Οι περισσότεροι μακροχρόνια άνεργοι της Καβάλας που απασχολήθηκαν επί 5 μήνες στο πρόγραμμα της Κοινωφελούς Εργασίας (γνωστό και ως πρόγραμμα Κατσέλη) αποχωρούν αυτή τη περίοδο. Οι 5 μήνες συμπληρώθηκαν, το πρόγραμμα σιγά σιγά τελειώνει για όλους. Φεύγουν πληρωμένοι αλλά όχι ξοφλημένοι. Οι πιο πολλοί θα περιμένουν λίγες ακόμη εβδομάδες μέχρι να πληρωθούν τα τελευταία χρήματα που δικαιούνται. Ελπίζοντας ότι για να γίνει αυτό δεν θα χρειαστεί να μεσολαβήσει ο… τρίτος Παγκόσμιος πόλεμος.
Την ίδια στιγμή περιμένουν να αποζημιωθούν και οι ενδιάμεσοι φορείς. Αυτοί που σήκωσαν το μεγάλο βάρος υλοποίησης του συγκεκριμένου προγράμματος. Ο Νομός Καβάλας άρχισε πρώτος τις επίπονες και περίπλοκες διαδικασίες, τελειώνει από τους πρώτους. Πλέον ελπίζει σε επανάληψη τέτοιων προγραμμάτων, αν και αυτό δεν είναι καθόλου σίγουρο.
Οι προσωρινά απασχολούμενοι ξαναγίνονται άνεργοι. Με ότι αυτό συνεπάγεται. Μπροστά τους ένας πραγματικά δύσκολος και κυρίως ακριβός Χειμώνας. Όσο για τα παρόμοια προγράμματα που τάχα προετοιμάζονταν, αυτά αργούν. Ενώ τα ΤΟΠΣΑ και τα ΤΟΠΕΚΟ θα άρχιζαν τώρα, η έναρξη τους μετατέθηκε για το νέο έτος. Τούτη η εξέλιξη προκλήθηκε από το ελληνικό κράτος. Οι νέοι ενδιάμεσοι φορείς στην Καβάλα είναι έτοιμοι από αρκετό καιρό. Το ελληνικό δημόσιο όχι.
Ο αντιδήμαρχος Θόδωρος Μουριάδης με πρόσφατη δήλωση του ευχαρίστησε θερμά τους εργάτες της τεχνικής υπηρεσίας που για 5 μήνες βοήθησαν τα μικρά έργα του Δήμου Καβάλας. Όπως είπε όλοι τους ήταν άψογοι, δούλεψαν πραγματικά κι ήταν χρήσιμοι στην πόλη. Ο κ. Μουριάδης έκανε το αυτονόητο. Είπε κι ένα «ευχαριστώ» εκεί που έπρεπε. Δυστυχώς άλλοι δεν το έκαναν ακόμη.
Σημειώνουμε πάντως ότι η τοπική αυτοδιοίκηση δεν ήταν απολύτως έτοιμη να υποδεχθεί όλο αυτό το προσωπικό, να το χρησιμοποιήσει σύμφωνα με τις μεγάλες της ανάγκες. Μην κοιτάτε τι έγινε με τα μικρά δημοτικά έργα. Σε άλλες περιπτώσεις το προσωπικό της Κοινωφελούς Εργασίας πήγε σε ένα γραφείο, έκατσε και επί μακρόν δεν έκανε απολύτως τίποτα. Οι τυχεροί είχαν μπροστά τους έναν υπολογιστή, έτσι για να χαζεύουν στο διαδίκτυο. Οι άτυχοι δεν είχαν ούτε καν υπολογιστή. Κι όπως ακόμη διηγούνται, οι ώρες δεν περνούσαν με τίποτα.
Αυτές οι περιπτώσεις είναι αρκετές. Πρόκειται για ένα άνευ προηγουμένου «έγκλημα». Οφείλεται δε στο ότι ενώ πολλές υπηρεσίες είχαν επιπλέον προσωπικό, δεν είχαν δουλειά να του δώσουν! Άφησαν λοιπόν αυτά τα άτομα στην άκρη, σε μια γωνιά ενός συγκεκριμένου και μικρού χώρου. Έτσι για να υπάρχουν. Χωρίς να είναι καθόλου χρήσιμοι στις ανάγκες του κοινωνικού συνόλου. Αυτά τα τελευταία παραδείγματα δείχνουν πόσο παραγωγικό ήταν και παραμένει το ελληνικό κράτος. Ακόμη κι αν το γεμίσεις με υπαλλήλους (έστω προσωρινούς) πάλι η δουλειά των πολιτών δεν θα γίνεται. Κι αν κάποια πράγματα προχωρούν, θα προχωρούν αργά. Πολύ αργά.
Έχουν δηλαδή δίκιο οι εκπρόσωποι του πολιτικού κόσμου που ζητούν διαρθρωτικές αλλαγές ως προς την λειτουργία των υπηρεσιών. Τις περισσότερες φορές που ακούμε τέτοια λόγια «κουμπωνόμαστε». Το μυαλό μας δεν πάει σε ουσιαστικές αλλαγές στον δημότιο τομέα αλλά σε περικοπές και νέα χαράτσια. Εδώ έχασαν κι οι λέξεις την σημασία τους…
Κάποια στιγμή πριν από έναν περίπου μήνα ο Υφυπουργός Εργασίας Νίκος Παναγιωτόπουλος υποσχέθηκε ή δεσμεύτηκε για ένα νέο πρόγραμμα Κοινωφελούς Εργασίας. Κάτι τέτοιο δυστυχώς δεν υπάρχει στον ορίζοντα. Αν μάλιστα πουν τώρα να αρχίσουν την προετοιμασία του, τότε αυτό θα υλοποιηθεί σε 1,5 χρόνο! Σε αυτήν όμως την Ελλάδα της τρόικας και των μνημονίων όφειλαν να είναι απολύτως έτοιμοι. Αμ δε. Αυτοί στις διαπραγματεύσεις τους με την κάθε τρόικα ένα μόνο κάνουν σταθερά. Υποχωρούν κι υποτάσσονται.
Που και που οι δανειστές μας ρίχνουν και κανένα ξεροκόμματο τύπου «Κοινωφελής Εργασία». Ακόμη και τότε όμως η ελληνική ασυνεννοησία «παντρεύεται» με την γραφειοκρατία κι έτσι τα προγράμματα γίνονται «δώρο άδωρο». Όταν είναι να πληρώσουμε υπάρχει μεγάλη προθυμία. Όταν αντίθετα είναι να πληρωθούμε, όλα εξελίσσονται αργά. Μα πάρα πολύ αργά…
Μετά είναι κι αυτή η υποτιθέμενη έκπληξη μετά αγανάκτησης μπόλικης. «Οι τέσσερις βουλευτές της Καβάλας ψήφισαν τα μέτρα» λένε. Θαρρείς και υπήρχε περίπτωση να γίνει κάτι διαφορετικό. Και οι 4 Νεοδημοκράτες ψήφισαν το μνημόνιο προτάσσοντας το κομματικό και κυβερνητικό συμφέρον. Τα ίδια προ λίγων μηνών έκαναν άλλοι 4 βουλευτές της Καβάλας. Όταν στα σημερινά κόμματα μπαίνει θέμα πειθαρχίας, τότε άπαντες οι… επαναστάτες κλάνουν … μέντες. Φοβούμενοι την διαγραφή από το κόμμα, σπεύδουν να ψηφίσουν. Αμέσως μετά δίνουν το χέρι στον πρόεδρο του κόμματος λες και ψήφισαν κάτι που θα βοηθήσει τον τόπο…
Παραμένει ισχυρή δε η εξής απορία: Οι δανειστές ζητούν και εξασφαλίζουν νέα επώδυνα μέτρα, από την άλλη όλο και πιο συχνά δηλώνουν δημόσια ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι δυνατόν να τακτοποιηθεί με τα σημερινά δεδομένα. Κι αν η δημιουργία αυτού του χρέους είναι δική μας ευθύνη, η διαχείριση του είναι δική τους. Τι κατάφεραν λοιπόν μετά από τρία μνημόνια; Απολύτως τίποτα. Τα έσοδα του ελληνικού κράτους σαφώς και αυξήθηκαν αλλά το συνολικό χρέος είναι τόσο μεγάλο που πάλι κάτι πρέπει να κάνουν. Κάτι το… κουρευτικό ή πιο απλό. Μείωση –μεγάλη όμως- του επιτοκίου.
