Το νέο βιβλίο της Μανίνας Ζουμπουλάκη με τον τίτλο «Ευτυχία» παρουσιάστηκε την Τετάρτη στην Καβάλα από τον Κοσμά Χαρπαντίδη. Η βιβλιοπαρουσίαση φιλοξενήθηκε στο «Μετά τις 10». Ο κ. Χαρπαντίδης αναφερόμενος στη νέα δουλειά της καβαλιώτισσας στην καταγωγή συγγραφέως, σημείωσε ότι αν και το εξώφυλλο δεν τον προσέλκυσε, ωστόσο η αρχή της ανάγνωσης του βιβλίου κίνησε το ενδιαφέρον του ίσως εξαιτίας του άμεσου «δημοσιογραφικού λόγου» που διαθέτει η Μανίνα Ζουμπουλάκη. Βυθιζόμενος στην ανάγνωση, ο Κοσμάς Χαρπαντίδης εντόπισε κι αρκετά λογοτεχνικά στοιχεία.
Η βιβλιοπαρουσίαση διόλου στημένη κι επιτηδευμένη δεν ήταν. Αντιθέτως, κυριάρχησε ο αυθορμητισμός και ο διάλογος μεταξύ της κ. Ζουμπουλάκη και του κ. Χαρπαντίδη. Γεγονός που «ζωντάνεψε» ακόμη περισσότερο τη διαδικασία της παρουσιάσεως και «ζωήρεψε» το ενδιαφέρον του κοινού. Η απόλυτη ειλικρίνεια του Κοσμά Χαρπαντίδη παρέπεμψε σε «ίχνη προκατάληψης» κατά του συγκεκριμένου τρόπου γραφής, άποψη όμως που ανατράπηκε άρδην ενόσω εξελισσόταν η ανάγνωση του βιβλίου. Παράτησε συγκεκριμένα ένα ογκωδέστερο βιβλίο που διάβαζε προκειμένου να ολοκληρώσει την ανάγνωση της «Ευτυχίας».
Η συγγραφέας αν κι έχει να παρουσιάσει ένα πλούσιο έργο, ουδέποτε ξέχασε τη γενέτειρά της, την οποία πάντα φροντίζει να αναφέρει στα βιβλία της. Μάλιστα, ένας από τους ήρωες του νέου βιβλίου της έχει τοποθετηθεί στη Νέα Πέραμο. Προκειμένου να ενημερωθεί πλήρως, αναζήτησε εξειδικευμένα στοιχεία για την περιοχή μέσω διαδικτύου
Στην πλοκή του νέου βιβλίου της κ. Ζουμπουλάκη πρωταγωνιστούν έξι ήρωες που κυνηγούν την ευτυχία. Έξι άνθρωποι πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους με διαφορετικό ορισμό της ευτυχίας ο καθένας, ψάχνονται σε διαφορετικές μεριές της ζωής. Επειδή και οι έξι ήρωες δεν είναι πάντα ηρωικοί, επειδή είναι κανονικοί άνθρωποι με κανονικά προβλήματα και τηγανισμένες σχέσεις, δε θέλουν να βγούνε με τίποτα από το κυνήγι της ευτυχίας. Ούτε καν τους περνάει από το μυαλό να τα παρατήσουν στη μέση.
Ο πρώην πρωταθλητής, η χωρισμένη, ο αποτυχημένος ξενοδόχος, η σεφ από το Τορόντο, ο μουσικός και ο έφηβος είναι ήρωες που μοιάζουν, αν όχι με σένα, τότε με κάποιον που ξέρεις. Ερωτεύονται και νομίζουν ότι «το» έχουν. Βρίσκουν με χίλια ζόρια δουλειές κάτω από τις δυνατότητές. Την παλεύουν – δεν την παλεύουν. Κρατιούνται με τα δόντια αλλά επιμένουν να σε κρατήσουν και σένα, τουλάχιστον μέχρι να στριμώξουν την ευτυχία τους σε κάποια γωνία…
Η ΜΑΝΙΝΑ ΤΗΣ ΚΑΒΑΛΑΣ
Γεννήθηκε το 1960, μεγάλωσε στην Καβάλα και γράφει από τα 10 χρόνια της. Σπούδασε στην Αμερική Ιστορία της Τέχνης και Σωματική Αγωγή. Στα περιοδικά γράφει από την αρχή της δεκαετίας του ‘80 μέχρι και σήμερα χωρίς διακοπή. Έχει δουλέψει στον «Ταχυδρόμο» (‘82-‘89), στα «Πρόσωπα», στο «Κλικ», «Diva», «Μen» (‘89-‘93), «Nitro», «Down Town», «Elle», «Time out», «PinkWoman», «Athens voice», «Look», και «Home» ως δημοσιογράφος. Έχει μεταφράσει περίπου 30 βιβλία για τις εκδόσεις «Κάκτος» (μεταξύ των οποίων «Πέρα από την Αφρική» της Κάρεν Μπλίξεν, και «Αρχαία Απογεύματα» του Νόρμαν Μίλερ) και άλλα τόσα «Άρλεκιν». Δούλεψε στο ραδιόφωνο ως παραγωγός (Top Fm, ΕΡΑ 4, Κανάλι 15, Κανάλι 5, Μελωδία). Είναι παντρεμένη και έχει τρία παιδιά.
