του Πανοσιολογιωτάτου Αρχιμανδρίτου Παύλου Κίτσου
Ιεροκήρυκος Ι.Μ.Φ.Ν.Θ.
Η επικειμένη επέτειος μνήμη του φωτιστού και ιδρυτού της Εκκλησίας ημών αποστόλου των Εθνών Παύλου δίδει την ευκαιρίαν ώστε κλήρος και λαός να αποτίσωμεν την οφειλομένην τιμήν εις τον πρωτεργάτην της μεταφυτεύσεως της αληθούς πίστεως εις την Μακεδονικήν γην.
Οι Φίλιπποι υπήρξαν η ωραία πύλη, δια της οποίας προ δυό χιλιάδων ετών, εισήλθε η αλήθεια εις την Ευρώπην. Αυτή η κοσμοϊστορική παρουσία του Χριστιανισμού εις την πόλιν των Φιλίππων περιγράφεται εξαιρετικά με αντιθετικά και δραματικά στοιχεία, εν εκτάσει εις το Βιβλίον των Πράξεων. Ο Χριστιανισμός εκκεντρίζεται εκτός των τειχών της πόλεως εις ακροατήριον περιθωριοποιημένων γυναικών. Τον ασπάζεται μόνον η πορφυρόπωλης Λυδία, η οποία υπακούει τον λόγον ενώ η καρδιά της διανοίγεται με αποτέλεσμα το σέβας προς τον Θεόν να μετατραπεί εις την ζέουσαν πίστιν εις τον Σταυρωθέντα και Αναστάντα Κύριο. Το αποτέλεσμα είναι η διάνοιξις του οίκου της εις τους φορείς αυτού του καινού μηνύματος τον Παύλον, και τους συνεκδήμους αποστόλους και συνεργάτας του. Μία άλλη ανώνυμη «Πυθία» με εντελώς αντίθετα χαρακτηριστικά από της Λυδίας διαφημίζει τους αποστόλους σχετικοποιώντας όμως το μήνυμά τους για αλλοτρίους σκοπούς. Η θεραπεία της από τον Απόστολο των Εθνών προκαλεί τη μήνι όσων εμπορεύονταν και επλούτιζαν μέσω αυτής εκμεταλλευόμενοι τον φόβον και την ελπίδαν. Διαβάλλουν τους Κήρυκας του Ευαγγελίου ως ταραχοποιούς Ιουδαίους και διεγείρουν τους πολίτας της πόλεως. Εν συνεχεία παραβιάζονται τα πολυδιαφημιζόμενα αγαθά της Ρωμαϊκής Ειρήνης. Οι Απόστολοι ευρισκόμενοι δέσμιοι εις την εσωτέραν φυλακήν διδάσκουν με την δοξολογίαν προς τον Τριαδικόν Θεόν, και προκαλούν σεισμόν. Με την εν Πνεύματι Αγίω συμπεριφοράν των «απελευθερώνουν» τον δεσμοφύλακά των Φιλίππων και τον οίκον αυτού, ενώ ηνάγκασαν και τους στρατηγούς επισήμως να τους αποκαταστήσουν. Το Κήρυγμα του Αποστόλου Παύλου και των συνεργών του, οι οποίοι ακολουθούν το παράδειγμα του Κυρίου προκαλεί σεισμό ελευθερώνοντας υπάρξεις δέσμιες εις τον αντικείμενον εχθρόν του ανθρώπου.
Ο Απόστολος Παύλος δεν επεσκέφθη άπαξ μόνον τους Φιλίππους. Ηγάπησεν την πόλιν και τους κατοίκους της και την «ην εφύτευσεν» ενταύθα Εκκλησίαν, όσον καμίαν άλλην εκκλησία. Ήλθε και πάλιν το 56 μ.Χ., διαρκούσης της τρίτης αποστολικής περιοδίας του, και τρίτην φοράν, όταν επέστρεφε εις Ιεροσόλυμα και τετάρτην μετά την εκ Ρώμης απελευθέρωσίν του. Εις Φιλίππους ησθάνετο ανάπαυσιν αυτήν, την εσωτερικήν χαράν, την γαληνην την οποίαν ησθάνετο μεταξύ των ευγενών, φιλοξένων και γενναιοφρόνων εις την μετάδοσιν της αγάπης Φιλιππισίων, ηδύνατο να κηρύττει με γαληναίον νουν το Ευαγγέλιον της χάριτος, να διαλογίζεται ηρέμα, τρόπους εξαπλώσεως της αληθείας, να οραματίζεται το αύριον της πίστεως και της εκκλησίας εις την Ευρώπην και εις τον κόσμον. Είχεν άλλωστε σαφήν συνείδησιν της οικουμενικότητος του έργου και της αποστολής του και επεθύμη να είδη όχι μόνον την Ευρώπην αλλά τον κόσμον όλον αναγεγενημένον εν Χριστώ.
Αυτή την ακατάλυτον σχέσιν και τον αδιάλυτον σύνδεσμον του Πρωτοκορυφαίου Αποστόλου των Εθνών Παύλου μετά των Φιλιππησίων, τους οποίους απεκάλει «τέκνα αγαπητά και επιπόθητα» «χαράν και στέφανον» αυτού μετά του Πληρώματος της τοπικής Εκκλησίας, θα βιώσουμε μέσω των λατρευτικών συνάξεων εις Καβάλαν και εις Φιλίππους.
Θα προσευχηθούμε εις τον Εσπερινόν και την Λιτανείαν της ιεράς Εικόνος του Φωτιστού μας Αποστόλου το εσπέρας της Κυριακής, εις την Θείαν Λειτουργίαν και την Δοξολογίαν της κυριωνύμου ημέρας, ιδιαιτέρως δε εις την ιεράν παννυχίδαν εις την Παλαιοχριστιανικήν Α Βασιλικήν των Φιλίππων, την νύκταν και περί ώραν 9:30 της Δευτέρας 29ης Ιουνίου.
Δι όλων τούτων και την οφειλομένην τμήν εις τον Απόστολον των Εθνών αποδίδομεν και τον εσώψυχον σύνδεσμον μετά του Φωτιστού Πατρός, ομολογούμεν ώστε να καταδεικνύεται προφητικός ο εγκωμιαστικός προς τους Φιλιππησίους λόγος, επαληθευόμενος διαχρονικώς, του Ιερομάρτυρος Πολυκάρπου Σμύρνης: « η βεβαία της πίστεως των Φιλιππησίων ρίζα, εξ αρχαίων καταγγελλομένη χρόνων, μέχρι νυν διανέμει και καρποφορεί εις Κύριον».
