Οι απολύσεις χτυπούν την πόρτα του ΔΗΠΕΘΕ

Τα «καλά» των μνημονίων, της τρόικας και των τρικομματικών και δικομματικών κυβερνήσεων που κατέστρεψαν την χώρα, διέλυσαν την ελληνική κοινωνία, δημιούργησαν τις στρατιές των ανέργων και οδήγησαν την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού στην απελπισία και στην απόγνωση, φαίνεται πως έρχονται και στο Δήμο Καβάλας και ειδικότερα στο ΔΗΠΕΘΕ. Τέσσερις από τους εργαζόμενους στον τοπικό μας θεατρικό οργανισμό αντιμετωπίζουν πλέον ορατό το φάσμα της απόλυσης μετά από 20 και πλέον χρόνια δουλειάς και προσφοράς διότι χαρακτηρίζονται, λέει, ως πλεονάζον προσωπικό. Άκουσον – άκουσον. Έτσι απλά και κυνικά σαν να είναι οι άνθρωποι «σαβούρα» σε πλοίο η οποία πρέπει να πεταχτεί στη θάλασσα, σαν να ακυρώνεται με μια μονοκονδυλιά και χωρίς να λαμβάνεται υπ’ όψιν η κοινωνική και η οικογενειακή κατάσταση του καθένα, η διαδρομή του στον ευαίσθητο αυτόν χώρο του πολιτισμού, η αξιοπρέπεια της ανθρώπινης ύπαρξής του. Και μαζί μ’ αυτούς κινδυνεύει και το ίδιο το ΔΗΠΕΘΕ γιατί, κακά τα ψέματα, στο πρόσωπό τους, απεικονίζονταν και ολόκληρη σχεδόν η ιστορία του τοπικού μας θεάτρου, η εικοσάχρονη γόνιμη διαδρομή του, οι δράσεις του, οι παραστάσεις του, η ίδια του η ύπαρξη. Μερικοί απ’ αυτούς προϋπήρξαν του ΔΗΠΕΘΕ και οριοθέτησαν με την τρέλα της νιότης τους αλλά και το πηγαίο ταλέντο τους το ερασιτεχνικό θέατρο από την γέννησή του στην Καβάλα τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια μέχρι και το σημερινό πληθωρισμό του. Ας μη γίνει λοιπόν το ΔΗΠΕΘΕ η ΕΡΤ της Καβάλας και «πέσει μαύρο» στον πολιτισμό. Η δημοτική αρχή και προσωπικά ο Κωστής Σιμιτσής οφείλει να προσπαθήσει, να απαιτήσει, να διεκδικήσει την άρση κάθε τέτοιας σκέψης για απόλυση έστω και ενός μόνον ανθρώπου. Και όχι να προσπαθήσει έτσι απλά και τυπικά γιατί το επιβάλει πιθανόν η θέση του και ο θεσμός που εκπροσωπεί. Να το κάνει περισσότερο ως άνθρωπος, που έχει ευαισθησίες, ως άνθρωπος με δημοκρατική κουλτούρα αλλά και ως επιστήμονας που έχει εντρυφήσει στο ευρύτατο πεδίο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στο κάτω – κάτω φέρει και μια μικρή ευθύνη διότι η απειλή της απόλυσης των τεσσάρων αυτών εργαζομένων στο ΔΗΠΕΘΕ που επικρέμαται ως δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια τους, οφείλεται ως ένα βαθμό και σε λάθη που έγιναν από τις υπηρεσίες του δήμου. Η στήλη πολλές φορές στο παρελθόν άσκησε οξεία κριτική στο ΔΗΠΕΘΕ, στους καλλιτεχνικούς διευθυντές για τις επιλογές τους και την πολιτική που ασκούσαν στον χώρο του πολιτισμού γενικότερα. Η κριτική μας επεκτάθηκε καμιά φορά και προς τους εργαζομένους που είχαν δημιουργήσει ή τέλος πάντων έδιναν την εικόνα προς τα έξω ότι είχαν δημιουργήσει ένα κατεστημένο μέσα στο ΔΗΠΕΘΕ και πολλά στεγανά. Από αυτό όμως το σημείο της «πολιτικής» ή «πολιτιστικής» αντιπαράθεσης μέχρι τις επαπειλούμενες απολύσεις υπάρχει πολύ μεγάλη απόσταση και πολύ μεγάλη διαφορά. Καμιά «κόντρα» όσο οξεία, σκληρή και αδυσώπητη κι αν είναι δεν μπορεί να αναιρέσει το συναίσθημα της αλληλεγγύης και τη συμπαράστασης σε ανθρώπους της διπλανής σου πόρτας. Εδώ πλέον μιλάμε για ζωές ανθρώπων που καταστρέφονται. Νοικοκυριά που διαλύονται. Οικογένειες που θα μείνουν χωρίς κανένα εργαζόμενο. Μονογονεϊκές οικογένειες που οδηγούνται στο απόλυτο αδιέξοδο. Συμπολίτες μας με μακρά ιστορία προσφοράς στα πολιτιστικά μας πράγματα που οδηγούνται στην απόγνωση και στην απελπισία. Ο δήμαρχος Κωστής Σιμιτσής έχει αύριο μια συνάντηση στην αποκεντρωμένη διοίκηση Μακεδονίας Θράκης στη Θεσσαλονίκη. Δήλωσε στην εφημερίδα μας ότι θα ξαναθέσει το θέμα στον κ. Θανάση Καρούντζο. Του λέμε λοιπόν –τον παρακαλούμε, αν θέλει- να το θέσει μετ’ επιτάσεως και να γίνει αφόρητα πιεστικός και φορτικός τόσο όσο δεν γίνεται για τίποτε άλλο. Διότι τα έργα, μικρά και μεγάλα μπορούν να περιμένουν. Ας αργήσουν και λίγο, δεν πειράζει. Όμως αυτή η αβεβαιότητα για το αύριο, αυτό το μαρτύριο του επαπειλούμενου μαύρου μέλλοντος δεν αξίζει σε κανέναν συμπολίτη μας, σε κανέναν άνθρωπο. Ούτε και στον χειρότερο εχθρό μας. Θ.Θ.