Είμαστε η χώρα που λέει το ψυχιατρείο τρελοκομείο. Η χώρα που βάζει εύκολα ταμπέλες. Ποιος μπορεί να αρνηθεί πως η ψυχική ασθένεια είναι μέχρι και σήμερα η πιο παρεξηγημένη από κάθε άλλη και οι ψυχικά πάσχοντες αδικημένοι σε εγκληματικό βαθμό;
Ποιος δεν έχει ταυτίσει την εικόνα του “επικίνδυνου μανιακού” που σκορπά γύρω του τον τρόμο, με κάποιον που ψυχικά νοσεί επειδή μπορεί να είναι απρόβλεπτος; Του “αποδιοργανωμένου σχιζοφρενή” που θεωρείται από όλους νοητικά υστερημένος, ανίκανος για εργασία και αθεράπευτος ή ακόμη την εικόνα του “γραφικού τρελού” που, αν και συμπαθητικός, τον κοροϊδεύει όλη η γειτονιά.
Πάντα αναρωτιόμουν από πού προέρχονται αυτές οι άδικες σκέψεις και πως είναι τόσο γνώριμες ακόμα και σε όσους δε συνάντησαν ποτέ κάποιον ψυχικά άρρωστο στη ζωή τους, δε γνωρίστηκαν και δε μίλησαν μαζί του.
Και μετά βλέπω την κοινωνία μας να λέει κάθε μέρα: Κρύψ’ το, όταν πεταχτεί μπροστά σου, σα σκιάχτρο που θα τρομάξει τους φίλους, τους συγγενείς, τον κύκλο σου. Μη το αφήσεις να σου χαλάσει την εικόνα της τυποποιημένης σου ζωής.
Κλείσου μέσα στο σπίτι με την «κατάρα» σου και κλάψε για τα χαμένα όνειρα σου. Κρύψ’ το όσο πιο καλά μπορείς και αν χρειαστεί να βγεις κάπου προς τα έξω, κάλυψε το με την ψεύτικη εικόνα σου, με τα πρέπει του κόσμου.
Και εμείς τι κάνουμε; Αφήνουμε τους ανθρώπους μας γιατί ντρεπόμαστε. Ντρεπόμαστε να σηκώσουμε τη φωνή μας, να πούμε την αλήθεια τους και να τους βγάλουμε από το πρόβλημα.
Γιατί; Ίσως όλα αυτά να βασίζονται στον έμφυτο φόβο της τρέλας. Αλλά ακόμη και ο φόβος μόνο μέσα από την αλήθεια μπορεί να θεραπευτεί. 20 χρόνια υπηρετώ με συνέπεια, μέσα από ένα επάγγελμα που με κάνει ευτυχισμένη καθημερινά, το κομμάτι της ψυχικής υγείας.
Η δουλειά μου, μου χάρισε την ακλόνητη πεποίθηση πως όταν ένας άνθρωπος αγαπηθεί, όπως ακριβώς είναι, τότε φεύγει ο φόβος του. Το να κρίνουμε είναι εύκολο, το να αγαπάμε όμως τον άλλον ακριβώς γι’ αυτό που είναι, απαιτεί μεν θάρρος αλλά μπορεί ταυτόχρονα να θεραπεύσει δυο ψυχές.
Αυτό λοιπόν που θα να πω για την ψυχική ασθένεια και την ημέρα είναι όχι το «γιατί σ´εμένα» αλλά το «γιατί όχι σ´εμένα», ίσως έτσι γίνει κατανοητή, εύχομαι και ανθρώπινη. Το φως πάντα θα κερδίζει ακόμα και το πιο βαθύ σκοτάδι.
