Η συζήτηση για το προσφυγικό στο δημοτικό συμβούλιο Καβάλας την Δευτέρα έγινε σύμφωνα με τα νέα δεδομένα. Άπαντες έχουν πεισθεί ότι οι φιλοξενούμενοι θα μειωθούν, θα μετακομίσουν, θα βρίσκονται στο νέο σημείο που μαζί επέλεξαν βουλευτές (του ΣΥΡΙΖΑ) και Δήμος Καβάλας. Αυτή η εξέλιξη σε συνδυασμό με την αναμενόμενη κούραση (συζητούν συνεχώς το προσφυγικό εδώ και έναν περίπου μήνα) τους επηρέασε όλους. Τους ηρέμησε όλους. Δεν τους άλλαξε. Τους έκανε πιο σοφούς, έτσι ώστε να καταφέρνουν να μιλούν για το ίδιο πρόβλημα με φανερά πιο ήπιους τόνους.
Η διοίκηση του Δήμου Καβάλας και οι περισσότερες παρατάξεις της αντιπολίτευσης συμφωνούν στην γνωστή διέξοδο. Φιλοξενούμε περίπου 400 πρόσφυγες, αδειάζουμε το εκθεσιακό κέντρο και το γυμναστήριο, τα έξοδα σίτισης τα αναλαμβάνει το κράτος δια των ενόπλων δυνάμεων. Τι θα γίνει μετά; Μετά βλέπουμε.
Παίζει ρόλο η υπόσχεση του Υπουργού Εσωτερικών να ενισχύσει οικονομικά τον Δήμο, το γεγονός ότι άλλους πρόσφυγες το πλοίο δεν φέρνει (αν και συνεχίζει να έρχεται κάθε Τετάρτη και Σάββατο απόγευμα). Φαίνεται ότι υπάρχει μια κεντρική συμφωνία, ένας σχεδιασμός. Πέρασε ένας μήνας από τότε που ανέκυψε το όλο ζήτημα, ευτυχώς το κράτος οργανώθηκε και λειτουργεί. Η δε τοπική αυτοδιοίκηση τώρα μπορεί να πάει στην άκρη. Την περιμένουν τα δικά της, καθημερινά θέματα και προβλήματα.
Παρόλα αυτά άπαντες οι δημοτικοί σύμβουλοι (και η Δήμαρχος φυσικά) επανέλαβαν όσα είναι οι απόψεις τους. Κάποια τα ξέραμε, άλλα όχι. Ακούσαμε και είδαμε ανθρώπους που δήλωσαν φοβισμένοι και ανήσυχοι. Συντηρητικοί και «μετρημένοι» δεν επιθυμούν ούτε την προσωρινή φιλοξενία των προσφύγων. Τους λένε «μουσουλμάνους», έχουν στο μυαλό τους σατανικά σχέδια που αθόρυβα υλοποιούνται κι έχουν ως στόχο την αλλαγή. Η Ελλάδα θα είναι των Ελλήνων αλλά κι ένα σωρό άλλων. Δεκτός ο φόβος τους. Όχι όμως η υπερβολή.
Αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα στον προοδευτικό και τον συντηρητικό. Ο πρώτος προσεγγίζει το πρόβλημα, ενημερώνεται, βοηθά πρόθυμα. Ο δεύτερος φοβάται. Χάνει τον ύπνο του. Βλέπει στον ουρανό τις γραμμές που αφήνουν πίσω τους τα αεροπλάνα. Σκέπτεται μήπως μας ψεκάζουν…
Την ίδια στιγμή που καταγράφονται όλες αυτές οι αντιδράσεις μέσα κι έξω από το δημοτικό συμβούλιο, ο κόσμος (ο απλός κόσμος) είναι πάντα αλλού. Άνοιξε την αγκαλιά του, την κρατά συνεχώς ανοιχτή για όλες αυτές τις οικογένειες. Όχι μόνο δεν κουράζεται αλλά κυρίως δεν φοβήθηκε και δεν φοβάται. Δεν τον ενδιαφέρει τον κόσμο αν είναι πραγματικοί Σύροι πρόσφυγες ή Κούρδοι από το Ιράκ. Είναι άνθρωποι, διωγμένοι από τον πόλεμο.
Τον οποίο πόλεμο δεν τον επεδίωξαν, δεν τον προκάλεσαν οι ίδιοι. Ο πόλεμος που σήμερα διώχνει από τα σπίτια του τους Σύρους (και όχι μόνο) είναι ο πόλεμος που για τα οικονομικά συμφέροντα προκάλεσαν στην περιοχή οι… πολιτισμένοι Ευρωπαίοι και Αμερικάνοι. Ακόμη κι οι Ρώσοι. Όλοι αυτοί έχουν λόγους να υποστηρίζουν ή να μην υποστηρίζουν τον Άσαντ. Για να πετύχουν τον στόχο τους βομβαρδίζουν, πωλούν όπλα στους κάθε είδους αντάρτες. Προκαλούν το προσφυγικό.
Παρένθεση. Έχει προηγηθεί ένας άλλος πόλεμος. Αυτόν τον γνωρίζουμε καλύτερα γιατί τον ζούμε και στην Ελλάδα. Ο οικονομικός πόλεμος. Πολλοί πρόσφυγες εκτός από διωγμένοι λόγω των εχθροπραξιών είναι και φτωχοί. Εργάζονταν πολλές ώρες κάθε μέρα και πληρώνονταν «ψίχουλα». Τι λέτε, δεν παίζει κι αυτό το γεγονός τον ρόλο του;
Αμέσως μετά το μπαλάκι αναλαμβάνει να το πάρει τα χέρια της (σαν μία προηγμένης τεχνολογίας βόμβα) η πατρίδα μας. Η Ελλάδα της κρίσης, της ανοργανωσιάς και της τσαπατσουλιάς. Είναι δυνατόν να πιστεύει κάποιος ότι αυτή η Ελλάδα θα τα καταφέρει; Πέρασε ένας μήνας όπου όλα ήταν μπάχαλο κι ακόμη να τακτοποιηθεί η κατάσταση στα νησιά και την Ειδομένη! Αυτοί οι άνθρωποι τι να πουν; Ακούν τους δικούς μας φόβους και γελούν. Εκεί δεν είναι 750 και 200. Είναι πολύ περισσότεροι!
Ίσα που ακούγεται η φωνή του Άρη Βέρρου. Διαφωνεί- ο μόνος τόσο συγκεκριμένα- με την επιλογή του χώρου στην Άσπρη Άμμο. Ζητά οι πρόσφυγες να είναι πιο κοντά στην κοινωνία. Προτείνει το αεροδρόμιο του Αμυγδαλεώνα. Είναι πολύ πιθανό να έχει δίκιο. Πως όμως να το βρει όταν η πρόταση του διατυπώνεται κατόπιν εορτής, μουδιασμένα κι από υποχρέωση; Κατά βάθος διστάζει κι αυτός. Ο Σιμιτσής δεν αντιδρά (άρα συμφωνεί με τις ενέργειες της διοίκησης), ο Βαγγέλης Παππάς είπε ότι ήταν να πει κι ο Χρήστος Ποτόλιας κάνει γεωπολιτική ανάλυση copy paste με όλες τις προηγούμενες.
Στο τέλος όλοι τρίβουν τα χέρια τους από χαρά. Δεν θα χρειαστεί να ασχοληθούν άλλο με τους πρόσφυγες. Δεν θα επανέλθουν. Τώρα αναλαμβάνει το κράτος κι έτσι σύσσωμο το δημοτικό συμβούλιο θα επιστρέψει στα συνηθισμένα. Οι λάμπες που δεν ανάβουν, τα σκουπίδια και οι κάδοι και ένα σωρό άλλα μικρά ασήμαντα καθημερινά.
Κάποια στιγμή η Δήμαρχος θέτει υπόψη των μελών του συμβουλίου νούμερα. Εξηγεί τι έδωσε και τι δίνει ο Δήμος Καβάλας για τους καβαλιώτες. Ο απολογισμός της είναι «πλούσιος», θίγει ταυτόχρονα τον προηγούμενο που ενώ μπορούσε δεν έκανε το ίδιο. Ο προηγούμενος αποφεύγει την σύγκριση κι εύχεται η κρίση να τελειώσει ώστε αυτές οι δράσεις να μην είναι απαραίτητες. Κάπου εκεί η συνεδρίαση επανέρχεται στους κανόνες και στα δεδομένα που ξέραμε. Η ζωή συνεχίζεται, τώρα που ήρθε η Άνοιξη η ζωή στην Καβάλα θα είναι πιο όμορφη.
Δύο συνέδρια πανελλαδικού χαρακτήρα φιλοξενεί η Καβάλα το τριήμερο Παρασκευή- Σάββατο- Κυριακή. Της ΚΕΔΕ και των Υπεραστικών ΚΤΕΛ. Αυτά τα γεγονότα θα μας βοηθήσουν να ξεχάσουμε ακόμη πιο γρήγορα το προσφυγικό. Κάτι ο καλός καιρός, κάτι κι οι Βαλκάνιοι που επανέκαμψαν (το παρατηρούμε σχεδόν καθημερινά) θα μας πείσουν ότι τα δύσκολα πέρασαν. Μέχρι να έρθουν τα επόμενα.
Η Περιφέρεια ΑΜΘ ανακοίνωσε ότι η έκθεση Συνέργεια δεν θα γίνει στην Καβάλα. Επίσημα ούτε χθες ανακοίνωσε τον νέο τόπο της έκθεσης. Οι μέρες πλησιάζουν αλλά οι διοργανωτές δεν φαίνεται να βιάζονται. Βιάζονταν μόνο όσο η έκθεση ήταν να γίνει στο Εκθεσιακό της Νέας Καρβάλης…
