«Βαρετό βαρετό» χαρακτηρίζει το σχολείο ο γιος μου. Δεν τον αδικώ, αν και προσπαθώ να του εμπνεύσω το αντίθετο. Ωστόσο γυρίζω την ταινία της ζωής μου πίσω…..Θα ήθελα να θυμάμαι εμπνευσμένους δασκάλους και καθηγητές. Μετά δυσκολίας δύο άντε τρεις. Θα ήθελα να θυμάμαι μονοπάτια γνώσης που μου υπέδειξαν και έκανα κτήμα μου. Ώρες αμέτρητες, χαραμισμένες σε ανούσιες διδασκαλίες. Πόσες ώρες η γενιά μου ασχολήθηκε με την ανατομία του βατράχου. Τι άτσαλα άλματα! Από την αρχαιότητα της μιας χρονιάς, στη γαλλικά επανάσταση, την επόμενη. Αμόρφωτα βγήκαμε και πείτε όσα αντίθετα επιχειρήματα θέλετε.
Δώδεκα ολόκληρα χρόνια. Και τι έμεινε τελικά; Τα μάτια των συμμαθητών μου όταν τους συναντώ. Ναι! Όπως το ακούτε. Όχι γιατί ήμουν φίλος με πολλούς. Ούτε γιατί νοσταλγώ μαθητικά χρόνια και θρανία. Τρέμω την ημέρα που θα παραδοθώ στη νοσταλγία. Οι ακυρωμένοι μασκαρεύονται τη νοσταλγία για να ξεγελάσουν την αλήθεια. Αναφέρω τα μάτια των συμμαθητών μου γιατί με συγκινεί βαθιά η έννοια της επιείκειας που εμπεριέχουν. Ναι , αυτή είναι η λέξη! Επιείκεια. Έλειψε πολύ από τη ζωή μου. Οι συμμαθητές μας είναι σαν μάρτυρες υπεράσπισης. Έχουν τα αρχεία τους. Έχουν καταγεγραμμένο το ποιοι ήμασταν. Τη μορφή μας, που ακόμα και εμείς, δεν έχουμε αποτυπωμένη. Δεν είναι μαγικό αν το σκεφτείς!
Ο Κων/νος αρχίζει σχολείο σήμερα. Τρίτη δημοτικού! Τον χαζεύω στα κρυφά. Μεγάλωσε το παλικάρι μου. Σαν να άντρεψε. Και ας έχω δει το έργο δύο φορές. Πόσα βάρη σηκώνει ένα παιδί στην πλάτη του. Για την πρόβα θάρρους. Για τον λώρο που τσακίζει και χρόνο τον χρόνο σκίζεται. Για δύο παρόντα διαφορετικά. Δύο ζωές. Για κείνο το αντίο! Αυτό είναι τελικά το σχολείο….. Εξοικείωση για ένα αντίο.
Καλή τους χρονιά!
11-9-2012
Κιοσές Νίκος πατέρας