Αλήθεια γιατί η σειρά να είναι η συγκεκριμένη και όχι η αντίθετη; Αυτό δεν θα το μάθουμε ποτέ. Θα μπορούσαν πάντως σε αυτή την διαπραγμάτευση να είναι περισσότερο μαχητικοί κι αληθινοί ταυτόχρονα. Αυτοί όμως επέλεξαν τον δρόμο της υποταγής, κατά το παλαιό ιστορικό και αθάνατο ρητό «σφάξε με πασά μου να αγιάσω». Προχθές λοιπόν έγινε ένα ακόμη σφάξιμο του ελληνικού λαού. Με 153 ψήφους υπέρ. Σωθήκαμε; Μπαααα. Ο ίδιος ο Στουρνάρας έσπευσε να μας πει μια άλλη αλήθεια. «Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα» είπε με νόημα στους δημοσιογράφους…
Κάθε φορά που η Βουλή των Ελλήνων ψηφίζει ένα μνημόνιο, ένα μεσοπρόθεσμο, ένα νέο πακέτο μέτρων η κατάσταση την επόμενη μέρα είναι ίδια. Πλήρης απογοήτευση. Παγερή ατμόσφαιρα. Άδεια η αγορά. Στα σπίτια τους οι καταναλωτές. Ίδια η κατάσταση και χθες. Απλά χθες οι συζητήσεις επί των λεπτομερειών της ψηφοφορίας ήταν περισσότερες. Κουβέντες τηλεθεατών που το βράδυ της Τετάρτης παρακολουθούσαν όλοι το ίδιο κανάλι… Τέτοια σύμπτωση στην επιλογή τηλεοπτικού σταθμού είχε καιρό να συμβεί.
Λέτε με αυτήν την μεγάλη τηλεθέαση να βοηθήθηκε τουλάχιστον η κρατική τηλεόραση; Δε το βλέπουμε. Πρώτον γιατί ανάμεσα στις διάφορες ομιλίες δεν βάζουν (ακόμη) διαφημίσεις. Δεύτερον, η κρατική τηλεόραση εδώ και μέρες υπολειτουργεί και κανείς δεν δίνει την παραμικρή σημασία. Την αφήνουν να σβήνει με διαδοχικές απεργίες που όμως ήδη συμπλήρωσαν 15 και πλέον συνεχόμενες μέρες.
Όσο σπουδαία κι αν είναι τα νέα των Αθηνών, είναι σταθερά αρνητικά και δυσάρεστα. Οπότε γυρίζουμε στα δικά μας μπας και βρούμε μια κάποια παρηγοριά. Έτσι για να ξεχαστούμε, κουτσομπολεύοντας πιο κοντινά μας πρόσωπα και πράγματα. Μια διαδικασία συνειδητή, μια εκτόνωση απαραίτητη. Κι όταν αύριο μεθαύριο συναντήσουμε στο δρόμο τους 3 βουλευτές μας , αυτούς που ψήφισαν τα μέτρα, να μην τους πούμε τίποτα. Δεν χρειάζεται καμία συζήτηση, παρατήρηση, ούτε καν παράπονο. Ξέρουν αυτοί τι έκαναν. Ας προσποιούνται τους χαρούμενους ή τους ικανοποιημένους, κατά βάθος γνωρίζουν καλά τι ψήφο έδωσαν και σε ποιο νομοσχέδιο.
Ο τέταρτος της παρέας θα κάνει καιρό να εμφανιστεί. Είμαστε σε αυτή την άχαρη περίοδο, στην οποία απουσιάζει για καιρό από την Καβάλα. Όταν τα πράγματα καταλαγιάσουν, τότε ίσως εμφανιστεί στην αγορά. Να διηγείται ιστορίες, να λέει ανέκδοτα, να υπόσχεται πολλά και διάφορα. Πολύ λιγότερα όμως από αυτά που μας παίρνουν με την ψήφο του…
