Από χθες Δευτέρα ήρθε και στον Νομό Καβάλας ο πραγματικός, ο ελληνικός, ο γνήσιος και αυθεντικός Χειμώνας. Θα μείνει τουλάχιστον μία εβδομάδα, επηρεάζοντας σε μεγάλο βαθμό την καθημερινότητα όλων μας. Δεν γινόταν διαφορετικά. Είμαστε στις αρχές Γενάρη κι είναι η κατάλληλη ώρα. Είναι όμως και μια διαφορετική κατάσταση λόγω της κρίσης και της γενικότερης οικονομικής δυσκολίας. Είναι κι ένας άλλος, πιο δύσκολος Χειμώνας. Για να ζεσταθεί κάποιος πρέπει να ψάξει και να βρει εναλλακτικές λύσεις αφού η ασφαλής οδός του πετρελαίου είναι οδός απλησίαστη. Κι αν τις προηγούμενες ημέρες ζωντάνεψε πάλι το όνειρο του φθηνού πετρελαίου, το σκόρπισε (το όνειρο) στους τέσσερις ανέμους ο αρμόδιος Υπουργός. Βάζοντας τα πράγματα στη …σωστή μνημονιακή τους θέση.
Χθες ήταν χιονισμένα (ελαφρώς κι αυτά) τα γύρω βουνά. Σήμερα, αύριο, μεθαύριο τα χιόνια θα «κατέβουν» και πιο χαμηλά. Η κίνηση θα επηρεαστεί, όλοι θα πηγαίνουν νωρίς στο σπίτι. Από τη μια παραδοσιακές διαδικασίες που επί σειρά δεκαετιών επαναλαμβάνονται και θα επαναλαμβάνονται. Από την άλλη δύσκολα πράγματα για όλους αυτούς που και σε αυτή τη περίσταση πρέπει να την βγάλουν με ξύλα, θερμοπομπούς, κλιματιστικά. Αλήθεια, κοιμούνται τα βράδια ήσυχοι όσοι αποφάσισαν να μας οδηγήσουν σε αυτή τη νέα πραγματικότητα; Φοβόμαστε πως ναι. Χθες μάλιστα η «μεγάλη» ελληνική και κρατική τηλεόραση αποφάσισε να πιάσει τον σχετικό σφυγμό με ανταπόκριση από τον Δήμο της… Πεντέλης.
Δεν λέμε, κι εκεί κάνει κρύο. Όσο όμως και να προσπαθούν δεν θα μας πείσουν ότι το κρύο της Πεντέλης είναι ίδιο με το κρύο των Κρηνίδων, της Ελευθερούπολης, του Νευροκοπίου και της Φλώρινας. Περιοχές στις οποίες ουδείς Στουρνάρας, ουδείς Σαμαράς θα βρεθούν αυτή τη περίοδο. Αντίθετα από Πεντέλη, από Κηφισιά και λοιπά των Αθηνών περίχωρα ίσως διέλθουν. Το απόγευμα ή το βράδυ. Για χάρη κάποιας κοινωνικής τους δραστηριότητας.
Λένε ότι ως τώρα ο Χειμώνας ήταν ήπιος κι ευγενικός με τους δοκιμαζόμενους έλληνες. Ίσως έχουν δίκιο. Αυτός όμως ο πραγματικός Χειμώνας αυτών των ημερών δεν έχει αυτά τα χαρακτηριστικά. Κάνει κρύο, πολύ κρύο. Η θερμοκρασία παραμένει όλο το 24ωρο κάτω από μηδέν κι ο παγετός όλα τα σαρώνει. Όπως οι στρατιώτες που πηγαίνουν στον πόλεμο με όπλα δίχως σφαίρες έτσι κι οι έλληνες πολίτες. Βγάζουν τον Χειμώνα χωρίς πετρέλαιο θέρμανσης. Αυτό κι αν δεν είναι πρώτο βαθμού έγκλημα. Πολύ χειρότερο από τα όσα έκανε (ή κατηγορείται ότι έκανε) στη λίστα Λαγκάρντ ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου.
Κατά την εθνική μετεωρολογική υπηρεσία η θερμοκρασία θα ανέβει πάλι το προσεχές Σάββατο. Μέχρι τότε θα είναι ένας καθημερινός αγώνας. Άλλοι για να ζεσταθούν έστω λίγο, άλλοι για να επιβιώσουν. Αυτή η προσπάθεια θα είναι ταυτόχρονα και μοναχική. Ατομική υπόθεση. Ο Θεός να βάλει το χέρι του αλλά με αυτό το κύμα ψύχους, η Ελλάδα δύσκολα θα την βγάλει καθαρή.
