Σαν τους δολοφόνους που επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος έτσι κι εμείς το βράδυ του Σαββάτου επιστρέψαμε στο αγαπημένο βραχάκι του αρχαίου θεάτρου των Φιλίππων, προκειμένου να αποχαιρετίσουμε με «επισημότητα» τον ιδιαίτερο χώρο και να διατηρήσουμε λίγο ακόμη την αύρα του φετινού καλοκαιριού. Έστω κι εκτός προγράμματος Φεστιβάλ Φιλίππων – Θάσου, η συναυλία του Κώστα Χατζή και της Μαρινέλλας μας έδωσε μια εξαιρετική ευκαιρία να περάσουμε για τελευταία φορά την αυλόπορτα του θεάτρου και να βρεθούμε στο κοίλο μαζί με χιλιάδες κόσμου. Πόσοι ακριβώς ήμασταν δύσκολα μπορούμε να το υπολογίσουμε αλλά τα εισιτήρια ξεπέρασαν τα 2.200 και πολλές προσκλήσεις μοιράστηκαν με αποτέλεσμα το θέατρο να γεμίσει.
Φυσικά καμία σχέση δεν είχε η οργάνωση των προηγούμενων εκδηλώσεων με τη συγκεκριμένη, αφού έλειπε η πολύτιμη βοήθεια των εθελοντών του ΦΦΘ που υπερτονίστηκε από την απουσία τους. Τα εισιτήρια ελέγχονταν στην αυλόπορτα του θεάτρου που ήταν μισάνοιχτη αν και ο κόσμος άρχισε να εισέρχεται πολύ νωρίς χωρίς σπρωξίματα. Η δε τακτοποίηση γινόταν με αναρχία αφού κανένα από τα γνωστά πρόσωπα με τις άσπρες μπλούζες και τα ταμπελάκια δε βρισκόταν στο θέατρο. Εξαιτίας του γεγονότος ότι οι διαφημιστικές αφίσες της συναυλίας περισσότερο μπέρδευαν παρά διευκόλυναν για την ώρα έναρξης, πλήθος κόσμου συνέχισε να προσέρχεται αρκετή ώρα μετά την εμφάνιση του Κώστα Χατζή στην εξέδρα.
Ένας κύριος είχε επιστρατευθεί, που δε μπορούμε να επιβεβαιώσουμε εάν ανήκε στους υπευθύνους της περιοδείας ή σε κάποια τοπική αρχαιολογική υπηρεσία. Αυτός και μόνο προσπαθούσε να καθοδηγήσει τον κόσμο ώστε να ανέβει από την πρώτη δεξιά σκάλα, με σκοπό να μη διαταραχθεί η σκηνική ηρεμία του καλλιτέχνη. Ο τρόπος του όμως δεν είναι ο απολύτως ενδεικνυόμενος κι έτσι αρκετές έντονες στιχομυθίες διεξήχθηκαν, με τους θεατές να επιμένουν να διασχίσουν κάθετα την ορχήστρα. Εξαιτίας της πολυκοσμίας εκείνο που επίσης δεν αποφεύχθηκε, ελλείψει εθελοντών, ήταν η κατάληψη των σκαλοπατιών. Όσοι επομένως θέλησαν να εξέλθουν προσωρινά στη διάρκεια της συναυλίας, ή ακόμη και να αποχωρήσουν επειδή θεώρησαν πως το πρόγραμμα δεν ήταν της αρεσκείας τους, αναγκάζονταν να σηκώνουν όσους καθόταν στη βάση της κάθε σκάλας.
«ΣΠΟΥΔΑΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΛΛΑ…»
Το «Ρεσιτάλ» δύο καλλιτεχνών που έγραψαν μια τεράστια πορεία και ξανασυναντήθηκαν επί σκηνής ύστερα από 36 χρόνια, εμφάνισε μια κλιμάκωση και κορυφώθηκε σταδιακά. Πρώτος εμφανίστηκε στην εξέδρα ο άνθρωπος που με την κιθάρα και την ιδιόρρυθμη φωνή του έδωσε διάσταση σε ένα μουσικό είδος, το οποίο μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε ως «κοινωνική μπαλάντα». Χιουμορίστας σε σημείο αυτοσαρκασμού, ο Κώστας Χατζής απασχόλησε το κοινό περισσότερο από μισή ώρα με τραγούδια των οποίων οι στίχοι ασκούν έντονη κοινωνική κριτική, ωθώντας τις λαϊκές μάζες να συνταυτίζονται μαζί του.
Ακόλουθα οι προβολείς έπεσαν επάνω στη ντίβα του ελληνικού τραγουδιού, που εμφανίστηκε επί σκηνής επιβλητική και τόσο χαμογελαστή όπως πάντα. «Σύνορα η αγάπη δεν γνωρίζει», «Σ’ αγαπώ «, «Κι ύστερα», «Πάρε με μαζί σου τσιγγάνε», «Η αγάπη όλα τα υπομένει…», λόγια και μελωδίες που κανείς ποτέ δεν τόλμησε να τα «αγγίξει» ή να τα «πειράξει» και να τα μετ’ ερμηνεύσει, διότι αυτό θα ήταν απλά ιεροσυλία.. Το πρόγραμμα προέβλεπε ενδιάμεσο διάλειμμα και στη συνέχεια το πλαισίωμα των δύο ερμηνευτών από οκταμελή ορχήστρα.
Η συναυλία «ανήκε» κατά βάση στον Κώστα Χατζή, επομένως οι δικοί του φανατικοί θαυμαστές έμειναν απολύτως ικανοποιημένοι ακούγοντας όλες τις γνωστές δημιουργίες του. Ωστόσο οι φανατικοί λάτρεις της Μαρινέλλας μάλλον αποχώρησαν ελαφρώς απογοητευμένοι, μιας και προσδοκούσαν κάτι περισσότερο από εκείνη. Άραγε, είναι δυνατόν να αγαπάς τη Μαρινέλλα και να απογοητεύεσαι όταν σου δίνεται η δυνατότητα να την παρακολουθήσεις ζωντανά;
Ο ΠΑΝΔΑΜΑΤΩΡ ΧΡΟΝΟΣ…
Έχοντας παρακολουθήσει την αξεπέραστη ερμηνεύτρια τον Ιούλιο του 2004, στη συναυλιακή πρεμιέρα του 47ου Φεστιβάλ Φιλίππων, έχοντας επίσης παρακολουθήσει τον Ιούνιο του 2011 στο δημοτικό στάδιο Καβάλας την παραγωγή «Μαρινέλλα- Το μιούζικαλ», καταφέραμε να κάνουμε συγκρίσεις και διαπιστώσεις. Τα χρόνια που κύλησαν την ανάγκασαν να γίνει ελαφρώς πιο στατική στη σκηνή. Αυτό δε σημαίνει ότι το βράδυ του Σαββάτου δε σηκώθηκε από την καρέκλα της, δε κινήθηκε στη εξέδρα, δε χόρεψε και δε χρησιμοποίησε το κορμί της ως ερμηνευτικό εργαλείο. Παρόλα αυτά, θυμηθήκαμε ότι το 2004 κυριολεκτικά σάρωνε την εξέδρα ασταμάτητα, ενώ το 2011 δεν προλαβαίναμε να μετρούμε τα κοστούμια που άλλαζε σε χρόνο ρεκόρ. Το βράδυ του Σαββάτου, αρκέστηκε στην αλλαγή δύο και μόνο εμφανίσεων, επιλέγοντας μπότες με χοντρό τακούνι κι όχι επικίνδυνες ψηλοτάκουνες γόβες.
Ήταν ωστόσο η μοναδική διαφορά που καταγράψαμε, γιατί το χρυσό της λαρύγγι και ο μαγευτικός ήχος που σκορπά στο χώρο είναι το στοιχείο που δεν αλλοιώνεται στο ελάχιστο. Το ταπεραμέντο της παραμένει εκρηκτικό, η δε χημεία της με τον Κώστα Χατζή συνεχίζει να υφίσταται σα σταθερή μουσική αξία.
Μπορεί τα «προεόρτια» της συναυλίας να ήταν ταραχώδη, αφού οι αφίσες ανέγραφαν παραπλανητικώς ότι η εκδήλωση εντασσόταν στο «Διεθνές Φεστιβάλ Φιλίππων – Θάσου», μπορεί οι απουσίες των εθελοντών να ήταν κάτι περισσότερο από έντονες, μπορεί οι λάτρεις της ντίβας να ανέμεναν για μία ακόμη φορά την ερμηνεία τραγουδιών όπως το «Άνοιξε πέτρα», μπορεί η βραδιά του Σαββάτου να ήταν αρκετά δροσερή και να απαίτησε ζακετούλες και μπουφανάκια, ωστόσο μια εμφάνιση της Μαρινέλλας και σημαντικό γεγονός παραμένει και χάδι στα αυτιά συνεχίζει να είναι κάθε ερμηνεία της.
Απλά αναρωτιόμαστε, με ποια μέτρα και με ποια σταθμά αποφασίζει το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο την αδειοδότηση μιας συναυλίας που θα φιλοξενηθεί στο αρχαίο θέατρο των Φιλίππων. Δηλαδή η φετινή συναυλία του Γιώργου Νταλάρα, που εντάχθηκε στο ΦΦΘ – απεντάχθηκε – ξαναεντάχθηκε, θα προκαλούσε περισσότερη φθορά στο μνημείο από τη φθορά που ίσως προκάλεσε η τεράστια μεταλλική κατασκευή και ο βαρύς εξοπλισμός που τοποθετήθηκε για το «Ρεσιτάλ» στην ορχήστρα του θεάτρου; Όπως αντιλαμβάνεστε, η ερώτηση είναι καθαρά ρητορική!
ΒΟΥΛΑ ΘΑΣΙΤΟΥ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗ
