Με ομιλία του περιφερειακού συμβούλου Αλέξανδρου Ιωσηφίδη, πραγματοποιήθηκε το μεσημέρι της Τρίτης στο αμφιθέατρο του διοικητηρίου η καθιερωμένη εκδήλωση προς τους δημοσίους υπαλλήλους της περιφερειακής ενότητας Καβάλας. Την παρακολούθησαν ο αντιπεριφερειάρχης Θ. Μαρκόπουλος, οι δημοτικοί σύμβουλοι Μαρία Φραντζεσκάκη, Νίκος Ξανθόπουλος, οι προϊστάμενοι εκπαίδευσης της περιφερειακής ενότητας Καβάλας, ικανοποιητικός αριθμός δημοσίων υπαλλήλων, τόσο της περιφερειακής ενότητας όσο και του ευρύτερου δημόσιου τομέα, αλλά και πολίτες, σύλλογοι, μετά από πρόσκληση που τους απηύθυνε η περιφερειακή ενότητα Καβάλας.
Η ομιλία του κ. Αλέξανδρου Ιωσηφίδη, ήταν σύντομη και περιεκτική, έχει ως εξής:
«Ορκίζομαι εις Σε, ω ιερά πλην τρισάθλια Πατρίς! Ορκίζομαι εις τας πολυχρονίους βασάνους Σου. Ορκίζομαι εις τα πικρά δάκρυα τα οποία τόσους αιώνας έχυσαν και χύνουν τα ταλαίπωρα τέκνα Σου, εις τα ίδια μου δάκρυα, χυνόμενα κατά ταύτην την στιγμήν, και εις την μέλλουσαν ελευθερίαν των ομογενών μου ότι αφιερώνομαι όλως εις Σε. Εις το εξής συ θέλεις είσαι η αιτία και ο σκοπός των διαλογισμών μου. Το όνομά σου ο οδηγός των πράξεών μου, και η ευτυχία Σου η ανταμοιβή των κόπων μου. Η θεία δικαιοσύνη ας εξαντλήσει επάνω εις την κεφαλήν μου όλους τους κεραυνούς της, το όνομά μου να είναι εις αποστροφήν, και το υποκείμενόν μου το αντικείμενον της κατάρας και του αναθέματος των Ομογενών μου, αν ίσως λησμονήσω εις μίαν στιγμήν τας δυστυχίας των και δεν εκπληρώσω το χρέος μου. Τέλος ο θάνατός μου ας είναι η άφευκτος τιμωρία του αμαρτήματός μου, δια να μη λησμονώ την αγνότητα της Εταιρείας με την συμμετοχήν μου».
Με το απόσπασμα αυτό από τον όρκο της Φιλικής Εταιρείας, της οργάνωσης που συνέβαλε τα μέγιστα στην αφύπνιση του Έθνους και στην προετοιμασία για την αποτίναξη του απάνθρωπου Οθωμανικού ζυγού, και συνέβαλε καθοριστικά στην επιτυχία της Επανάστασης του 1821, ξεκινώ την ομιλία μου.
Αξιότιμε κύριε Αντιπερειφερειαρχα Θ.Μαρκόπουλε, Αξιότιμοι κύριοι εκπρόσωποι της Δημάρχου Καβάλας, Προϊστάμενοι της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, Κυρίες και Κύριοι.
Την ημέρα αυτή όλοι ανατρέχουμε στο παρελθόν για να αποτίσουμε φόρο τιμής και ευγνωμοσύνης στους ηρωικούς προγόνους μας, οι οποίοι παρά τη μακροχρόνια σκλαβιά τους διατήρησαν με τον αγώνα τους, στο διάβα των αιώνων, άσβεστη τη φλόγα του Ελληνισμού.
Ένα τέτοιο γεγονός είναι το ’21 και αυτή την επέτειο γιορτάζουμε σήμερα.
Γιορτάζουμε ακόμα το γνήσιο καρπό της πίστεως του γένους των Ρωμιών στα μεγάλα ιδανικά του, τη δυναμική και θριαμβική έκφρασή της, όπως τα κατέγραψε η ιστορία.
Γιορτάζουμε και συνάμα τιμούμε.
Τιμούμε του αγώνες, τις θυσίες, το αίμα όλων εκείνων των επώνυμων και ανώνυμων πατριωτών.
Γιατί η Επανάσταση του 1821 δεν είναι έργο των ολίγων, ούτε κίνημα κοινωνικό, όπως αυτά που γνώρισε η παγκόσμια ιστορία, πολύ δε περισσότερο δεν ήταν ταξικό κίνημα. Η Επανάσταση του ’21 πέρα και πάνω από όλα είναι ένα κίνημα εθνικό και είναι έργο ολόκληρου του Ελληνικού λαού. Στο ξεσηκωμό πήρε μέρος όλο το γένος χωρίς καμία διάκριση.
Πλούσιοι και φτωχοί, λόγιοι και απλοί άνθρωποι, γαιοκτήμονες και ακτήμονες, προύχοντες, ιερείς, μοναχοί, ναυτικοί, δάσκαλοι και έμποροι, οι κλέφτες των βουνών και οι πειρατές της θάλασσας γεμάτοι από αρετή και πατριωτισμό, έθρεψαν τον άνισο και γιγάντιο εκείνο αγώνα.
Αυτή άλλωστε η καθολικότητα εκφράζεται με συντομία και έμφαση στην πανηγυρική διακήρυξη της Ανεξαρτησίας την 1η Ιανουαρίου του 1822 από την Α’ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου.
«Εν ονόματι της Αγίας και αδιαιρέτου Τριάδας, το Ελληνικόν Έθνος, το υπό την φρικώδη Οθωμανικήν Δυναστεία μη δυνάμενον να φέρη τον βαρύτατον και απαραδειγμάτιστον ζυγόν της τυραννείας και αποσείσαν αυτόν με μεγάλας θυσίας, κηρυττει σήμερον δια τον νομίμων παραστατών του, ενώπιον θεού και ανθρώπων, την πολιτικήν αυτού ύπαρξην και ανεξαρτησίαν.»
Μια μεγάλη επέτειο γιορτάζουμε κυρίες και κύριοι. Το σημαντικότερο σταθμό της ιστορίας μας. Το πιο φωτεινό και ολόχρυσο πανηγυρίζουμε. Ένα υπέροχο μεγαλείο μέσα στα τόσα αμέτρητα της πατρίδας μας θαυμάζουμε. Είναι το αξέχαστο, το δοξασμένο 21, που δείχνει όλο το θάρρος και τη δύναμη της φυλής μας, όλη την τόλμη, όλη την υπερηφάνεια και την αξιοπρέπεια που κρύβει μέσα της η αθάνατη ελληνική ψυχή. Καθετί που περνά ξεχνιέται και χάνεται. Υπάρχουν όμως γεγονότα, τόσο ζωντανά, τόσο μεγάλα, τόσο φωτεινά που νικούν το χρόνο και περνούν στην αιωνιότητα.
Νικούν τη λήθη και μένουν ως φως στη μνήμη μας, ζωντανά παραδείγματα δόξας, ανδρείας και μεγαλοπρέπειας του Ελληνισμού. Στις 22 Μαρτίου η Καλαμάτα απελευθερώνεται. Στις 25 Μαρτίου από το μοναστήρι της Αγ. Λαύρας θα ορκιστούν όλοι μαζί Ελευθερία ή Θάνατος. Σύντομα η λάβα της επανάστασης θα παρασύρει όλους τους Έλληνες στο διάβα της. Ανάμεσα στους πολλούς υπάρχουν και αυτοί που ξεχωρίζουν. Ο Κολοκοτρώνης στα Δερβενάκια, στην Αλαμάνα ο Διάκος, ο Ανδρούτσος στη Γραβιά, ο Ζαφειράκης στη Νάουσα, στο Γέροντα ο Μιαούλης, ο Κανάρης έκανε στο λιμάνι της Χίου πυροτέχνημα την ναυαρχίδα του Καρά Αλή, ο Καραϊσκάκης, ο Παπαφλέσσας, ο Νικηταράς και τόσοι άλλοι και με ορατό τον κίνδυνο να αδικήσω τους χιλιάδες άγνωστους ήρωες του αγώνα, των οποίων τα ονόματα δεν θα μάθουμε ποτέ. Μαζί τους πολέμησαν και πολλές γυναίκες με την Μπουμπουλίνα και τη Μαντώ Μαυρογένους να ξεχωρίζουν. Όλοι μαζί έγραψαν με χρυσές σελίδες στο βιβλίο της ελληνικής ιστορίας. Οι νίκες τους και η θυσία τους εμπνέουν ακόμα τους Έλληνες.
Η Χίος, τα Ψαρά, το Σούλι, το Κούγκι, το Αρκάδι, η Αλαμάνα, το Βαλτέτσι και το Μεσολόγγι γίνονται βωμός μαρτυρίου και μας διδάσκουν πως μπορεί να ζήσει κανείς ελεύθερος.
Σήμερα τιμούμε ευλαβικά όλους αυτούς τους γνωστούς και άγνωστους που θυσιάστηκαν για τη λευτεριά της πατρίδας μας. Είναι μέρα διπλής γιορτής. Της προσωπικής και της εθνικής μας παλιγγενεσίας. Τη μέρα αυτή που διάλεξε ο Θεός να εξαγγείλει στην ανθρωπότητα το μήνυμα της έλευσης του μονογενή του υιού, την ίδια μέρα η Ελευθερία επανερχόταν στην πατρίδα μας. Ο λαός μας ταύτισε αυτά τα δύο γεγονότα ως θεϊκή ευλογία του αγώνα του για την Ελευθερία. Με πιο χαρακτηριστικό το όνειρο που είδε ο αρχιστράτηγος του αγώνα Θ. Κολοκοτρώνης το Θεό να βάζει την υπογραφή του για την ελευθερία της πατρίδας και ο Θεός την υπογραφή του δεν τη παίρνει πίσω.
Η απαρχή της σωτηρίας και ανάστασης του Γένους των ελλήνων ταυτίστηκε με την απαρχή της σωτηρίας και ανάστασης των ανθρώπων. Από τη μια η μνήμη του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και από την άλλη η έναρξη της εθνικής παλιγγενεσίας. Δεν ήταν τυχαίο γεγονός η έναρξη του αγώνα στις 25 Μαρτίου. Κοινός παρονομαστής των δύο αυτών γεγονότων είναι η ανυπολόγιστη αξία της ελευθερίας. Αύριο θα ακούσουμε στο απολυτίκιο «Σήμερον της σωτηρία ημών το κεφαλαιόν, και του απ αιώνος μυστηρίου η φανέρωσης». Έκλεισε το κεφάλαιο της σκλαβιάς στην αμαρτία και στη φθορά των ανθρώπινων ψυχών με την έξωση μας από τον παράδεισο. Και άνοιξε με τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου το κεφάλαιο της λύτρωσης και της αιώνιας ζωής. Στο 1821 η Ελευθερία σαρκώνεται στην απόφαση των Ελλήνων να αποτινάξουν την τυραννία από τους Οθωμανούς και να διεκδικήσουν το αναφαίρετο δικαίωμα κάθε ανθρώπου και λαού για αυτοδιάθεση.
Αλήθεια, ποιος λαός και ποια φυλή στον κόσμο, ύστερα από τόσους αιώνες μακροχρόνιας σκλαβιάς, θα μπορούσε να κρατήσει άφθαρτα και αμείωτα τα εθνικά του ιδανικά μέσα από τους κατατρεγμούς και τις καταπιέσεις, στην ακατάσχετη ροή των αιώνων; Μέσα από τη δουλεία οι Έλληνες όχι μόνο διατήρησαν τη συνείδηση της εθνικής τους υπόστασης αλλά συγκέντρωσαν μέσα τους ηθικές και πνευματικές δυνάμεις ανυπολόγιστες κρατώντας «πάντα ανοιχτά πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής τους».
Επιζώντας μέσα στην καταιγίδα της μακραίωνης σκλαβιάς των τετρακοσίων χρόνων, γιατί είχε δουλωθεί μόνο η γη και όχι το φρόνημα που παρέμεινε αδούλωτο και ανυπόταχτο πάντα, οι παράγοντες που βοήθησαν ώστε ο λαός της Ελλάδας, παρά την ακατάσχετη αιμορραγία και τις αντίξοες περιστάσεις, όχι μόνο να κρατηθεί στη ζωή αλλά όταν έφτασε το πλήρωμα του χρόνου να κηρύξει με τη σπάθα και το καρυοφύλλι μπροστά στο θεό και τους ανθρώπους την πολιτική του ύπαρξη και ανεξαρτησία, ήταν της ελευθερίας το πάθος, του ιστορικού παρελθόντος η μνήμη, η θρησκευτική πίστη, του μετανάστη ο δεσμός με τα πάτρια χώματα και τους βασανιζόμενους αδελφούς και τέλος μιας ανάστασης η ακοίμητη προσδοκία. Μιας ανάστασης που προστάτευε το γένος από τον αφανισμό και την αλλοίωση της εθνικής του υπόστασης.
Σε αυτό συνέβαλε στο μέγιστο βαθμό η Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία, αν και ήταν ο μόνος μεγάλος θεσμός του Βυζαντίου που διατηρήθηκε από τον Μωάμεθ τον Πορθητή για τις δικές του σκοπιμότητες, εν τούτοις ήταν αυτή που υφίσταται και τις πιο ανίερες αυθαιρεσίες από την πλευρά των Οθωμανών. Παρ’ όλα αυτά η Εκκλησία είναι παρούσα σε όλες τις τουρκοκρατούμενες ελληνικές κοινότητες, συντηρεί σχολεία, μπολιάζει τους υπόδουλους με κοινές πεποιθήσεις περί της εθνικής τους ταυτότητας, υπαγορεύει κοινούς κανόνες ζωής και κυρίως μαθαίνει στους σκλαβωμένους την ελληνική γλώσσα, με αποτέλεσμα να εξασφαλιστεί, μέσα στους 4 αιώνες της σκλαβιάς, η ενότητα, η αλληλεγγύη και η ελπίδα της λευτεριάς.
Και επειδή πολλοί υποτιμούν και για να είμαι πιο ειλικρινής αμφισβητούν το ρόλο της Εκκλησίας και την προσφορά της στον αγώνα, έχω να τους υπενθυμίσω τα ακόλουθα. Ότι οι Έλληνες οπλαρχηγοί ορκιστήκαν στο όνομα της Αγίας Τριάδος και της Ελλάδος και ο αγώνας τους ήταν για την πίστη του Χριστού την Αγία και της πατρίδος την ελευθερία. Η Εκκλησία μας πλήρωσε και αυτή βαρύ φόρο αίματος τόσο κατά την επανάσταση όσο και πριν από αυτήν. Ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε’, και ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Κυπριανός είναι οι πιο σημαντικές αποδείξεις θυσίας κληρικών στο βωμό της Ελευθερίας της πατρίδας. Συγχρόνως η ψυχή των Ρωμιών θερμαινόταν από τα εθνικο-απελευθερωτικά κηρύγματα του Εθναπόστολου Πατρο – Κοσμά του Αιτωλού.
Αυτός ο ρόλος αναγνωρίστηκε στην εκκλησία με την διακήρυξη της πρώτης Εθνοσυνέλευσης στην Επίδαυρο, η οποία διακήρυξε «ο λαός της Ελλάδος έλαβε τα όπλα και δεν ζητεί διά των όπλων παρά την δόξαν και τη λαμπρότητα της του Χριστού εκκλησίας, η οποία μετά του ιερού αυτής κλήρου καταδιώκετο και καταφρονείτο».
Κλείνοντας κύριες και κύριοι γνωρίζεται πολύ καλά, ότι ανήκουμε σε μια χώρα που είναι μικρή στο χώρο αλλά απέραντη στο χρόνο. Είναι μια φλούδα γης, είναι ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τη θάλασσα, το φως του ήλιου και τον αγώνα του λαού της όπως τόσο εύστοχα αναφέρει ο μεγάλος ποιητής Γιώργος Σεφέρης.
Σήμερα που η χώρα μας βιώνει μια πρωτοφανή οικονομική, κοινωνική και ηθική κρίση, σήμερα που με την κρίση σαν λαός και σαν κράτος πληρώνουμε έντοκα την άγνοια της ιστορίας μας. Η 25 Μαρτίου μας καλεί να ακούσουμε τις θεϊκές συμβουλές και να αγαπήσουμε το συνάνθρωπό μας βάζοντας το συμφέρον του συνόλου πάνω από το ατομικό. Είναι καιρός να κάνουμε την επανάσταση μας ενάντια σε όλα όσα μας βασανίζουν και μας οδηγούν στην ηθική κατάπτωση. Μας καλεί να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να επαναστατήσουμε ενάντια στον κακό μας εαυτό. Το πνεύμα της 25 Μαρτίου ας γεμίσει τις ψυχές μας. Τα λόγια του ποιητή ας γίνουν φάρος και οδηγός μας. Ξύπνα καημένε μου ράγια ξύπνα να δεις Ελευτεριά.
Τούτη την ώρα ας τους διαβεβαιώσουμε πως το παράδειγμα τους θα μας εμπνέει και θα μας καθοδηγεί πάντα στον εθνικό μας δρόμο και ότι θα φάνουμε άξιοι απόγονοι αξίων προγόνων. Όλοι μαζί ας προσπαθήσουμε «να στήσουμε και πάλι μες στο ουράνιο θειο φως, μια Ελλάδα τρισμεγάλη»
Πάντα η νίκη αν ενωθείτε,
πάντα εσάς θα ακολουθεί
Ζήτω η 25 Μαρτίου του 1821
Ζήτω η Ελλάδα μας.
