Τα φαντάσματα δεν ανήκουν στα παραμύθια.
Φωλιάζουν βαθιά στα σοκάκια της ψυχής.
Δημιουργούνται από την ήττα και τρέφονται από τον χρόνο, αποκτούν υπόσταση από τις αναμνήσεις.
Επιστρέφουν όταν μια αποτυχία επαναλαμβάνεται.
Τα λιοντάρια όμως δεν πιστεύουν στα φαντάσματα.
Όσες φορές κι αν πέσουν, στο τέλος σηκώνονται.
Θεραπεύουν τις πληγές τους, αντλούν δύναμη από την αγέλη.
Και κανένα θήραμα δεν μπορεί να τους αντισταθεί. Θάνος Σαρρής
Να κάνεις χρήσιμα πράγματα, να λες θαρραλέα πράγματα, να στοχάζεσαι όμορφα πράγματα. Αυτά είναι αρκετά στη ζωή ενός ανθρώπου. Τ.Σ.ΈΛΙΟΤ
ένα μικρό παιδί έβαλε σε όλους μας τα γυαλιά. Ομολογώ πως αισθάνθηκα άβολα μόλις διάβασα τα λόγια του, όταν τον άκουσα να μιλά. Πόσο μικρός αισθάνθηκα εγώ τελικά. όλοι όσοι από εμάς πρεσβεύουμε μιαν άλλη κοινωνία, καλό θα είναι να μάθουμε από αυτόν.
Ο μικρός Γιάννης όλων των ομάδων
Ένα παιδί που χαίρεται με την επιτυχία του «εχθρού». Που φοράει με καμάρι τη φανέλα του, χωρίς να εξαγριώνει κανέναν. Που τραγουδάει «Περαία μου Περαία μου» μέσα στην Opap Arena κι ας μην έχει καμία σχέση με τον Πειραιά ή τον Ολυμπιακό.
Ο Γιάννης οραματίζεται έναν αθλητισμό, στον οποίο εκείνος κι οι φίλοι του θα μπορούσαν να πηγαίνουν στο γήπεδο του αντιπάλου ως φιλοξενούμενοι, φορώντας τις φανέλες των ομάδων τους, χωρίς να τους πειράζει κανείς. Ονειρεύεται έναν αθλητισμό, στον οποίο η ήττα του αντιπάλου δεν φέρνει αντίστοιχη ευτυχία με τη νίκη της ομάδας του. Έναν αθλητισμό χωρίς κατάρες και μαχαίρια.
Οραματίζεται, δηλαδή, έναν ουτοπικό αθλητισμό
Αν δεν τον έλεγαν Γιάννη κι αν δεν ήταν ένα παιδί με αναπηρία, το λιγότερο που θα δεχόταν αν κυκλοφορούσε με τη φανέλα της ομάδας του έξω από τα γήπεδα των υπόλοιπων θα ήταν φτυσιές και μπινελίκια.
Στη χειρότερη, ξύλο και μαχαιριές. Δεν έχει να κάνει με τον αθλητισμό αυτόν καθεαυτόν, αλλά με την εξέλιξη ολόκληρης της κοινωνίας, μέρος της οποίας είναι κι εκείνοι που πηγαίνουν γήπεδο, γράφει ο Θάνος Σαρρής στην γαζζεττα
Ο ποδοσφαιρικός και κατ’ επέκτασιν αθλητικός κόσμος, στον οποίο ζούμε, η κοινωνία μας όλη, δεν είναι γεμάτος Γιάννηδες. Είναι γεμάτος μίσος. Αυτό το μίσος χρειάζεται να πολεμούμε καθημερινά, μέσα μας, αν θέλουμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, αν θέλουμε αυτή την άλλη »Χώρα Ουτοπία» οι άρχοντες κατάφερναν πάντα να μας διαιρούν με χίλιους δυο τρόπους για να βασιλεύουν αυτοί.
Γαύροι εναντίον βάζελων, χριστιανοί εναντίον μουσουλμάνων, κίτρινοι εναντίον κόκκινων, φτωχοί εναντίον λιγότερο φτωχών, δημόσιοι υπάλληλοι εναντίον πάντων. Και το ένα τοις εκατό να κάνει γιορτή διότι εμείς σκοτωνόμαστε μεταξύ μας αντί να τα βάζουμε με εκείνους! Φτάνει πια, όχι άλλο, enough, ήμαρτον.
Τις αξίες μας ν’ αλλάξουμε, τον εαυτό μας να βελτιώσουμε, τα πάντα να αναποδογυρίσουμε. Για όλα αυτά θα κουβεντιάσουμε σήμερα το βραδάκι
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος αέναη κίνηση
