Το Κωσταλέξι είναι ένα χωριό της Φθιώτιδος όπου στα τέλη του 1978 είχε αποκαλυφθεί μια συγκλονιστική όσο και ντροπιαστική για το ανθρώπινο γένος ιστορία.
Αποκαλύφθηκε τότε ότι η 47χρονη Ελένη Καρυώτη βρισκόταν φυλακισμένη από τους συγγενείς της για 29 ολόκληρα χρόνια σε μια αποθήκη, γυμνή, μέσα στις ακαθαρσίες, τα ούρα και τη βρωμιά, γιατί έπασχε από σχιζοφρένεια ή κάποια άλλη παρεμφερή σοβαρή ψυχική νόσο ενώ ολόκληρο το χωριό γνώριζε αλλά δεν μιλούσε και δεν αντιδρούσε σ’ αυτό το «έγκλημα», σε μια ανομολόγητη ομερτά ανάμεσα στην οικογένεια και στους υπόλοιπους κατοίκους.
Το Τελωνείο της Καβάλας αποτελεί λοιπόν σήμερα το σύγχρονο Κωσταλέξι της πόλης μας όπου ένας τόσο μεγάλος χώρος και σε μια τόσο προνομιακή θέση παραμένει για πάρα πολλά χρόνια ερμητικά κλειστός και αραχνιασμένος χωρίς να χρησιμοποιείται από τις αρμόδιες υπηρεσίες για τις ανάγκες του δημοσίου ενώ θα μπορούσε να δοθεί στο Δήμο Καβάλας ή ακόμη και σε κάποιον ιδιώτη και να αξιοποιηθεί άμεσα ώστε και θέσεις εργασίας να δημιουργηθούν και ένα νέο σημείο αναφοράς πολιτισμού να γεννηθεί στον τόπο μας αλλά και να πάρει ζωή η ευρύτερη περιοχή του λιμανιού. Και κυρίως να αποκτήσει η πόλη έναν μεγάλο χώρο εκδηλώσεων που δυστυχώς σήμερα δεν διαθέτει.
Βρέθηκα πριν λίγες μέρες στην Κύπρο και διέμεινα στην πανέμορφη Λεμεσό. Στην κυπριακή αυτή πόλη υπήρχε από την εποχή της Αγγλοκρατίας κοντά στην παραλία, μια παλιά αποθήκη χαρουπιού η οποία ήταν κλειστή και ρήμαζε για πάρα πολλά χρόνια.
Ο Δήμος Λεμεσού που ήταν ιδιοκτήτης αυτών των αποθηκών τις παραχώρησε σε ιδιωτική εταιρία η οποία με τη σειρά της, εξασφαλίζοντας συγχρόνως και ένα μεγάλο κομμάτι του λιμανιού της πόλης ανακαίνισε τις αποθήκες αυτές παραδίδοντας στην τοπική κοινωνία έναν εξαιρετικό χώρο πολιτισμού με αίθουσες για θέατρο, κινηματογράφο, εικαστικές εκθέσεις, διαλέξεις, συνέδρια κ.λ.π.
Συγχρόνως κατασκευάσθηκε η πιο μεγάλη και δυναμική μαρίνα της Κύπρου όπου ελλιμενίζονται εκατοντάδες πολυτελή σκάφη στη διάρκεια όλου του χρόνου με συνέπεια να υπάρχουν πολύ υψηλά έσοδα και κέρδη για τους ιδιώτες – ιδιοκτήτες των εγκαταστάσεων αυτών. Η κατασκευή αυτού του μεγάλου αναπτυξιακού για την τοπική οικονομία της Λεμεσού έργου έγινε από ιδιώτες οι οποίοι θα το εκμεταλλεύονται εφόρου ζωής χωρίς να πληρώνουν ενοίκιο αλλά θα αποδίδουν στο Δήμο Λεμεσού το 40% (!!!), παρακαλώ, των εισπράξεών τους τόσο από τις πολιτιστικές εκδηλώσεις όσο και από τα έσοδα της μαρίνας.
Μια άψογη συνεργασία ιδιωτικού και δημοσίου τομέα προς όφελος και των δύο πλευρών που φέρνει σημαντικά έσοδα αλλά ομορφαίνει και τον τόπο. Ας ακολουθήσουμε κι εμείς αυτό το παράδειγμα με την μεγάλη αποθήκη του τελωνείου που σε πρώτη φάση θα έπρεπε να δοθεί (έστω και προσωρινά – δοκιμαστικά) στο Δήμο Καβάλας ο οποίος με τη σειρά του και χωρίς πολλά έξοδα, με μικρές, στοιχειώδεις παρεμβάσεις θα μπορούσε να το μετατρέψει σε έναν μεγάλο και πολυποίκιλο χώρο πολιτισμού που τόσο μεγάλη ανάγκη έχει η πόλη μας.
Δυστυχώς όμως στην Ελλάδα τα πράγματα λειτουργούν σε ρυθμούς χελώνας και με την γραφειοκρατία να κυριαρχεί και να ακυρώνει κάθε δημιουργική προσπάθεια. Άλλωστε κάθε επιχειρηματική αναπτυξιακή κίνηση θεωρείται στη χώρα μας ότι πριμοδοτεί με υπέρογκα κέρδη το «άπληστο» κεφάλαιο σε βάρος του κόσμου της μισθωτής εργασίας που καταπιέζεται και πεινάει την ώρα που στο μεταξύ η ανεργία χτυπάει κόκκινο και οι νέοι εγκαταλείπουν την χώρα κατά δεκάδες ή και εκατοντάδες χιλιάδες.
Ο σουρεαλισμός (ή μάλλον η βλακεία) σε όλο του το μεγαλείο…
Στη φωτογραφία το πολιτιστικό κέντρο Τρακασόλ στη Λεμεσό όπου ιδιώτες πήραν μια παλιά και ρημαγμένη αποθήκη χαρουπιού στο λιμάνι της πόλης και την μετέτρεψαν σε ένα υπερσύγχρονο χώρο καλλιτεχνικών (και όχι μόνον εκδηλώσεων) και την εκμεταλλεύονται χωρίς ενοίκιο αλλά αποδίδοντας στο Δήμο Λεμεσού το 40% (!!!) των εισπράξεων.
