Πολύ μεγάλη επιτυχία σημείωσε η εκδήλωση της ΚΝΕ και το ΟΔΗΓΗΤΗ που έγινε το βράδυ της Πέμπτης, στις αποθήκες των μεταλλείων στα Λιμενάρια της Θάσου. Περισσότερο από 700 άνθρωποι παρακολούθησαν τις εκδηλώσεις που δεν ήταν μόνο πολιτικές, αλλά και μουσικές. Ξεχώρισε η συναυλία του Χρήστου Θηβαίου, μετά το τέλος της οποίας υπήρξε λαϊκό πρόγραμμα από μουσικούς της περιοχής.
Την ομιλία για τα πολιτικά ζητήματα της εποχής έκανε στην εκδήλωση ο Ζήσης Λυμπερίδης μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Στην εκδήλωση υπήρχαν συνθήματα και πανό υπέρ των λιμενεργατών της Θάσου. Συγκεντρώθηκαν χρήματα για την Παλαιστίνη, ενώ λειτούργησε και βιβλιοπωλείο. Οργανωτικά οι αποθήκες των μεταλλίων ήταν ντυμένες στα χρώματα του κόμματος. Υπήρχε μία πολύ όμορφη ατμόσφαιρα, γι΄ αυτό και η ανταπόκριση του κόσμου ήταν κάτι που κι οι διοργανωτές δεν περίμεναν. Στην ομιλία του μεταξύ των άλλων ο κ. Ζήσης Λυμπερίδης είπε τα εξής:
«…Από αυτό εδώ το βήμα απευθυνόμαστε σε σένα, τον νέο και τη νέα: που βλέπεις τους γονείς σου να πασχίζουν για να τα βγάλουν πέρα, που αναγκάζεσαι να δουλέψεις για να ανταπεξέλθεις στις σπουδές σου και για να βοηθήσεις τους δικούς σου.
Που κάνεις πρακτική και είσαι απλήρωτος, που φτάνεις σε αδιέξοδο και σκέφτεσαι να εγκαταλείψεις τις σπουδές σου.
Που είσαι κοντά στο πτυχίο και βλέπεις μπροστά σου ένα μέλλον με 300 – 400 ευρώ μισθό αν καταφέρεις κάποτε να βρεις δουλειά, χωρίς σύμβαση, χωρίς ασφάλιση και περίθαλψη.
Που σκέφτεσαι να φύγεις στο εξωτερικό για να βρεις μια δουλειά.
Σε καλούμε να σκεφτείς: την ώρα που τα ράφια των σούπερ μάρκετ είναι γεμάτα προϊόντα, υπάρχει κόσμος που πεινάει, παιδιά που υποσιτίζονται.
Την ώρα που πάνω από 200.000 κατοικίες είναι άδειες, οι άστεγοι αυξάνονται.
Την ώρα που η επιστήμη και η τεχνολογία μπορούν να λύσουν μεγάλα προβλήματα, στερούν από αρρώστους φάρμακα και επεμβάσεις.
Την ώρα που οι καπιταλιστές έχουν συσσωρεύσει όλα αυτά τα χρόνια αμύθητα κέρδη, στην Ελλάδα οι εργαζόμενοι που παράγουν τον πλούτο αμείβονται με 500 ευρώ και μάλιστα οι νέοι με ακόμα λιγότερα, κάτω από 400 ευρώ.
Όλα τα παραπάνω φανερώνουν ότι ο καπιταλισμός έχει φάει τα ψωμιά του, αποτελεί εμπόδιο για την ικανοποίηση των αναγκών μας. Τα μονοπώλια και οι πολιτικοί του εκφραστές κινούνται αποκλειστικά με γνώμονα το κέρδος.
Σκέψου. Βγάλε συμπεράσματα από την έως τώρα πείρα σου.
Όσες θυσίες και υπομονή και να κάνεις, όσο και να σφίξεις «το ζωνάρι» εσύ και η οικογένειά σου, θα σου ζητάνε κι άλλα.
Τα μέτρα, οι μειώσεις μισθών δεν μείωσαν την ανεργία. Οι μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση δεν έλυσαν κανένα πρόβλημα. ¨Όλα υπηρετούν την κερδοφορία των λίγων.
Η «ανάπτυξη» ή η «παραγωγική ανασυγκρότηση», που επιδιώκουν από τη μία ή συγκυβέρνηση και από την άλλη η αξιωματική αντιπολίτευση, θα γίνουν πάνω στα αποκαΐδια των εργατικών-λαϊκών δικαιωμάτων.
Η συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, στρώνει το έδαφος για να επενδύσουν και να «κολυμπήσουν» στα κέρδη τα μονοπώλια. Συγκυβέρνηση-ΕΕ-ΔΝΤ χρεοκοπούν το λαό για να σώσουν την πλουτοκρατία.
Καπιταλιστική ανάπτυξη δεν σημαίνει, ευημερία και θέσεις εργασίας για το λαό αλλά εντατικοποίηση της εργασίας, φτώχεια και εξαθλίωση, σημαίνει νέα αμύθητα κέρδη για το μεγάλο κεφάλαιο. Ανταγωνιστικότητα σημαίνει ελάχιστες θέσεις εργασίας σε συγκεκριμένους τομείς της οικονομίας και μισθοί πείνας.
Μια ανάπτυξη η οποία θα είναι αβέβαιη και προσωρινή και η οποία θα προετοιμάσει τις προϋποθέσεις για την εκδήλωση μιας νέας ακόμα πιο βαθιάς κρίσης.
Μια ανάπτυξη η οποία δε θα οδηγήσει στην αξιοποίηση του συνόλου των παραγωγικών δυνατοτήτων.
Γι’ αυτό δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα γίνεται η προσαρμογή σε ένα νέο αναπτυξιακό μοντέλο, το οποίο θα αξιοποιεί τα συγκριτικά πλεονεκτήματα.
Ποιος καθορίζει αλήθεια τα συγκριτικά πλεονεκτήματα; Οι λαϊκές ανάγκες ή αυτοί που έχουν τα μέσα παραγωγής στα χέρια τους;
Τα συγκριτικά πλεονεκτήματα πάντοτε τα καθόριζαν αυτοί που έχουν τα εργαλεία στα χέρια τους. Και έτσι κι αλλιώς, και το προηγούμενο παραγωγικό μοντέλο πάλι αναπτύχθηκε σε κλάδους και τομείς που υπήρχε συγκριτικό πλεονέκτημα όπως Ναυτιλία, τουρισμός, κόμβος ενεργειακός και διαμετακομιστικός.
Ποιο είναι το ζήτημα για μια αναπτυξιακή διαδικασία; Ποιο είναι το κίνητρο, ποιον εξυπηρετεί;
Σήμερα η όποια παραγωγική διαδικασία αποσκοπεί στη θωράκιση του καπιταλιστικού κέρδους.
Αρα, το κίνητρο για τον κάθε επενδυτή, για τον κάθε επιχειρηματία δεν είναι πώς θα ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες αλλά πώς διαμέσου της ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών θα έχει όσο το δυνατόν μεγαλύτερα κέρδη και από αυτή την άποψη προσαρμόζει, προσανατολίζει τις επενδύσεις σε χώρες, περιοχές και κλάδους.
Για παράδειγμα, Ποιος ωφελείται από την άνοδο της τουριστικής κίνησης στη χώρα μας;
Η κυβέρνηση πανηγυρίζει στη Βουλή ότι ο τουρισμός στην Ελλάδα «κάνει άλμα», παρουσιάζοντας τον κλάδο σαν υπόδειγμα ανάπτυξης.
Είναι όμως φανερό ότι το «άλμα» στον τουρισμό αφορά μια χούφτα επιχειρηματικούς ομίλους
Τα ίδια τους τα στοιχεία επιβεβαιώνουν ότι από την ανάπτυξη του τουρισμού επωφελούνται κατά κύριο λόγο οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, που δουλεύουν με πρακτορεία – μεγαθήρια του εξωτερικού. Ολοένα και πιο μικρό κομμάτι της πίτας καταλήγει στους «μικρούς» επιχειρηματίες του κλάδου, ενώ η εργατική – λαϊκή οικογένεια στερείται ακόμα και λίγες μέρες αναψυχής και διακοπών
Ο κλάδος του τουρισμού είναι το καλύτερο παράδειγμα, παρά τους διάφορους ισχυρισμούς για το αντίθετο, ότι η θωράκιση και ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της καπιταλιστικής ανάπτυξης προϋποθέτουν το τσάκισμα μισθών και δικαιωμάτων. Η πορεία του κλάδου, που δεν έχει υποστεί μακρόχρονη κρίση, αποδεικνύει ότι η ανάκαμψή του δε συνοδεύεται με βελτίωση της θέσης των εργαζομένων.
οι εργαζόμενοι βλέπουν τα εισοδήματά τους να συρρικνώνονται, η μαύρη εργασία γενικεύεται, η εντατικοποίηση μεγαλώνει και οι απολύσεις πληθαίνουν. Η καταπάτηση της ΣΣΕ και η μη εφαρμογή της, ιδιαίτερα σε περιοχές με μεγάλη τουριστική κίνηση, είναι γενικευμένη.
Όπως γενικευμένο είναι και το φαινόμενο οι εργαζόμενοι να μην πληρώνονται τα δεδουλευμένα τους για μήνες ή ακόμα να τους οφείλονται δεδουλευμένα από το προηγούμενο έτος.
Σε τελική ανάλυση, από την εικόνα στον κλάδο προκύπτει το πραγματικό δίλημμα: Ανάπτυξη για τα μονοπώλια ή για το λαό;
Στο πλαίσιο του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και όσο ο τουρισμός παραμένει ένα ακριβοπληρωμένο εμπόρευμα, δεν μπορεί να διασφαλιστεί το δικαίωμα στις διακοπές, στην αναψυχή και στην περιήγηση για όλους τους εργαζομένους. Ακόμα περισσότερο, δε διασφαλίζεται κανένα δικαίωμα στην εργασία σε αυτούς τους κλάδους.
Το δικαίωμα στις διακοπές, που αφορά όλο το λαό, χρειάζεται να αντιμετωπιστεί στο πλαίσιο της Λαϊκής Συμμαχίας, με αντικαπιταλιστικό – αντιμονοπωλιακό προσανατολισμό του εργατικού – λαϊκού κινήματος. Να αναπτυχθούν με ευθύνη του κράτους κοινωνικά προγράμματα τουρισμού για όλους τους εργαζομένους, με την ανάπτυξη κρατικών δομών και δικτύων ξενοδοχείων – κατασκηνώσεων – εγκαταστάσεων, με κοινωνικοποίηση όλων των μεγάλων μονάδων, ώστε να ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες.
Απαιτείται η πάλη για ενιαίο αποκλειστικά δημόσιο φορέα στις μεταφορές και συγκοινωνίες, στη ναυσιπλοΐα. Να αναπτυχθούν από ενιαίο δημόσιο φορέα οι υποδομές με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες. Να γίνουν λαϊκή περιουσία τα λιμάνια, οι σιδηρόδρομοι και τα αεροδρόμια, που θα ανήκουν αποκλειστικά στο κράτος, η γη, τα νησιά, τα δάση, οι ιαματικές πηγές και τα λουτρά, οι ορεινοί όγκοι και οι αιγιαλοί, αποκλείοντας οποιαδήποτε επιχειρηματική δράση. Να αναπτυχθούν αποκλειστικά δημόσιες και δωρεάν τουριστικές σχολές. Να καταργηθούν τα διόδια…»
—
