Του το είπε ο προπονητής του. Κοίτα ψηλά και μη φοβάσαι. Έστρεψε τη ματιά του προς τους κρίκους. Τον περίμεναν ακίνητοι. Σε μία στιγμή τοςυ είδε σαν στεφάνια για το νικητή. Θυμόταν τη νηπιαγωγό του, μιαν όμορφη γλυκιά ξανθιά γεμάτη αγάπη για τα παιδιά. Του χάιδευε το καστανόξανθο κεφάλι και του έλεγε πως είναι γεννημένος αθλητής και νικητής. Καλά – καλά δεν είχε κλείσει καν τα τέσσερα και στα διαλείμματα έβγαινε στην αυλή και έκανε όλους γύρω να χαμογελούν. Έσκυβε αργά κι ακουμπούσε το κεφάλι στο πλακόστρωτο, έδινε μια με τα χεράκια του και σηκωνόταν. Έβλεπε ανέκφραστος τριγύρω μεγάλους και μικρούς να τον θαυμάζουν κι επαναλάμβανε τις ίδιες κινήσεις.
Οι γονείς του είχαν πεισθεί πως ο μικρός ήταν ταλέντο και θα μπορούσε να εξελιχθεί σε μεγάλο αθλητη και καθόλου απίθανο – σε πρωταθλητή που θα μπορούσε να δοξάσει και την πατρίδα του, όταν μεγάλωνε. Βασική προϋπόθεση έκριναν πως θα είναι το σωστό χτίσιμο του σώματος του αθλητή με βάση ένα επιστημονικό πρόγραμμα, που μόνο ένα εγκεκριμένο γυμναστήριο μπορούσε να εξασφαλίσει.
Οι γυμναστές που τον ανέλαβαν, του έδειξαν απ΄ την αρχή το θαυμασμό τους και τον προέτρεψαν να συνεχίσει τη γύμναση κάτω απ΄ την επίβλεψη και την καθοδήγησή τους. Κι αυτό σήμαινε απλά ότι ο τετράχρονος γαβριάς θα έπρεπε να μάθει αρχικά να πειθαρχεί.
Ο ίδιος βέβαια μάλλον δυσανασχέτησε, όταν τον υποχρέωναν να ασκείται με τρόπους που ο πιτσιρικάς θεωρούσε εύκολους. Κι άντε να πείσεις ένα ρυάκι ν΄ ακολουθεί μια ρύμη που οι άλλοι θα καθόριζαν. Σε αυτό ωστόσο βοήθησαν και οι γονείς του. Με τη φροντίδα και την αγάπη τους του περνούσαν τα μηνύματα, ώστε να δέχεται αδιαμαρτύρητα ό,τι του επέτασσαν οι γυμναστές του.
Βέβαια ως παιδί θα έπρεπε να παίζει, να διατρέφεται σωστά και να συναναστρέφεται με ομήλικους. Για όλα αυτά υπήρχε πρόγραμμα προδιαγεγραμμένο. Και η ψυχαγωγία του περιλάμβανε ακόμη απολαυστικούς περιπάτους στη φύση, μουσική παιδεία, ανάγνωση λογοτεχνικών κειμένων, γενικότερη ανθρωπιστική μόρφωση και παρακολούθηση ταινιών που αναφέρονταν σε στιγμιότυπα επιτυχιών από παγκόσμιους πρωταθλητές της γυμναστικής και ολυμπιονίκες. Με αυτό τον τρόπο του προσφέρονταν πρότυπα που θα συγκέντρωναν πρώτα την προσοχή του, μετά το θαυμασμό, τη μίμηση και τέλος το κίνητρο να παλαίψει για να ξεπεράσει όλους αυτούς τους φωτεινούς αστέρες, ανάμεσα στους οποιους ο ίδιος ξεχώρισε εκείνο το σεμνό παιδί από τη Θεσσαλονίκη, το Δημοσθένη.
Περάσανε τα χρόνια και η πορεια του ήταν ζηλευτή. Και ήταν άριστος όχι μόνο στις αθλητικές αλλά και στις επιδόσεις του στα μαθήματα του σχολείου. Οι συμμαθήτριές του όλες τον ερωτεύονταν, ώσπου κι ο ίδιος, σαν έμπαινε στις Συμπληγάδες της εφηβείας, ένιωσε πως χρωστάει πολλά στα νιάτα του τα εφήμερα, αναθεώρησε τη στάση του απέναντι στην άθληση κι αφέθηκε στη γοητεία της επανάστασής του. Για τρία χρόνια μαγεύτηκε απ΄το τραγούδι των Σειρήνων κι έπειτα αποφάσισε αλλαγή, συνειδητοποιώντας ότι η μοίρα του τον έσπρωχνε και πάλι προς τους χώρους της γύμνασης.
