«Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο του 2015 αποτελεί μια ανάμνηση που ακροβατεί ανάμεσα στον λαϊκισμό και την τοξικότητα». Αυτήν την αντίληψη ανασύρει στις μέρες μας η κυρίαρχη δεξιά πολιτική, που ενισχύεται από τα μιντιακά παπαγαλάκια της.
Σύμφωνα μ αυτήν τη δεξιά πολιτική η πρώτη φορά Αριστερά αφορά σε κάποιους γραφικούς, σταλινικούς και τρελαμένους που στρογγυλοκάθισαν στις καρέκλες της εξουσίας και ως θίασος παλαιάς κοπής έπαιξαν στα ζάρια το μέλλον αυτής της πολύπαθης χώρας.
Οι υποστηρικτές και θιασώτες αυτής της δεξιάς πολιτικής δεν ασχολούνται με ταξικές και κοινωνικές αντιθέσεις. Αυτές είναι εκτός του πεδίου προβληματισμού τους. Δεν πιστεύουν στη σύγκρουση κεφαλαίου και εργασίας.
Δεν στηρίζουν την αντίσταση και τη διεκδίκηση. Ξαφνιάζονται κι ενοχλούνται από τις μαζικές κινητοποιήσεις της κοινωνίας για δικαιοσύνη (έγκλημα των Τεμπών). Διαθέτουν έναν πρωθυπουργό που αρέσκεται να επισείει τον, και καλά, μπαμπούλα του 2015
Στηρίζουν έναν πρωθυπουργό που τρομάζει μπρος στην μεγαλειώδη κοινωνική και πολιτική τομή, που συντελέστηκε το 2015. Ηγεμονεύονται από έναν πρωθυπουργό που απεχθάνεται τη γενεσιουργό αιτία αυτής της τομής, που είναι ο αγώνας του λαού για μια καλύτερη ζωή.
Κυβερνιούνται από έναν πρωθυπουργό που αδυνατεί ή δεν θέλει να ελέγξει την ακρίβεια και τα καρτέλ της ενέργειας. Έναν πρωθυπουργό που αδιαφορεί ή και επιδιώκει την κατάρρευση του Συστήματος Υγείας και που αποδομεί συστηματικά τη Δημόσια Παιδεία.
Πρόκειται για την ίδια πολιτική που εκεί, στο μακρινό 2015, χρεοκόπησε τη χώρα, μετέβαλε τη κοινωνία σε δύστυχο επαίτη, οδήγησε πολλούς και πολλές σε αυτοκτονίες, στην ανεργία και την εξαθλίωση, ενώ οι ένθερμοι οπαδοί αυτής της πολιτικής ζητοκραύγαζαν υπέρ των δανειστών με το «Γερούν γερά».
Το 2015 η Ελλάδα ήταν μία χώρα εκτός αγορών και με τον μπαμπούλα του Grexit να κρέμεται πάνω από το κεφάλι της. Μια χώρα πειραματόζωο, μία χώρα- πεδίο βολής που ασκούνταν πάνω της δανειστές και ντόπιοι, πρόθυμοι στις επιταγές του Σόϊμπλε
Στις 25 Ιανουαρίου του 2015 επέστρεψε στη χώρα μας η δημοκρατία και η κοινωνική αλληλεγγύη. Ο ΣΥΡΙΖΑ- ΠΣ κατήγαγε λαμπρή νίκη στο όνομα του λαού. Μέσα σε ένα απόλυτα εχθρικό κλίμα με δημοσιονομική ασφυξία και αφόρητες εσωτερικές κι εξωτερικές πιέσεις.
Με τα ΜΜΕ σε διατεταγμένη υπηρεσία και σε διαρκή ολομέτωπη επίθεση εναντίον του. Με τον απερχόμενο πρωθυπουργό Σαμαρά να παραδίδει έλλειμμα 525 εκατομμυρίων ευρώ, για να μη πληρωθούν οι συντάξεις και οι μισθοί.
Με το υψηλότερο δημόσιο χρέος στην Ευρωζώνη και ταμειακά διαθέσιμα που επαρκούσαν για ένα μήνα. Και μέσα σε τέτοιες συνθήκες αυτοί οι σταλινικοί, οι γραφικοί και τρελαμένοι άρχισαν να παίρνουν μέτρα για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, για την επανεκκίνηση της οικονομίας, για τη δημοκρατία και για την αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης
Κι αυτοί οι άπειροι και ταπεινοί, χωρίς να έχουν καταγωγή από πολιτικά και κομματικά τζάκια, βάλθηκαν να ενισχύσουν την Υγεία, την Παιδεία, να μειώσουν τις ανισότητες, να προστατεύσουν το δημόσιο συμφέρον, να υπερασπιστούν τα ανθρώπινα δικαιώματα, να δώσουν αίγλη στη Δικαιοσύνη
Και κατέληξαν στην ιστορική συμφωνία των Πρεσπών. Κι άκουσον- άκουσον αυτοί, ναι αυτοί, οι «ξυπόλητοι» και οι φανταχτερές συνιστώσες τους σεβάστηκαν απολύτως το δημόσιο χρήμα.
Κι επιβεβαίωσαν το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς, γιατί στην Μεταπολίτευση δεν υπήρξε κυβέρνηση εντιμότερη από αυτήν του ΣΥΡΙΖΑ- ΠΣ. Κι άκουσον- άκουσον (ξανά) δεν εξαγοράστηκαν, δεν πέσαν στον πειρασμό της διαπλοκής, δεν λύγισαν, δεν υποκλίθηκαν σε βαρονίες και σατραπείες
Και ξάφνιασαν με το κοινωνικό μέρισμα που διένειμαν, με τις υπηρεσίες του κοινωνικού κράτους που προσέφεραν και με τη δημιουργία υποδομών. Πέρασαν 10 χρόνια από τη νίκη της Αριστεράς και των κινημάτων.
10 χρόνια από τη νίκη του λαού που είχε χάσει την αξιοπρέπειά του, που φτωχοποιήθηκε, που υπέφερε αλλά στάθηκε στα πόδια του. Πέρασαν 10 χρόνια κι ακόμη στους «ντόπιους ιδιοκτήτες αυτής της χώρας» κυριαρχεί ο φόβος της επανόδου μιας κυβέρνησης με σεβασμό στον πόνο των απλών ανθρώπων, μιας κυβέρνησης – τιμωρού της διαφθοράς και της κοινωνικής απαξίωσης.
Εμείς που ζήσαμε κείνες τις μέρες έχουμε να θυμόμαστε τα χαμόγελα και τα δάκρυα και τις αγκαλιές και τα τραγούδια στα εκλογικά περίπτερα, τις πλατείες και τους δρόμους. Ανασάναμε τότε! Ονειρευτήκαμε πάλι τότε! Ελπίσαμε ξανά!
Και σ αυτούς που υβρίζουν τον Τσίπρα και την περίοδο της πρώτης φοράς Αριστεράς φοβούμενοι ότι ενδεχόμενη επάνοδός τους θα σημάνει γι αυτούς το τέλος της καλοπέρασης και της απομύζησης του κράτους που τεχνηέντως δεκαετίες πραγματοποιούν, τούτο μόνο είναι αρκετό (παραφράζοντας λιγάκι τον Χριστιανόπουλο)
«Και τί δεν κάνατε για να μας θάψετε
Όμως ξεχάσατε πως ήμασταν σπόροι»
Δημήτρης Λυμπεράκης
Περιφερειακός Σύμβουλος Καβάλας- Μέλος της ΝΕ ΣΥΡΙΖΑ- ΠΣ Καβάλας
