Εδώ και έναν περίπου μήνα ο ΟΑΕΕ στέλνει επιστολές εκβιαστικού περιεχομένου στους ασφαλισμένους που του οφείλουν χρήματα. Λίγα ή πολλά, αυτό μικρή σημασία έχει. Τους απειλεί ότι θα τους τα πάρει με άλλο τρόπο.Κάνοντας (χωρίς φυσικά να τους ρωτήσει) κατάσχεση στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς. Οι ασφαλισμένοι τρομάζουν. Διαμαρτύρονται. Πιέζουν ώστε κάτι να γίνει. Κάτι που και θα σταματήσει αυτό που ο ΟΑΕΕ σχεδιάζει και θα πείσει το ταμείο να απευθυνθεί στους ασφαλισμένους του με έναν άλλο τρόπο. Ήπιο και κυρίως φιλικό.
Κουβέντα στη κουβέντα, συζήτηση στη συζήτηση, φθάσαμε στη προχθεσινή ανοιχτή διαδικασία στο Επιμελητήριο. Περίπου 50 άνθρωποι προσπάθησαν να βρουν μια λογική άκρη επί ενός προβλήματος που έπαψε να είναι επαγγελματικό ή επιχειρηματικό μόνο. Καταλήγει να είναι κοινωνικό. Ο ΟΑΕΕ όντως φόβισε τους ασφαλισμένους του. Οι οποίοι παρόλα αυτά δεν έχουν χρήματα να τον πληρώσουν. Ούτε καν στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς.
Έγινε λοιπόν η συνάντηση της Τετάρτης η οποία λειτούργησε ως διαδικασία εκτόνωσης. Χρήσιμη κι αυτή δεν λέμε, αλλά το πρόβλημα παραμένει πρόβλημα. Το οποίο δεν είναι μόνο της Καβάλας. Είναι πανελλαδικό. Πανελλήνιο. Δυστυχώς η σύσκεψη της Καβάλας δεν «έβγαλε» κάτι καινούργιο, κάτι διαφορετικό. Τα δεδομένα μένουν ίδια. Οι ασφαλισμένοι του ΟΑΕΕ ζητούν μια άλλη συμπεριφορά αλλά τον ΟΑΕΕ δεν του επιτρέπει κάτι τέτοιο η τρόικα…
Αυτή είναι μια έστω συγκεκριμένη απάντηση, μια απλή εξήγηση σε ένα επίσης απλό ερώτημα. Τάχα η Κυβέρνηση εξέτασε εναλλακτικά σενάρια αλλά η τρόικα τα σταμάτησε. Κάπως έτσι συνεχίζουν να ισχύουν οι επιστολές και οι απειλές για κατασχέσεις. Στο μεταξύ κάθε μέρα και περισσότεροι ασφαλισμένοι δηλώνουν αδυναμία πληρωμής των εισφορών. Είναι τόσο μεγάλο το ποσοστό όσων δεν πληρώνουν που τον Οκτώβρη ο ΟΑΕΕ θα έχει πρόβλημα. Κινδυνεύει – το είπαν ξεκάθαρα προχθές- με κατάρρευση.
Η ιστορία που μας απασχολεί δεν είναι μοναδική, ούτε κάτι το καινούργιο. Στους ίδιους ρυθμούς κινείται το σύνολο του ιδιωτικού τομέα. Προτάσεις υπάρχουν ένα σωρό. Πάντα όμως συμβαίνει το ίδιο. Δεν επιτρέπει την εφαρμογή τους η τρόικα. Μπροστά στην οποία η ελληνική κυβέρνηση συνεχίζει να στέκεται προσοχή. Σούζα, κατά το ελληνικότερο.
Ας κάνουμε λοιπόν ένα σενάριο, μια υπόθεση. Ας αφήσουμε την φαντασία μας να ταξιδέψει εκεί όπου λόγω της τρόικας δε θα φθάσουμε ποτέ. Δεν θα ήταν άραγε καλύτερα για όλους αν οι ασφαλισμένοι του ΟΑΕΕ πλήρωναν με βάση τις νέες τους δυνατότητες; Το ταμείο θα είχε έσοδα ενώ ταυτόχρονα θα διασφάλιζε όσο καλύτερα μπορούσε τα προηγούμενα χρέη. Δεν θα ήταν καλύτερα αν ο ΦΠΑ μειώνονταν παντού, προκαλώντας ταυτόχρονα μείωση των τιμών όλων σχεδόν των αγαθών; Δεν θα ήταν καλύτερα αν το πετρέλαιο ήταν φθηνό, προσιτό στις περισσότερες οικογένειες; Θα λειτουργούσε ή δεν θα λειτουργούσε έτσι η οικονομία; Θα μειώνονταν τα δημόσια έσοδα δεν λέμε, όμως θα υπήρχε κίνηση. Κίνηση στην πραγματική οικονομία.
Αυτή η εναλλακτική φυγή των ελλήνων προς τα μπρος (ώστε να βγουν από την ύφεση και την κρίση) συζητείται καιρό τώρα. Πάντα υπάρχει το ίδιο εμπόδιο. Η τρόικα. Οι επιφυλάξεις των ξένων. Οι προτάσεις που υιοθετούνται για μια σκληρή λιτότητα, η οποία όλοι πλέον αντιλαμβάνονται που οδήγησε τη χώρα και κυρίως τους έλληνες. Όσο για τη μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση, έγινε τόσο αργά και με τέτοιες προϋποθέσεις που η αγορά έδωσε κατάλληλη απάντηση: Να λείπει το βύσσινο. Ποτέ άλλωστε ένας μόνο κούκος δεν έφερε την Άνοιξη.
Το χειρότερο όλων είναι το εξής. Ενώ οι διαφορετικές αυτές προτάσεις απορρίπτονται η μία πίσω από την άλλη, οι οδηγίες της τρόικας δεν δημιουργούν τίποτα το καλύτερο και διαφορετικό. Οι σοφοί ελεγκτές του εξωτερικού μας βυθίζουν σε ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα αφού οι εμπνεύσεις τους αποδεικνύονται συνεχώς εσφαλμένες. Γιατί λοιπόν να μην δοκιμάσουμε έστω τώρα κάτι άλλο; Κάτι που ποιος ξέρει, στο τέλος μπορεί να φέρει αυτό που όλοι θέλουμε. Μια καλύτερα οργανωμένη Ελλάδα η οποία θα έχει νόμους οι οποίοι θα τηρούνται. Οικονομία που θα μπορεί να βγαίνει στις αγορές και να δανείζεται, όπως όλες οι υπόλοιπες.
Αυτό το κάτι άλλο πρέπει να το διεκδικήσει η Κυβέρνηση. Μια άλλη κυβέρνηση. Η οποία πιο έτοιμη, πιο αποφασισμένη, πιο ελληνική θα απευθυνθεί στη τρόικα όπως της αξίζει. Θα της αποδείξει τα λάθη που έκανε, θα την πείσει ότι η επόμενη προσπάθεια θα γίνει με διαφορετικούς όρους και συνθήκες. Αργεί άραγε αυτή η ώρα; Μήπως δεν θα έρθει ποτέ; Κανείς δεν ξέρει…
