Λες και ήταν χθες που άκουγα τον μπαμπά να τραγουδά τις αξέχαστες επιτυχίες του Αττίκ, του Σουγιούλ, του Τραϊφόρου, του Σακελλάριου, του Μουζάκη, του Μωράκη. Μία από τις παρακαταθήκες που μου άφησε πριν αποχαιρετιστούμε οριστικά ήταν να αγαπώ την ελληνική μουσική του μεσοπολέμου, να εκτιμώ τα μελωδικά ακούσματα εκείνης της εποχής και μεγαλώνοντας να τα προτιμώ ακόμη περισσότερο. Δεν αφήνω λοιπόν ποτέ να περάσει ανεκμετάλλευτη οποιαδήποτε ευκαιρία απολαύσεως των αλησμόνητων τραγουδιών, που καθένα από αυτά είναι ουσιαστικά και μια ολόκληρη ιστορία των δημιουργών τους.
Η πιο πρόσφατη ευκαιρία που μου δόθηκε και την αξιοποίησα, ήταν η μουσική συμπαραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ και του Συνδέσμου Φίλων Γραμμάτων & Τεχνών, την οποία παρακολούθησα με ευχαρίστηση το βράδυ της Τρίτης στο θεατράκι της Στέγης. Ο προθάλαμος με υποδέχθηκε πολύ πιο «ζεστός» και «σπιτικός» συγκριτικά με τα δεδομένα που θυμόμουν. Τα ψυχρά τραπέζια έχουν πια αντικατασταθεί από φιλικότερα έπιπλα όπως πολυθρόνες, καναπέδες, προθήκες. Το ντεκόρ ήταν αποκριάτικο. Γιρλάντες και σερπαντίνες μου «επεσήμαναν» ότι ασχέτως της καθημερινής κεκτημένης ταχύτητας, οι Απόκριες έχουν φτάσει. Ομοίως αποκριάτικα διακοσμημένο ήταν και το θεατράκι της Στέγης. Η περιορισμένης εκτάσεως σκηνή του είχε χωρέσει ένα πιάνο, δύο τραπέζια, τέσσερις καρέκλες και δύο γυναικείες κούκλες ντυμένες με ρούχα άλλης εποχής. Ρούχα άλλης εποχής φορούσαν και οι τέσσερις συμπρωταγωνιστές του μουσικού μας ταξιδιού.
Ο Γιάννης Κανάκης στο πιάνο που παραχώρησε το Δημοτικό Ωδείο και στο τραγούδι, ο Ναπολέων Κουκουζίκας και ο Γιάννης Κουκιάς με ρετρό κοστούμια στο τραγούδι αλλά και «ανταγωνιστές» για την καρδιά της καλλίφωνης τυλιγμένης σε μία κόκκινη μακριά τουαλέτα Μαριάννας Κεσόγλου, υπό το άγρυπνο βλέμμα της Ελευθερίας Τσαρτσάρη που βρισκόταν στο ηλεκτρολογείο, τοποθέτησαν το κοινό σε μία χρονοκάψουλα και το έστειλαν πίσω ολοταχώς. Στην μεσοπολεμική εποχή του παλιού ελαφρού ελληνικού τραγουδιού που δεν έχει ξεχαστεί και πολλές φορές αποτελεί παρηγορητικό καταφύγιο.
ΒΑΛΣΑΜΟ ΓΙΑ ΑΥΤΙΑ ΚΑΙ ΨΥΧΕΣ
Έξω ήταν μια βραδιά ανοιξιάτικη. Μέσα στο θεατράκι κύλησε μια βραδιά δροσερή και ανάλαφρη, χαλαρωτική και ψυχαγωγική, κάτι σαν βάλσαμο για αυτιά και ψυχές που καθημερινά βομβαρδίζονται από πληθώρα τρομακτικών και δυσάρεστων ειδήσεων. Από τη σκηνή «παρέλασαν» οι αλησμόνητες επιτυχίες μεγάλων βάρδων, στιχουργών και ερμηνευτών του έντεχνου ελαφρού ελληνικού τραγουδιού, που μεσουράνησαν και ανέλαβαν να ελαφρώσουν και να στηρίξουν το ευρύ ελληνικό κοινό σε μια δύσκολη περίοδο μεγάλης πολιτικής αστάθειας, λαϊκών κινητοποιήσεων και πραξικοπημάτων, όπως αυτή του μεσοπολέμου. Οποιαδήποτε ομοιότητα με υπαρκτές καταστάσεις και γεγονότα της σύγχρονης Ελλάδας μάλλον δεν είναι συμπτωματική!
Ακούστηκαν μελωδίες και στίχοι που έθρεψαν γενιές Ελλήνων από δημιουργούς με ήθος, το οποίο δυστυχώς κάπου στην πορεία εξαφανίστηκε. Τραγούδια που αποτύπωσαν τα όνειρα και τις ελπίδες, τις χαρές και τις λαχτάρες, τις πίκρες και τις αγωνίες του ελληνικού λαού κύλησαν γάργαρα για 75 λεπτά κι έστειλαν το κοινό γαλήνιο στο σπίτι. «Είδα μάτια πολλά», «Μαραμένα τα γιούλια», «Τα καημένα τα νιάτα», «Της μιας δραχμής τα γιασεμιά», «Παπαρούνα», «Ας ερχόσουν για λίγο», «Ασ’ τα τα μαλλάκια σου», «Μπέμπα», «Να το πάρεις το κορίτσι», «Εγώ θα σ’ αγαπώ και μη σε νοιάζει», «Ζητάτε να σας πω», «Τι είν’ αυτό που το λένε αγάπη»…
Αν θα έπρεπε να επιλέξω τα highlight της βραδιάς οφείλω να αναφέρω το εξαιρετικό σόλο του Ναπολέων Κουκουζίκα στο τραγούδι «Πόσο λυπάμαι» σε στίχους Βασίλη Σπυρόπουλου & Πάνου Παπαδούκα και μουσική Κώστα Γαννίδη (με τη φωνή της Ελίζας Μαρέλλι να αντηχεί στο βάθος του μυαλού), αλλά και το κεφάτο κουαρτέτο του «Mambo Brazilero» σε στίχους Κώστα Πρετεντέρη και μουσική Γιώργου Μουζάκη & Γιώργου Οικονομίδη (με τα μάτια να βλέπουν νοερά το λικνιστικό χορό της ζουμερής Σπεράντζας Βρανά). Η δε λήξη συνοδεύτηκε από την παρότρυνση των συμπρωταγωνιστών προς το κοινό, προκειμένου να προσέλθουν στη σκηνή και να στροβιλιστούν σε ένα βαλσάκι. Αρκετοί ανταποκρίθηκαν με ευχαρίστηση.
Η συμπαραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας και του ΣΦΓΤ που έκανε την πρεμιέρα της το βράδυ της Τρίτης, θα συνεχίσει να φιλοξενείται στο θεατράκι της Στέγης έως το Σάββατο 16 Μαρτίου στις 9 το βράδυ και την Κυριακή 17 Μαρτίου στις 8 το βράδυ. Γυρίστε λοιπόν την πλάτη στους τηλεοπτικούς δέκτες, αγνοήστε τα βραδινά δελτία ειδήσεων της παραπληροφόρησης και τα εξ ανατολών ξενόφερτα σήριαλ. Προτιμήστε να απολαύσετε μια βραδιά γεμάτη με παλιό ελληνικό τραγούδι. Αναμοχλεύστε τις ρετρό μουσικές αναμνήσεις σας και δε θα βγείτε χαμένοι!
ΒΟΥΛΑ ΘΑΣΙΤΟΥ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗ
