Βράδυ Παρασκευής. Του φετινού Γενάρη. Σε ένα διαδικτυακό φόρουμ ειδικά για μητέρες, εκπέμπει σήμα κινδύνου μια κοπέλα 24χρονών. Από τη Λέρο. «Νομίζω ότι το μωρό μου είναι άρρωστο, αλλά δεν έχουμε παιδίατρο στο νησί! Δεν ξέρω τι να σκεφτώ και τι να κάνω!». Το αγοράκι, 30 μόλις ημερών, είναι, όπως εξηγεί η μητέρα, κρύο, δεν ανοίγει καν τα μάτια του, τα βλέφαρά του είναι πρησμένα, κοιμάται όλη την ώρα και ξυπνάει μόνο κάθε εφτά ώρες για να πιει λίγο γάλα.
Δεκάδες γονείς, μέλη του φόρουμ, σπεύδουν να κατακλύσουν την άπειρη μάνα με συμβουλές και κουβέντες συμπαράστασης. «Κορίτσι μου, δώσε του λίγο χαμομήλι, να πάρε το τηλέφωνο της παιδιάτρου μου, μάλλον έχει ίκτερο, όχι ίσως δεν έχει ίκτερο, άσε το φόρουμ και τρέξε αμέσως στο νοσοκομείο». Η υγεία του μωρού χειροτερεύει, η ανησυχία των άλλων μητέρων κορυφώνεται. Η ανταλλαγή μηνυμάτων (μετριούνται στα… 700) συνεχίζεται αδιάκοπα έως και τη Δευτέρα, μέχρι το παιδάκι να ξεψυχήσει.
Ο διάλογος έμοιαζε με θεατρική παράσταση ή καλύτερα με πιξελιασμένο θέατρο ψηφιακών σκιών. Από το πρωί του Σαββάτου η μητέρα έχει σταματήσει να ενημερώνει το φόρουμ. Όμως οι άγνωστοι «φίλοι» της μαθαίνουν ότι το μωρό χαροπαλεύει στην Εντατική. Αρχίζουν να κάνουν διαγνώσεις, υποθέσεις και ευχές. Θέλουν πολύ να βοηθήσουν. Μέχρι και για φιλοξενία της μάνας στο δικό τους σπίτι προσφέρονται κάποιοι, εάν τυχόν το παιδί μεταφερθεί στην Αθήνα.
Τα μέλη του φόρουμ δεν πτοούνται. Προσεύχονται, στέλνουν τη «θετική τους ενέργεια» στο αγοράκι. Ορισμένες τού γράφουν ακόμη και ποιήματα. Η έγνοια είναι ειλικρινής. «Δε μπόρεσα να κοιμηθώ. Είχα όλη την ώρα το λάπτοπ δίπλα μου και το κοίταζα…», λέει μια μητέρα. Και συνεχίζουν οι υπόλοιπες: «Είμαι πραγματικά διαλυμένη. Δε μπορώ. Μαγειρεύω και μου πέφτουν τα πράγματα». «Μου αρέσει να ασχολούμαι με τα ιατρικά». «Αυτό είναι. Όλοι μαζί γίναμε μια γροθιά… Βρέθηκαν τηλέφωνα, ελικόπτερα, γιατροί, νοσοκομεία. Να, τι κάνει ο άνθρωπος όταν το θέλει…». «Μπράβο στο φόρουμ μας!». «Εδώ και ώρα, παρακαλάω για το παιδί τον Άγιο Εφραίμ, τον εμπιστεύομαι πολύ…».
Άλλες μιλούν για το μωρό, άλλες για τον εαυτό τους. Μια πινακοθήκη ανθρώπινων χαρακτήρων, από την οποία δεν λείπουν ούτε οι ανορθόγραφες πινελιές: ο φλύαρος, ο εξυπνάκιας, ο πρακτικός κι ο αισθηματίας. Η κοινή αγωνία τις φέρνει πιο κοντά, μάλιστα κάποιες δεν έχουν πρόβλημα να αποκαλύψουν το αληθινό (μικρό) τους όνομα.
«Μακάρι να είναι τρολ!» ξεσπά μια μητέρα, «μακάρι να είναι μια ιντερνετική φάρσα».
Το παιδί πεθαίνει από ασιτία. Αμείλικτη είναι η περιγραφή ενός γιατρού ο οποίος αντίκρισε το ετοιμοθάνατο βρέφος, που φαίνεται ότι δεν του είχε μείνει δύναμη ούτε για να κλάψει: «Πολύ άσπρο, πολύ αδύνατο… δέρμα σχισμένο, γεμάτο πληγές…». Και μάτια κλειστά.
Για να βρουν ποιοι και πόσο φταίνε άλλοι είναι υπεύθυνοι και έχουν ονοματεπώνυμο. Πέρα από ευθύνες προσώπων, ελλείψεις στις παροχές υγείας, ελαφρυντικά και κατηγορητήρια, πέρα από το τι ισχυρίζονται συγγενείς και φίλοι, υπάρχει αυτός ο… πολυμελής χορός της τραγωδίας που θρηνεί, σχολιάζει, παροτρύνει. Ένας χορός αόρατος, άφωνος, ανώνυμος. Μια υποστήριξη-φάντασμα που διαλύεται μέσα στη… ψηφιακή ομίχλη. Σε μια στοιχειωδώς υγιή κοινωνία, η μητέρα αρπάζει το άρρωστο μωρό, χτυπά την πόρτα του γείτονα, βγαίνει ουρλιάζοντας στον δρόμο. Τώρα, πια, φαίνεται ότι απλώς πληκτρολογεί μηνύματα στον υπολογιστή, βλέποντας το παιδί να αργοσβήνει.
Ένα μεμονωμένο περιστατικό αρκεί για να φωτίσει την καθολική μας σύγχυση. Προδίδει ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά, όχι μόνο με το… σύστημα γενικώς, αλλά με εμάς τους ίδιους.
