Πειραγμένα πειράματα
Ήταν Ιούνιος του 2011. Σε ένα κείμενό του ο δημοσιογράφος και στιχουργός Οδυσσέας Ιωάννου έδινε μία… φιλική συμβουλή στον Γιώργο Παπακωνσταντίνου, που έβγαινε ολημερίς στα κανάλια ως Υπουργός Οικονομικών, αμολώντας στο οικοσύστημα χαμόγελα αυθεντίας, αυταρέσκειας και έπαρσης. «Είσαι κι εσύ άνθρωπος όπως όλοι, αλλά μην… ξαναχαμογελάσεις δημόσια ποτέ! Για κανέναν λόγο. Ούτε σε ανέκδοτο. Απλά, απαγορεύεται! Είναι πρόκληση. Δεν το καταλαβαίνεις και μόνος σου;». Μάλλον δεν ήταν πολιτικό το θέμα, ήταν αισθητικό και αν το ξεχειλώσουμε λιγάκι, και ηθικό. Χαμογελούσε στα δελτία του Μega όταν άκουγε κάποια κριτική στους χειρισμούς του, χλευάζοντας στην ουσία τους «αφελείς παραπονούμενους» που έβλεπαν την ζωή τους να καταστρέφεται.
Το έχουμε ξαναδεί αυτό το χαμόγελο. Στον Γιάννο Παπαντωνίου. Που όχι μόνο όταν προέτρεπε τον κόσμο να παίξει στο Χρηματιστήριο υποσχόμενος πως θα φτάσει στις 7000 μονάδες, αλλά και χρόνια αργότερα όταν έπαιρνε μέρος σε πάνελ χαρίζοντάς μας απλόχερα την… γνώση του για το πώς θα βγει η χώρα από την κρίση. Και εντάξει, ας αφήσουμε την τσίπα, που προφανώς δεν περιλαμβανόταν στον δεδομένο εξοπλισμό και φαίνεται ότι δεν την έχει το συγκεκριμένο μοντέλο (πολιτικού) άνδρα . Εκείνη, όμως, την σιγουριά πώς όλοι οι άλλοι είναι και θα είναι για πάντα αφελείς από πού καλλιεργήθηκε; Από τις σταθερές και τις αξίες, πιθανότατα, του μοναδικού κόσμου που γνωρίζουν.
Πραγματικά, δεν φταίνε. Απλά, δεν μπορούν και δεν ξέρουν αλλιώς. Με τα νύχια και τα δόντια βαθιά χωμένα στο σώμα μίας πολιτικής πρακτικής δεκαετιών, δεν μπορούν να ξεκολλήσουν χωρίς να χάσουν όλα τους τα δόντια. Θα ψάχνουν την τροφή τους εκεί που έμαθαν να την βρίσκουν.
Ίσως το μόνο που μπορεί να του καταλογίσει -αμφίβολο αν έχει νόημα τίποτα άλλο- είναι αυτό: αφού ξέρεις πως είσαι επιρρεπής στο εύκολο, γιατί παίρνεις το ρόλο του… Θεού στα μάτια της γιαγιάς των 350 ευρώ σύνταξης, που ελπίζει (!) σε εσένα να την βοηθήσεις; Που σε περιμένει το βράδυ να βγεις και να πεις δυο λόγια παρηγοριάς (και ας μην είσαι παπάς) να την πείσεις πως… παλεύεις και γι’ αυτήν, πως θα κάνεις τα πάντα για να μην περάσει το κατώφλι της απόγνωσης; Γιατί; Τι έχεις στο μυαλό; Την θέση; Την αναγνώριση; Την δημοσιότητα; Το κύρος; Μα αυτά κρατάνε όσο ζούνε οι μύγες.;
Γιατί Υπουργός Οικονομικών μιας χώρας υπό κατάρρευση και όχι μεγαλοστέλεχος σε ιδιωτική εταιρεία; Αφού την λιγουρεύεσαι την κότα τι το θέλεις το φύλακας σε δημόσιο κοτέτσι; Είχες την πετριά της προσφοράς και του πλασαρίσματός σου στην Ιστορία ως άνθρωπος επικίνδυνων αποστολών;
Κανείς δεν θα έπρεπε να παίξει τον ρόλο του δικαστή, αλλά όπως λέει η ομήγυρη στα καφενεία, «δεν με νοιάζει αν αποδειχτεί ή όχι πως κάποιος έχει κάνει κάτι κακό, μου φτάνει πως εγώ το πίστεψα, πως τον είχα ικανό». Και ακόμη κι αν αποδειχτεί πως σου την είχαν στήσει την δουλειά -τους έχω ικανούς- δύσκολα θα αθωωθείς από αμαρτήματα της ανθρώπινης φύσης μεν, αμαρτήματα δε.
Παρόλα αυτά, μοιάζουν ακόμη ανίκητοι. Διαγράφονται μεταξύ τους, απολογούνται μεταξύ τους, δίνουν εξηγήσεις μεταξύ τους, σκοτώνονται μεταξύ τους, ειρωνεύονται μεταξύ τους. Ακόμα όλα γίνονται μεταξύ τους…
