«Στο βυθό της μουσικής συνταξιδεύουμε» είχε ως τίτλο η θαυμάσια βραδιά που μας επεφύλαξαν οι «συνΩΔΗπόροι» του Συνδέσμου Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών Καβάλας, μια χορωδία που συνεχίζει την παράδοση που δημιούργησε ο Κώστας Κατιώνης και συνεχίζει πλέον ο νέος διευθυντής της Γιάννης Κανάκης.
Δέκα πολύ ποιοτικά τραγούδια (5 του Χατζιδάκι, 2 του Θεοδωράκη και από ένα των Λεοντή, Μαρκόπουλου και Ανδριόπουλου, σε στίχους που ξεκινούσαν από το Σολομώντα και τον Κορνάρο και έφτασαν στο Σολωμό, τον Καμπανέλλη και τον Τάσο Λειβαδίτη), ωραία αποδομένα όλα από τα 42 μέλη της χορωδίας κάτω από τους ήχους του μαγικού πιάνου του Πάρη Τσίρτση. Στην πρώτη γραμμή των χορωδών αξίζει ν΄ αναφέρουμε τα τρία νεαρά μέλη με τη δυναμική παρουσία: την Ευρώπη Γεωργιάδου, την Ελένη Γκότση και την Έλλη Κανάκη, που οι φωνές τους, εύηχες και γλυκιές, διακρίνονταν από τα ευήκοα ώτα των παρισταμένων.
Τα τραγούδια συνοδεύονταν από πλάνα με τους στίχους και φωτογραφίες των δημιουργών, που προβάλλονταν σε οθόνη από τον Τόλη Βουρβουτσιώτη. Απλοί κι ωραίοι οι φωτισμοί του Σαράντη Μιντζιρίκη. Ανάμεσα στα τραγούδια ο Γιάννης Κουκιάς και η Ελευθερία Τσαρτσάρη απέδωσαν κείμενα που έδιναν ουσιαστικές πληροφορίες για τα τραγούδια και τους συντελεστές τους, κείμενα προσεγμένα και σωστά διατυπωμένα που έγραψε η (και χορωδός) Δέσποινα Τσιμπεράκη.
Οχτώμισι το βράδι, προχτές την Κυριακή, το «ΟΣΚΑΡ» πάλι γέμισε ασφυκτικά, πλατεία και εξώστης, παρά τις μεταδόσεις αξιόλογων αγώνων του παγκοσμίου κυπέλλου την ίδια ώρα. Η ζέστη αρκετή. Θυμάμαι, όταν άνοιγε το σκέπαστρο, τα βράδια στο «ΟΣΚΑΡ» ήτανε πιο δροσερά. Το κοινό ωστόσο αντιστάθηκε στον καύσωνα κι όσο περνούσε η ώρα, «ζεσταινόταν» εσωτερικά και γινόταν ολοένα πιο εκδηλωτικό.
Η χορωδία στο πρώτο τραγούδι «Κραταιά ως θάνατος αγάπη» από το «Άσμα ασμάτων» ήταν πράγματι καταπληκτική. Ήταν, κατά τη γνώμη μου, το πιο καλοδουλεμένο κομμάτι, γι΄ αυτό ίσως και επιλέχτηκε ν΄ ανοίξει και να κλείσει τη βραδιά. Προσωπικά θα προτιμούσα ένα πιο «διονυσιακό» αλέγρο κομμάτι, όωπς το «Έχω μια αγάπη» από την «Πολιτεία α΄» του Θεοδωράκη, που όταν ως δέκατο αποδόθηκε ξεσήκωσε το κοινό, που το συνόδεψε με ρυθμικά χειροκροτήματα.
Τη δεκάδα συμπλήρωναν ένα απόσπασμα από τον Ερωτόκριτο του Κορνάρου, η Καντάτα Ελευθεράις του Σολωμού, Πέρα στο θολό ποτάμι του Λόρκα, ο κυρ Αντώνης του Χατζιδάκι, το Όνειρο του Ανδριόπουλου σε στίχους του Σεφέρη, η Μαργαρίτα Μαγιοπούλα του Καμπανέλλη, ο Τσάμικος του Νίκου Γκάτσου και ο Μύθος σε στίχους του Θρασύβουλου Σταύρου.
Τη διδασκαλία της χορωδίας είχαν ο Γιάννης Κανάκης και η Μαριάννα Κεσόγλου, ένα ζευγάρι όμορφο και ταιριαστό, που αν τους πετύχεις σε καμιά βραδιά μη οργανωμένης διασκέδασης, τους απολαμβάνεις σε βαθμό που να μην τολμάς ούτε καν να ψιθυρίσεις, καθώς οι φωνές τους σε απογειώνουν και νιώθεις μάρτυρας μυσταγωγίας πρωτόγνωρης. Ευτυχώς που τα τελευταία χρόνια οι καβαλιώτες είχαν την ευκαιρία να τους απολαμβάνουν συχνότερα στο πιάνο και στο τραγούδι, μαζί με το Ναπολέοντα Κουκουζίκα, σε τραγούδια ελαφρά και έντεχνα.
Ίσως όμως η συγκεκριμένη τους προσφορά μέσω των «συνΩΔΗπόρων» να είναι ακόμη πιο ουσιαστική μέσα στη συλλογικότητά της. Κι αυτό γιατί εκτός των άλλων, τα οφέλη που αποκομίζει από μια τέτοιαν εκδήλωση το κοινό είναι ανυπολόγιστα, αν σκεφτούμε ότι μέσα στους ακροατές υπήρχαν (και υπάρχουν πάντοτε) εκπρόσωποι από 4 γενιές.
Στο τέλος μάλιστα ένας γαβριάς της τέταρτης γενιάς, δυο φορές αναφώνησε από τα υπερώα «Μπράβο, ρε παππού!», ενώ όλοι οι τενόροι και οι μπάσοι ήταν νεότατοι…
ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΣΕΛΕΠΗΣ
