Χθες το μεσημέρι στο τμήμα της οδού Βενιζέλου ανάμεσα στην οδό Δαγκλή και τον κόμβο Φαλήρου. Οι πολλές παράνομες σταθμεύσεις έκαναν το δρόμο σκέτη «κόλαση». Πρώτα πρώτα τον έκλεισαν. Μετά, για να ανοίξει έστω και με το ζόρι, υποχρέωσαν τους οδηγούς των αστικών λεωφορείων σε μια πορεία συνεχούς ζικ-ζακ. Κι επειδή έτυχε να συναντηθούν και να συνυπάρξουν 3 τουλάχιστον λεωφορεία (από τα μεγάλα του ΚΤΕΛ), η ιστορία έμοιαζε ιδιαίτερα δραματική. Ήταν δραματική από την κυκλοφοριακή της πλευρά. Ποιος έφταιγε; Αυτό ήταν εύκολο να εντοπιστεί. Έφταιγαν διάφοροι νεοέλληνες που σε έναν δρόμο ακατάλληλο ακόμη και για στάση αυτοί έκαναν κανονική στάθμευση!
Δεν βάζουμε εύκολα μυαλό. Δεν διορθωνόμαστε. Κοιτούμε συχνά μόνο τη βόλεψη μας αδιαφορώντας για όλα τα άλλα. Αν μάλιστα αυτά τα εφαρμόσουμε στην καθημερινή συμπεριφορά μας ως οδηγοί τότε ότι έγινε (και) χθες στη Βενιζέλου είναι το αναμενόμενο. Που δεν πρέπει να μας ενοχλεί καθόλου. Αντίθετα πρέπει να συνηθίσουμε αυτού του είδους τα μαρτύρια. Αυτές τις καταστάσεις. Στο τέλος τέλος είναι αυτό που μας αξίζει.
Νωρίτερα χθες το πρωί στη γεμάτη κυκλοφορία οδό Ομονοίας ένα όχημα χρηματαποστολής θέλει να στρίψει στην Παύλου Μελά, να μπει στο πεζόδρομο για να φθάσει στην τράπεζα. Ο πεζόδρομος είναι κλειστός από μία ακόμη παράνομη στάθμευση. Επί 5 λεπτά το όχημα της χρηματαποστολής κορνάριζε, έκλεινε όλη την υπόλοιπη κυκλοφορία. Ως που μέσα από την τράπεζα βγήκε ο οδηγός του οχήματος που είχε κλείσει τον πεζόδρομο αλλά εμμέσως και την οδό Ομονοίας. Ήταν ένας ιερέας. Απόδειξη ότι σε αυτή την Ελλάδα τα γνωστά κουσούρια δεν κάνουν καθόλου εξαιρέσεις. Είτε είσαι ιερέας, είτε λαϊκός, είναι παντού τα ίδια. Αρκεί να είσαι Έλληνας.
Στο ερώτημα λοιπόν πως είναι η Καβάλα από κυκλοφοριακής πλευράς η απάντηση είναι μονολεκτική αλλά άμεση. Χάλια. Οργιάζει η αυθαιρεσία. Είναι κανόνας η παρανομία. Όλοι σταθμεύουν τάχα για ένα λεπτό αλλά κάνουν μπορεί και μισή ώρα. Κι όταν κάποιος τους κάνει παρατήρηση για τα προβλήματα που προκαλούν, τότε οι παρανομούντες βγάζουν και στόμα. Σε αυτή την Ελλάδα όχι η δημοτική αστυνομία αλλά ούτε η ελληνική δεν μπορεί να βγάλει άκρη. Με τίποτα. Ισχύει δε αυτό που συνήθως το λέμε σε στιγμές αυστηρής αυτοκριτικής. Ναι λοιπόν, είμαστε άξιοι της μοίρας μας γιατί απλά είμαστε αδιόρθωτοι. Το χειρότερο; Ακόμη και τα παιδιά μας, τους έλληνες της επόμενης γενιάς, τους «εκπαιδεύουμε» κατάλληλα. Ώστε ή να μας μοιάσουν ή και να μας ξεπεράσουν στις κακές μας συνήθειες.
