Ανάμεσα στις 16 και στις 18 Σεπτεμβρίου 1982, ο Παλαιστινιακός λαός και ο κόσμος ολόκληρος, χτυπήθηκαν από ένα φρικτό έγκλημα: τις αιματηρές σφαγές στα στρατόπεδα προσφύγων της Sabra και Shatila στην Beirut-Βηρυτό, στο Libano.
Στη Sabra και Shatila, κατοικούσαν χιλιάδες παλαιστίνιοι πρόσφυγες που είχαν εκδιωχθεί από την Παλαιστίνη το 1948 στη διάρκεια της Σιωνιστικής κατάληψης των γαιών και των σπιτιών τους. Στις 6 Ιουνίου 1982 ο ισραηλινός στρατός εισβάλει στον Λίβανο με την αποκαλούμενη »επιχείρηση ειρήνευσης στην Γαλιλαία», ξεκινώντας έτσι τον πέμπτο αραβο-ισραηλινό πόλεμο. ο Λίβανος βρίσκεται εδώ και χρόνια στο χάος.
Το Ισραήλ υποστηρίζει με όπλα και εκπαίδευση τον στρατό του νοτίου Λιβάνου, l’ Esercito del Sud-Libano (χριστιανο-μαρωνίτες) του Sa’d Haddad που βρίσκεται σε αντί παλαιστινιακή δράση. όντως στον Λίβανο βρίσκονται ο ένοπλος παλαιστινιακός σχηματισμός μαύρος Σεπτέμβρης (1970), και η ηγεσία του Olp.
Ο ΟΗΕ στέλνει μια πολυεθνική δύναμη για να εξασφαλισθεί η φυγή της Οργάνωσης για την απελευθέρωση της παλαιστίνης, Olp από την Beirut. Τον Αύγουστο οι πολιτοφύλακες της Οαπ συνοδεύονται μέχρι την Τυνησία, όπου στήνουν το νέο τους γενικό επιτελείο.
Την 1η του Σεπτέμβρη η εκκένωση έχει ολοκληρωθεί και οι ισραηλινές δυνάμεις ξεκινούν να εντείνουν την πολιορκία των παλαιστινιακών στρατοπέδων προσφύγων. στις 14 του Σεπτέμβρη ο πρόεδρος του Λιβάνου Bashir Gemayel (εκλεγμένος στις 23 Αυγούστου) δολοφονείται κατόπιν επίθεσης οργανωμένης από τις συριακές μυστικές υπηρεσίες. Η κατάσταση καταρρέει.
Στις 16 Σεπτεμβρίου, λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα, οι ισραηλινές δυνάμεις που είχαν περικυκλωμένα τα παλαιστινιακά στρατόπεδα προσφύγων της Sabra και Chatilla επιτρέπουν την είσοδο στα στρατόπεδα στις δυνάμεις των φαλαγγιτών.
Και όχι μόνο: τη νύχτα εκτοξεύουν βεγγαλικά για να φωτίζουν τα στρατόπεδα και να διευκολύνουν την δουλειά των δημίων. Οι χριστιανικές πολιτοφυλακές παραμένουν στα στρατόπεδα επί δυο ημέρες, σφαγιάζοντας άνδρες, γυναίκες και παιδιά. πολλοί άνθρωποι δολοφονούνται επί τόπου, άλλοι βασανίζονται. σε πολλούς χαράσσεται στο στήθος ο σταυρός.
Το ακριβές νούμερο των νεκρών παρέμεινε άγνωστο. Διευθύνει τις ισραηλινές επιχειρήσεις ο Ariel Sharon, τότε υπουργός άμυνας. Στη συνέχεια θα γίνει προσπάθεια να συγκαλυφθούν οι ευθύνες της σφαγής, δίνοντας την εντύπωση πως η εισβολή των πολιτοφυλακών των φαλαγγιτών έγινε υπό το καθεστώς της οργής εξ αιτίας του θανάτου του Gemayel.
Στην πραγματικότητα η σφαγή ήταν ήδη προετοιμασμένη στη διάρκεια των συνομιλιών που ο ίδιος ο Sharon παραδέχτηκε πως είχε με τον Gemayel και άλλα στελέχη των φαλαγγιτών. Στις 16 Δεκεμβρίου 1982 το Συμβούλιο ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών καταδικάζει την σφαγή αποκαλώντας την »πράξη γενοκτονίας».
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος infoat.org
