“Στην επιπεδομετρία αναφέρεται ότι τρία σημεία, είναι αυτά που ορίζουν επίπεδο. Εν προκειμένω το επίπεδο της παιδείας ορίζεται από το ένα σημείο της πολιτείας, το άλλο του δασκάλου και το τρίτο του μαθητή. Η πολιτεία είναι τελευταία χρεοκοπημένη οικονομικά – ενώ χρονικά προηγήθηκε η πολιτική και η ηθική χρεοκοπία. Ο δάσκαλος, πρέπει να έχει ένα και μόνο χαρακτηριστικό: να εμπνέει με την παρουσία του, με το λόγο του, με τη στάση του. Να εμπνέει στην κατεύθυνση της δημιουργίας πολιτών με βασικό χαρακτηριστικό την ελευθεροφροσύνη και τη Δημοκρατία. Τα δύο αυτά χαρακτηριστικά πρέπει να αποτελούν τον στόχο σε όλη αυτή την περιπέτεια που καλούμαστε να υπηρετήσουμε, την περιπέτεια του εθνικού διαλόγου.
Πράγματι, υπήρξαν αποτυχημένες προηγούμενες προσπάθειες. Αν, όμως εμείς που αυτή τη στιγμή καλούμαστε και καλούμε την κοινωνία να μπει σε αυτήν την ενδιαφέρουσα περιπέτεια του διαλόγου, αν εμείς δεν ήμαστε εντελώς ξεκάθαροι στις προθέσεις, φοβάμαι ότι θα έχουμε μια ακόμη αποτυχία, σ’ αυτές που ήδη έχουν καταγραφεί. Τι όμως εννοούμε “τίμιες προθέσεις”;
Σημασία έχει ο συγκλίνων στόχος σε αυτά τα ζητούμενα να στοχεύει την ελευθεροφροσύνη και εκεί καλώ, πραγματικά, όλους τους συναδέλφους και στην Επιτροπή και στην Ολομέλεια να πούμε ότι δεν μπορεί να διαφοροποιούμαστε σε έννοιες που από τη φύση τους έχουν κοινή αποδοχή. Είναι η ελευθεροφροσύνη και η δημοκρατία. Υπηρετώντας την λογική της ενδεικτικής ατζέντας, θα έλεγα ότι ένα πράγμα που θα πρέπει να προσέξουμε είναι τα αναλυτικά προγράμματα, πέρα από τον κεντρικό σχεδιασμό, αυτά να έχουν και έναν αφουγκρασμό με τις τοπικές κοινωνίες. Γιατί οι τοπικές κοινωνίες έχουν και μοναδικό πολιτισμικό υπόβαθρο έχουν όμως και οικονομικό υπόβαθρο και εφόσον θέλουμε να συνδέσουμε την εκπαίδευση με την καλώς νοούμενη παραγωγή, θα πρέπει να υπάρξει ενδιαφέρον, να τροφοδοτείται το εκπαιδευτικό πρόγραμμα και με μαθήματα ουσιαστικού ενδιαφέροντος, μιας συνομιλίας με την τοπική κοινωνία.”
—