Αυτή η Ελλάδα δυστυχώς δεν έχει καμία ελπίδα. Καμία προοπτική. Όσοι ισχυρίζονται το αντίθετο είναι άνθρωποι που ζουν στο κόσμο τους. Άλλοτε κάνουν σενάρια επιστημονικής φαντασίας, όπως αυτό με το σκάφος αναψυχής που το «έβγαλαν» Τούρκικο. Άλλοτε κάνουν όνειρα που ποτέ δεν βγαίνουν αληθινά. Ούτε το ένα, ούτε το άλλο είναι νορμάλ αντίδραση κάποιου που όντως θέλει να γίνει καλύτερος. Αντίθετα είναι μια αυταπάτη. Ένα «δήθεν» εντός του οποίου προσπαθεί να κρυφτεί η σκληρή και πικρή αλήθεια. Εμείς πάντα θα ψάχνουμε τους εμπρηστές που έβαλαν τη φωτιά στο δασός ενώ αυτή θα την έχει προκαλέσει η δική μας αμέλεια…
Ας δούμε τώρα την ιστορία με την παραχώρηση από την Περιφέρεια στο Επιμελητήριο του Εκθεσιακού Κέντρου της Νέας Καρβάλης. Όσο λοιπόν πλησιάζει η ώρα της απόφασης τόσο τα πράγματα περιπλέκονται. Παύουν να είναι απλά και πανηγυρικά. Κατ’ αρχήν το χρονοδιάγραμμα Γιαννακίδη πήγε περίπατο. Ήδη η απόφαση του συμβουλίου μεταφέρθηκε για τις αρχές Σεπτέμβρη. Μετά άλλαξαν οι προϋποθέσεις κάτω από τις οποίες το Εκθεσιακό είναι δυνατό να παραχωρηθεί κατά κυριότητα στο Επιμελητήριο. Πλέον χρειάζεται ομόφωνη απόφαση. Ομόφωνη; Που το παίζουν άραγε αυτό το έργο;
Πριν καν μιλήσει ο Χρήστος Ποτόλιας- που απέκλεισε κατηγορηματικά το ενδεχόμενο να ψηφίσει μια τέτοια εισήγηση- είχε διαφωνήσει πρώτος ο Μάκης Παπαδόπουλος. Εκ της οικογένειας του Επιμελητηρίου κατά μία έννοια. Όταν διαφωνεί ο Μάκης Παπαδόπουλος- δίνοντας το … καλό παράδειγμα- πως αλήθεια να πιστέψουμε ότι αυτό το συμβούλιο μπορεί να πάρει μια ομόφωνη απόφαση; Φταίει βέβαια κι ο Γιαννακίδης που ανακοίνωσε την πρόθεση του ως οριστικό γεγονός χωρίς όπως φαίνεται να λογαριάζει είτε τους συνεργάτες του, είτε τις διαδικασίες.
Είχαμε δεν είχαμε το κάναμε κι αυτό σήριαλ. Σήριαλ του Σεπτέμβρη. Τώρα το περιποιούμαστε ακόμη καλύτερα. Το μπλέκουμε στα προεκλογικά πάθη. Στο τέλος θα γίνει ότι λέει ο λαός. Θα πετάξει το πουλάκι. Το Εκθεσιακό θα μείνει κλειστό όλο το χρόνο εκτός από τη περίοδο της μοναδικής εκθέσεως που το εμπιστεύεται και το χρησιμοποιεί. Μετά θα ερημώνει. Μια ακόμη ευκαιρία που πέρασε πολλές φορές από μπροστά μας αλλά ποτέ δεν την εκμεταλλευτήκαμε. Κουτοί είμαστε να αξιοποιήσουμε, να λειτουργήσουμε κάτι που έγινε με τα χρήματα του ελληνικού λαού; Σε αυτές τις περιπτώσεις τα απλά γίνονται περίπλοκα. Τα φυσιολογικά καταλήγουν προβλήματα. Στο τέλος δεν αλλάζει τίποτα. Τίποτα απολύτως.