Βιβλία της:
(2012) Ευτυχία, Παπαδόπουλος
(2009) Ημερολόγιο 2010: Όμορφες Ημέρες, Παπαδόπουλος
(2007) Πώς να γράψεις, IntroBooks
(2007) Το μεγάλο καλοκαίρι, IntroBooks
(2004) Αληθινή star, Ωμέγα
(2003) Η σκόνη της ημέρας, Ιστός
(2001) Η ζωή (δεν) είναι ταινία, Ιστός
(2000) Κενά Μνήμης, Ιστός
(1998) Η μυροβόλος άνοιξις, Ιστός
(1998) Φεύγα!, Ιστός
(1995) Κενά Μνήμης, Ιστός
Σενάρια: «Ελεύθερη κατάδυση» (συν-σεναριογράφος µε σκηνοθέτη Γιώργο Πανουσόπουλο), «Ριζότο» (συν-σεναριογράφος µε σκηνοθέτη Όλγα Μαλέα). Σενάρια τηλεόρασης: «Φεύγα» (σειρά Mega), «Ξέχασέ µε» (σειρά Alpha, συν- σεναριογράφος με Βαγγέλη Νάση), «Απαγωγή» (τηλεταινία Mega).
ΓΙΑΤΙ ΓΡΑΦΩ
Στην κλασική ερώτηση «Γιατί γράφει;» η Μανίνα Ζουμπουλάκη έχει απαντήσει: «Γράφω επειδή μου αρέσει». Το οποίο είναι πολύ σαχλή απάντηση και απαιτεί επεξήγηση: γράφω γιατί μόνον έτσι μπορώ να καταλάβω τη ζωή, τις σχέσεις, τους έρωτες, την ταλαιπωρία, την επιτυχία, την αποτυχία, τις φιλίες, τις απώλειες, τα εμπόδια, τα χτυπήματα της μοίρας, τα πάντα. Μόνον γράφοντας προχωράω.
Διαχειρίζομαι και συνειδητοποιώ και επεξεργάζομαι όλα τα παραπάνω καθισμένη μπροστά σ’ ένα πληκτρολόγιο ή σ’ ένα μπλοκάκι με μολύβι Β2 στο χέρι. Ψάχνω να βρω απαντήσεις, ερωτήσεις και ουσία «βάζοντας τα πράγματα στο χαρτί», συχνά χωρίς πρότερη σκέψη, χωρίς να ξέρω δηλαδή τι θα γράψω στην πορεία, αλλά επειδή αυτή είναι η πορεία που διάλεξα πολύ μικρή και την ακολουθώ ακόμα.
Την ακολουθώ λοιπόν (την πορεία του γραπτού λόγου) επειδή μου αρέσει. Επειδή με βοηθάει να ανακαλύπτω τις Μαύρες Τρύπες μου πριν με καταπιούνε, για την ακρίβεια πολλές φορές με αρπάζει απ’ το μαλλί στο χείλος μιας Μαύρης Τρύπας και με σώζει στο παρατσάκ. Υπάρχουν πολλοί λόγοι που γράφει κανείς. Εγώ γράφω επειδή αυτός είναι ο τρόπος που βρήκα για να σώζω τη ζωή μου. Και δεν το λέω περιφραστικά ή μεταφορικά, κάθε άλλο. Σε εποχές κρίσης, πάντα «κάτι έχω να γράψω».
Κάτι σκέφτομαι, κάτι ετοιμάζω, κρατάω σημειώσεις για ένα (και καλά) συγκεκριμένο θέμα, συγκεντρώνω στοιχεία και παρατηρήσεις, κουβαλάω στο μυαλό μου μια ιστορία που ψάχνει ευκαιρία να απλωθεί στο χαρτί και τέτοια.
Δεν λέω ότι είμαι καλά στα μυαλά μου αλλά ποτέ δεν ήμουν κι αν δεν έγραφα θα ήμουν για τα σίδερα κανονικά. Ή ίσως να ήμουν πολύ χειρότερος άνθρωπος. Για να γράφεις, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να διαβάζεις. Και όποιος διαβάζει ξέρει ότι τα βιβλία είναι μία μέθοδος για να γίνεις σιγά-σιγά καλύτερος άνθρωπος. Αποκλείεται να γίνεις χειρότερος ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι γίνεται η στραβή και διαβάζεις τα λάθος βιβλία.
Φυσικά γράφω και για να ζω: από άρθρα, σενάρια, ακόμα και βιβλία, καταφέρνω να βγάζω τα προς το ζην, αν και δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Το ζητούμενο είναι το ζην να ‘ναι ουσιαστικό, πολύ γεμάτο, και με το γράψιμο γίνεται πληθωρικό. Καταλαβαίνεις πόσο η ζωή σου ξεχειλίζει από ζωή όταν γράφεις. Μαθαίνεις τον εαυτό σου και τους άλλους, τα αισθήματα, συναισθήματα και όνειρά σου, εξερευνάς άγνωστους κόσμους με πολύ κέφι και ποτέ δεν χάνεις την διάθεση να στρίψεις άλλη μια γωνία, να πέσεις με τα μούτρα σ’ έναν άγνωστο κόσμο επειδή αυτό σε θρέφει. Βασικά δηλαδή, επειδή αυτό σου αρέσει.
Στα 15 μου, που ανακάλυψα ότι το γράψιμο ήταν η διέξοδος ώστε να μην σαλτάρω από κανένα παράθυρο, φανταζόμουν ότι ήτανε κάτι προσωρινό. Ένα μικρό κόλπο για να τα βρίσκω με τον εαυτό μου, ένα συνήθειο που θα το ξεπερνούσα μεγαλώνοντας. Αλλά με κάποιον μυστήριο τρόπο ξέρετε, οι συγγραφείς δεν μεγαλώνουν ποτέ. Έτσι όταν γράφω είμαι ακόμα 15, άντε 18 χρονών, και οι δυνατότητες που ανοίγονται μπροστά μου είναι ατελείωτες και καμία μα καμία απ’ αυτές δεν συμπεριλαμβάνει σάλτο από παράθυρο.
