Η Νένα Μεντή για την Ελλάδα και την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου
Φιλοξενούμενη της Καβάλας είναι από την Πέμπτη το βράδυ η γνωστή ελληνίδα ηθοποιός Νένα Μεντή. Σήμερα, αύριο και τη Δευτέρα παρουσιάζει την παράσταση «Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου», καλεσμένη του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας, στο δημοτικό κινηματοθέατρο «Αντιγόνη Βαλάκου».
Η Νένα Μεντή είναι γνωστή και καταξιωμένη ηθοποιός που όπως ομολογεί και η ίδια δεν περίμενε την επιτυχία της παράστασης «Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου», όταν αυτή παρουσιάστηκε πρώτη φορά, πριν από δύο περίπου χρόνια, στην Αθήνα.
Αυτή την περίοδο η παράσταση παίζεται στη Θεσσαλονίκη.
Για την Καβάλα είχανε προγραμματιστεί δύο παραστάσεις. Τελικά όμως θα γίνει μία ακόμη τη Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου, που και αυτή έχει μεγάλο ενδιαφέρον.
Η Νένα Μεντή μίλησε στο proininews.gr μας όχι μόνο για την «Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου», αλλά και για την Ελλάδα του σήμερα, τα προβλήματα των Ελλήνων πολιτών και το ρόλο που παίζει σ΄ αυτά, κυρίως η ελληνική τηλεόραση. Είπε τα εξής:
ΕΡ: Κατ΄ αρχήν σας καλωσορίζουμε στην Καβάλα, κατά δεύτερον σαν ρωτούμε να μας πείτε τι νέα μας φέρνετε αφού έρχεστε από κάπου αλλού και τα νέα σας κατά κάποιον τρόπο;
ΑΠ: «Δυστυχώς τα νέα που σας φέρνω δεν είναι καλά. Δεν ξέρετε; Το ξέρετε, χρόνια εσείς το ξέρετε νομίζω. Και κατά την ταπεινή μου άποψη – δεν είμαι ειδικός – θα γίνουν και πιο χάλια και πρέπει να «οπλιστούμε». Δεν ξέρω με τι όπλα; Με αυτό που λένε αισιοδοξία; Με ρωτάνε είστε αισιόδοξοι; Όχι δεν είμαι…»
ΕΡ: Εκ φύσεως που λέμε;
ΑΠ: «Εκ φύσεως είμαι αισιόδοξοι. Τι το κάνουμε όμως αφού τη φύση μας, την έχουνε τσακίσει. Δηλαδή που να τη βρει κανένας; Και προσωπικά εγώ για την ώρα είμαι από τους τυχερούς. Με την έννοια ότι η δουλειά μου πάει καλά. Η παράσταση κι αυτή και μία άλλη που έκανα μέσα στα πέντε τελευταία χρόνια, πάνε εξαιρετικά καλά. Δε μπορώ να είμαι και παραμονεμένη προσωπικά. Αλλά…
ΕΡ: Η Ελλάδα δεν πάει καλά;
ΑΠ: «Η Ελλάδα πάει πολύ άσχημα. Εγώ δεν βλέπω … εάν εμείς δεν αντιδράσουμε».
ΕΡ: Γιατί δε διορθώνονται λέτε τα πράγματα;
ΑΠ: «Γιατί εμείς δεν αντιδρούμε. Έχουμε φοβηθεί πάρα πολύ και τα έχουμε και χαμένα. Όπως κι εγώ δηλαδή, μαζί είμαι με τον κόσμο! Νομίζω ότι είμαστε σε μία κατάσταση τρόμου, όχι φόβου, τρόμου! Με όλα αυτά που μας έχουνε τρομοκρατήσει κατά καιρούς. Το ότι θα είναι χειρότερα, ότι θα γίνει έτσι, ότι θα πεινάσουμε, θα εξαντληθούμε, θα γυρίσουμε στο «50 και νομίζω ότι η τηλεόραση έχει παίξει πάρα πολύ το ρόλο της για να τρομοκρατεί τον κόσμο».
ΕΡ: Τα δελτία ειδήσεων περισσότερο;
ΑΠ: «Έ, αυτό είναι πια η τηλεόραση. Η τηλεόραση δεν έχει τίποτα άλλο. Έχει τίποτα άλλο;»
-ΕΡ: Και το Σουλεϊμάν;
ΑΠ: «Το Σουλεϊμάν τον έχει, ναι… και άλλα που έχω δει κατά καιρούς!».
ΕΡ: Τα βλέπετε;
ΑΠ: «Κάποια που μ΄ αρέσουνε, ναι. Ότι μ΄ αρέσει μ΄αρέσει».
ΕΡ: Έχουνε ερωτηθεί πάρα πολλοί ηθοποιοί και τα έχουνε απορρίψει. Είστε η πρώτη που λέτε κάτι τέτοιο.
ΑΠ: «Κοιτάξτε, εγώ δεν έχω ενοχές για τα πράγματα που μ΄ αρέσουνε. Καμιά ενοχή. Γενικά δεν είμαι ενοχικός άνθρωπος. Έτσι! Ότι μ΄ αρέσει το παραδέχομαι, το απολαμβάνω και πάμε παρακάτω».
