Η ιστορία του Παύλου Σαββίδη θα μπορούσε να γίνει βιβλίο. Ένα μυθιστόρημα για τον Γολγοθά ενός απλού ανθρώπου που δεν διαθέτει τα μέσα και τις διασυνδέσεις που απαιτούνται σήμερα (και πάντα) στην Ελλάδα για να προωθηθείς και να κάνεις τη δουλειά σου αφού η αξιοκρατία είναι κενός λόγος σ’ αυτή τη χώρα. Είναι η ιστορία ενός ανθρώπου ανυπεράσπιστου, βορά στις διαθέσεις των ισχυρών, των πονηρών και της εκάστοτε εξουσίας που με μόνο όπλο την υπομονή του και κυρίως την αξιοπρέπειά του πολεμάει επί ματαίω δυστυχώς για 15 χρόνια να βρει το δίκιο του.
Η ιστορία του δεν είναι μελό. Είναι μια επιτομή της κοινωνικής αδικίας και της αδιαφορίας που δείχνει συνήθως το κράτος να αποκαταστήσει την τάξη όπου αυτή διαταράσσεται. Και όχι μόνον αυτό αλλά στην προκειμένη περίπτωση η πολιτεία δια των οργάνων της μοιάζει να είναι συνένοχη στην καταπάτηση των στοιχειωδών δικαιωμάτων που έχουν όλοι οι εργαζόμενοι όπως ο Παύλος Σαββίδης.
Ο Σαββίδης λοιπόν προσλαμβάνεται τον Φεβρουάριο του 1978 από την ΕΤΑΝΑΛ ΑΕ στην Ιχθυόσκαλα Καβάλας ως υπάλληλος γραφείου. Ακολουθεί την εξέλιξη που έχουν συνήθως όλοι οι υπάλληλοι στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, περνάει από όλες τις θέσεις της ιεραρχίας και το 1997 ορίζεται ως αναπληρωτής διευθυντής με σχετικό έγγραφο του τότε διευθυντή Χρήστου Χαλάτση.
Τον Φεβρουάριο του 1998 ο Σαββίδης μετά τον απροσδόκητο θάνατο του Χαλάτση, αφενός μεν ως υποδιευθυντής, συγχρόνως δε και ως ο αρχαιότερος υπάλληλος της Ιχθυόσκαλας Καβάλας κάνει το αυτονόητο, δηλαδή μια αίτηση για ακρόαση από το διοικητικό συμβούλιο με αίτημα την προαγωγή του στη χηρεύουσα θέση του διευθυντή.
Όμως η Ελλάδα δεν είναι ένα κράτος δικαίου. Εδώ επικρατεί η κομματοκρατία. Και επειδή ο Σαββίδης δεν είναι μέλος, φίλος, οπαδός ή τέλος πάντων συμπαθών του κόμματος που κυβερνά εκείνη την εποχή τη χώρα δεν έχει καμιά τύχη στην διεκδίκηση του αυτονόητου.
Η «υπηρεσία» τοποθετεί «προσωρινά» στη θέση του διευθυντή της Ιχθυόσκαλας Καβάλας συνάδελφο του Σαββίδη με τα μισά χρόνια υπηρεσίας από εκείνον. Ο …«προσωρινός» διευθυντής μένει στη θέση αυτή μέχρι τη συνταξιοδότησή του το 2007 (!!!) παρά το γεγονός ότι υπάρχουν από τον πρώτο καιρό έγγραφες διαμαρτυρίες για την ανεπάρκειά του από πλευράς του Σωματείου ιχθυοπωλών και ιχθυοπαραγωγών που είναι οι καθημερινοί και άμεσα συναλλασσόμενοι με την Ιχθυόσκαλα Καβάλας.
Ο Παύλος Σαββίδης μόνος και χωρίς καμιά βοήθεια προσπαθεί να βρει το δίκιο του. Όμως όχι μόνο δεν τα καταφέρνει αλλά προφανώς επειδή ενοχλεί κάποιους με την επιμονή του, μεθοδεύεται και του ανακοινώνεται τελικά η απόλυσή του από την υπηρεσία στις 9 Νοεμβρίου του 1999.
Από εκείνη τη μέρα και για 15 ολόκληρα χρόνια ο Σαββίδης αγωνίζεται με κάθε νόμιμο μέσο και τρόπο να βρει το δίκιο του. Γίνονται απανωτά δικαστήρια όπου εκδίδονται αποφάσεις χωρίς να παρουσιαστούν και να εξεταστούν καίρια και αποφασιστικής σημασίας στοιχεία, προσπαθεί μέσω των υπηρεσιών αλλά και των πολιτικών εκπροσώπων της τοπικής κοινωνίας να βρει μια άκρη. Γίνεται μπαλάκι ανάμεσα σε υπουργεία, γραμματείς και φαρισαίους.
Η σαθρότητα μάλιστα των επιχειρημάτων του οργάνου που τον απέλυσε αποδεικνύεται από το γεγονός ότι λίγο αργότερα του γίνεται πρόταση να επιστρέψει στην υπηρεσία αρκεί να μην επιμένει στην διεκδίκηση της θέσης του διευθυντή !!!
Και εδώ ακριβώς φαίνεται και αποδεικνύεται περίτρανα το πόσο δίκαιο έχει αυτός ο άνθρωπος και με πόση αξιοπρέπεια το διεκδικεί. Διότι οποιοσδήποτε άλλος στη θέση του θα επέστρεφε στην υπηρεσία του και στην εξασφάλιση του μισθού του. Όμως ο Σαββίδης διεκδικεί αυτό που δικαιωματικά του ανήκει. Τη θέση του διευθυντή. Και δεν υποκύπτει στο έλασσον. Διεκδικεί το μείζον που είναι συγχρόνως και το δίκαιο.
Στα 15 αυτά χρόνια του μοναχικού, δίκαιου αλλά μάταιου μέχρι σήμερα αγώνα του έλαβε πολλές υποσχέσεις. Έχει στα χέρια του μέχρι και έγγραφη εντολή τοπικού κυβερνητικού βουλευτή προς το ιδιαίτερο γραφείο συναδέλφου του υπουργού Γεωργίας εκείνη την εποχή για την επαναπρόσληψή του και μάλιστα στη θέση του διευθυντή στην Ιχθυόσκαλα Καβάλας.
Ο Παύλος Σαββίδης δεν είναι ένας γραφικός τύπος όπως μερικοί ανευθυνοϋπεύθυνοι θέλουν να τον παρουσιάσουν για να τον ξεφορτωθούν. Μακάρι όλοι αυτοί να είχαν τη μισή αξιοπρέπεια και σοβαρότητα από όση έχει εκείνος.
Με την σημερινή καταγγελία του κάνει μία ακόμη προσπάθεια μήπως και υπάρξει κάποιος αρμόδιος και κυρίως κάποιος από τους τέσσερις βουλευτές μας και σκύψει με ενδιαφέρον πάνω στο θέμα του και τον βοηθήσει να βρει όχι απλώς μια λύση αλλά το δίκαιο του. Και το δίκαιο αίτημα ενός απλού πολίτη είναι πολλές φορές όχι απλώς ίσο αλλά πολύ περισσότερο σημαντικό ακόμη και από κάποια συλλογικά και συντεχνιακά αιτήματα.
Καλούνται λοιπόν οι κ.κ. Παναγιωτόπουλος, Καλαντζής, Πασχαλίδης και Κλειτσιώτης να δώσουν μια απάντηση και κυρίως να προσπαθήσουν για να βρει επιτέλους το δίκιο του ένας απλός και κυρίως μόνος συμπολίτης μας.