Και να που τώρα βρίσκεται μπροστά στην πρώτη μεγάλη κορυφή, έτοιμος να την κατακτήσει. Η ψυχολογία του είναι ανεβασμένη, όπως και η σωματική του κατάσταση. Για μήνες πολλούς γυμνάστηκε με τη βοήθεια του ομοσπονδιακού προπονητή. Είχε φτάσει η στιγμή να δρέψει τους καρπούς της μακρόσυρτης κι επίπονης προετοιμασίας. Ήγγικεν η ώρα κι όλα φαίνονται σχεδόν απλά μπροστά του. Το πρόγραμμά του περιλάμβανε όλα τα ζητούμενα στοιχεία αλλά και κάτι που θα τον έκανε να ξεχωρίσει.
Του το ΄χε πει παλιότερα κι ο φίλος του ο Βλάσης, ο άρχων του μονόζυγου. Μικρέ, να ξέρεις πως οι πρωτιές έρχονται με τα δύσκολα, με την ακρίβεια, την αλάνθαστη εκτέλεση, αλλά προπάντων με την έκπληξη των κριτών από μια πρωτότυπη άσκηση, αυτήν που θα κερδίσει τ΄ όνομά της από σένα. Κι έχεις όλα τα φόντα και όλες τις προδιαγραφές να τους εντυπωσιάσεις όλους και να τους αναγκάσεις να σου δώσουνε το άριστα.
Ο προπονητής του από την άλλη του μιλούσε με μιαν ήρεμη σιγουριά και του θύμιζε κι εκείνο το αρχαίο: «Έκαστον των πριν υπαρξάντων προς το τελευταίον εκβάν κρίνεται», δηλαδή με άλλα λόγια στο τέλος ξυρίζουν το γαμπρό. Πήγαινε με αυτοπεποίθηση και με καλό ζύγιασμα στην έξοδο κι όλα θα πάνε καλά!
Κοίταξε μία τελευταία φορά τους κρίκους, λίγο προτού ο προπονητής του τον πιάσει από τη μέση και τον σηκώσει, ώστε με άνεση να τους γραπώσει. Όλα κατόπιν έγιναν όπως τα είχε προγραμματισμένα. Την ώρα εκείνη ξέχασε ολότελα τα πάντα, όλα όσα θα μπορούσαν να μειώσουν την ακρίβεια των ασκήσεων, τα εναγώνια βλέμματα των υπόλοιπων παιδιών της ελληνικής αποστολής, τα χρήματα που του χρωστούσε εδώ και πολλούς μήνες η Ομοσπονδία της Ενόργανης Γυμναστικής, τα δανεικά που πήρε για να ταξιδέψει στη Γαλλία…
Τώρα ένιωθε πως όλα γίνονταν στην εντέλεια, το διαπίστωνε εξάλλου κι από τις αντιδράσεις του κοινού και τις εκφράσεις θαυμασμού για κάθε άσκησή του.
Μα εκεί που ξεσηκώθηκε ο κόσμος ξεσπώντας σε ζωηρά χειροκροτήματα και επευφημίες, ήταν η διπλή εκτέλεση του «ανάποδου σταυρού», άσκηση στην οποία από πέρυσι η Διεθνής Ομοσπονδία είχε προσδώσει το όνομά του. Μπράβο, Λευτέρη, άκουσε τη σιγανή επιδοκιμασία του προπονητή του, παίρνοντας θάρρος και νιώθοντας έτσι μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση για το υπόλοιπο πρόγραμμά του. Τινάχτηκε εντέλει στον αέρα και κάνοντας δυο στροφές προσγειώθηκε ιδανικά με τα χέρια στην έκταση. Ο κόσμος τον αποθέωνε. Ένα χρυσό μετάλλιο στους Πανευρωπαϊκούς Αγώνες ξεπερνούσε την αξία μιας ατομικής επιτυχίας, καθώς οι Γάλλοι και οι άλλοι Ευρωπαίοι θεατές υποψιάζονταν τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν οι Έλληνες αθλητές αυτή την εποχή, μαζί με τον υπόλοιπο λαό που κάποιοι είχαν βάλει στόχο να τον καταρρακώσουν…
Χρήστος Τσελεπής
