Την Κυριακή 26 Μάη σε όλη την Ελλάδα έγιναν εκδηλώσεις για την επέτειο της μάχης της Κρήτης.
Στην Καβάλα τελέστηκε μνημόσυνο για την ανάπαυση των ψυχών των πεσόντων. Ακολούθησε ομιλία του κ. Σχοινάκη, ως εκπροσώπου της Κρητικής Αδελφότητας Ν. Καβάλας.
Η ομιλία
Θα ήθελα να εκφράσω την ιδιαίτερη χαρά, τιμή, περηφάνια και συγκίνηση που αισθάνομαι αυτή τη στιγμή που καλούμαι να μιλήσω, για μια από τις πιο σημαντικές στιγμές της Ελληνικής Ιστορίας, για τη Μάχη της Κρήτης!
Την επιχείρηση δηλαδή, κατάληψης της Κρήτης από τους Γερμανούς κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με την κωδική ονομασία «Ερμής». Είναι η Μάχη που θυμίζει την αντίσταση και τον άθλο του Λεωνίδα και των 300 Σπαρτιατών στις Θερμοπύλες!
Όπως και τότε έτσι και τον Μάιο του 1941 νέοι, γέροι, γυναίκες και μικρά παιδιά πολέμησαν εναντίον των σιδερόφρακτων Γερμανών, στο πλευρό των Ελληνικών, Βρετανικών, Αυστραλιανών και Νεοζηλανδικών δυνάμεων!
Έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους και θυσιάστηκαν στο βωμό της πατρίδος προτάσσοντας τα στήθη τους και χρησιμοποιώντας ότι όπλο είχαν για να αποκρούσουν ένα εχθρό πολύ μεγαλύτερο σε αριθμό, άριστα εκπαιδευμένο και εφοδιασμένο με τα πιο εξελιγμένα όπλα της εποχής εκείνης.
Ο αγώνας ήταν άνισος αλλά οι υπερασπιστές της Λεβεντογέννας Κρήτης δεν δίστασαν να πράξουν το υπέρτατο καθήκον τους και να πολεμήσουν σαν θηρία ανήμερα!
Για πρώτη φορά στην ιστορία του πολέμου εκείνου ο εισβολέας αντιμετώπισε όχι μια τυπική στρατιωτική αντίσταση αλλά μια παλλαϊκή κινητοποίηση απίθανης εκτάσεως. Λαός και Στρατός συναγωνίζονταν σε πράξεις υπέρτατου ηρωϊσμού.
«Μόνο οι πέτρες δεν σηκώθηκαν μόνες τους να μας χτυπήσουν. Κάθε έμψυχο, μας πολεμούσε μέχρι την τελευταία του πνοή», ομολογούν αργότερα οι Γερμανοί Αξιωματικοί. Οι Έλληνες γνώριζαν και γνωρίζουν ότι το δέντρο της Λευτεριάς έπρεπε να ποτιστεί για άλλη μια φορά με αίμα, προκειμένου να ανθίσει, και δε δίστασαν να δώσουν το δικό τους.
Η Λευτεριά άλλωστε παρόλο που πότε δεν ήταν δεδομένη για το λαό μας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το μεγαλείο της Ελληνικής Ψυχής. Μετά την κατάληψη της Ελλάδας κι ύστερα από τις ένδοξες σελίδες θάρρους και θυσίας που γράφτηκαν από Τους Έλληνες στα βουνά της Πίνδου εναντίον των Ιταλών αλλά και στη γραμμή των οχυρών της γραμμής Μεταξά, εναντίον των Γερμανών οι δυνάμεις του άξονα Ρώμης – Βερολίνου έστρεψαν όλες τους τις δυνάμεις για να υποτάξουν την Κρήτη.
Η Μάχη, όμως, της Κρήτης δεν αποδείχτηκε τόσο εύκολη. Τους κόστισε 4.000 ζωές και πάρα πολλά αεροσκάφη. Και το σπουδαιότερο ήταν ένας από παράγοντες της καθυστέρησης της έναρξης της επιχείρησης «Μπαρμπαρόσα» ενάντια στη Σοβιετική Ένωση, κάτι που σήμανε την αρχή του τέλους του ναζισμού.
«Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο ρους της ιστορίας, αν ένα χρόνο πριν οι κάτοικοι της Δύσης είχαν δείξει το ίδιο θάρρος με τους Κρητικούς κατά την εισβολή των Γερμανών στα χωριά τους». Θα πει ο Άλαν Κλάρκ (Βρετανός ιστορικός)
(…) «Και μένη η Κρήτη… Το νησί όπου κάθε πέτρα έχει να διηγηθή για κάποιο αίμα που χύθηκε σε αγώνα για τη λευτεριά, για κάποιο ηρωισμό που του στάθηκε μάρτυρας. Στην καινούργια αυτή φάση του τιτανείου αγώνα της Ελλάδας μας, όπου η Κρήτη γίνεται ο προμαχώνας της ελευθερίας, καθήκον κάθε Έλληνα είναι να σταθή άξιος στρατιώτης του μεγάλου και ιστορικού αυτού αγώνα που οι συνέπειές της για το μέλλον του ελληνικού λαού θάναι τεράστιες.». γράφει ο Μιλτιάδης Πορφυρογένης στις 16.5.1941
Σήμερα, 83 χρόνια από τη Μάχη, δεν ψάχνουμε τους λόγους που υπέκυψε η Κρήτη. Δεν μελετούμε από στρατιωτικής πλευράς την πύρρεια νίκη των Γερμανών αλεξιπτωτιστών. Τη μεγαλύτερη πολεμική επιχείρηση αλεξιπτωτιστών στην Ιστορία ως σήμερα.
Μια μάχη όπου διαλύθηκε ο μύθος της αποτελεσματικότητας τους, ως πανίσχυρου όπλου, κι έτσι έμειναν στα χαρτιά οι με τον ίδιο τρόπο σχεδιασμένες καταλήψεις Μάλτας και Κύπρου. Αυτά ανήκουν στην Πολεμική Ιστορία και στους Πολεμικούς αναλυτές.
Εστιάζουμε στην ιδιαίτερη φυσιογνωμία της Μάχης, στη απίστευτη της μοναδικότητα, που κάνει τους ιστορικούς να τη χαρακτηρίζουν ως την πιο πρωτότυπη και την πιο παράδοξη μάχη στην ιστορία των πολέμων.
Πού έγκειται αυτή η ιδιαιτερότητα; Ασφαλώς στη ορμητική και αυθόρμητη συμμετοχή του απλού λαού. Του λαού που άκουσε τη φωνή της καρδιάς του και την κραυγή των προγόνων του, τις προσταγές της μακρόχρονης ιστορίας του, και ξεσηκώθηκε σύσσωμος, χωρίς υπολογισμούς και χωρίς φόβους.
Κανείς δεν τον διέταξε, δεν τον επιστράτευσε… Εμείς όλοι, μιλούμε με δέος, αναλογιζόμενοι τα όσα έγιναν στην Κρήτη το ‘41. Σήμερα, όπως και κάθε χρόνο, θυμόμαστε και γιορτάζουμε την επέτειο των γεγονότων εκείνων όχι γιατί καταφέραμε να νικήσουμε τους Γερμανούς, αλλά γιατί αποφασίσαμε να ξεσηκωθούμε και να πολεμήσουμε σ’ έναν άνισο αγώνα, ακόμη και χωρίς ελπίδα νίκης.
Θυμόμαστε και γιορτάζουμε την επικράτηση του πατριωτισμού και της αιώνιας πίστης του λαού μας στα ιδανικά της Λευτεριάς και της Δημοκρατίας. Κρατάμε σαν φυλακτό τον μέχρι τέλους αγώνα, την αυθόρμητη κι αξεπέραστη στην Παγκόσμια Ιστορία συμμετοχή του, που σκόρπισε ρίγη συγκίνησης σε κάθε γωνιά της γης.
Στη σύγχρονη εποχή, την εποχή της ύλης, της ιδιοτέλειας και της αδιαφορίας τέτοιες στάσεις ζωής παραμένουν σημαντικά ορόσημα, φωτεινοί φάροι που καθοδηγούν τη ζωή των ανθρώπων, μιας ζωής που θέλουμε, να έχει νόημα, ιδανικά, αξίες και βασικά γνωρίσματα τον ηρωισμό και την αξιοπρέπεια, έννοιες που καταρρακώθηκαν τα τελευταία χρόνια.
Ας συνεχίσουμε λοιπόν να αγωνιζόμαστε και να λογαριάζουμε σωστά το βάρος του Χρέους, που αφήνουμε ως κληροδότημα στις νέες γενιές. Η δική μας τεράστια ευθύνη είναι να συνεχίσουμε να προσφέρουμε στα παιδιά μας τους ηθικούς θησαυρούς της Εθνικής Πατριωτικής μας κληρονομιάς.
Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα μπορέσουν να γνωρίσουν με ποιες θυσίες αποκτάται η Λευτεριά και πως ορίζεται η αντίσταση και η θυσία απέναντι σε κάθε εχθρική επιβουλή. Μόνο έτσι θα σταθούν άξιοι συνεχιστές των Ηρώων του Έθνους που θυσιάστηκαν για την Πατρίδα και την Λευτεριά!
Ας έχουμε σαν παράδειγμα, στο νου και στην ψυχή μας το φρόνημα των προγόνων μας, των αγωνιστών που πολέμησαν στη Μάχη της Κρήτης. Ζήτω Η Ελλάδα! Ζήτω η Πατρίδα! Ζήτω το Ελληνικό Έθνος! Αιωνία η μνήμη των Νεκρών του Αγώνα για τη Λευτεριά!
