Κάναμε τα πάντα, για να γίνουμε καλύτεροι από εκείνο που ήμασταν. Αυτό μπορούμε να το πούμε για μεγάλο μέρος της γενιάς μας, σε μιαν εποχή στην οποία θέλαμε, και φαίνονταν πως ήταν δυνατό, να αλλάξουμε τα πράγματα και τον κόσμο.
LORENZO BORTOLI 1952-1979
…Βρίσκεται στα όνειρα που κάνουν οι αλήτες και στα παιχνίδια των μωρών, στο να μαθαίνουμε το σώμα, στον οργασμό του μυαλού, στην πιο ολοκληρωτική επιθυμία, στη διάφανη κουβέντα. Μα ποιος είπε πως δεν υπάρχει. Βρίσκεται στο βάθος των ματιών σου. Στην άκρη των χειλιών. Μα ποιος είπε πως δεν υπάρχει. Υπάρχει, ναι, υπάρχει. Μα ποιος είπε πως δεν υπάρχει…Gianfranco Manfredi
Μόνο αυτός που ρισκάρει να πάει πολύ μακριά μπορεί να ανακαλύψει πόσο μακριά μπορεί να πάει κανείς. Τ.Σ.Έλιοτ
Την έμφυτη ανάγκη που έχουν για ελευθερία. Τη δίψα που έχουν για την ανάληψη πρωτοβουλίας και δράσης. Για τη βαθύτατη απόγνωση που βασανίζει τη καρδιά τους και τον αγώνα δρόμου που κάνουν για να επαναπροσδιορίσουν το είναι τους.
Το περίφημο ’68 που στην Ιταλία εξαπλώθηκε κυρίως το ’69-70′, όταν αξιολογείται εκ των υστέρων, μαζί με τις άλλες αλλαγές δημιούργησε, με ιστορικούς όρους, και μια κυριότερη, απ’ όλες τις άλλες μαζί: την ντε φάκτο απελευθέρωση των γυναικών από την πατριαρχική υποταγή που διαρκούσε αιώνες. Η οικογένεια εκρήγνυται : οι νέες και οι νέοι εικοσάρηδες φεύγουν από τα σπίτια για να μη ξαναγυρίσουν, και πολύ λίγα αποκαλύπτουν στους γονείς από τα πολλά που κάνουν. Το σχολείο, που μέχρι στιγμής αποτελεί έναν από τους πυλώνες του πατριαρχίας, δομημένο για να έχει τρία είδη παραγώγων – πρόβατα, πρόβατα λιγάκι καλλιεργημένα, μαϊμούδες που ομιλούν και κυριαρχούν – καταρρέει στη διάρκεια ενός χρόνου, αδειάζοντας από εξουσία τους δασκάλους και καθηγητές, από τους οποίους οι πιο τυραννικοί εκ των πραγμάτων εκδιώκονται από τα κτίρια. Στα θερμά συνελευσιακά κινήματα ήταν ξεκάθαρο πως οι γυναίκες μπορούσαν να είναι ότι και οι άνδρες σε νούμερα και θέληση. Στα εργοστάσια συμβαίνει το ίδιο πράγμα: οι μυριάδες γυναικών που ήδη εργάζονταν σε κάθε βιομηχανία, βλέπε το αβαντάζ των επιχειρηματιών που πληρώνουν χαμηλότερους μισθούς, μεταμορφώνει την οικονομική σε υπαρξιακή αυτονομία.
Η κληρονομιά εκείνης της εποχής περιέχει λοιπόν κάποιες θετικές πλευρές που έχουν καθιερωθεί, και άλλες που με τα χρόνια περιέπεσαν σε λανθάνουσα κατάσταση, ή που σήμερα δέχονται σκληρή κριτική. Παρόλα αυτά, εκείνοι που σήμερα ασκούν κριτική σε εκείνη την ιστορική περίοδο ωφελήθηκαν ακριβώς από την συνολική κατάσταση που εκείνα τα χρόνια είχε δημιουργηθεί, από το γεγονός πως ένα πλήθος ανθρώπων με καινούργιες ιδέες έδιωξε θέσεις που μέχρι εκείνη τη στιγμή έμοιαζαν αμετακίνητες.
Ο σεισμός ξεκίνησε από τα σπίτια, απ’ τα σχολειά και τα εργοστάσια, κατακλύζει ολόκληρη την Ιταλία και θέτει υπό αμφισβήτηση κάθε κοινωνική πλευρά: οι επίσημες εξουσίες εξαφανίζονται γιατί απορρίπτονται ή ηττώνται, και στο κενό που έχει δημιουργηθεί αναδύεται και έχει κάποια διάρκεια η συνελευσιακή εξουσία, στης οποίας το κύκλωμα έρχονται να ανακατευτούν μεγάλα στρώματα νεαρών με αυτά λιγότερο νέων, για να αντλήσουν εμπειρία, για να ενωθούν και να διαχωριστούν ξανά ανάλογα με τα πολιτικά θέματα δεξιάς και αριστεράς, άντρες και γυναίκες συναντώνται, όλο και περισσότερο ισότιμα.
Και η κουλτούρα επίσης καταγράφει βήματα προς τα εμπρός. Γίνεται μαζική, γεννά σε μια τάξη μέχρι στιγμής περιορισμένη, το προλεταριάτο, νέες και πιο εξελιγμένες ανάγκες: οικιστική αυτονομία, αυτονομία στις μετακινήσεις, ταξίδια και διακοπές, ελεύθερο χρόνο και αναγνώσεις, μουσική
Ας έρθουμε όμως στο σήμερα:
Η αντίσταση και η δύναμη μοιάζουν με το άγριο χορτάρι που ξεπηδάει μέσα από τις ρωγμές στην Τσιάπας, στο Μεξικό και στο διακρατικό Κουρδιστάν
όπου οι Ζαπατίστας και το Κουρδικό κίνημα αντίστασης, αντίστοιχα, δημιουργούν νέες σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων ως πρωτεύον κομμάτι της πάλης τους και της διαδικασίας οικοδόμησης ενός καλύτερου κόσμου. Και στα δύο μέρη, η συμμετοχή των γυναικών στις ένοπλες δυνάμεις έχει εισάγει μια νέα κοινωνική ερμηνεία της σχέσης των δύο φύλων βασισμένη στην ισότητα.
της Charlotte Maria Sáenz ( Μετάφραση: Συραγώ Λιάτσικου)
Ενώ οι Κούρδοι έχουν πολεμήσει για την επιβίωσή τους απέναντι στο ISIS στα σύνορα Συρίας-Τουρκίας, στην πόλη του Κομπάνι, οι Ζαπατίστας έχουν εγκαταλείψει τα όπλα για παραπάνω από 20 χρόνια και από τότε, έχουν στραφεί σε έναν μη βίαιο αγώνα. Και στις δύο περιπτώσεις, οι γυναίκες έχουν αγωνιστεί μαζί με τους άντρες απέναντι στο συλλογικό τους αφανισμό κάνοντας παράλληλα ριζοσπαστικές αλλαγές στις σχέσεις των δύο φύλων.
Δουλεύοντας για περισσότερη ισότητα, γίνεται δυνατή μια περισσότερο άμεση δημοκρατία στην οικοδόμηση μεγαλύτερης αυτονομίας από το κράτος. [1] Και στις δυο προσπάθειες, υπάρχει επίσης μια βαθιά σύνδεση με τη γη[2] που αντιλαμβάνεται την αξία της γυναίκας και το περιβάλλον σαν απαραίτητες προϋποθέσεις για την ίδια τη ζωή.
Και στα δύο κινήματα αντίστασης, οι γυναίκες πήραν τα όπλα για να παλέψουν μαζί με τους άντρες συντρόφους τους, δείχνοντας τόσο θέληση αλλά και αξίωση να παλέψουν σαν στρατιώτες. Ωστόσο, ο κύριος στόχος τους στα βουνά δεν είναι στρατιωτικός. Αντιθέτως, το πιο σημαντικό τους έργο είναι η διαμόρφωση νέων υποκειμένων: άντρες και γυναίκες σε μια περισσότερο ισότιμη σχέση μεταξύ τους – μια σχέση που επίσης είναι και αντικαπιταλιστική.
“Πάνω απ’ όλα, θέλουμε η αγωνιστικότητά μας να δημιουργήσει μια νέα προσωπικότητα, μια προσωπικότητα που να βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με τον Καπιταλισμό”, λέει μια αντιπρόσωπος της Κουρδικής Επιτροπής της επιστήμης της Γυναίκας (Jineology Committee) μιας επιτροπής από γυναίκες, για γυναίκες που ιδρύθηκε από το διακρατικό PKK (Partiya Karkerên Kurdistanê), το Κουρδικό Εργατικό Κόμμα.[3] Η δέσμευσή τους είναι η οικοδόμηση της δημοκρατίας, του σοσιαλισμού, της οικολογίας και του φεμινισμού.
Οι Ζαπατίστας, ομοίως, δεσμεύτηκαν σε περισσότερο ισότιμες σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων.
Ένα από τα πρώτα πράγματα που προέκυψαν από την ένοπλη εξέγερση το 1994 ήταν ο Επαναστατικός Νόμος των Γυναικών. Ο νόμος αυτός διατύπωσε 10 νέους κανόνες δίνοντας στις γυναίκες πρωτοφανή εξουσία στις ζωές τους, εμπεριέχοντας το εάν και με ποιόν θα παντρευτούν, το δικαίωμα να υπηρετήσουν στα συμβούλια διακυβέρνησης, και το δικαίωμα να κουβαλάνε όπλα όπως οι milicianas, μαχητές της πολιτοφυλακής στον Ζαπατιστικό Στρατό Εθνικής Απελευθέρωσης (EZLN στα ισπανικά). Οι γυναίκες των Ζαπατίστας ζήτησαν επίσης να εμπεριέχεται στο νόμο η απαγόρευση ναρκωτικών και αλκοόλ, έτσι ώστε να αντιμετωπίσουν τη μία από τις κύριες αιτίες της οικογενειακής βίας.
Μετά την κατάπαυση πυρός μόλις δώδεκα μέρες μετά την εξέγερση, πολλές γυναίκες στρατιώτες ακολούθησαν μη στρατιωτική πολιτική ζωή, παίρνοντας πρωτοφανείς θέσεις στη διακυβέρνηση, την παιδεία, τη διαχείριση και την λήψη αποφάσεων – εναλλακτικούς τρόπους κατάληψης των όπλων, αυτή τη φορά μεταξύ τους και μαζί με τους άντρες. Για τα τελευταία 21 χρόνια, και οι άντρες και οι γυναίκες υπήρξαν σε μια διαδικασία αποδόμησης των παλιών προτύπων σχετικά με το φύλο, ξαναμαθαίνοντας πως να υπάρχουν και να σχετίζονται ο ένας με τον άλλο εκ νέου, και να μοιράζονται οικιακά και δημόσια καθήκοντα. Αν και το χτίσιμο της ισότητας των δυο φύλων βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη, αυτές οι νέες σχέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών συγκροτούν ένα θεμελιώδες συστατικό της ίδιας της οικοδόμησης της αυτονομίας των Ζαπατίστας.
Οι ριζοσπαστικές αυτές αλλαγές στις σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων διαμορφώνονται μέσα σε πλαίσια σκληρής βίας και πολέμου υψηλής και χαμηλής έντασης. Στο Κομπάνι, κοντά στα Τουρκικά σύνορα οι Κούρδοι αντιστέκονται ηρωικά στις καταστροφές του ISIS από τη μια, και τις ρατσιστικές και κατασταλτικές μεθοδεύσεις του Τουρκικού Κράτους από την άλλη. Στην Τσιάπας, οι Ζαπατίστας χτίζουν την αυτονομία τους μέσα στην εντεινόμενη βία ενός ναρκο-κράτους που δεσπόζει ένα μεγάλο μέρος του έθνους, όπου είναι δύσκολο να διακρίνεις τη διαφορά ανάμεσα στην κυβέρνηση και τους εμπόρους ναρκωτικών. Στην κοντινή Γκερέρο – μια νοτιοδυτική πολιτεία του Μεξικό επίσης γνωστή για τις πλούσιες φυσικές πηγές της, το έντονο εμπόριο ναρκωτικών, τα κινήματα αντίστασης και την αστυνόμευση από την κοινότητα – οι γυναίκες επίσης προσχώρησαν στις ένοπλες τάξεις της policia comunitaria.
Αυτές οι ένοπλες περιπολίες προέκυψαν για να γεμίσουν το κενό που δημιούργησε η διεφθαρμένη αστυνομία με την μισθοδοσία τους μέσω ναρκωτικών και βρίσκονται σε έξαρση σε διάφορες άλλες κοινότητες ανά την χώρα. Άντρες και γυναίκες παλεύουν μαζί σ’ αυτές τις διαφορετικές εμπροσθοφυλακές, πολλές φορές περνώντας κράτη και εθνικά σύνορα για να προσχωρήσουν στη μάχη, όπως οι πολλές νέες αναρχικές γυναίκες από την Τουρκία που πέρασαν με λεωφορεία στη Συρία για να βοηθήσουν τους Κούρδους στο Κομπάνι να αντισταθούν στο ISIS τους περασμένους μήνες.
Συγκεκριμένα κομμάτια της 30ετούς Κουρδικής αντίστασης ανέλαβαν επίσης το έργο να σφυρηλατήσουν περισσότερο ισότιμες σχέσεις ανάμεσα στους άντρες και τις γυναίκες σαν κρίσιμο στοιχείο του πολιτικού τους εγχειρήματος.
Κλείνοντας θα πω πως κάποια στιγμή φίλος μου είπε πως αυτές τις συναντήσεις τις νιώθει βαρετές. Θα πω πως σε εμένα φαίνεται πολύ βαρετό κάποιος να ζει δίχως να αγκαλιάζει με πάθος έναν σκοπό ‘μεγάλο’ στη ζωή του!
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος αέναη κίνηση
