Μαύρα χαράματα, λίγο μετά τις 4:00, έξω πίσσα το σκοτάδι, δίπλα η κούπα του καφέ και μέσα μου μια γαλήνη να απλώνεται ευεργετικά. Δεν έχει πολύ ώρα που επέστρεψα από τη φετινή καθιερωμένη συμμαθητική σύναξη του 2014 και ήδη περιμένω ανυπόμονα την επόμενη. Αναθεματισμένα φύλλα της καρδιάς, που ανοίγετε κι ανθίζετε μόλις βρεθείτε απέναντι στους πολύτιμους συντρόφους της εφηβικής ηλικίας!
Η σύναξη του Ιούλη τείνει πλέον να γίνει θεσμός για τους αποφοίτους του 2ου Λυκείου Καβάλας, (μη ρωτάτε το έτος γιατί γίνεστε αδιάκριτοι). Λες κι όσο κυλούν τα χρόνια, αυτά τα αόρατα αγαπησιάρικα νήματα της ξεγνοιασιάς δυναμώνουν αντί να ξεθωριάζουν. Κάθε καλοκαίρι, μόνο μια αφορμούλα τόση δα χρειάζεται για να οργανωθεί μια συνάντηση και να στηθεί πολύ γρήγορα η «ωδή στα περασμένα». Κάθε καλοκαίρι, αρκεί το μήνυμα ενός φίλου από τα παλιά να φτάσει, προκειμένου να θέσει σε κίνηση το γρανάζι της νοσταλγίας και να οδηγήσει την παρέα σε ένα καινούργιο ραντεβού.
«Έρχομαι στην Καβάλα για διακοπές. Θα βρεθούμε;» λέει το μήνυμα και τα πάντα φωτίζονται. Το 2011 ήταν το μήνυμα που ήρθε από την Καλιφόρνια όπου μένει ο Χρήστος, το 2013 ήταν το μήνυμα που ήρθε από το Τορόντο του Καναδά όπου μένει ο Στέλιος και φέτος ήταν το μήνυμα που ήρθε από Ντουμπάι όπου μένει ο Γιώργος. Συνδετικός κρίκος όλων μας ο τόπος μας, η Καβάλα, αλλά και το 2ο Λύκειο. Στα θρανία του οποίου όλοι τρίψαμε τα παντελόνια μας, στις αίθουσες του οποίου όλοι κάναμε τις πλάκες μας, στην αυλή του οποίου όλοι βγήκαμε για τα διαλείμματά μας.
Ας είναι καλά οι ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης που γεφυρώνουν χιλιομετρικές αποστάσεις, μικραίνουν τον κόσμο και μας δίνουν την ευκαιρία να ανταλλάσουμε δυο κουβέντες. Αρκεί ένα μήνυμα για να τεθεί ο «μηχανισμός» σε συναγερμό, για να επιλεγεί βολική ημερομηνία – ώρα – χώρος, για να αρχίσουν οι τηλεφωνικές ενημερώσεις μεταξύ μας. «Έρχεται ο Γιώργος, θα συναντηθούμε;»
Και συναντηθήκαμε και φέτος. Τρίτη 29 Ιουλίου 2014, ώρα 9:30 στο παραλιακό μπαράκι. Έτσι, ως εκδίκηση στο Νίκο, που αντικρίζει το λιμάνι της πόλης η οποία τον άντρωσε και αναστενάζοντας βαθιά αναφωνεί: «Αχ, Καβάλα»!
Πολλοί αναρωτιούνται πως τα καταφέρνουμε, αλλά μάλλον η απάντηση κρύβεται μέσα μας. Είναι αυτή η ανεπανάληπτη μαγεία που πασπάλισε με χρυσόσκονη τη νιότη μας και τη διατήρησε ανέπαφη στο πέρασμα των χρόνων, διαφυλάττοντας σα θησαυρό την αγάπη μας. Κι όπως είπε και η Θοδώρα: «Δεν είναι παράξενο που όταν βρισκόμαστε νιώθουμε πως δεν έχει κυλήσει ούτε μέρα από τότε;» Δεν είναι παράξενο που μπορούμε να ξαναπιάνουμε το «νήμα» μας εκεί ακριβώς που το είχαμε αφήσει πριν από 1, 2, 3… 10…. 20….χρόνια και βάλε;
Ούτε μυστικό, ούτε συνταγή υπάρχει. Η απάντηση μάλλον είναι απλή και λέγεται αγάπη για τα φιλαράκια, αγάπη για όσους μας ξέρουν από την καλή κι από την ανάποδη, αγάπη για εκείνους που μας είδαν και στα καλά και στα άσχημα, αγάπη για εκείνους που μας δέχτηκαν όπως ακριβώς ήμασταν. Αγάπη για τα παιδικά πρόσωπα που κάθονταν στο διπλανό θρανίο, που κουτσομπολεύαμε μαζί τους στα διαλείμματα, που τους καλύπταμε στις κοπάνες, που τους κρατούσαμε τα βιβλία, που καπνίζαμε κρυφά παρέα πίσω από το σχολείο. Αγάπη για τις αναμνήσεις που αν και μένουν στην άκρη λόγω καθημερινότητας, ωστόσο είναι πάντα έτοιμες να ξεπηδήσουν και να σε κατακλύσουν στο πρώτο κάλεσμα.
Κάθε καινούργια συνάντηση λες και είναι πιο κεφάτη από την προηγούμενη. Κάθε χρόνος που φορτώνεται πάνω μας λες και μας σφίγγει πιο γερά, λες και μας κάνει να αναζητούμε πιο τακτικά αγαπημένα, δικά μας άτομα, που θα μας αποσυμπιέσουν, θα μας κάνουν να γελάσουμε, να ξεχαστούμε, να χαρούμε, να γυρίσουμε πίσω όταν τα πράγματα ήταν αλλιώς κι η ζωή μας έγνεφε ανυπόμονη να την κυνηγήσουμε.
Ανοίγω το αρχείο και βρίσκω τα αντίστοιχα δημοσιεύματα προηγούμενων χρόνων. Διαπιστώνω ότι κάθε φορά τα συναισθήματα αυξάνονται, διογκώνονται, ξεχειλίζουν και με αιχμαλωτίζουν. Πώς να πεις αντίο στο Γιώργο, που μπλέκεται στις σχολικές σου αναμνήσεις από το δημοτικό έως το τέλος του λυκείου, γνωρίζοντας πως αύριο φτιάχνει τις βαλίτσες και πετάει για Ντουμπάι όπου ζει, εργάζεται και φροντίζει την οικογένειά του; Πώς να πεις καληνύχτα (ή καλημέρα) στην Κάλλη, έστω κι αν ξέρεις ότι θα τη συναντήσεις στην επόμενη παράσταση του Φεστιβάλ Φιλίππων; Πώς να αποχαιρετίσεις το Νίκο, έστω κι αν τα «βαριά» πρωινά αρκεί να του γράψεις δυο λέξεις για να σου απαντήσει: «Εδώ είμαι»;
Ιούλης 2014 κι εμείς ήμασταν παρόντες. Συγνώμη από όσους δεν προλάβαμε να ενημερώσουμε έγκαιρα. Συγνώμη από όσους αναγκάσαμε να αλλάξουν το πρόγραμμά τους και από όσους κουράσαμε, υποχρεώνοντάς τους να έρθουν αμέσως μετά τη δουλειά, όπως η Αγάπη. Το κείμενο που γράφεται υπό την επήρεια κάποιας ποσότητας αλκοόλ, (μη ρωτάτε πόσης γιατί γίνεστε αδιάκριτοι), αφιερώνεται πρωτίστως στην Τέσσα που περιμένει να το δει δημοσιευμένο και συνοδευμένο από τις φωτογραφίες του Κώστα.
Αφιερώνεται και σε όλους ΕΜΑΣ που ξεπερνούμε σκοπέλους και στεκόμαστε όρθιοι, νιώθοντας σίγουροι πως σε κάποια γωνιά της Καβάλας ή του κόσμου υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι μας θυμούνται με νοσταλγία και παραμένουν έτοιμοι να ανταποκριθούν στο κάλεσμά μας. Θερμές ευχαριστίες σε όσους και φέτος έσπευσαν να δεχθούν και να έρθουν, είτε με «επίσημο», είτε με σπορ ένδυμα, όπως η ρακετική βερμούδα του Βαγγέλη.
Θερμές ευχαριστίες στο κατάστημα «Αυλή» που μας ανέχθηκε να ξεκαρδιζόμαστε μεγαλοφώνως επί ώρες. Ευχαριστίες και στους υπόλοιπους θαμώνες (αιρετούς και μη), που δε μας παρεξήγησαν για την κραυγαλέα ευφρόσυνη διάθεσή μας. Προσωπικές ευχαριστίες σε καθένα φιλαράκι που έφερε πρόθυμα το ΕΓΩ του και το πρόσθεσε στην παρέα μας. Μη ξεχνάτε ποτέ… αρκεί μόνο η λεξούλα «έρχομαι» για να τεθούμε πρόσχαρα στη διάθεσή σας!
* Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις διόλου συμπτωματική δεν είναι και έχει απόλυτη σχέση με την πραγματικότητα.
ΒΟΥΛΑ ΘΑΣΙΤΟΥ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗ
