Την περασμένη εβδομάδα ο βουλευτής Καβάλας Δημήτρης Εμμανουηλίδης μίλησε στην επιτροπή Μορφωτικών υποθέσεων της βουλής για θέματα εκπαίδευσης. Ας μην ξεχνάμε ότι πριν ο κ. Εμμανουηλίδης συνταξιοδοτηθεί εργάζονταν ως καθηγητής σε λύκειο της πόλης. Το κείμενο της ομιλίας του είναι το ακόλουθο:
«Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, χαιρετίζουμε την πρόταση της προεδρίας του κ. Κουζέλη. Θα ήθελα να σταθώ μόνον σε δύο – τρία σημεία καθόσον έχω μία τριαντάχρονη διαδρομή στο χώρο της εκπαίδευσης και νομίζω νομιμοποιεί την αγωνία μου σ’ αυτά που συνέβαιναν και φοβάμαι ότι συμβαίνουν στο χώρο της παιδείας. Καταρχάς όλοι μας, είτε θητεύσαμε στην παιδεία είτε θητεύουμε στο κοινοβούλιο πρέπει να διακατεχόμαστε από ένα αίσθημα, καθ’ υπερβολή ίσως, συντριβής απέναντι στις γενιές που διαπαιδαγωγήσαμε αλλά στις οποίες δεν καταφέραμε τελικά να εμφυσήσουμε και να ενσπείρουμε το πραγματικό περιεχόμενο και αγαθό της Παιδείας.
Ο βαθμός πολιτισμού μίας συλλογικότητας μετριέται από το βαθμό ευαισθησίας απέναντι σε κοινωνικές ομάδες που υπολείπονται. «Τα του σώµατος δυστυχήµατα τοίς της ψυχής επιτηδεύµα σινιάσθαι», λέει στο «Υπέρ Αδυνάτου», ο Λυσίας. Αυτό το πράγμα το έχουμε ξεχάσει δεκαετίες τώρα καθώς η ειδική αγωγή που θα έπρεπε να είναι η προμετωπίδα και το καίριο ενδιαφέρον της εκπαιδευτικής πραγματικότητας βρίσκεται στην ουσία στην άκρη.Και αν μιλήσουμε για πραγματική παιδεία πρέπει να πούμε ότι είναι αυτή που βαδίζει παράλληλα με τις εξυψωτικές τάσεις στον πολιτισμό. Τα μουσικά σχολεία που ήταν κυψέλες πολιτισμού με πολυδιάστατη προσφορά όχι μόνο στην παράδοση, όχι μόνο στην μουσική παιδεία, αλλά και στην ψυχική και πνευματική καλλιέργεια, έχουν περάσει σε δεύτερο και τρίτο περιθώριο εξαιτίας του στραγγαλισμού των χρηματοδοτήσεων από την μνημονιακή λαίλαπα.
Κλείνοντας, θα έλεγα ότι τα επίθετα που προσδιορίζουν τα ουσιαστικά πρέπει επιτέλους να βρουν το πραγματικό τους περιεχόμενο. Χρόνια μιλάμε για τον εθνικό διάλογο για την Παιδεία, ο οποίος δεν ήταν ούτε εθνικός ούτε διάλογος. Τα κομματικά χρώματα, έχοντας χρέος στις επερχόμενες γενιές, πρέπει να υποχωρούν μπροστά στο λευκό του δίσκου του Maxwell, ο οποίος στην περιδίησή του βγάζει ένα μόνο χρώμα – το λευκό της καθαρότητας και της ελπίδας. Ευχαριστώ»
