Απ’ όλα τα ειδησάρια της καθημερινότητας, όπου συχνά η ιεράρχηση του σημαντικού υποκλίνεται μπροστά στο ασήμαντο που φέρνει έσοδα, υπάρχει μία -μέρες Πάσχα- σκέτος… επιτάφιος των νιάτων. Μια διαστροφική εκμετάλλευση του κακού σαν να είναι θεμελιωμένο κίνητρο για την αποκόμιση κέρδους επί πτωμάτων.
Κυκλοφόρησε ήδη και κάνει θραύση, λοιπόν, ηλεκτρονικό παιχνίδι «ο μαραθώνιος της Βοστόνης: Τρόμος στους δρόμους»! «Βαρεθήκατε να παρακολουθείτε τις εικόνες καταστροφής από τον αιματοκυλισμένο Μαραθώνιο της Βοστόνης στην τηλεόραση; Τώρα μπορείτε να τις ζήσετε κι εσείς»! Με την εισαγωγή αυτή, το λανσάρουν οι αρρωστημένοι εγκέφαλοι-μέλη της περιβόητης ομάδας τρολ «Lolokaust».
Η ίδια άθλια ομάδα προ ετών κυκλοφόρησε το «Kindergarten Killer», αντλώντας… έμπνευση από τις ένοπλες επιθέσεις σε αμερικανικά σχολεία και δίνοντας τη δυνατότητα στους παίκτες να «θερίσουν» μαθητές και δασκάλους. Δική της υπογραφή έφερε και το «Ethnic Cleansing», ένα παιχνίδι με πρωταγωνιστή έναν ναζί που προσπαθούσε να σκοτώσει όλους τους Αφροαμερικανούς και τους Λατίνους.
Στο νέο (sic) βιντεοπαιχνίδι, τρέχεις για να γλιτώσεις από κατσαρόλες που σκάνε με καρφιά και φωτιά. Αν είσαι μάγκας παίκτης, περπατάς. Και σε περίπτωση επιτυχίας εμφανίζεται στην οθόνη σου ένας αθλητής που κάνει το σήμα της νίκης με το χέρι του και τον συνοδεύει το μήνυμα: «Συγχαρητήρια! Κατάφερες να επιβιώσεις στον Μαραθώνιο της Βοστόνης! Από καθαρή επιμονή κατάφερες να σταματήσεις αυτούς τους μ…ες τρομοκράτες να σπέρνουν τον τρόμο συνέχεια. Όλοι χαίρονται, ο κόσμος είναι ασφαλής και εσύ μπορείς να κάνει σεξ με την γυναίκα του Ομπάμα!». Αν πάλι χάσεις, σε δείχνει κουτσό και κουλό σε καροτσάκι αναπηρικό. Και στην οθόνη αναγράφεται τώρα η φράση: «Τα θαλάσσωσες! Μπορεί να είσαι πιο τυχερός του χρόνου!».
Μια εμετική πραγματικότητα. Η πιο χυδαία, ξεσαλωμένη και πιο βιαστική προσπάθεια να βγάλουν κάποιοι φράγκα. Σε τι αλήθεια διαφέρει αυτό από τους παιδεραστές ή από τους βιαστές; Χτυπάει κατευθείαν στη ψυχή και το μυαλό των παιδιών: Να παίζεις, δηλαδή, το ηλεκτρονικό παιχνίδι, να δείχνεις κάποιον που τρέχει και τού σκάνε οι κατσαρόλες.
Πως, άραγε, μετά να ανοίξεις στη συνέχεια την κουβέντα για τις… άδειες κατσαρόλες που βάραγαν οι μανάδες στις πλατείες του Μάη για τα θύματα της δικτατορίας, τα εξαφανισμένα παλικάρια; Αλλά και τις άδειες από… φαγητό κατσαρόλες που βαράνε οι μητέρες όπου γης. Δεν θα ακούσεις στ’ αυτιά σου εκείνον το σπαραγμό της κάθε μάνας «ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατό μου τέκνο, που έδυ σου το κάλλος» να αντηχεί σαν κατάρα και τύψη μαζί.
Γίνεται η κατσαρόλα… πολυβόλο καταστροφής και ύστερα παιχνίδι για να εξοικειωθεί το παιδί, να βλέπει την χύτρα ταχύτητας, να μπαίνει στην κουζίνα και να κάνει πλάκα με την μητέρα του την ώρα που φτιάχνει… ρεβίθια: «Βομβίτσα, μάνα μου;»
Αυτή είναι η εξοικείωση με το τέρας. Χρειάζεται μάλλον πολύς κόπος για να παλέψουμε να αποσημειωλογούνται επί της ουσίας τα… όπλα που πέφτουν πάνω μας με την μορφή των παιχνιδιών και των διαφημίσεων.
Εδώ πια, τα… βιντεογκέιμ σκουπιδιών παίζουν κάτι μαυρόψυχοι άνθρωποι, διωγμένοι, όμως, από τόπους ωραίους όπως η Θάσος. Εκεί όπου δεν τούς άφησαν να παίξουν το παιχνίδι του ύπουλου Σαμαρείτη-σεφ της φτώχειας και της κουρελιασμένης αξιοπρέπειας. Αν μπουκάρεις σε νοσοκομεία για να φωτογραφίζεσαι με άπορους αρρώστους, σαν άγγελος επικοινωνιακά ωφέλιμου θανάτου, τότε η κατσαρόλα έχει μόνο καρφιά.
Ακόμη και ο θάνατος, προφανώς, λογαριάζεται σαν κέρδος. Και το παιδί πριν γεννηθεί, θα σταυρωθεί. Θα μείνει στα αζήτητα της μνήμης του κάθε Γολγοθά. Γιατί στην Αγορά, θα φέρνει πάντα πιο πολλά λεφτά από την… Ανάσταση.
—
