Ας τη χαρακτηρίσω μία ακόμη διδακτική εμπειρία την παρακολούθηση της παράστασης «Η Κατάρα της Ίρμα Βεπ» το βράδυ της Τετάρτης στο θέατρο «Αντιγόνη Βαλάκου». Εκεί όπου παρέα με τους «τακτικούς» θεατές του επιτυχημένο φετινού χειμερινού φεστιβάλ δια χειρός Θοδωρή Γκόνη, αλλά και παρέα με το «τηλεοπτικό» κοινό συμμετείχαμε στην «οδύσσεια» αλλαγής ρόλων και κουστουμιών δύο γλυκύτατων ηθοποιών. Του Γεράσιμου Γεννατά και του Κρεατερού Κατσούλη. Περισσότερο εξωστρεφής ο πρώτος, με την «ταμπέλα» του πηγαίου κωμικού ταλέντου, περισσότερο εσωστρεφής ο δεύτερος, αλλά με καλής ποιότητας χιούμορ που σε «χτυπά» αιφνιδιαστικά. Ο συνδυασμός των δυο τους αποδείχθηκε υπέρμετρα απολαυστικός για το κοινό, ειδικά όταν ολοκλήρωσαν το σενάριο της παράστασης κι άρχισαν να αυτοσχεδιάζουν, παίζοντας ειλικρινά με τους θεατές.
Πέντε βουβά φαντάσματα υποδεχόταν τους θεατές κατά την είσοδό τους στο θέατρο, τους ακολουθούσαν αθόρυβα, ενίοτε τους «παρενοχλούσαν» κιόλας προκειμένου να δημιουργήσουν από νωρίς το απαραίτητο «τρομακτικό» εισαγωγικό κλίμα της παράστασης. Πέντε ντόπια νεαρά παιδιά που στηρίζουν με τις υπηρεσίες τους το ΔΗΠΕΘΕ, φορώντας μαύρα ρούχα κι έχοντας κάτασπρα βαμμένα τα πρόσωπά τους, κινούνταν σε όλη την έκταση του θεάτρου εκπροσωπώντας προφανώς τις πέντε βασανισμένες ψυχές του κειμένου. Τη βαμπίρ οικονόμο Τζέιν, τον λυκάνθρωπο υπηρέτη Ιγκόρ, τη δολοφονημένη πρώτη κυρία του στοιχειωμένου πύργου Ίρμα Βεπ, τον επίσης δολοφονημένο γιο της Βίκτωρα και τον λύκο που μεγάλωσε ως κουτάβι στο Μάντακρεστ.
ΓΕΛΑΣΑΝ ΜΕ ΤΗ ΨΥΧΗ ΤΟΥΣ
Το «τηλεοπτικό» κοινό που πολιόρκησε τη χειμερινή αίθουσα το εντοπίσαμε αυτομάτως και μας έφερε στο νου το γνωστό «αριστοφανικό» κοινό του αρχαίου θεάτρου των Φιλίππων. Πρόκειται για άτομα που εμφανίζονται το πολύ μία ή δύο φορές το χρόνο σε θεατρικές παραστάσεις οι οποίες συνοδεύονται από τη φήμη της «εμπορικής επιτυχίας» και όπου πρωταγωνιστούν πασίγνωστα ονόματα στο τηλεοπτικό βασίλειο. Αυτό φυσικά ουδόλως μειώνει την αξία των δύο πρωταγωνιστών, οι όποιοι και καλοί είναι και θεατρικές επιτυχίες καταγράφουν στην πρωτεύουσα.
Ωστόσο, η πρόσφατη συμμετοχή και των δυο τους στη ψυχαγωγική εκπομπή του ΑΝΤ1 «You face sounds familiar» στάθηκε μεγάλος «κράχτης» για την προσέλευση του κόσμου στο θέατρο. Το «τηλεοπτικό» ή «αριστοφανικό» κοινό είναι εκείνο που χειροκροτεί αψυχολόγητα και πολλαπλά στη διάρκεια της παραστάσεως, ενώ χασκογελά μεγαλοφώνως με τους μορφασμούς και τις τσιτάτες ατάκες των ηθοποιών. Τέλος πάντων, ακόμη κι έτσι το θέμα προσέλκυσης του κόσμου στο θέατρο έχει και τη θετική πλευρά του.
Και τώρα πρέπει να αναλύσω το κείμενο. Αυτή είναι μια αρκετά δύσκολη υπόθεση, αφού το έργο του Charles Ludlam «The Mystery of Irma Vep», που έκανε την πρεμιέρα του Σεπτέμβρη του 1984 στη Νέα Υόρκη, μου άφησε την αίσθηση μιας «χαριτωμενίστικης αμερικανιάς» και ίσως να αποτέλεσε το μοτίβο της κινηματογραφικής ταινίας του 2000 «Scary Movie», όπου διακωμωδούνταν όλα τα χολιγουντιανά φιλμς μυστηρίου και τρόμου. Μπορεί ο συγγραφέας του κειμένου να είναι ο ιδρυτής του ανεπανάληπτου Ridiculous Theatre Company και το έργο να θεωρείται αριστουργηματικό, κάτι που προσωπικά δεν κατάφερα να διαπιστώσω. Αντιθέτως, διαπίστωσα πολλά άλλα, προς τιμή των οποίων χειροκρότησα τους συντελεστές.
ΕΙΝΑΙ ΦΙΛΑΡΑΚΙΑ ΚΑΙ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ
Χειροκρότησα για παράδειγμα την καλή χημεία που υπήρχε μεταξύ του Γεράσιμου και του Κρατερού, που αποτέλεσε τη βάση ενός «τιτάνιου» εγχειρήματος χρονικής διάρκειας δύο και πλέον ωρών. Οι δύο ηθοποιοί απολάμβαναν τη σκηνική τους συνύπαρξη και συνειρμικά η απόλαυση μεταφερόταν στην πλατεία. Ο Γεράσιμος Γεννατάς, ως μεγαλύτερο πειραχτήρι αφενός διατηρούσε διαρκή επαφή με το κοινό κι αφετέρου εντόπισε εξαρχής τα «θύματά» του των πρώτων σειρών, τα οποία και «βασάνισε» έως το τέλος. Εμείς που στρογγυλοκαθόμασταν στα αναπαυτικά καθίσματά μας απορούσαμε με το «ράλι» αστραπιαίας αλλαγής των 57 κουστουμιών, συγχαίροντας όχι μόνο τον Γεράσιμο και τον Κρατερό, αλλά και τους δύο αφανείς ήρωες των παρασκηνίων που τους βοηθούσαν.
ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΗΡΘΕ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ
Τελικά, το μεγάλο γλέντι άρχισε μετά το τελευταίο χειροκρότημα. Αφού τότε ξεκίνησε μια δεύτερη «παράσταση» εκτός κειμένου. Οι πόρτες του σκηνικού άνοιξαν και αποκαλύφθηκαν οι δύο βοηθοί σκηνής και οι κρεμάστρες με τα κοστούμια. Ο Γεράσιμος και ο Κρατερός υποκλίθηκαν για κάθε ένα από τους ρόλους που ερμήνευσαν, αλλάζοντας πλέον τα κουστούμια τους σε κοινή θέα. Ταυτόχρονα συνομιλούσαν και πείραζαν τους θεατές, καθόταν στα γόνατά τους, τους σήκωναν επί σκηνής και γενικά προκάλεσαν μεγάλο «πατιρντί».
Η ώρα κόνευε πια μεσάνυχτα, όταν αμφότεροι ανέβηκαν τα σκαλοπάτια, μπλόκαραν την έξοδο και αποκάλυψαν στο κοινό ότι ακολουθώντας την αυστηρή σκηνοθετική οδηγία θα έπρεπε να καληνυχτίσουν δια χειραψίας όλους τους θεατές. Ότι καλύτερο δηλαδή για τους καταβάλλοντες το αντίτιμο του εισιτηρίου, να σφίξουν θερμά το χέρι των πρωταγωνιστών, να τους συγχαρούν και να τους ευχαριστήσουν για το άφθονο γέλιο που τους πρόσφεραν.
Ακόμη λοιπόν κι αν κάποιοι κουράστηκαν από την 120 λεπτών διάρκεια της παραστάσεως «Η Κατάρα της Ίρμα Βεπ» με ενδιάμεσο διάλειμμα, η τελευταία εντύπωση που κράτησαν αποχωρώντας από το θέατρο «Αντιγόνη Βαλάκου» ήταν γλυκιά και ικανοποιητική. Χαλάλι επομένως το ξενύχτι και το δύσκολο ξύπνημα της εργάσιμης επόμενης ημέρας, όταν σου δίνεται η δυνατότητα να ενθαρρύνεις και να επιβραβεύσεις προσωπικά δυο καλλιτέχνες, που κατέθεσαν το ταλέντο τους, το χιούμορ τους, την προσπάθειά τους, την αντοχή τους και τον ιδρώτα τους επί σκηνής.
ΒΟΥΛΑ ΘΑΣΙΤΟΥ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗ
