Αλέξης Καζαντζίδης.
Άστεγοι. Άνεργοι. Απλήρωτοι… Το στερητικό άλφα. Στερητικό της ζωής. Της ελπίδας. Της αξιοπρέπειας.
Σε πολλά σπίτια, πλέον, τα Χριστούγεννα, αυτό που γεμίζει τα πιάτα είναι η κατήφεια. Στην άκρη του κάδρου, ο Εμπενίτζερ Σκρουτζ δεν είναι ένας γκρινιάρης γέρος που στο τέλος βάζει μυαλό (και καρδιά), αλλά ένα αρπακτικό βαμπίρ, ένας απέθαντος νυχτοβάτης που υπογράφει με τους ανθρώπους «σύμβαση εργασίας μιας μέρας» και πολύ τούς είναι.
Στην κοντινή (όχι μόνο γεωγραφικά) Ιταλία και την πόλη Πράτο της Τοσκάνης, εργαζόμενοι σε έναν δημόσιο παιδικό σταθμό πληρώθηκαν με κλήρωση! Στη… λοταρία μπήκαν 18 έκτακτοι εκπαιδευτικοί και καθαρίστριες, με το τζακ-ποτ (βλέπε σχολικό ταμείο) να φτάνει μόλις το ποσό των 5.000 ευρώ. Αν πληρώνονταν όλοι τους (υπερβολές), ο καθένας θα έπαιρνε 277 ευρώ! Έτσι, ο διευθυντής αποφάσισε να κάνει κλήρωση. Οι πέντε… τυχεροί, ήταν τέσσερις εκπαιδευτικοί και μια καθαρίστρια. Οι άτυχοι πρέπει να περιμένουν το 2014 για να λάβουν τα οφειλόμενά τους.
Οι μέρες, όμως, είναι γιορτινές, οι άνθρωποι τρόπους να παρηγορηθούν και θαλπωρή θα βρουν. Δεν ξέρω αν οι άνεργοι και οι απλήρωτοι έχουν λεφτά να αγοράσουν εφημερίδα, να διαβάσουν αυτές τις γραμμές, κι ούτε ξέρω αν τις διαβάσουν, τι καλό θα κάνουν.
Άλλωστε, φέτος, στον Αϊ-Βασίλη δεν θα γράψουν γράμμα, πια μόνο τα παιδιά των ανέργων για «μια δουλειά για τον μπαμπά». Το δικό τους δώρο θα ζητήσουν και τα παιδιά των απλήρωτων εργαζομένων που θα παρακαλούν τον Άγιο να… πληρωθεί ο γονιός τους.
Οι απλήρωτοι είναι άνθρωποι-σκιές στη γκρίζα ζώνη αυτού που ακόμη (;) η γλώσσα της μόδας και του συρμού, ονομάζει αγορά εργασίας. Ούτε άνεργοι, ούτε απολυμένοι, ούτε νορμάλ μισθωτοί. Βρίσκονται εν αναμονή. Αναμονή που κρατάει μήνες, μερικές φορές και χρόνια. Στο βωμό της θεάς Τύχης πρέπει να κάνουν σπονδές, μήπως και εκείνη τους χαμογελάσει.
Όμως και αυτοί που πληρώνονται τακτικά, παίζουν κορόνα-γράμματα το είδος της καθημερινής τους επιβίωσης. Να πληρώσουν το ρεύμα ή τη δόση του στεγαστικού; Να τους κόψουν το νερό ή το τηλέφωνο; Να αφήσουν απλήρωτα τα κοινόχρηστα ή τα δίδακτρα του φροντιστηρίου των παιδιών;
Στον κλήρο, λοιπόν, κρίνεται πια αν κάποιοι θα κάνουν «κανονικά» Χριστούγεννα. Στα ζάρια παίζεται το ποιοι θα απολυθούν, αφού ήδη με τις μνημονιακές δεσμεύσεις μας (sic) έχει αποφασιστεί το «πόσοι».
Η πολιτική ανεργία-περικοπές-υπερφορολόγηση είναι έγκλημα κατά των ανθρώπων, αλλά αυτοί που περικόπτουν τους μισθούς των άλλων, συνεχίζουν να ζουν με τους ίδιους μισθούς, αυτοί που γέμισαν τη χώρα φόβο και αθλιότητα, στον ίδιο τρόπο ζωής κατοικούν. Τίποτα δεν έχει αλλάξει για αυτούς. Συνεχίζουν και να μιλούν και να πράττουν με την ίδια σοφία του τύμπανου που βάραγε ο «μικρός τυμπανιστής», όσο θέριευε το μαύρο φίδι που έφαγε την Ευρώπη δυο φορές και τώρα ορέγεται να τη φάει και τρίτη.
Μέσα σε κάτι περισσότερα από τρία χρόνια, η χώρα… πείστηκε να καταρρεύσει μέσα της. Ότι η σκλαβιά της είναι μονόδρομος. Ότι είναι ένοχη. Ότι της χρειάζεται τιμωρία. Ότι ήταν της μοίρας γραφτό.
«Αυτά είναι τυχερά», λέγανε παλιά για όσες κοπέλες έκαναν έναν καλό ή έμεναν στο ράφι. Όμως κάποια πράγματα δεν θα έπρεπε να είναι και τόσο τυχερά.
Μόνο που κάθε μέρα ανακαλύπτουμε ότι για μας τα ντόρτια κι οι διπλές και γι’ άλλους οι εξάρες…
