλλογικών οργάνων.
Στο Εργατικό Κέντρο Καβάλας ετοιμάζονται να προσλάβουν καθαρίστρια, αποφεύγουν όμως την δημόσια διαδικασία αλλά και την αξιοκρατία. Κρατούν το θέμα μυστικό διότι πιστεύουν ότι με αυτόν τον τρόπο μπορούν να πετύχουν τον στόχο τους, όποιος κι αν είναι αυτός. Νοοτροπία της δεκαετίας του 80, η οποία πιστεύουν ότι αποδίδει και σήμερα. Μα είναι δυνατόν να κάνουν τέτοια όνειρα; Και γιατί όχι όμως; Αν δει κάποιος τι συμβαίνει γύρω του, δεν αποκλείεται να πεισθεί και να προχωρήσει. Σε πράξεις και πρωτοβουλίες προηγούμενων δεκαετιών.
Την περασμένη Τετάρτη δόθηκε κοινή συνέντευξη τύπου. Δήμαρχος και πρόεδρος του σωματείου Ο.Τ.Α. Καβάλας μας προετοίμασαν για… πόλεμο. Μας είπαν ρητώς και κατηγορηματικώς ότι από την επόμενη μέρα αρχίζουν απεργίες που θα επηρεάσουν την καθημερινότητα όλων μας. Τα σκουπίδια για μέρες δεν θα μαζεύονται. Οι παιδικοί σταθμοί θα είναι κλειστοί, τα ΚΑΠΗ το ίδιο. Προετοιμαστήκαμε λοιπόν για απεργίες διαρκείας αλλά μόλις χθες καταλάβαμε ότι οι εργαζόμενοι του Δήμου Καβάλας δεν έχουν διάθεση να απεργήσουν. Οπότε τσάμπα η συνέντευξη τύπου κι ο συναγερμός που εκείνη την ημέρα σήμανε. Δεν κακίζουμε αυτούς που δεν απεργούν (κι ας επέμεναν κάποιοι για το αντίθετο). Σημειώνουμε όμως ότι 11 άνθρωποι του Δήμου σχεδόν απολύονται αλλά δεν τρέχει δα και κάτι το τρομερό….
Ας δούμε τώρα τις πληρωμές της Κοινωφελούς Εργασίας. Έλεγαν ότι παραμονές εορτών άπαντες θα πληρωθούν και θα ξοφληθούν. Πιστέψαμε. Πίστεψαν κι οι ωφελούμενοι του προγράμματος. Τρίτη σήμερα κι αυτή η εξαγγελία δεν επιβεβαιώνεται. Κάποιοι μάλιστα το πήραν απόφαση ότι δεν θα πληρωθούν. Στην Ελλάδα δεν είμαστε άξιοι ούτε ένα απλό πρόγραμμα καταπολέμησης της ανεργίας να κάνουμε σωστά. Πώς λοιπόν να πιστέψουμε ότι παρόλη την ανικανότητα μας, θα βγούμε στο τέλος σώοι από την κρίση; Αν η Ελλάδα πορευτεί όπως το πρόγραμμα της Κοινωφελούς Εργασίας τότε ένα πράγμα θα γίνει, είναι βέβαιο. Θα πάμε για μαλί αλλά θα φύγουμε κουρεμένοι γουλί. Οι δε άνεργοι θα ακούν προγράμματα απασχόλησης και θα φεύγουν μακριά. Ενώ τα προγράμματα είναι ένας προσωρινός τρόπος να λυθούν κάποια προβλήματα, να υπάρξουν κάποια εισοδήματα, τα μεταχειρίστηκαν με τέτοιο τρόπο που τα ξευτέλισαν κι αυτά!
Το προσωπικό του ξενοδοχείου Γαλαξίας σε συνεργασία με την Παιδόπολη ετοιμάζουν την Πέμπτη φιλανθρωπική βραδιά παρουσία του Καβαλιώτη τραγουδιστή Νίκου Κουρκούλη. Τα έσοδα θα διατεθούν για την Παιδόπολη. Τιμή πρόσκλησης 35 ευρώ το άτομο. Αν οι φιλανθρωπικές βραδιές είναι σε αυτό το οικονομικό επίπεδο, τότε συγνώμη. Δεν θα πάρουμε. Θα έπρεπε να προετοιμάσουν κάτι ουσιαστικότερο και κυρίως πιο φθηνό. Δεν γνωρίζουμε τι πληρώνεις με τα 35 ευρώ. Πάντως τα λεφτά είναι πολλά. Ένα ζευγάρι χρειάζεται 70 ευρώ κτλ. Έπρεπε να σκεφθούν κάτι πιο προσιτό σε όλους. Με 35 ευρώ ότι λαμπρό κι αν ετοιμάζουν κινδυνεύει να αποτύχει. Και αυτό δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να γίνει.