Ο βουλευτής Γιάννης Πασχαλίδης κατέθεσε ερώτηση στη Βουλή ζητώντας τις ζημιές από τη φωτιά στη Θάσο να τις αποκαταστήσει με χρηματοδότηση το Υπουργείο Περιβάλλοντος. Υποδεικνύει μάλιστα τη διαδικασία ζητώντας τα χρήματα ακόμη και για τα αντιπλημμυρικά έργα να προέρχονται από το Πράσινο Ταμείο. Καλή η ιδέα του κ. Πασχαλίδη, δεν λέμε. Φιλότιμη η προσπάθεια του αλλά εδώ δεν πρέπει να μιλάμε για το Πράσινο Ταμείο αλλά για τα πράσινα άλογα… Αυτά που γράφει στο κείμενο της ερώτησης ο κ. Πασχαλίδης διαβάζονται όμορφα. Ακούγονται ωραία. Για τη σημερινή Ελλάδα είναι δυστυχώς πράγματα που δεν γίνονται ποτέ…
Χρειάζεται μια εξήγηση για να αποφευχθεί παρεξήγηση. Το χθεσινό κείμενο της εφημερίδας για την εκδήλωση των Απόστρατων Αξιωματικών δεν είχε καμία μομφή προς τους διοργανωτές και τα μέλη του τοπικού συνδέσμου. Η μομφή απευθύνονταν στη διοίκηση της ΧΧ Μεραρχίας η οποία προτίμησε η εκδήλωση να γίνει σε εξωτερικό χώρο, με τον ήλιο να καίει. Οι απόστρατοι κατάφεραν (και καλά έκαναν) και βρήκαν μια σκιά απ’ όπου όρθιοι παρακολούθησαν τις ομιλίες. Οι στρατιώτες του αγήματος αντίθετα «έλιωναν» στον ήλιο, χωρίς να υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος. Αυτά τα πράγματα όταν γίνονται σε καιρό ζέστης πρέπει να γίνονται σωστά. Όταν μια εκδήλωση περιλαμβάνει ομιλίες, τότε είναι δύσκολο και λάθος να καλείται κάποιος να την παρακολουθήσει όρθιος. Αυτή δεν είναι εκδήλωση αλλά πραγματική δοκιμασία. Καλοί οι κανόνες του Στρατού αλλά στη προκειμένη περίπτωση ήταν μια εκδήλωση και μόνο.
Κι ο Δήμος Καβάλας υποσχέθηκε να μεταδίδει live μέσω του διαδικτύου τις συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου. Δεν το έκανε ποτέ. Φαίνεται είναι δύσκολο και ακριβό να πάρεις μια κάμερα και να εκμεταλλευτείς την ιστοσελίδα που έτσι κι αλλιώς διαθέτεις σε σχέση με το wi fi (που επίσης έχεις)… Το ίδιο υποχρεούνταν να κάνει για το Περιφερειακό Συμβούλιο ο Άρης Γιαννακίδης. Το υποσχέθηκε ανέτως και μετά το ξέχασε. Κάπως έτσι παραμένει φωτεινή εξαίρεση ο Δήμος Νέστου. Μόνο αυτού οι συνεδριάσεις υπάρχουν στο διαδίκτυο.
Χαρακτηριστική για το που οδηγείται η χώρα είναι η ακόλουθη χθεσινή ανακοίνωση του Δήμου Αλεξανδρούπολης: Ο Δήμος Αλεξανδρούπολης προτίθεται να ιδρύσει στη Δημοτική Ενότητα Φερών Εθελοντικό Πυροσβεστικό Κλιμάκιο. Το Εθελοντικό Πυροσβεστικό Κλιμάκιο θα υπάγεται Επιχειρησιακά και Διοικητικά αποκλειστικά στο Πυροσβεστικό Σώμα, θα λειτουργεί σύμφωνα με το κανονιστικό πλαίσιο που ισχύει για τις Πυροσβεστικές Υπηρεσίες και θα προσφέρει στην τοπική κοινωνία και στην ευρύτερη περιοχή της Δημοτικής Ενότητας υπηρεσίες έκτακτων αναγκών και άμεσης βοήθειας 24 ώρες το 24ωρο, 365 ημέρες το χρόνο. Απαραίτητη προϋπόθεση για την ίδρυση του Κλιμακίου είναι η ύπαρξη τουλάχιστον δώδεκα (12) Εθελοντών Πυροσβεστών (εκ των οποίων οι τέσσερις να διαθέτουν δίπλωμα οδήγησης Β’ κατηγορίας και άνω). Οι Εθελοντές Πυροσβέστες που θα στελεχώσουν το Κλιμάκιο θα εκπαιδευθούν από Αξιωματικούς του Πυροσβεστικού Σώματος. Το πρόγραμμα της βασικής εκπαίδευσης έχει διάρκεια 120 ώρες και περιλαμβάνει θεωρητική και πρακτική εκπαίδευση. Οι Εθελοντές Πυροσβέστες μετά από εθελοντική (άμισθη) προσφορά τριών ετών αποκτούν το δικαίωμα της υποβολής αίτησης στην Πυροσβεστική Υπηρεσία για την πρόσληψή τους ως εποχικό προσωπικό με αυξημένη μοριοδότηση.
