Τις τελευταίες 15 ημέρες «είδαν» το φως της δημοσιότητας 3 νέες δημοσκοπήσεις. Και οι 3 δείχνουν πάνω κάτω τα ίδια πράγματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ πέρασε οριακά τη ΝΔ κι είναι πρώτο κόμμα. Τα υπόλοιπα κόμματα είναι σε απόσταση, δεν έχει αλλάξει η σειρά τους ενώ η ΔΗΜΑΡ συνεχίζει να έχει χαμηλά ποσοστά. Μπαίνει και δεν μπαίνει στη Βουλή (αν οι εκλογές γίνονταν σήμερα). Το βασικότερο όμως μήνυμα αυτών των δημοσκοπήσεων είναι άλλο. Αφορά την πάλαια ποτέ ισχυρή αυτοδυναμία. Αυτή μας τελείωσε. Όπως η σημερινή έτσι κι οι επόμενες Κυβερνήσεις θα είναι (εκτός απροόπτου φυσικά) συμμαχικές.
Προ της κρίσης η ιδέα μιας συμμαχικής κυβέρνησης στην Ελλάδα τρόμαζε τους πάντες και τα πάντα. Θεωρούνταν σενάριο που δεν θα υλοποιηθεί σχεδόν ποτέ. Ήρθε όμως η κρίση κι όλα αυτά άλλαξαν. Προηγήθηκαν δύο αυτοδύναμες κυβερνήσεις σκέτες «πατάτες». Του Κώστα Καραμανλή και του Γιώργου Παπανδρέου. Τότε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έχασαν –όπως εκ των υστέρων αποδείχθηκε- την τελευταία τους ευκαιρία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ όπως είναι σήμερα η Ελλάδα μπορεί να ελπίζει σε αυτοδυναμία. Ο στόχος όμως αυτός είναι πολύ δύσκολος, προϋποθέτει αλλαγή σκηνικού. Αλλαγή που δεν θα αφορά μόνο τη ΝΔ αλλά και τον ίδιο. Αυτό το ενδεχόμενο φαίνεται μακρινό. Σαν άπιαστο όνειρο. Προσπαθώντας λοιπόν να προβλέψουμε όσα έρχονται θα κάνουμε σενάρια συμμαχικών μόνο κυβερνητικών σχημάτων. Μόνο έτσι θα είμαστε σε μεγάλο βαθμό ρεαλιστές.
Παλιά ο Σαμαράς έλεγε ότι δεν θα υπάρξουν νέα μέτρα. Το ίδιο ισχυρίζεται ακόμη και σήμερα. Τότε αυτή η υπόσχεση κάτι σήμαινε. Σήμερα δεν σημαίνει τίποτα. Ζητούσαμε ανάσα στην αγορά, στα μικρομεσαία εισοδήματα. Δεν δόθηκε ποτέ. Υπόσχονταν νέα διαπραγμάτευση. Δεν την έκαναν ποτέ. Κάπως έτσι πέρασε περίπου ένας χρόνος. Διαμορφώθηκαν νέα δεδομένα, δυσκολότερα σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν. Κι όμως, νέα μέτρα δεν υπήρξαν ποτέ.
Αυτό αποδείχθηκε ότι δεν έχει καμιά ιδιαίτερη σημασία. Κάνουν καλή δουλειά τα παλιά. «Γονατίζουν» τους πάντες και τα πάντα. Δημιουργούν νέους άνεργους. Άστεγους, απογοητευμένους, άνευ ελπίδας έλληνες. Αυτό «πληρώνει» η Κυβέρνηση. Το ότι δεν ανακούφισε. Δεν διόρθωσε. Δεν θεράπευσε. Μόνο χρήματα μάζεψε και μαζεύει. Από αυτούς που δεν έχουν άλλο να δώσουν.
Προς αυτούς τους οικονομικά εξαντλημένους ανθρώπους το κράτος ήταν και παραμένει σκληρό. Αμείλικτο. Απειλεί με κάτι χειρότερο κι από την προσωποκράτηση. Με κατάσχεση τραπεζικών λογαριασμών. Αν αυτό το σκηνικό δεν σημαίνει «νέα μέτρα», τότε τι χειρότερο μπορούσαν να φέρουν τα νέα μέτρα που ο Πρωθυπουργός υποσχέθηκε ότι δεν θα πάρει ποτέ; Ποια αλήθεια η διαφορά των νέων μέτρων σε σχέση με αυτό που ζούμε σήμερα;
Και στις 3 δημοσκοπήσεις οι πολίτες που συμμετέχουν και δίνουν απαντήσεις δείχνουν πόσο απεχθάνονται τις πρόωρες εκλογές. Αυτό είναι όντως περίεργο. Από τη μια διαφωνούν με την σημερινή κυβερνητική πολιτική, από την άλλη δεν θέλουν εκλογές (που ίσως αλλάξουν την κυβερνητική πολιτική). Ο κόσμος ακόμη και σε αυτή την αντίφαση έχει το δίκιο του. Δεν πιστεύει τίποτα. Δεν πιστεύει κανέναν. Ούτε καν τον Τσίπρα. Για αυτό κι ο ΣΥΡΙΖΑ οριακά ξεπερνά σε ποσοστά τη ΝΔ, η οποία υπό λογικές συνθήκες θα έπρεπε σήμερα να έχει ποσοστά ίδια με αυτά του ΠΑΣΟΚ.
Οι πρόσφατες αλλά κι οι παλιότερες δημοσκοπήσεις δίνουν ένα μεγάλο μάθημα σε όλα τα κόμματα. Αυτά όμως αρνούνται να διδαχθούν. Συνεχίζουν κάθε ένα το δικό του χαβά. Αν όμως άπαντες συνεννοούνταν, αν συμμαχούσαν στα βασικά έστω και για λίγο τότε όλα θα ήταν αλλιώς. Ουδείς θα «παντρεύονταν» τον μισητό του πολιτικό αντίπαλο. Θα ήταν αντίθετα μια εθνική προσπάθεια προς μια άλλη κατεύθυνση. Σήμερα με αυτόν τον ως ένα βαθμό δικαιολογημένο διχασμό άκρη δεν βρίσκεις. Ούτε φυσικά ελπίδα.
Μπορεί να τα φέρει έτσι η ζωή ώστε η επόμενη κυβέρνηση να είναι οικουμενική. Μπορεί αυτό να μην γίνει ποτέ. Αν όμως θέλουμε να ελπίζουμε σε κάτι άλλο τότε προς αυτή τη κατεύθυνση οφείλουμε να σπρώξουμε τα πράγματα. Να αναλάβουν όλοι τις πραγματικές τους ευθύνες. Μικροί και μεγάλοι. Να μπουν όλοι στο χορό και να χορέψουν. Με εξαίρεση τη Χ.Α.
Οι έλληνες θα αλλάξουν, η Ελλάδα θα αλλάξει, μόνο αν αλλάξουν πρώτοι οι πολιτικοί. Αν δώσουν το καλό παράδειγμα κι ενωθούν για τη σωτηρία της χώρας, τότε ναι. Τότε θα δούμε κάτι το διαφορετικό. Κάτι άλλο. Κάτι εθνικό που θα καταφέρει να εξασφαλίσει μια άλλη συμφωνία με τους δανειστές, μια απαραίτητη διαγραφή χρέους, ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ.
Ξέρουμε, ζητάμε πολλά. Πάρα πολλά. Μήπως όμως όλα αυτά είναι όσα πραγματικά έχει ανάγκη σήμερα ο τόπος; Μήπως αυτή είναι η προϋπόθεση για κάτι άλλο, δίκαιο κοινωνικά; Εφόσον όλοι μαζί τα έκαναν… θάλασσα (χωρίς όλοι να έχουν ίδιο μερίδιο ευθύνης), όλοι μαζί μπορούν να τα διορθώσουν. Αρκεί να συνεργαστούν. Για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Με μια συγκεκριμένη ατζέντα. Όλα τα άλλα είναι «λόγια σε δουλειά να βρισκόμαστε».
Ο Άρης Γιαννακίδης, δια του Γιώργου Γερομάρκου, στέλνει μήνυμα στο Επιμελητήριο: Όλα βαίνουν καλώς στην υπόθεση παραχώρησης (κατά κυριότητα) του Εκθεσιακού Κέντρου. Άλλες όμως πηγές του Διοικητηρίου της Καβάλας επιμένουν για το αντίθετο. Γράφαμε χθες ότι τα γεγονότα θα δικαιώσουν τον Περιφερειάρχη μόνο αν μεσολαβήσει κάποιο θαύμα. Θαύμα που ο ίδιος θα προκαλέσει.
Δεν αγνοούμε τα λόγια του Αντιπεριφερειάρχη Τουρισμού. Ούτε τα υποτιμούμε. Πάλι όμως βλέπουμε ως μοναδική διέξοδο τον Γιαννακίδη. Να βγάλει π.χ. λαγό από το καπέλο του. Μόνο έτσι θα φανεί συνεπής σε ότι υποσχέθηκε πριν από 1,5 περίπου μήνα. Το Εκθεσιακό Κέντρο θα αναπαυτεί στην αγκαλιά του Επιμελητηρίου μέσω Κομοτηνής. Μέσω Καβάλας; Αυτό το θεωρούμε εντελώς απίθανο. Όσο για το Επιμελητήριο, αυτό περιμένει. Ενημερώνεται και περιμένει. Εσχάτως κατάλαβε ότι μέχρι την έκθεση τίποτα δεν θα έχει προλάβει να οριστικοποιηθεί.
Στην υπόθεση της δικαστικής διαμάχης ΟΛΚ- Δήμου Καβάλας έγινε αυτό που ήταν το πλέον πιθανό. Βγήκε η απόφαση του δικαστηρίου κι είναι υπέρ του Δήμου Καβάλας. Προσοχή, υπέρ του Δήμου Καβάλας. Δηλαδή υπέρ όλων των Καβαλιωτών. Ο ΟΛΚ οφείλει να αφήσει τις άσκοπες επαναστάσεις. Να εγκαταλείψει τις σχεδιαζόμενες νέες καταγγελίες. Να δει επιτέλους το συμφέρον της πόλης. Κι αν όπως λέει η απόφαση πρέπει να πληρώσει, να πληρώσει. Αν δεν έχει, να πληρώσουν οι «από πάνω». Το ελληνικό κράτος. Το Υπουργείο των Οικονομικών.
Αυτά γίνονται όπου υπάρχει οργάνωση, νόμοι, σεβασμός στις δικαστικές αποφάσεις, στενή σχέση με την καθημερινότητα μιας μικρής κοινωνίας όπως η δική μας. Αν αντίθετα αρχίσει νέος πόλεμος τότε ποιος τη χάρη μας… Όσο η υπόθεση εκκρεμούσε στη δικαιοσύνη όλοι μας είχαμε δικαίωμα διατύπωσης μιας γνώμης. Μιας άποψης, μια πρότασης. Τώρα που δικαστική απόφαση υπάρχει, τώρα τέλος τα λόγια. Να γίνει ότι διατάξει το δικαστήριο.