ΕΡ: Έχετε να θυμηθείτε κάτι από την Καβάλα;
ΑΠ: «Στην Καβάλα έχω έρθει πρώτη φορά το 1964, μ΄ ένα φίλο εδώ, διακεκριμένο άνθρωπο. Νομίζω δε ζει πια και μ΄ άρεσε πάρα πολύ. Έκτοτε έχω έρθει με θέατρα. Παίζαμε στον «Αλεξάνδρο», το σινεμαθέατρο. Πολύ ωραίο ήτανε. Πολλές φορές. Μπορεί να έχω έρθει πέντε και έξι φορές. Και άνοιξη και χειμώνα και… Έχω την αίσθηση ότι όλη η Μακεδονία, όχι την αίσθηση, την άποψη μάλλον, επειδή έχω πάει πάρα πολλές τουρνέ, ότι όλη η Μακεδονία είναι πολύ ψηλά. Είναι ανοιχτόμυαλη, έχει χιούμορ. Ίσως επειδή σ΄ αυτήν εδώ την περιοχή είναι πάρα πολλοί πρόσφυγες εγκατεστημένοι. Πόντιοι, Μικρασιάτες… κι αυτοί είναι άλλοι άνθρωποι. Εμείς προς τα κάτω είμαστε πιο μίζεροι. Άσχετο εάν εσείς μας λέτε πρωτευουσιάνους ή αν εσείς κουβαλάτε τα δικά σας κόμπλεξ λόγω επαρχίας κ.λ.π.»
ΕΡ: Είστε και λίγο πρωτευουσιάνοι;
ΑΠ: «Ε, δεν είμαστε; Βέβαια. Εγώ προσωπικά καθόλου. Εμένα πές μου να ζήσω στην επαρχία αλλά και να έχω δουλειά. Να δουλεύω! Να χω δουλειά πάω και ζω. Και δε λέω για Θεσσαλονίκη… κι εδώ!»
ΕΡ: Τι να πούμε για την «Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου»;
ΑΠ: «Τι να πούμε για την «Ευτυχία»; Είναι μια θάλασσα. Όχι ποταμός που λέμε. Ένας πολύ σπουδαίος άνθρωπος και ιδιαίτερος, με πάρα πολλά στοιχεία. Δεν ήτανε μία απλή γυναίκα που έγραφε στίχους. Ήταν ένας άνθρωπος σπουδαίος, με πολύ ζούρλα… Αυτό που λέμε το ταλέντο να ζεις, χωρίς να έχεις λεφτά!»
ΕΡ: Περιμένατε την επιτυχία αυτή;
ΑΠ: «Όχι. Όταν ξεκινήσαμε; Καθόλου! Περιμέναμε να κάνουμε το κέφι μας. Εγώ γενικά είμαι κι άνθρωπος του κεφιού».
ΕΡ: Οπότε δεν σας ξαφνιάζει, που θα γίνει στην Καβάλα μία ακόμη παράσταση, που δεν ήταν στο πρόγραμμα;
ΑΠ: «Όχι, όχι, εγώ είμαι άνθρωπος τη δουλειάς. Είμαι – πώς να το πω – σαν μάστορας λίγο! Είμαι λίγο της παλιάς σχολής. Καλά έτσι κι αλλιώς είμαι κι από ηλικία – δεν ανήκω στις καινούριες γενιές- κι έχω μάθει να δουλεύω. Μ΄ αρέσει πάρα πολύ».
ΕΡ: Μου κάνει εντύπωση, σε κάποιες φωτογραφίες, σε κάποια πλάνα, η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου με το τσιγάρο. Κάπνιζε συνεχώς;
ΑΠ: «Βέβαια. Φουγάρο! Κι εκείνη την εποχή τώρα. Εγώ πρώτη φορά που την είδα την δεκαετία του «60, που ήμουνα πιτσιρίκι, ήτανε σ΄ ένα καφενείο, γυναίκα μόνη, μ΄ ένα τσιγάρο κι ένα καφέ».
ΕΡ: Σ΄ αυτούς που διαβάζουν αυτή τη συνέντευξη, πριν δούνε την παράσταση πως θα τους προετοιμάζατε, τι θα τους λέγατε;
ΑΠ: «Α, δε μ΄ αρέσει να προετοιμάζω, ούτε να συμβουλεύω. Είναι μία παράσταση με αλήθεια, με ζωή, με μήνες… Εγώ κάνω νομίζω το καλύτερο πράγμα που έχω κάνει στο θέατρο. Μπορεί να ξανακάνω κάτι, αλλά για μένα αυτό ήτανε μία μεγάλη απελευθέρωση. Ηθοποιού απελευθέρωση! Το ότι είμαι μόνη μου επάνω στη σκηνή, που είναι ένα πράγμα ιδιαίτερο. Με ρωτάνε εάν είναι δύσκολο. Δεν είναι δύσκολο. Είναι ιδιαίτερο. Θέλει μία φοβερή συγκέντρωση. Θα τους έλεγα να έρθουνε και ν΄ απολαύσουνε… γιατί έχει τραγούδια, έχει μουσικές. Έχει τραγούδια που δεν ξέρει ο πολύς ο κόσμος ότι είναι δικά της, ενώ τα ξέρει αυτά τα τραγούδια και νομίζω… Όχι νομίζω, είμαι σίγουρη, ότι θα το ευχαριστηθούν πάρα πολύ, όπως παντού όπου έχει παιχθεί η παράσταση».