Ολοκληρώθηκε χθες στις 11 το πρωί η πανηγυρική θεία λειτουργία στον ιερό ναό του Αγίου Ιωάννη, στην Καβάλα. Δεκάδες πιστοί έβγαιναν από την εκκλησία με σειρά και τάξη. Κοντοστέκονταν στο κεφαλόσκαλο, έψαχναν όλοι να βρουν και να πάρουν άρτο. Μα αυτός δεν υπήρχε. Μια κυρία διαμαρτυρήθηκε έντονα. Πριν προλάβει να ολοκληρώσει το παράπονο της, την διέκοψε μια άλλη. Η οποία έδειχνε κάτι περισσότερο να γνωρίζει. «Ο άρτος φέτος δεν υπάρχει για λόγους οικονομίας» είπε και έκοψε απότομα την όποια συζήτηση. «Μα εγώ θυμάμαι τα προηγούμενα χρόνια που είχε κι εδώ, στην είσοδο της εκκλησίας» επέμενε η πρώτη κυρία.
Το περιστατικό αν και 100% αληθινό, δεν ερευνήθηκε εκτενώς. Δεν χρειάζεται. Ορισμένα πράγματα μιλούν. Μιλούν από μόνα τους. Για την ιστορία πάντως να συμπληρώσουμε ότι άρτος μοιράστηκε από τον Μητροπολίτη, μπροστά στο ιερό του ναού. Αν άλλα χρόνια υπήρχε περισσότερος για αυτούς που έφευγαν χωρίς να προσεγγίσουν το ιερό, αυτό δεν το ξέρουμε. Πιθανόν έτσι να γινόταν. Χθες πάντως δεν έγινε. Έγινε αντίθετα κάτι άλλο, πιο συνηθισμένο. Το οποίο αμέσως θα διηγηθούμε.
Η μικρή Μαιρούλα έπαιζε έξω από την εκκλησία περιμένοντας την ώρα της θείας κοινωνίας. Όταν την πλησίασε ο πατέρας της για να την βάλει στην εκκλησία, αυτή αντέδρασε. Δεν ήθελε να κοινωνήσει με τίποτα. Δημιουργήθηκε μείζον θέμα με την Μαιρούλα. «Έλα κι εγώ να δεις που θα σε πάω…» είπε με νόημα ο πονηρός πατέρας. «Που; Στα Γκούντις;» απάντησε το παιδί, γνήσιο τέκνο ελλήνων γονέων… Τελικά το μυστικό για πεισθεί το παιδί να κοινωνήσει δεν ήταν τα Γκούντις. Ήταν κάτι χειρότερο. Ο πατέρας δεσμεύτηκε παρουσία πολλών άλλων ότι θα αγοράσει στην κόρη του μια κούκλα. Μόνο έτσι η Μαιρούλα κοινώνησε κι αυτή την ώρα παίζει πιθανόν με την καινούργια της κούκλα.
Ας γυρίσουμε όμως πιο πίσω. Στον άρτο που δεν μοιράστηκε χθες στην εκκλησία. Είναι άραγε το μόνο περιστατικό που η λιτότητα και η περικοπή δαπανών σου έρχεται από εκεί που δεν το περιμένεις; Φυσικά και όχι. Αυτή η προσαρμογή στα νέα δεδομένα δεν έχει τελειωμό. Πάνω που λες συνήθισα, έμαθα, κατάλαβα και συνεχίζω την πορεία μου τότε σου προκύπτει πάλι κάτι καινούργιο. Στο τέλος, δεν θα υπάρχει τίποτα που δεν θα έχει κοπεί. Αναγκαστικά- θα σου εξηγούν- γιατί αλλιώς δεν βγαίνει…
Παλιά (δηλαδή όχι και τόσο παλιά) οι λαχειοπώλες είχαν μια συγκεκριμένη διαδικασία να ακολουθήσουν για να πουλήσουν τα λαχεία τους. Τώρα κι αυτό άλλαξε. Την Κυριακή λοιπόν ένας λαχειοπώλης ήταν στο λιμάνι, όπου λόγω του αγιασμού των υδάτων είχε πολύ κόσμο. Πίστευε ο άνθρωπος ότι θα τα καταφέρει. Άρχισε λοιπόν με τα παραδοσιακά σταθερά λόγια ενός λαχειοπώλη: «Λαχεία, λαχεία λαϊκά». Όσο δεν υπήρχε ανταπόκριση, άλλαζε τα λόγια του ενώ ταυτόχρονα φώναζε όλο και πιο δυνατά: «Πάρτε να σωθείτε». Πώληση καμία. Ενέπλεξε λοιπόν (λόγω της ημέρας) και το θρησκευτικό στοιχείο: « Λαχεία, λαχεία. Πάρτε να σωθείτε με την βάπτιση του Ιησού». Κι επειδή πάλι δεν υπήρξε ανταπόκριση, άρχισε ακόμη πιο δυνατές φωνές: «Λαχεία, λαχεία. Πάρτε τσιγκούνηδες λαχεία».
Ποτέ άλλοτε ένας λαχειοπώλης δεν τολμούσε να απευθυνθεί με αυτόν τον υποτιμητικό τρόπο στους διερχόμενους, υποψήφιους πελάτες του. Ακόμη κι αν οι γύρω του αδιαφορούσαν, αυτός προτιμούσε να αλλάξει θέση ώστε να βρει κάπου να διαθέσει τα λαχεία του. Κάποτε έτσι ήταν τα πράγματα. Τώρα άλλαξαν κι αυτά. Οι λαχειοπώληδες φθάνουν στο σημείο να ξεσπούν κατά των άλλων πολιτών, επειδή τους προσπερνούν αδιάφορα και δεν πλησιάζουν καν στο λαϊκό λαχείο… Μια αγανάκτηση δικαιολογημένη, την οποία όμως «εισπράττουν» άδικα όσοι προ κρίσης αγόραζαν όχι μόνο λαχεία αλλά και πολλά ακόμη πράγματα.
Σύμφωνα με την αρχική, προ δύο ετών, απόφαση του Άρη Γιαννακίδη οι τρεις θεματικοί αντιπεριφερειάρχες είχαν θητεία ως χθες. Δευτέρα 7 Γενάρη. Από χθες οι θέσεις είναι και οι τρεις κενές. Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι νέα απόφαση θα παρθεί και θα ανακοινωθεί εντός της εβδομάδας. Να συμπληρώσουμε μόνο ότι ο κ. Πατήρας (περιφερειακός σύμβουλος Θάσου), έχει κι αυτός πίστη στο θαύμα του Άρη. Πιστεύει ότι μπορεί να… σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και να γίνει αυτός Αντιπεριφερειάρχης Τουρισμού και Πολιτισμού. Φαβορί παρόλα αυτά είναι και παραμένει ένα: ΓΜ.
Τα έφερε έτσι η ζωή που χθες Γιάννης Πασχαλίδης και Θόδωρος Καλλιοντζής ήταν επί ώρα στην ίδια εκκλησία. Σε σταθερά μεγάλη απόσταση ο ένας από τον άλλον. Την Κυριακή ο Γιάννης Πασχαλίδης πήγε στη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου στο Πράβι. Τους χαιρέτισε όλους εκτός από τον Γιάννη Φιλόσογλου. Διότι ο νέος βουλευτής Καβάλας έχει πολλούς φίλους, παντού στο Νομό Καβάλας. Έχει όμως και ορισμένους μη φίλους. Που αν τύχει και τους συναντήσει, ο ένας κοιτά ανατολή κι άλλος δύση. Συνηθισμένες καταστάσεις, ειδικά στις μικρές πόλεις. Μπροστά σε κάτι τέτοια γεγονότα έχει νόημα να τους παρακολουθείς στενά και τους δύο «εχθρούς». Πόσο έντεχνα ο ένας αποφεύγει τον άλλον, κινείται αντίθετα ο ένας με τον άλλον ώστε να αποφευχθούν ακόμη και τα τυχαία περιστατικά.
Γιατί όμως είναι μαλωμένοι; Γιατί δεν λένε ούτε καλημέρα ο ένας με τον άλλον; Τις περισσότερες φορές ο λόγος είναι εντελώς ασήμαντος. Άλλες φορές μπορεί να τον ξέχασαν κιόλας! Επιμένουν όμως να συντηρούν αυτή την απόσταση, γιατί η ζωή τους έχει αυτούς τους κανόνες. Δηλαδή αυτούς τους καυγάδες. Που ακόμη κι αν δεν είναι σημαντικοί, πρέπει να θεωρούνται έτσι.
